Even een korte update (en een bevestiging dat het goed is zo).
De afgelopen weken waren druk. De au pair die we hadden rondlopen deze term besloot last minute dat ze weer wilde gaan reizen, dus we moesten hals over kop alles zelf doen. Nou was ze al een stuk minder hulpvaardig als de vorige (ze blijven een term hier), maar met een day care welke geen plek had voor Sam (hij gaat 5 dagen per fortnight naar kindy) en de school die uit gaat om 3:10 was het even hard doorwerken.
Daarboven op hadden we een lek in de badkamer welke ervoor zorgde dat er 100 liter water over de net nieuwe vloer stroomde (welke uiteraard nog geen plintjes had… dus niet waterdicht) en jullie krijgen een beeld.
De laatste week voor de term end was dan weer onder controle omdat we beiden kids wat meer op outside school care kwijt konden en dat was nodig ook want…
….we zijn afgelopen weekend naar de UK gevlogen voor de twee jaarlijkse verplichte familie sessie (welke ondertussen elk jaar is in verband met baby boom aan mijn kant van de familie, maar dat terzijde).
Is het leuk om mensen te zien en spreken? Zeker. Is het leuk dat mijn schoonfamilie hun kleinkinderen/neef&nicht/ons kan zien? Zeker. Is de UK een deprimerend gat wat er nog slechter aan toe is dan in 2020? Hell yeah.
Nou zitten we natuurlijk ook in Manchester, maar oh my god… het is grauw, mensen zijn bot, prijzen zijn achterlijk (kopje koffie? £5/$9.4, croissantje erbij? £5 weer…) en het is gewoon echt heel triest.
Als er al enig idee zou zitten dat we terug zouden komen naar Europa dan is dat nu definitief weg. Het helpt natuurlijk ook niet dat Q geen Nederlands spreekt en met haar beroep alleen zonder moeite in de UK of Australië kan werken, maar de deur terug zit potdicht.
Nu ga ik weer verder genieten van mijn £10 ontbijt