Lastavaza B&H

Oh oh ;)

Ik moet eerlijk zeggen; toen ik las dat je gedurende de reis heimwee kreeg ik alleen maar dacht: "...Ja maar je bent op reis, de mindset is dan anders als dat je je echt gemigreerd bent..." En dat denk ik nog steeds. En, als we nu hier vakantie hebben en rond trekken ga ik ook met veel zin weer gewoon naar huis. ;)

Ik kan me wel voorstellen dat je niet staat te springen om weer met veel stress en gedoe in een migratie process te stappen. Het lijkt er op dat jullie lekker je eigen weg aan het vinden zijn en invulling geven aan je wensen. Succes en laat af en toe eens wat horen :)
 
Wat leuk dat je de tijd hebt genomen om weer eens een update te plaatsen.

Tja, ik herken veel in je verhaal. Ik ben zelf 5x in Australie geweest, voor 2 weken maar ook voor 4 maanden. Ook ik was direct verliefd op het land, de ruimte, de rust, het klimaat en de mensen. Maar tevens was ik altijd weer blij om terug naar huis te gaan. Nederland dus. Omdat je daar je vrienden, familie werk en je huis hebt. En uiteraard verlang je uiteindelijk terug naar hetgeen je het meest lief is: je thuis. Ik miste Australie nooit echt als ik in Nederland was, omdat ik in Nederland keihard werkte om maar weer op vakantie te kunnen naar mijn favoriete land. De reden dat ik uiteindelijk naar Oz ben geemigreerd is niet uit een diepe wens voorgekomen, want ik was in NL ook happy, maar ik had andere motieven: de liefde van mijn leven en daardoor is de transitie voor mij persoonlijk ook wel makkelijker geweest. Ik denk dat je er op deze manier niet zoveel gewicht aan hangt als dat je samen als 2 Nederlanders alles achterlaat en een nieuw avontuur begint. Voor ons was het veel vanzelfsprekender, de familie van mijn vriendin komt hiervandaan en zij kent het hier van haver tot gort, wat mijn integratie ook weer makkelijker maakt. Vooral in het begin had ik wel vaak zoiets van: man man wat een gedoe allemaal hier, maar haar tips en hulp hebben ons er soepel doorheen gemanouvreerd. Ook een deel van mijn familie woont hier, zij het in Melbourne maar het is zelfs fijn om even met iemand te appen of facetimen in min of meer dezelfde timezone.

Nu woon ik hier bijna een jaar ondertussen, en ik begin me hier nu pas ECHT thuis te voelen. In het begin had ik nog weleens wat heimwee maar dat gevoel ben ik nu helemaal kwijt. Reden daarvan is is dat we nu onze eigen stekje hebben met onze eigen spullen erin, en dat ik na lang zoeken eindelijk werk heb gevonden. Ook op het werk voel ik mij ook absoluut geen outsider ofzo, hier werken zoveel mensen met verschillende achtergronden dat de meeste mensen er niet van opkijken en je ook vrij snel geaccepteerd wordt. Ik denk dat ik zelf in het begin teveel de nadelen zag en na een maand of 6 dat kantelpunt bereikte van joh ik wil terug naar NL. Maar ik denk dat de meeste mensen dat gevoel wel hebben, bij sommigen komt het meteen, bij anderen pas na jaren. In de weekenden genieten we van de natuur en proberen we er zo veel mogelijk op uit te trekken. Mijn vriendin heeft het erg druk en ons leven speelt zich nu in een moordend tempo af, door de weeks hebben we geen fut en hangen we 's avonds op de bank, eigenlijk hetzelfde als in NL dus. In de weekenden moet mijn vriendin eigenlijk ook werk voorbereiden maar we hebben besloten deze lekker vrij te plannen om maar buiten in de natuur te zijn, dit hebben we ook nodig weer focus te krijgen voor de nieuwe week. Vooral zij, want mijn baan op het ogenblik is zo tenenkrommend saai dat ik moet oppassen dat ik niet in slaap val op kantoor.

Moraal van het verhaal, je moet jezelf tijd gunnen en in jullie geval kun je altijd nog terug naar Nederland mocht het na een paar jaar toch niet goed genoeg voelen of bevallen, die optie is er voor mij niet maar dat geeft niet want ik ben al op het punt beland dat ik zelf niet eens meer terug naar Nederland zou willen.

