Hoe vertel je zoiets tegen je moeder??

Is er geen kans dat je ouders het op de een of andere manier al een beetje hebben zien aankomen? Ik weet niet, ligt ook wel een beetje aan de karakters van je ouders denk ik hoor. Mijn vader zou het prima telefonisch kunnen handlen, terwijl mijn moeder dat absoluut niet kan. En soms is het misschien beter om mensen uit hun onwetendheid te halen. Leuk is het misschien nooit, maar misschien reageren ze wel heel goed? Vinden ze het voor jullie wel leuk. Het haalt natuurlijk wel een last van je schouders.



Bij mij zullen mijn ouders het denk ik niet zo heel zwaar oppakken als ik zeg dat ik naar Australië ga emigreren. Ze vinden het niet leuk, maar mijn vader heeft gezegd dat 'ie zelfs wel mijn huisje zou willen sponsoren mits hij er op het moment supreme geld voor heeft (ik vermoed dat hij het nu al beschouwd als een vakantieadres!  :grin:). Die steunt me dus helemaal. Mijn ouders weten dan ook al een paar jaar dat ik er in een later stadium in mijn leven heen wil en als ik ooit de kans krijg, deze echt zal grijpen.
Mijn moeder zal er wel wat meer moeite mee hebben denk ik, hoewel zij er (uiteindelijk?) ook wel achter zal staan... Mijn broer zal een beetje tussen mijn vader en moeder inhangen denk ik, al zal hij het niet uitspreken - ik heb een erg goede band met hem en tja.. dan ben je ineens weg. Ik denk dat mijn vader wat dat betreft het "makkelijkst" is.
 
Hoi hoi,

Persoonlijk deel ik mijn mening met Marjet, maar omdat je nu in australie woont en pas in augustus weer deze kant op komt is het misschien kortdag om dan zoiets te moeten vertellen.

Ik ben ook al een poosje aan het bedenken of ik wil gaan. Mijn man wil graag terug en zoals ik al eerder meldde; de vorige keer werd het hem op zijn zachts gezegd niet in dank afgenomen. Ook omdat ik er toen niet voor de volle 100%  zelf niet achterstond.
Nu hebben we kortgeleden mijn schoonouders voor 2 maanden in huis gehad en heb ik in die tussentijd op eigen initiatief stappen ondernomen zoals diploma's laten legaliseren en een formulier invullen voor een vrijbljivende waardebepaling van het huis etc. Ik heb het mijn schoonouders wel verteld in grote lijnen
Als ik mijn ouders nu zou vertellen dat we gingen dan denken hun natuurlijk dat mijn schoonouders me gebrainstormd hebben. Het is dan allemaal wel heel toevallig omdat ze net pas weer 2 weken wegzijn
Ik zou deze stappen niet hebben gezet als ik het zelf niet had gewild.

Ik heb zo'n idee dat de bloeddruk naar het plafond stijgt want ze heeft toch al de maximale hoeveelheid tabletten(vanwege andere oorzaken). Mijn vader zou het er ook moeilijk mee hebben maar zal zich er bij neerleggen denk ik.
Ik heb ook een broer die nog thuis woont. Ik heb een goed contact met hem maar als ik hem een poosje niet zie heb ik er ook geen problemen mee.
Ze hebben allemaal in ieder geval een vakantieadres de komende tijd.

groetjes heidi
 
En weer komt bij mij naar boven wat Dijnnas ook al eerder zei; "De mens lijdt het meest voor het lijden dat men vreest". Er wordt van alles gespeculeerd, over hoe verschrikkelijk de reacties wel en niet zullen zijn. Maar uiteindelijk is dit jullie leven. Het is afschuwelijk om zó bang te zijn dat het je weerhoudt van het soort communicatie die je nou eigenlijk wilt! 'Mam, we hebben besloten het tóch weer voor langere tijd te gaan proberen, het toch weer een kans te geven, maar ik kan je heel vaak bellen om bij te kletsen'. Ik zeg maar wat. En aangezien jouw leven ('jouw' in het algemeen) jouw verantwoording is, zal je die verantwoording ook moeten nemen, of dat in Australië of in Nederland is, dat maakt niet uit.

