Hallo allemaal!
Weer even terug van meer dan een jaar weggeweest van dit forum. Vandaag is het 7 maanden geleden dat we terugkwamen van onze bijna 10 maanden durende reis door Australië. We hadden het emigratieplan even op een laag pitje gezet (want IELTS...), en zijn gaan genieten van al het moois wat Australië ons geboden heeft. Wat een mooie reis, wat een geweldig land. We wilden deze reis ook gebruiken om te ervaren hoe het is om zolang en zo ver van huis te zijn. Nou ja huis, die hadden we verkocht. Maar vrienden en familie, die hebben we 10 maanden niet gezien terwijl we door de meest afgelegen plekken toerden in onze Prado met vouwwagen.
En dat, precies dat, was hetgene wat het allermoeilijkste was. Na een maand of 5/6 begon het te kriebelen om de lieve mensen die we in Nederland hadden achtergelaten weer te zien. Ik miste ze. De reis was echt geweldig, het land is zo mooi, de natuur overweldigend, maar ik had voor het eerst in mijn leven heimwee. Niet naar Nederland, maar onze vrienden en familie. Voor het eerst betrapte ik mezelf op de gedachte dat ik het niet erg zou vinden als de reis al voorbij was en we naar Nederland terug moesten. Het lag niet aan het land, niet aan de manier hoe we rondreisden, ook niet aan mijn lieve reisgenoot. We hadden het echt heerlijk. Ik heb zo vaak gedacht dat wanneer Australië in de Noordzee had gelegen er geen vuiltje aan de lucht was geweest. Dit moment van de reis, we zaten vlak voor Darwin, besloten we dat emigreren niet hetgeen zou zijn waar ik gelukkig van zou worden. Ik stelde me voor dat ik hier nu zou wonen en werken, en ik merkte dat ik niet het gevoel kreeg dat het beter zou zijn dan wanneer ik in NL zou zijn, dat het niet opwoog tegen het gemis van onze vrienden en familie. Dus, ons besluit omgegooid. Voor mij een opluchting, voor onze ouders en siblings een vreugdetranentrekkende bedoening, voor Bram vervelend. Hij deelde mijn gevoel niet en wilde het juist graag proberen hier. Voor hem was er wat meer tijd nodig om het een plek te geven dat we toch niet in het beloofde land gingen wonen.
We kwamen in november weer in Nederland. Een heerlijk (wederom vreugdetranentrekkend) welkom op Schiphol door de familie en de eerste weken vol tripjes langs onze vrienden die we in geuren en kleuren konden vertellen wat we allemaal voor moois hadden meegemaakt, want dat was het. Mooi, adembenemend en zó bijzonder om zo lang rond te reizen in zo'n mooi land. En we konden degenen die het nog niet wisten vertellen dat we niet gingen emigreren. We konden bij aankomst gelijk in een mooi gemeubileerd chalet op een bosrijke camping, en vanaf januari begonnen we allebei langzaamaan weer wat werk op te pakken, back to reality.
En nu, 7 maanden na terugkomst ben ik weer voor het eerst in ruim meer dan een jaar terug op dit forum. Niet voor niets. Het kriebelt. Behoorlijk. De eerste maanden was het nagenieten en weer een leven opbouwen in Nederland (want ja, we hadden onze banen opgezegd en ons huis en de meeste spullen verkocht). Maar nu alles weer een routine is geworden, mis ik Australië enorm. Ik mis de natuur, de wandelingen waarbij je zomaar een dier(tje) tegenkomt. Ik mis de leegte van het land en ik stoor me aan de mensen om me heen. In Nederland is er geen natuur, niet zoals in Australië. Alles is bedacht, afgezet met hekjes, en overal zie of hoor je menselijke bouwwerken. Zelfs op de Veluwe hoor je de snelweg, volg je de paadjes die onder begeleiding van bordjes door de heide en bossen slingeren. Ik mis Australië, ik voel me een beetje tussen twee werelden in.
Ik weet nog niet wat we gaan doen. We zullen niet snel weer in het hele emigratieproces stappen, maar ik denk wel aan alternatieven. Een mogelijkheid om jaarlijks een paar maanden erheen te gaan, een tijdelijk visum voor mijnbouw (vrouwen schijnen erg gewild te zijn voor het besturen van enorme mijnwerkersvoertuigen
) met tussendoor de mogelijkheid om de natuur in te trekken, of iets anders. We zijn totaal los van het 'conservatieve' idee om allebei fulltime te werken om de hypotheek te kunnen betalen, we hebben niet zoveel nodig, en daardoor hoeven we ook niet veel te werken. Losse projecten hier en daar en weer wat maanden reizen is iets wat ons heel erg trekt. We hebben in ieder geval net weer een camper gekocht waar we voorlopig Europa mee kunnen verkennen, dus dat gaan we in ieder geval de komende jaren veel doen! (zo herken ik ons heel erg in het verhaal van
@Sjasje )
Ik hou het forum de komende tijd weer iets meer in de gaten en we houden de opties open