De Australische vrouw van mijn oom vertelde mij recentelijk dat mijn oom 11 jaar nodig heeft gehad om het gevoel van heimwee kwijt te raken, en dat hij geregeld in huilen uitbarstte. Terwijl hij niks in NL had en alles in Oz: vrouw kinderen huis baan. Hij moest doorzetten en is nu na 11 jaar pas verlost van die gevoelens. Zo zie je maar, de aanhouder wint altijd.
 
afterbang said:
Ik moet eerlijk zeggen; toen ik las dat je gedurende de reis heimwee kreeg ik alleen maar dacht: "...Ja maar je bent op reis, de mindset is dan anders als dat je je echt gemigreerd bent..." En dat denk ik nog steeds. En, als we nu hier vakantie hebben en rond trekken ga ik ook met veel zin weer gewoon naar huis.
Click to expand...

Ik weet het en ik wist het op dat moment ook. Het enige wat ik op dat moment kon doen was voor mezelf visualiseren dat ik na het reizen zou eindigen op de meest paradijselijke plek van Australië en daar werk zou hebben, m'n eigen stekkie en een leven. En zelfs daar werd ik op dat moment niet echt gelukkig van. Misschien is dat wat heimwee met je doet, ook de positieve en leuke dingen niet meer kunnen voelen als zodanig. Ik irriteerde me in de laatste maanden aan steeds meer dingetjes en ik begon echt af te tellen tot we terug gingen. Maar nu mis ik het wel weer.

Wat jij @Tim911 zegt over dat het tijd nodig heeft, is ongetwijfeld waar. Ik heb meerdere verhalen op het forum gelezen van mensen hier die ook 2 of meer jaren de tijd nodig hadden. Met 11 jaar zou ik zeggen, bekijk het, want als ik 11 jaar lang verdriet zou hebben, zou ik die 11 jaar als weggegooid zien. Vervelende is dat je zelf nooit weet hoeveel tijd het jou gaat kosten om te aarden en van je heimwee af te komen.

Ach ja, eerst Europa en dan zien we wel weer verder!!:)
 
@Heleen1985, alles heeft z'n tijd nodig. Bij het rondtrekken in een auto met vouwwagen, ben je erg beperkt in ruimte en zit je veel op elkaars lip. Dat kan makkelijk irritaties geven! Heb je hier een huisje dan heb je je eigen spulletjes om je heen en kun je meer je eigen gang gaan. Niet dat heimwee dan geen factor kan spelen. En ik ben het helemaal met je eens dat 11 jaar heimwee te lang is. Dat gaat ten koste van de gezondheid lijkt me.
Ik heb er ook wel eens moeite mee gehad, maar heb goede vrienden opgedaan e.d. en dat maakt een groot verschil. Qua familie mis ik vooral m'n vader, maar we skypen wekelijks en houden ondanks de afstand erg goed contact. Tuurlijk mis ik bepaalde dingen, maar ik zou niet meer terug willen naar Nederland. Overal vind je wat, overall laat je wat achter.

Ik respecteer jullie keus en snap de twijfel ;) Geniet eerst lekker van Europa. Kom evt nog een keer deze kant op voor vakantie. Wie weet... Sowieso genoeg mensen hier waarbij je een bakkie kunt doen :) Maar doe vooral wat voor jullie goed voelt.
 
Tja, wat is uiteindelijk heimwee, en hoe ga je hiermee om, dat is de vraag waarop je alleen zelf het antwoord hebt. Sommige mensen hebben meer binding met familie en vrienden dan anderen. En bijv mijn moeder zou absoluut niet buiten Nederland kunnen wonen, die wil gewoon simpelweg haar eigen taal blijven spreken. 11 jaar heimwee zal niet inhouden dat je 11 jaar doodongelukkig bent en het leven niet meer ziet zitten. Er zullen eerder momenten zijn zoals verjaardagen dat het je overvalt. Als dat wel het geval is dat het constant is dan moet je wel terug, maar ik denk niet dat dit zo sterk is bij de meeste mensen. Je moet er ook niet aan toe geven, want uiteindelijk werkt het alleen maar tegen je. Het engste lijkt mij persoonlijk om tussen 2 werelden in te komen te zitten, het gras is altijd groener. Als je helemaal geen heimwee hebt of momenten van gemis dan zou het ook niet goed zijn. Het is ook nogal wat, je moet wennen aan een nieuwe cultuur, taal, levensstijl en alles gaat anders. Dat gevoel van onbehagen over dat je niet alles kent en weet kan vrij lang doordreunen, maar uiteindelijk kom je eroverheen en is het bij bijvoorbeeld het starten van een nieuwe baan ook zo dat je echt een periode moet wennen.