Ik denk niet dat het probleem bij de ouders ligt, maar bij de kinderen die zich zo bezorgd maken. Natuurlijk valt een ouder te begrijpen als hij of zij verdrietig is als ze niet even kunnen langskomen voor een koffie of vice versa, op dat verdriet hebben ze alle recht. Maar wij zijn niet per definitie verantwoordelijk voor de emoties van een ander. En als iemand écht denkt dat 'ie dat wél is, ook dan wijst de weg zichzelf. Doe wat je denkt dat je écht, diep in je hart, moet doen - of het terecht of juist is, daar gaat het hier niet meer om als je van de stress aan de grond zit.

Maar goed, that only my two cents worth.

Heel veel helder denken toegewenst! :)
 
Ik kan me daar niet anders dan bij aansluiten..
Ik vind ook dat je niet verantwoordelijk bent voor het geluk van een ander. Tuurlijk doe je je best om ze niet te kwetsen, dat wil je bij niemand maar dit gaat toch over je leven.
En je bent over een krappe anderhalve maand in Nederland, dan kun je het toch vertellen?
Als je je al angstig gaat opstellen wanneer je het ze vertelt merken zij het ook en zullen ze misschien weer gaan denken dat je het eigenlijk niet wilt of dat ze je kunnen weerhouden.
Sta gewoon achter je besluit en deel het ze mede zonder ruimte om te discussiëren.
En dan vinden ze het maar niet leuk en zijn ze maar verdrietig, dat hoort erbij, net wat Irene zegt: ze hebben recht op dat verdriet.
Mijn schoonmoeder zou zeggen: "slik die drol maar door".

Kom op, je bent een grote meid, je kunt het!  :up:
 
Hoi! Jullie zijn echt geweldig en hebben ook allemaal gelijk, het enige wat misschien even anders is met mijn ouders is, dat is dat ze 88 en 91 jaar zijn, zelf nergens meer naartoe kunnen, mijn hulp gewoon heel hard nodig hebben en zeker niet meer naar Australie kunnen komen om ons op te zoeken.

Daar zit het probleem, natuurlijk moet ik aan mezelf denken, dat heb ik ook gedaan, want ik zit nu in Australie en natuurlijk leggen ze zich erbij neer, wat kunnen ze anders doen? Maar gisteravond had ik mijn moeder aan de lijn, die gaat dan huilen en zegt dat ze niets meer kunnen en dat het allemaal zo moeilijk is nu ik weg ben...kijk, dat bedoel ik en daar heb ik het verschrikkelijk moeilijk mee.

Ik ben niet zo jong meer dus heb ook oudere ouders, dat maakt het gewoon moeilijk, als dochter moet ik er voor ze zijn en dat ben ik niet. Dat is dat schuldgevoel en als ze dan ook nog aan de telefoon begint te huilen terwijl ze nu nog denken dat ik in februari weer terug ben...

Maar jullie hebben gewoon gelijk, ik weet het wel, maar het even die stap he? Ik weet dat ze er kapot van zijn als ik het ze vertel, zij denken alleen aan zichzelf en dat kan ik ze niet kwalijk nemen.
Toch is het lekker om dit probleem met jullie te delen en dat jullie allemaal met me meedenken.
 
