Hoe vertel je zoiets tegen je moeder??

Hoi Robijntje en Dijnnas,

Bedankt voor jullie meelevendheid. Mijn ouders zijn nog niet zo oud, rond de 60 allebei(59 en bijna 61) maar vergeleken met mijn schoonouders (68 en71) doen ze zich wel ouder voor. Mijn moeder heeft al jaren SLE (auto-immuunziekte) en heeft daar veel last van. Het gaat op en af.
Ik denk dat als ik echt de stap waag, dat ze me niet zo heel snel op zoeken. Mijn ouders zijn zeker geen wereldreizigers en een retourtje eiffel/ zeeland is op zich al ver genoeg voor hun. Ik denk dat ik mijn familie(moeders kant) eerder op bezoek krijg dan mijn eigen ouders. Dan is australie wel heel ver weg.

Zelf ben ik er ook nog niet over uit. Momenteel ben ik thuis bij de kinderen maar als ik weer werk heb, heb ik eigenlijk niks te klagen. Ik heb een leuk huis, beetje kleine badkamer, maar verder voor nederlandse begrippen een vrij grote tuin, waar ik eigenlijk heel blij mee ben met het oog op de kinderen. We wonen heel rustig aan een gemeenteplantsoen en mijn zoontje van 4  kan hier alleen rondfietsen. Ik heb ook een leuke buurt, wel allemaal 60-70 jarigen waar we relatief veel contact mee hebben, vergeleken met de jongeren.
Eigenlijk  heb ik niets om voor te "vluchten"  maar als ik de website van de sleetjes(tarneit, vic.) bekijk met de leuke uitstapjes tussendoor dan begint het toch wel te kriebelen.
Ik moet alleen wel zeggen dat ik het gezelliger vind met mijn schoonouders. Mijn schoonvader is 71 en mijn schoonmoeder is 68 en ik heb ze onlangs 2 maanden in huis gehad en ik moet zeggen dat ik ze toch wel mis. Het zijn hele gezellige mensen en ik kan er prima mee door 1 deur, ondanks ons 3 slaapkamer-huis. Ze hebben een hele hoop humor en dat is eigenlijk bij mijn ouders ver te zoeken momenteel.
Ik denk dat ik ze op afstand toch wel mis. Ik neem een lading foto's mee en dan komt het wel goed. Mijn hele schoonfamilie van moeders kant woont daar en ik kan met iedereen prima overweg dus we zijn niet helemaal op ons zelf aangewezen.
Qua buurtleven is het in australie ook anders maar verder moet je als nieuwkomer toch zelf het initiatief nemen, zoals hulp aanbieden op scholen om er tussen te komen.
Ik denk dat je zelf je best doet het wel goed gaat.
Mijn vorige langdurige verblijf in australie ging mis omdat ik bij voorbaat al ging met een slechte instelling. Ik had er niet echt zin in en dan ga je toch met een andere instelling.

Het is weer een aardig lang verhaal geworden, maar volgens mij was het bij jullie ook het zelfde.

Groetjes Heidi
 
Hi Heidi,

De vraag is of je altijd iets moet hebben om voor te vluchten. Wij hebben niets om voor te vluchten, hebben het hier ook heerlijk, maar zijn van mening dat de mogelijkheden aan onze voeten liggen en we ons gevoel van avontuur willen volgen.

Leeftijd was overigens maar een voorbeeld van een situatie die zich kan voordoen. Mijn ouders zijn [size=6pt](denk, denk)[/size] 73 en 67 en beide met een slechte gezondheid. Dan maak je al een andere start als je het over ouders hebt van 55 met een relatief goede gezondheid. Bovendien hebben we het over een andere generatie, zij zijn voor en in de oorlog geboren. Maar zo zijn er tig situaties te bedenken en zoals Ireen al zei zijn relaties processen.
Ik ben een nakomertje (scheel 10 jaar met mijn broers) en het enige meisje. Iedereen heeft altijd de drang gevoeld me te beschermen en ik ben in mijn jeugd automatisch in die rol meegegaan. Op een gegeven moment maak je je los en dat is al een proces. Hier in NL kunnen ze voor me 'zorgen' (ben ook niet de meest gezonde), terwijl de rollen nu juist zullen omdraaien en wij als kinderen meer voor hen gaan zorgen. Als ik aangeef dat ik een man heb die goed voor me is en geen kind meer ben is dat ook weer een deel van het proces. Het is geen kwestie van niet gunnen, maar een kwestie van steeds meer afscheid nemen van kleine dingen. Mensen vallen nu om hen heen weg, gezondheid rent achteruit en nu een dochter die weg gaat. En daar zal ik respect en begrip voor moeten hebben. Het is makkelijk te zeggen dat het onzin is en dat ze zich maar moeten aanpassen en het asociaal noemen, maar dat helpt de situatie niet en kan je je ook niet indenken als je niet in die situatie zit. Achter ieder persoon schuilt een verhaal zullen we maar zeggen.
 