Als je het niet probeert zul je het nooit weten.
 
Waar had je echt heimwee naar?

Een groter verschil kan je niet hebben:
Een leven, bekendheid en routine in NL waar je tig jaar langzaam ingerold bent.

En ineens leef je 10 maanden vanuit een auto! Weg is je dagelijkse routine, weg is je gevoel van een "een basis hebben" (je huis als thuis), niks hoeft en alles mag.

Ik zou heimwee hebben naar een thuis met routine. Ik ben niet iemand die maanden op vakantie kan gaan.

Dit is misschien helemaal niet van toepassing op jullie hoor. Maar wellicht iets om over na te denken.

De bekende uitspraak "je moet het proberen, anders weet je nooit of het wat was geworden" of variaties daarop - zou ik sterk willen nuanceren. Ik zou het niet proberen als de behoefte niet heel groot is. Emigratie kan veel negatiefs met jezelf, met je relatie wn met je omgeving doen. Jr kan zelf voor altijd verscheurd zijn tussen drang naar 2 landen en gaan pingpongen. Je kan een partner hebben die op ewn gegeven moment wil blijven terwijl jij wilt gaan. En de relatie met het NL front verandert ook als je gaat (niet altijd negatief overigens).

Uiteindelijk moet je doen waar je gelukkig van wordt en wat dan is (andere baan, nieuwe hobby, ander land) dat maakt niet uit.
 
@FOL Goed gezegd.
Duidelijk is dat er (haast) geen universele regels zijn voor emigratie. De een wil niet. De ander wil wel maar durft niet. Een derde waagt een poging maar dat lukt niet. Sommigen komen er wel, maar ook dan is het nog maar de vraag of je daar daadwerkelijk gelukkiger bent dan in je geboorteland en soms lukt het gewoon niet om te aarden.

Als je de wens hebt, kun je overwegen om het te proberen. Maar je kunt niet twee levens tegelijk leiden, dus je zult moeilijk met zekerheid kunnen zeggen dat het leven ergens anders beter is.

Alle alle twijfelaars, afhakers en wereldbewandelaars: succes met je eigen realiteit.
 
Ha, wat leuk, al die verschillende insteken. Ik heb met @Tim911 gemeen dat ik hier niet per se vanwege het land zit, maar vanwege de Late Liefde voor een Ozzie. Oz stond wel op mijn bucket list, maar zeker niet bovenaan. Ik heb nu op alle 5 continenten gezeten en gewerkt voor korte of langere tijd omdat ik onrustig van natuur ben en tuk op de daad van het reizen. Maar als je me in mijn single-tijd had gevraagd waar ik zou willen landen was het op de hoogvlakte in het binnenland van Spanje. In NL heb ik geen enkele familie, wel veel vrienden, maar het land zelf mis ik niet. Ik vind het hier in Oz heerlijk vanwege de westerse cultuur ingebed in die brute outback natuur. Ik heb hier ook directe (aangedouwde) familie gekregen die een stuk leuker is dan mijn eigen overleden familie, en de Oz husband heeft een heleboel geweldige vrienden die inmiddels ook de mijne zijn. Bij mij blijft het vooral de heimwee naar The Old World, ik ben historicus en mis de geschiedenis, cultuur en architectuur van het oude Europa en Midden-Oosten. Dus ik ben wel altijd reizen aan het dromen/plannen en als ik hier onverhoopt alleen kom te staan, dan weet ik niet heel zeker wat ik ga kiezen: in Oz mijn leven eindigen temidden van familie en vrienden, of een enkeltje Spanje boeken en het leven slijten in een camperbusje zwervend over de Meseta en Andalucia. Met mijn urn in dorpje Consuegra in regio Castilla La Mancha :cool: waar Don Quixote rondtrok en net als ik altijd tegen windmolens vocht :).
 