OH, wat moeilijk is dat he, Robijntje. Maar vergeet niet, ze zouden zo nog 10-15 jaar kunnen leven. Wil je zou lang nog in NL zijn? En je kan twee keer per jaar ze opzoeken. En het gevoel, dat jij voor hen moet zorgen, nu ze oud zijn, dat is heel begrijpelijk. maar je hebt al besloten om in Australie te blijven. Dus dat zou ik ze wel vertellen. moeilijk voor hen, om te accepteren misschien, maar zij hebben jou ongevraagd op de aarde gezet, je bent ze niets schuldig (ik bedoel, jij hebt er niet om gevraagd, je bent gewoon verwekt en geboren). Zij waren verantwoordelijk voor jouw leven, toen jij klein was, maar nu ben je oud en volwassen en ben je zelf verantwoordelijk voor jouw leven. Voor hun leven ben je niet verantwoordelijk, dat zijn zij zelf, zij zijn ook volwassen. Dus jij moet keuzes maken die voor jou goed zijn (en je man en eigen kinderen natuurlijk)
Je hebt ze nu al een beetje voorbereid, dus ik zou het gewoon zeggen, dat de baas wil dat jullie langer blijven en dat jullie dat ook willen. In augustus kunnen jullie er dan uitgebreid over hebben. En laat dan geen emotionele chantage van hun kant toe, dat is niet eerlijk.

sterkte ermee he, en wees wijs.

Marijke
 
Dank je wel Marijke, dat is ook zo, wat jij zegt. Zo ga ik het nu doen en dan in augustus het er uitgebreidt met ze er over hebben. Ik weet nu al wat me te wachten staat maar ik kan niet anders, Gerry zijn werk is gewoon hier en wij zijn gewoon hier. En ik bel ze iedere dag, dat deed ik al en dat blijf ik doen. Daardoor blijf ik ook steeds op de hoogte van al hun ongemakken en problemen die er niet zouden zijn als ik bij hun zou zijn, het is allemaal niet makkelijk maar het is niet anders, toch??

Bedankt voor je lieve antwoord
 
OK, nog eentje dan:

Een vriendin van ons in Nl heeft ons verteld dat ze vroeger toen ze nog jong was (tegen de 20 o.i.d.) serieuze plannen hadden om naar Australie te emigreren (haar ouders dan en zijzelf). Haar vaders moeder was echter heel erg tegen dat idee. Zelfs zo erg dat ze dreigde met zelfmoord... Uiteindelijk heeft haar zoon zich daardoor laten weerhouden. Een jaar of 2 later overleed zijn moeder. Ze konden vervolgens de stap niet meer maken, en hebben er eigenlijjk de rest van hun leven spijt van gehad ....

Voor de duidelijkheid: Ik sluit me ook helemaal aan bij Irene's opmerking(en)..!
 
Hallo! Nou, de kogel is door de kerk, ik heb haar gebeld . Ik heb gewoon de hele nacht niet kunnen slapen maar het is er uit. Ze huilde verschrikkelijk :cry: jemig, wat is dit moeilijk. Voel me aan de ene kant opgelucht maar aan de andere kant heel verdrietig nu.

Kon het niet langer geheim houden, mag gelukkig wel 2 x per jaar op kosten van de zaak naar Nederland maar ook daarmee kon ik haar niet troosten, om nog maar niet over mijn vader te beginnen...die is helemaal kapot.

Ik kan niet anders en jullie advies heeft me erg geholpen, nu moeten ze aan het idee wennen denk ik en hoop dat het dan weer beter met ze gaat.
 
056.gif


vervelend zo een reactie, maar wel verwacht. Nou doorbijten, laat ze je niet ompraten.

sterkte daarmee meis.
 
Hoi Robijntje,
Heel vervelend, maar wel goed gedaan hoor! Het is voor je ouders altijd een slechte boodschap, wanneer je het ook gedaan zou hebben. Nu heb je normaal gesproken tenminste wat meer tijd om er ook over door te kunnen praten ..
Sterkte!
 
Hallo Robijntjes,

Heel veel sterkte en laat je niet ompraten, het is jouw leven.

Groet, Magda
 
Magda, Perthpete en Marijke, dank jullie wel!

We gaan weer gewoon verder met leven, enne....ik zal niet meer verder zeuren, nu weer plaats voor de anderen!

Jullie zijn echt geweldig.

Dag!!
 