Hi Dijnnas,

Ik bedoelde het ook niet letterlijk. Mijn man is goed voor me en ook 8 jaar geleden met me mee teruggegaan naar nederland na mijn WHV periode dus dat zegt dan ook iets. Alleen omdat ik het toen eigenlijk niet zag zitten namen mijn ouders het vooral mijn man kwalijk omdat hij zonodig naar australie moest.
Een paar weken later kwam er een brief van mijn moeder per post voor mijn schoonmoeder en daar stond een heel verhaal in over mijn man(toen nog vriend) dat hij niks serieus voor ogen had en het liefst een beetje rondslenterde tussen beide werelddelen. Tussen de lijnen door kwam het er op neer dat hij niet mijn ideale echtgenoot zou worden. Mijn schoonmoeder heeft mijn man de brief laten lezen met de waarschuwing van read between de lines. Mijn man mocht het mij niet vertellen maar heeft het toch gedaan. Nu na 8 jaar weten ze geen van beiden dat ik van die brief afweet.
Toen ik van die brief kwam te weten schaamde ik me wel een beetje tegenover mijn schoonouders maar hun wisten niet dat ik het wist. Net zo'n nederlandse klucht he?
Ik had me voorgenomen om gelijk tijdens het eerste telefoontje de waarheid te zeggen maar achteraf ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb. Hadden ze misschien onder elkaar trammelant gekregen(ondanks de 20.000km die er tussen zit).
Ik ben ook wel weer een beetje bang voor dit soort scenario's, al ligt deze keer de beslissing bij mij.
Ik heb op eigen initiatief al vele stappen ondernomen. Ik had dat zeker niet gedaan als ik was gebrainstormd door man of schoonfamilie. Zo gehoorzaam ben ik zeker niet.

Groetjes Heidi
 
Hi Heidi

Some food for thougt:

Als ik al jouw verhaaltjes lees heb je het constant over wat en hoe alle 'andere' zich wellicht voelen of zullen voelen, je moeder, je ouders, je schoonouders, je zoontje.  Voor mij leest het alsof je alles als een excuus gebruik om niets te beslissen, er zal altijd iets zijn.  Je denkt en leeft mee voor iedereen, maar weet niet zeker of dat wel daadwerkelijk hun reaktie zal zijn.  Zet eerst je eigen gevoelens op papier.  Alleen waarom JIJ en je gezin zou willen.  Als andere een probleem ermee hebben dat is hun probleem en niet de jouwe.  Maar op het moment laat je het niet eens hun probleem zijn.  Laat de andere mensen voor hun zelf denken dan kan je pas zien wat je er aan kan doen en helpen met oplossingen te zoeken, mocht je die behoefte hebben.

Het komt bij mij over alsof je ieders probleem op jouw schouders neemt (zonder echt te weten of het daadwerkelijk een probleem is) ipv de andere de kans te geven om een eigen mening te vormen en te uitten.

Ik zou zeggen begin met
Wat wil IK ............ (niet je moeder, schoonouders, man, zoontje etc) Ik denk als je hier antwoord op kan geven, dan kan je pas naar de volgende vraag

Succes
Sonja
 
Helemaal met Sonja eens. Wat voor JOU belangrijk is dat telt en als anderen het niet met jouw keuzes eens zijn dan is dat hun probleem en niet het jouwe.