Last edited:
Emulate said:
Ha, wat leuk, al die verschillende insteken. Ik heb met @Tim911 gemeen dat ik hier niet per se vanwege het land zit, maar vanwege de Late Liefde voor een Ozzie. Oz stond wel op mijn bucket list, maar zeker niet bovenaan. Ik heb nu op alle 5 continenten gezeten en gewerkt voor korte of langere tijd omdat ik onrustig van natuur ben en tuk op de daad van het reizen. Maar als je me in mijn single-tijd had gevraagd waar ik zou willen landen was het op de hoogvlakte in het binnenland van Spanje. In NL heb ik geen enkele familie, wel veel vrienden, maar het land zelf mis ik niet. Ik vind het hier in Oz heerlijk vanwege de westerse cultuur ingebed in die brute outback natuur. Ik heb hier ook directe (aangedouwde) familie gekregen die een stuk leuker is dan mijn eigen overleden familie, en de Oz husband heeft een heleboel geweldige vrienden die inmiddels ook de mijne zijn. Bij mij blijft het vooral de heimwee naar The Old World, ik ben historicus en mis de geschiedenis, cultuur en architectuur van het oude Europa en Midden-Oosten. Dus ik ben wel altijd reizen aan het dromen/plannen en als ik hier onverhoopt alleen kom te staan, dan weet ik niet heel zeker wat ik ga kiezen: in Oz mijn leven eindigen temidden van familie en vrienden, of een enkeltje Spanje boeken en het leven slijten in een camperbusje zwervend over de Meseta en Andalucia. Met mijn urn in dorpje Consuegra in regio Castilla La Mancha :cool: waar Don Quixote rondtrok en net als ik altijd tegen windmolens vocht :).
Click to expand...

Vind ik ook wel een lastige hoor. Waar ik eigenlijk niet over na wil denken, waar ga ik heen mocht ik er alleen voor komen te staan? Ik denk dat ik op dit moment NL zou zeggen, maar misschien als ik hier langer zou wonen zou ik hier blijven, hangt van zoveel factoren af. Op dit moment zeg ik duidelijk: het allerliefste ben ik in Oz, mijn vrouwke is hier super gelukkig en haar geluk is voor mij het aller belangrijkste. Neemt niet weg dat ik het hier zelf ook gewoon echt meer dan prima naar mijn zin heb en totaal geen reden zie om terug te gaan. Zou dat echt niet willen eerlijk gezegd.
 
Emulate said:
Ha, wat leuk, al die verschillende insteken. Ik heb met @Tim911 gemeen dat ik hier niet per se vanwege het land zit, maar vanwege de Late Liefde voor een Ozzie. Oz stond wel op mijn bucket list, maar zeker niet bovenaan. Ik heb nu op alle 5 continenten gezeten en gewerkt voor korte of langere tijd omdat ik onrustig van natuur ben en tuk op de daad van het reizen. Maar als je me in mijn single-tijd had gevraagd waar ik zou willen landen was het op de hoogvlakte in het binnenland van Spanje. In NL heb ik geen enkele familie, wel veel vrienden, maar het land zelf mis ik niet. Ik vind het hier in Oz heerlijk vanwege de westerse cultuur ingebed in die brute outback natuur. Ik heb hier ook directe (aangedouwde) familie gekregen die een stuk leuker is dan mijn eigen overleden familie, en de Oz husband heeft een heleboel geweldige vrienden die inmiddels ook de mijne zijn. Bij mij blijft het vooral de heimwee naar The Old World, ik ben historicus en mis de geschiedenis, cultuur en architectuur van het oude Europa en Midden-Oosten. Dus ik ben wel altijd reizen aan het dromen/plannen en als ik hier onverhoopt alleen kom te staan, dan weet ik niet heel zeker wat ik ga kiezen: in Oz mijn leven eindigen temidden van familie en vrienden, of een enkeltje Spanje boeken en het leven slijten in een camperbusje zwervend over de Meseta en Andalucia. Met mijn urn in dorpje Consuegra in regio Castilla La Mancha :cool: waar Don Quixote rondtrok en net als ik altijd tegen windmolens vocht :).
Click to expand...

One way ticket to Spain, count me in :)
 
Ik vond La Palma (mini kanariepietjes eiland zonder zandstrand dus nauwelijks toeristen maar wel mooie natuur) wel wat hebben ;)
 
Ja hee, dankzij mijn Ozzie hubbie heb ik een hele carriere als propper op Ibiza misgelopen. Om maar niet te spreken van serveerster in Torremolinos. Dat moet ik toch gaan terughalen, wel?
 
Wat geweldig dit te lezen!! Ik heb de laatste weken al heel vaak tegen Mr. Tamarind lopen zeggen: maar hoe zou het toch zijn met Heleen?? Ik dacht een berichtje te sturen maar het is er niet van gekomen ;). Ik vind het wel fijn en een verademing, hoe jullie tegen het leven aankijken. Ik vraag me ook vaak af of we met minder werken niet gewoon gelukkiger zouden zijn... Nu ja, ik moet wat zeggen, op dit moment, met 2 jobs en gewoon doorwerken in de weekends lol. Dat krijg je met een doctoraat.

