[quote author=robijntje link=topic=8368.msg120280#msg120280 date=1214663187]
Hallo! Ik wil nog even reageren op "het is hun probleem en niet het jouwe"....ik ben het daar niet mee eens. Natuurlijk is het ook jouw probleem als je ouders er heel veel moeite mee hebben als je zo ver weg gaat wonen, het zijn je ouders en hoe zij zich voelen en als zij er heel veel moeite mee hebben dan kan je dat toch niet gewoon wegwuiven? Ik kan dat in ieder geval niet! Ik probeer er goed mee om te gaan maar het doet toch pijn en ik vind het heel akelig voor ze!
Een mens is toch niet van steen en je ouders, daar heb je normaal gesproken toch een hechte band mee? Ze hebben altijd voor je klaar gestaan en mij doet het echt wel wat dat ze er zoveel moeite mee hebben en dat kan ik niet afdoen met het idee dat het gewoon HUN probleem is...
[/quote]
Hoi hoi,
(Ik quote even jouw tekst Robijntje, omdat je het zo duidelijk neerzet).
Nee, ik denk ook niet dat je het maar moet afdoen als hun probleem, want het zou fijn zijn als je er samen over kon praten, of samen lachen of samen huilen. Maar ik geloof óók dat we niet de verantwoordelijkheid hebben voor andermans gevoelens. En dat is waar het tussendoor naartoe lijkt te gaan.
We kunnen niet regelen hoe een ander zich voelt. Waar een aai over een bol het ene moment een troost is, is het een andere keer iets irritants. Waar je de ene keer positief op kan reageren, reageer je een andere keer misschien negatief op. We verwachten van anderen dat ze dat allemaal aanvoelen en navenant reageren, wat natuurlijk, als we er even naar kijken, vaak onmogelijk blijkt.
Het is niet per definitie slecht dat nablijvers verdrietig zijn. Ook de vertrekkers zijn vaak verdrietig. En dat mag, dat is okee, dat is normaal, en hoeft niet voorkomen te worden. Als mam verdrietig is dat je ver weg zit (en voor sommigen is een andere provincie al ver), dan mag dat toch? Ik kan dan zeggen 'Ja, ik snap dat je dat zo voelt'. Daar valt niet over te touwtrekken.
Ook denk ik niet dat mensen 'maar moeten accepteren' als iemand emigreert. Ze moeten níets. We kunnen niet dicteren hoe iemand zich 'moet voelen'.
Nee hoor, laat maar allemaal leven, die gevoelens, maar vergeet niet dat een mens alleen verantwoording kan nemen voor zijn of haar eigen gevoelens, je kan niet een andermans brein zijn. Als we denken dat we kunnen controleren hoe een ander zich voelt, dan is er een gigantische kans dat we er later achter komen dat we het verkeerde scenario bedacht hebben.
Nikki, ik gooi maar een balletje op, maar hoe zou je je voelen als je zou denken dat het mág als je moeder verdrietig is of slapeloze nachten heeft. Sonja zei het ook al; je kán haar niet haar manier van verwerken ontnemen. Je kan het niet regelen voor haar en je kan niet al haar vragen beantwoorden en niet haar gevoelens wegnemen of oplossen. Maar je kan er wél zijn om naar haar te luisteren en haar te begrijpen. Dat zou goud waard zijn voor je moeder
Ik weet natuurlijk niet of mijn geschreven woorden overkomen zoals ik ze bedoel, maar ik kan niet méér dan m'n best doen.
Ireen
Hallo! Ik wil nog even reageren op "het is hun probleem en niet het jouwe"....ik ben het daar niet mee eens. Natuurlijk is het ook jouw probleem als je ouders er heel veel moeite mee hebben als je zo ver weg gaat wonen, het zijn je ouders en hoe zij zich voelen en als zij er heel veel moeite mee hebben dan kan je dat toch niet gewoon wegwuiven? Ik kan dat in ieder geval niet! Ik probeer er goed mee om te gaan maar het doet toch pijn en ik vind het heel akelig voor ze!
Een mens is toch niet van steen en je ouders, daar heb je normaal gesproken toch een hechte band mee? Ze hebben altijd voor je klaar gestaan en mij doet het echt wel wat dat ze er zoveel moeite mee hebben en dat kan ik niet afdoen met het idee dat het gewoon HUN probleem is...
[/quote]
Hoi hoi,
(Ik quote even jouw tekst Robijntje, omdat je het zo duidelijk neerzet).
Nee, ik denk ook niet dat je het maar moet afdoen als hun probleem, want het zou fijn zijn als je er samen over kon praten, of samen lachen of samen huilen. Maar ik geloof óók dat we niet de verantwoordelijkheid hebben voor andermans gevoelens. En dat is waar het tussendoor naartoe lijkt te gaan.
We kunnen niet regelen hoe een ander zich voelt. Waar een aai over een bol het ene moment een troost is, is het een andere keer iets irritants. Waar je de ene keer positief op kan reageren, reageer je een andere keer misschien negatief op. We verwachten van anderen dat ze dat allemaal aanvoelen en navenant reageren, wat natuurlijk, als we er even naar kijken, vaak onmogelijk blijkt.
Het is niet per definitie slecht dat nablijvers verdrietig zijn. Ook de vertrekkers zijn vaak verdrietig. En dat mag, dat is okee, dat is normaal, en hoeft niet voorkomen te worden. Als mam verdrietig is dat je ver weg zit (en voor sommigen is een andere provincie al ver), dan mag dat toch? Ik kan dan zeggen 'Ja, ik snap dat je dat zo voelt'. Daar valt niet over te touwtrekken.
Ook denk ik niet dat mensen 'maar moeten accepteren' als iemand emigreert. Ze moeten níets. We kunnen niet dicteren hoe iemand zich 'moet voelen'.
Nee hoor, laat maar allemaal leven, die gevoelens, maar vergeet niet dat een mens alleen verantwoording kan nemen voor zijn of haar eigen gevoelens, je kan niet een andermans brein zijn. Als we denken dat we kunnen controleren hoe een ander zich voelt, dan is er een gigantische kans dat we er later achter komen dat we het verkeerde scenario bedacht hebben.
Nikki, ik gooi maar een balletje op, maar hoe zou je je voelen als je zou denken dat het mág als je moeder verdrietig is of slapeloze nachten heeft. Sonja zei het ook al; je kán haar niet haar manier van verwerken ontnemen. Je kan het niet regelen voor haar en je kan niet al haar vragen beantwoorden en niet haar gevoelens wegnemen of oplossen. Maar je kan er wél zijn om naar haar te luisteren en haar te begrijpen. Dat zou goud waard zijn voor je moeder
Ik weet natuurlijk niet of mijn geschreven woorden overkomen zoals ik ze bedoel, maar ik kan niet méér dan m'n best doen.
Ireen