Mijn vader en mijn jongste broer vonden het vreselijk dat ik ging emigreren en hebben van alles geprobeerd, vnl. schuldgevoelens aan proberen te praten, om mij in NL te houden. Het heeft niet geholpen want ik ben toch gegaan want het ging immers om wat IK wou en niet om wat zij van mij verwachtten. Nu ben ik bijna 3 jaar in Australië en ik hoor mijn vader en broer er al een paar jaar niet meer over dat ik zover weg woon. Sterker nog, ik hoor überhaupt amper iets van ze dus ik ga er maar van uit dat ze het geaccepteerd hebben en dat is het enige wat ze kunnen doen; de keuzes van een ander accepteren.

Zet voor jezelf niet al die beren op de weg en ga niet, zoals Irene ook al zei, van alles bedenken hoe de ander wel eens zou kunnen reageren want dat kun je niet weten en het maakt het voor jezelf alleen maar lastiger om ermee voor de dag te komen; je gaat er al bij voorbaat van uit dat hun reacties negatief zullen zijn en ook zijn zouden ze negatief zijn, dan nog hebben ze jouw keuzes te accepteren.

Sterkte.

Erna
 
heey mensen, wat denken jullie? Mijn ouders ( uhmm moeder en stiefvader ) zijn 40 en 29, zouden die er begrip voor hebben? Want in onze planning stond over ongeveer 5 jaar naar Aussie te gaan, maar via mijn schoonvader is het een een grote stroomversnelling gegaan, en kunnen we er over 6 á 12 maanden al zitten.
Mijn moeder dacht dat dat plannen waren die we over 2 maanden al zouden zijn vergeten, en nam het niet echt serieus.
Mijn vriend krijgt binnenkort van een Aussie bedrijf een e-mail met de mededeling dat hij zijn cv kan opsturen. ( hij is 21, en ik ben 20.)
Maar ook ik ben wel een beetje bang voor de reactie van me moeder.
Aan de ene kant heb ik zoiets van pff, ik weet dat ik jong ben enso, maar we redden ons daar wel, en er bestaan veel comminucatie middelen om met elkaar te praten enso, en dan heb je de andere kant..
Ik ben altijd een moederskindje geweest, en ook altijd beschermt, woon sinds een paar maanden samen, en daar had ze het al zo moeilijk mee, maar ze heeft het wel geaccepeerd, maarja dat is wel maar 28 km hier vandaan, en aangezien Aussie toch wel wat verder weg is...
Aussie lijkt me geweldig, en tja, je hebt daar zoveel wat je niet in Nl hebt, maar ook andersom..

En wat is de timing om zoiets te zeggen tegen je ouders?

Ik zelf zat zo te denken, stel dat mijn vriend daar kan gaan werken, voordat hij ja zegt, naar mijn ouders.
Wij zelf weten het sinds gister dat we over een half jaar á jaar al in aussie kunnen zitten, normaal het ik het al meteen tegen mijn moeder willen zeggen. maar we hadden en bruiloft en ik wou niet de sfeer verpester worden daar.

Maargoed, bestaat er wel iets al de 'perfect timing?'

Graag zou ik jullie mening horen!

Groetjes Sjoerd en Nikki
 
Hi Nikki,

de perfect timing is er niet. Ik zou niet te laat melden dat jullie er over nadenken, maar dat is mijn mening. Iedere situatie is anders. Gun ze de tijd. Het lijkt me moeilijker wanneer er wordt gemeld dat jullie een baan hebben en binnen 6 manden vertrekken eerlijk gezegd.

Zijn jullie nooit in Australie geweest, of je vriend wel?
Verder raad ik je aan om er nu niet volledig van uit te gaan dat dit bedrijf ook gaat reageren en ook een baan aanbiedt. Ik heb wat verhalen gehoord over dergelijke situaties. Gewoon om teleurstellingen te voorkomen. Maar iig gewoon er voor gaan als dat jullie droom is.