Hoi Luitjes,

Weer even een reactie van mij want dit topic verdwijnt een beetje naar de achtergrond zie ik.
Mijn vader was vanmorgen hier en kwam weer met een behoorlijke klaagzang want tussen mijn ouders botert het al een tijdje niet zo. Nu had hij al van alle plannen om na zijn pensionering vaker met de kleinkinderen op pad te gaan(hij is nog geen 61 maar kijkt al aardig vooruit)Nu is het probleem dat alleen wij kinderen hebben. Mijn broer is nog vrijgezel en woont nog steeds bij mijn ouders. Hij is ook niet van plan om iets voor zichzelf te zoeken dus kinderen is nog een ver van mijn bed show voor hem.
Mijn vader wil dus over 5 jaar mijn schoonouders in australie opgaan zoeken, niet wetende dat ik daar over zit te denken om daar te wonen.
Ik heb nog niet echt een definitieve beslissing genomen om te gaan maar het maalt wel de hele dag door mijn hoofd.
Ik kan het ook nog niet over mijn hart verkrijgen om hem zoiets te vertellen. Zowieso wil ik het ze allebei te gelijk vertellen. Niet een voor een of dat ze het via een ander moeten horen.

Hebben ze het met elkaar zo moeilijk, krijgen ze zoiets ook nog eens een keer voor hun kiezen.

Ik hoop dat ikook hier weer een reactie op krijg. Ik vind het heerlijk om over zulke dingen te praten. Bij mijn familie hoef ik er nog niet over te praten. Alleen mijn beste vriendin weet er van. Zij is 3 jaar geleden verhuisd naar Duitsland, 4 uur rijden en je bent er.

Groetjes Heidi
 
het lijkt me niet meer dan normaal om nog niks te vertellen tegen je ouders, als je zelf nog niet zeker bent of je wel wil gaan toch?
Geen slapende honden wakker maken lijkt mij... straks maak je ze hartstikke ongerust of verdrietig, en als je misschien niet emigreert is dat dus zonde, was dan niet nodig geweest.

Ff op je gemak nadenken en je gevoel volgen.

Groetjes Ingrid
 
Hi Heidi

Er zal altijd iets zijn.

Je maakt jezelf ziek met al deze problemen, zal ik wel, zal ik niet, what if, maybe, but.
Zet alles op een rijtje, hak de knoop door en stick to your decision. Dat heen en weer gedoe met je emoties daar krijg je een maagzweer van.

Als je denkt dat je ouders het zo moeilijk gaan hebben moet je NU alles vertellen wat je aan ons verteld.  En ja, ze zullen je dan proberen om te houden zoals je zelf schrijft. Je vertellen dat je daar niet het type voor bent en dan moet jij zeggen wat jij van die reaktie vind.  Zoals andere hebben geschreven, je leeft maar een keer en het is jouw leven, dus praat met je ouders en be honest.  Als ze dan beginnen met negatieve praat, vertel hen dat dat je zeer doet, be honest. 

Doe je dit niet, zal je denk ik geen stap verder komen of je zit dadelijk hier met een enorm schuldgevoel en krijg je heimwee.  Niet naar het goede maar vanwege schuldgevoel.

Je bent met een Australier getrouwd, natuurlijk hebben ze in hun achterhoofd dat er een mogelijkheid is dat je daar ooit gaat wonen, leuk of niet.  Je kan het ook omdraaien, Whatabout his parents, they miss out on their grandchildren. 

En als je er zelf niet uitkomt zoek help van een professional om door je emotie heen te worstelen.

Maar maak een beslissing, goed of fout

Sidonia


Er is een boek, laat het probleem bij wie het hoort. 
 
Ik vind het ergens best wat "asociaal" van ouders als ze enorm gaan klagen, etc. Laat die mensen wat minder aan zichzelf denken? Mijn moeder vind het ook niet leuk voor zichzelf, maar zal nooit klagen/zeuren. Het is mijn leven, als ik gelukkig ben betekent dat veel voor haar. Ze pakt het heel positief op verder: "Ah, mooi, daar wilde ik toch nog een keer heen!". En mijn pa geeft me ook groot gelijk. Die vind het wel een leuk avontuur voor mij. Ook die vind mijn geluk belangrijk.
 