Ben heel benieuwd hoe jullie het verder aanpakken, waar op deze bol dat dan ook moge zijn. Het lijkt me vooral belangrijk dat jullie iets kunnen vinden waar jullie je goed bij voelen. Dan maakt het hoe, wat en waar niet veel uit he.

Groetjes!!
 
Tamarind said:
Wat geweldig dit te lezen!! Ik heb de laatste weken al heel vaak tegen Mr. Tamarind lopen zeggen: maar hoe zou het toch zijn met Heleen?? Ik dacht een berichtje te sturen maar het is er niet van gekomen ;). Ik vind het wel fijn en een verademing, hoe jullie tegen het leven aankijken. Ik vraag me ook vaak af of we met minder werken niet gewoon gelukkiger zouden zijn... Nu ja, ik moet wat zeggen, op dit moment, met 2 jobs en gewoon doorwerken in de weekends lol. Dat krijg je met een doctoraat.

Ben heel benieuwd hoe jullie het verder aanpakken, waar op deze bol dat dan ook moge zijn. Het lijkt me vooral belangrijk dat jullie iets kunnen vinden waar jullie je goed bij voelen. Dan maakt het hoe, wat en waar niet veel uit he.

Groetjes!!
Click to expand...

Wat een super lieve reactie, dank je wel! Ik ben ook benieuwd hoe we het gaan aanpakken haha. We hebben net deze week de sleutel van ons nieuwe onderkomen gekregen, een ontzettend mooi huisje midden in de natuur met groot eigen terrein, echt helemaal fantastisch! Dus daar focussen we ons nu even op en gewoon lekker daar genieten en af en toe weg met de camper. We werken nu allebei parttime zodat er genoeg tijd is om leuke dingen te doen en daarnaast een klein bedragje te sparen for future events. Die balans is nu gewoon mooi en passend bij wat we nu willen, en mocht dat veranderen is dat ook oké en passen we ons daar weer aan aan.
Ik denk zeker dat veel mensen gelukkiger zouden zijn met minder werken, tenzij je je werk echt heel heel erg leuk vindt misschien. Maar het is niet voor iedereen weggelegd, minder werken betekent natuurlijk minder inkomsten en dus ook minder uit te geven. Het is maar net waar je zelf belang aan hecht :) Wij leven redelijk zuinig, zijn niet materialistisch en kunnen makkelijk met minder geld, dus minder werken is voor ons een heerlijke optie. Maar wie graag een groter huis, duurdere spullen, etc etc wil, dan zul je waarschijnlijk net iets harder moeten werken! Of wanneer je een doctoraat doet natuurlijk :cool: maar dat verdient zich uiteindelijk ook vast weer terug, haha! ;)
 
Hahaha, mijn man zegt altijd dat ik projecten verzin die steeds minder verdienen lol. Maar ja, je moet doen wat je graag doet, toch? Laat zeker af en toe iets weten van jullie avonturen, het was erg fijn jullie reis te volgen ook. En het nieuwe onderkomen klinkt alvast fantastisch!!
 
Heleen1985 said:
Wat een super lieve reactie, dank je wel! Ik ben ook benieuwd hoe we het gaan aanpakken haha. We hebben net deze week de sleutel van ons nieuwe onderkomen gekregen, een ontzettend mooi huisje midden in de natuur met groot eigen terrein, echt helemaal fantastisch! Dus daar focussen we ons nu even op en gewoon lekker daar genieten en af en toe weg met de camper. We werken nu allebei parttime zodat er genoeg tijd is om leuke dingen te doen en daarnaast een klein bedragje te sparen for future events. Die balans is nu gewoon mooi en passend bij wat we nu willen, en mocht dat veranderen is dat ook oké en passen we ons daar weer aan aan.
Ik denk zeker dat veel mensen gelukkiger zouden zijn met minder werken, tenzij je je werk echt heel heel erg leuk vindt misschien. Maar het is niet voor iedereen weggelegd, minder werken betekent natuurlijk minder inkomsten en dus ook minder uit te geven. Het is maar net waar je zelf belang aan hecht :) Wij leven redelijk zuinig, zijn niet materialistisch en kunnen makkelijk met minder geld, dus minder werken is voor ons een heerlijke optie. Maar wie graag een groter huis, duurdere spullen, etc etc wil, dan zul je waarschijnlijk net iets harder moeten werken! Of wanneer je een doctoraat doet natuurlijk :cool: maar dat verdient zich uiteindelijk ook vast weer terug, haha! ;)
Click to expand...