Dijnnas
 
nou, dat e-mailtje met stuur je cv op, die komt er zowieso aan binnekort, mijn stiefvader heeft connecties, en hebben hem dat toegezegd, daarom wil ik ook wachten totdat mijn vriend zijn cv heeft opgestuurd, en dan het antwoord afwachten, want ja ik kan het wel zo zeggen van Sjoerd kan een baan krijgen, maar dan is nog niks zeker, ik wil eerst zeker weten dat het idd allemaal kan doorgaan, en als dat zo is, dat we vastigheid hebben, en me moeder niet alvast nachtmerries even om iets wat we nog niet zeker weten, op deze manier ( stel dat hij niet word aangenomen) kan ik mijn moeder een heleboel slape loze nachten besparen! En dus verzwijg ik het nog eventjes tot we zekerheid hebben. Ik heb tegen mijn vriend gezegd, voordat je toezegd wil ik eerst met mijn ouders praten, en hun het een beetje kunnen laten verwerken.
En ik ga er vanuit dat hij word aangenomen (nou ja, soort van!) Om mezelf een beetje voor te bereiden.
+ dat als hij niet word aan genomen, ik niet in een depressie zal raken, maar zal denken, ach de kans komt nog wel in nu en een paar jaar.
En aangezien de tijd toch al zo snel gaat! Zal het  voor ons niet zo heel erg zijn al blijkt dat we toch 4/5 jaar moeten wachten!

Groetjes Nikki
 
hey Nikk1988,

Het was maar een kleine tip ter voorbereiding. Heeft niet te zeggen dat het bij jullie zo loopt. Ik had alleen het idee dat je er al vanuit ging dat het in kannen en kruiken was. No worries  :up:
 
haha nee hoor, en ben blij met je tips hoor! begrijp mij niet verkeerd, maar ik wil bij niemand iets los maken als we het nog niet zeker weten zeg maar, beter voor ons en beter voor iedereen in de omgeving denk ik, het is niet niks natuurlijk ff naar aussie verhuizen! dus that's it!
Alleen moet ik denk ik mijn zakelijk engels wel ff omhoog halen voor sollicitaties daar enzo! haha! enne, woon jij al in Aussie?
Verder zijn we geen van 2 in Aussie nog geweest.
En we willen naar omgeving Perth.

Groetjes Nikki
 
Ik snap sommige dingen niet.

Mam we zijn aan het kijken of we eventueel naar Australie kunnen.  Hebben nog niets concrete maar het speelt wel in ons hoofd om zo iets te doen.  Avontuur en we zullen wel zien waar het schip strand.

of

Mam Sjoerd heeft een baan in Australie en we gaan ..........

Ik kan me niet voorstellen dat je moeder bij het tweede geval er beter mee omgaat dan het eerste geval.  Ik denk als moeder zijnde dat ik het prettiger vind om het eerste te horen en niet het tweede.  Hoe moeilijk het wellicht allebei is

Sidonia
 
Ik denk dat het belangrijk is dat je zelf gewoon gaat bedenken wat je wilt. Het is jouw leven en jij zal je eiegn beslissingen moeten nemen. Tuurlijk is het fijner als mensen achter je beslissing staan, maar is dat niet zo het geval, zal je nog voor jezelf de keuze moeten maken wat je zelf wilt.
Hoe je het dan verteld maakt niet zoveel uit denk ik. Het is jullie keuze! Succes ermee.
 
hoi, het is nooit makkelijk om zoiets te brengen, ik weet niet of er een 'juiste' manier is om te brengen, en een juiste timing.
alleen wil ik er eerst zeker van zijn dat hij die baan krijgt, en het dan pas vertellen!

Nikki
 
Hallo! Ik wil nog even reageren op "het is hun probleem en niet het jouwe"....ik ben het daar niet mee eens. Natuurlijk is het ook jouw probleem als je ouders er heel veel moeite mee hebben als je zo ver weg gaat wonen, het zijn je ouders en hoe zij zich voelen en als zij er heel veel moeite mee hebben dan kan je dat toch niet gewoon wegwuiven? Ik kan dat in ieder geval niet! Ik probeer er goed mee om te gaan maar het doet toch pijn en ik vind het heel akelig voor ze!

Een mens is toch niet van steen en je ouders, daar heb je normaal gesproken toch een hechte band mee? Ze hebben altijd voor je klaar gestaan en mij doet het echt wel wat dat ze er zoveel moeite mee hebben en dat kan ik niet afdoen met het idee dat het gewoon HUN probleem is...

Ze moeten nu heel erg aan het idee wennen en ik zal ook vanuit hier proberen om ze te helpen als er wat is, bel ze iedere dag en blijf ze 2 x per jaar opzoeken.  Het zijn wel mijn ouders he?
 
@ robijntje.
Ja ik ben het met je eens, Ik heb een hele goede band met mijn moeder, en als ik weet dat zij er zoveel van wakker zou liggen, zou ik zelf ook gek worden!
 