Ach maar Lucky Luuk, dat doen we toch (bijna, laat ik niet presumptious zijn) allemaal, klagen als het ons vervelend uitkomt? En jij en ik hebben het geluk dat we ouders hebben die niet vinden dat ze wat te zeggen hebben over het leven van hun volwassen kinderen, maar het is een ingewikkelde toestand als ze (ouders) zich wél afhankelijk opstellen, want dat is natuurlijk ook niet van de ene dag op de andere gebeurd. Ha, ik heb (goddank) nooit mijn ouders gehoord over kleinkinderen. Ik denk ook dat dat hen niet interesseert, ze zijn allang blij dat ik nog leef.

Afijn, wat ik maar zat te denken, is dat relaties processen zijn, en hoe je communiceert met elkaar is ook op de één of andere manier ontstaan. Een grote verandering kan dan een plotselinge uitdaging worden; hoe vertel je het!?

Ik snap alle problemen best, ik kan me voorstellen hoe ze zijn ontstaan; vaak vele jaren terug al. En tóch... tóch denk ik dat het van kracht en karakter duidt als iemand beslist naar het buitenland c.q. z'n/haar eigen weg te gaan. En daar mogen ouders trots op zijn. (Ja, is al eerder gezegd, twice, maar het komt nog even zo opborrelen).

Misschien mogen alle 'Twijfelgevallen' zich wat meer credit geven?

Ireen :)
 
Hoi Heidi, ik snap heel goed hoe je je voelt en hoe moeilijk het is om er over te beginnen. Ik zat er (zoals je weet) er ook heel erg mee, heb het nu vertelt maar ze hebben er helemaal geen vrede mee dat ik niet terug kom, ieder telefoontje is nu een drama. Toch is het veel beter dat ze het weten maar als je ouders al een probleem hebben, zoals de jouwe en zoals de mijne, dan is het extra moeilijk want je weet gewoon dat je ze heel veel verdriet doet.

Het is gewoon heerlijk als je ouders hebt die blij voor je zijn en het je gunnen maar als ze zelf een probleem hebben dan denken ze eerder aan zichzelf en dat kan ik ze niet echt kwalijk nemen.

Als je zeker weet dat de je stap naar Australie gaat nemen dan heb je geen keus, dan moet je het vertellen en dat is heel moeilijk maar het kan niet anders. Het is inderdaad lekker om daar even over te kunnen kletsen hier en van anderen allemaal dingen te horen dat je niet slecht bent als je ze achterlaat...dat helpt echt he?

succes!!
 
Ik sluit me helemaal bij Ireen en Robijntje aan. Iedere situatie is anders. Relatief jongere ouders zullen er misschien minder problemen mee hebben. Ik heb gemerkt dat de wereld van mijn ouders kleiner aan het worden is naarmate ze ouder zijn geworden. In die fase komen de jongere ouders misschien ook nog wel. Zoals ik ook al eerder schreef zijn mijn ouders niet de meest gezonde mensen en ze zijn absoluut niet gewend om verre reizen te maken; Canarische eilanden is al jaren te ver voor hen, terwijl ze er vroeger tig keer per jaar kwamen. Een heel andere generatie.
Wij hebben een aantal fases doorlopen, van doodzwijgen, maar de steken voelen naar verwijten tot 'we kunnen het woord Australie noemen, maar het moet net te lang duren'. Het is een feit en dat hebben we te accepteren en te respecteren. Je kunt anderen niet veranderen, alleen jezelf.

Geef het de tijd, dat maakt een hoop goed. Het zal nooit helemaal over gaan, maar verzachten zal het zeker. Het is een proces waar ze doorheen moeten en daar kunnen jullie deels maar wat in betekenen en deels zullen ze het zelf moeten doen.

Succes!
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top