Hangt er ook een beetje vanaf hoe je je toekomst ziet denk ik. Ik geloof zelf ook niet in het tot je 65 of waarschijnlijk in ons geval tot je 75e full time te moeten werken om een hypotheek te kunnen betalen. Sommige mensen hebben werk nodig om zichzelf te profileren en om hun miserabele leven te ontvluchten. Dat begrijp ik allemaal wel maar zelf staan mijn partner en ik hier wel wat anders in. Ik moet er echter niet aan denken om nu al part time te gaan werken of wat dan ook. Het is misschien een verouderd adagium maar ik geloof wel dat je het moet verdienen als je jong bent. Ik ben nu 37 en zou toch wel tot mijn 50e 5 dagen willen werken, daarna evt 4 of 3 maar echt niet eerder. Ook mijn vriendin werkt nu hard maar zal ook gaan minderen naarmate we wat ouder worden, dat kan dan ook omdat je je financiele buffer dan al hebt. We KUNNEN het nu wel redden op 1 salaris, en wij zijn ook niet zo heel materialistisch maar ik kan het voor mezelf niet verantwoorden, gelukkig staat iedereen daar anders in en dat is maar goed ook. Want ik respecteer mensen die zo'n keuze maken om bewust minder te werken om meer te kunnen genieten.

Wij zouden graag een huis bezitten of misschien een stukje land om zelf wat op te bouwen. Vrij bescheiden doelen maar om dit stressvrij te bereiken zouden we dit met een lage hypotheek willen doen, dus dan moet je nu wel aan de bak. Maar dat geeft niet.
 
Weer tijd voor een kleine update!

Ondertussen zijn we al bijna anderhalf jaar terug van ons mooie Australie-avontuur. We hebben een paar maanden geleden de knoop doorgehakt in wat we op de iets langere termijn gaan doen, en het mooie is: het gaat een hoop kansen bieden, welke kant we ook uiteindelijk opgaan.
Reizen, hebben we ondertussen gemerkt, zit in ons bloed. We willen niet áltijd op weg zijn, maar vaker wel dan niet is eigenlijk onze insteek. Van ons avontuur weet ik ondertussen dat ik na een paar maanden heimwee krijg naar Nederland, dus in ons plan is emigreren naar Australië nog steeds niet echt een optie.

Wat dan wel? Want meer reizen dan thuis zijn is niet bepaald praktisch natuurlijk als je het werktechnisch bekijkt. Mijn huidige manager zou in ieder geval niet heel gelukkig zijn als ik steeds na een paar maanden weer even een paar weken op kantoor kom.
Bram en ik zijn nu bezig met twee dingen om dit 'probleem' te ondervangen:
1- We zijn de camper helemaal aan het pimpen en we maken hem gereed om in te kunnen wonen en reizen
2- We zijn ons beiden aan het richten op plaatsonafhankelijke werkzaamheden. Dit laatste is iets waar ik eerder al eens over heb nagedacht, en eigenlijk is het perfect. We zullen x aantal uren per week werken, op een plek naar keuze (zolang er maar internet is uiteraard). Ondertussen wonen we in onze camper ergens op een (ongetwijfeld) mooie plek in Europa, en kunnen we onze vrije tijd besteden aan het ontdekken van deze mooie plek. Willen we weer een paar maanden naar Australië? Dan kan dat gewoon, mits we zo nu en dan wat internet kunnen vinden.

En mochten we het toch snel zat zijn en ons weer willen settelen in Nederland? Dan maakt het ook niet uit waar we gaan wonen, want werk hebben we al en doen we plaatsonafhankelijk. Ik ben heel blij met dit plan en ik ben heel erg benieuwd hoe het de komende jaren gaat lopen. Ik ben nu druk met het opzetten van mijn VA bedrijf, en als we samen aan het 'plaatsonafhankelijkgewerktebedrag' van x per maand komen en de camper is klaar, dan kunnen we!! Yay!
 
Altijd fijn, een update!

Klinkt goed, vrienden van ons doen dit ook (in Europa) en het bevalt ze prima volgens mij ;)
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top