Hi

Tuurlijk doet het zeer als je ouders heel verdrietig zijn dat je ver weggaat wonen.  Maar na de eerste shock verwerkt te hebben, hebben ze een keuze A, ze zijn verdrietig dat je zo ver weg gaat wonen maar ze vinden het prettig voor jouw (tot deze keuze behoorde mijn ouders) en zijn positief B. ze zijn verdrietig en laten je dat iedere keer weer weten zodat jij je ook rot gaat voelen en zijn negatief (mijn schoonouders).  Wat ik bedoel is dat het hun probleem is hoe ze er mee omgaan.  


Ik las vandaag een stukje in de krant wat me aan dit onderwerp deed denken.

"People often stay in less than ideal situations because they believe they are powerless to do anything. This is referred to as learned helplessness and it explains why people stay in unpleasant circumstances and become creatures of habit.  There are also rewards that keep people stuck in a rut, though many are afraid to admit it.  Sympathy from others, the potential loss of a comfortable environment are all forms of rewards.  These keep us in a kind of mental holding pattern, especially if we believe there is more to lose than gain............................
Check your self talk, I can't possibly do that, What would people think, This will never work etc.    

Sidonia
 
Hi Nikki

Maar je weet niet of ze er daadwerkelijk slapelozen nachten van krijgt.  Die beslissing ben jij nu voor haar aan het nemen.

En ongetwijfeld krijgt ze slapeloze nachten, want tenslotte gaat haar dochter ver weg.  Maar wat nu als slapeloze nachten haar manier van verdriet verwerken is dan ontneem je haar dat.

Sidonia
 
Hoi iedereen,

Ik denk persoonlijk wel dat ik nederland met een geruster gevoel verlaat dan dat ze heel dramatisch gaan doen.
De vorige keer ging ik zelf niet met een instelling weg van:nu zullen we de wereld eens gaan veroveren.
En er is eigenlijk nooit geen goede timing om zoiets ter sprake te brengen.
Nu gaan we deze dagen even een australisch paspoort aanvragen voor ons jongste zoontje van 15 maanden(by descent). Ik wil dat mijn moeder wel vertellen, als zij dan reageert met willen jullie weg dan zal ik er ook niet om heen draaien en eerlijk zeggen dat ik (mijn man wil zowieso omdat zijn familie er woont, hij laat het van mij afhangen)er wel aan zit te denken om in australie te wonen.
Ik persoonlijk vind het toch een beetje zachtere manier van aankaarten als zo prompt met de deur in huis vallen en zeggen we gaan weg.

Maar goed; ik hoor wel weer een reactie van jullie en hoe jullie er over denken.

groetjes heidi
 
nou, ik wil niet voor haar beslissen, maar ik ken haar gewoon! en tuurlijk zal ze het later wel accepteren, omdat ze het wel moet. Maar je zou tog liever zien dat ze ook blij voor je zijn en dat het allemaal in vrede verloopt.En als ik wegga, ga ik met de instelling: Oke, een nieuwe avontuur! Bring it on, I can handle it!
En tuurlijk zal de reactie ( ongeacht welke) van me moeder in mijn achterhoofd zitten, maar als ze niet in me geloofd, zal ik juist bewijzen dat ik het wel kan! En als ze het vertrouwen erin heeft, dan ben ik helemaal happy!

En nee, er is geen perfecte timing, maar wel een betere timing, want als ik het gisteravond op de bruiloft had verteld, was de sfeer wel verpest geweest hoor!

Maargoed, zie uit naar jullie reactie!

Ben ook benieuwd naar de nieuwe reacties!

En hoe je het ook brengt, het is nooit makkelijk!

Groetjes Nikki
 
[quote author=nikk1988 link=topic=8368.msg120275#msg120275 date=1214652864]
hoi, het is nooit makkelijk om zoiets te brengen, ik weet niet of er een 'juiste' manier is om te brengen, en een juiste timing.
alleen wil ik er eerst zeker van zijn dat hij die baan krijgt, en het dan pas vertellen!

Nikki
[/quote]

Ben even benieuwd: Wat gaan jullie doen als jouw vriend die baan niet krijgt? Gaan julie dan een andere sponsor zoeken, of kijken naar mogelijkheden voor een ander visa?
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top