Lastavaza Bosses

[DJB]

Dag allen.
Zo'n draadje hier maakt het nog officiëler. Dat is goed voor ons psychologische proces
Even kort:
Familie B. met 5 personen; 39, 35, 10, 10 en 7 jaren oud.
Na een jarenlang twijfelproces besloten om ervoor te gaan.

Vandaag met Visa4you besproken dat de kansen goed liggen. Zowel mijn beroep als die van mr B (social work en engineer) staan op de skilled list, zowel de korte als lange termijnlijsten. Social work staat daarnaast ook op de priority list (vanwege deze gezellige coronatijd).
We gaan zowel een 189 als een 190 indienen. 190 voor nu op TAS. Bewust op TAS omdat we vrolijk worden van seizoenen en groen.
De samenwerking met V4Y voelt goed. We vinden het een te belangrijk proces om alleen te doen. Ons beider beroepen hebben niet de makkelijkste kwalificering, dus daar hebben we graag wat hulp bij.
De komende planning:
- IELTS Academic (voor mij minimaal 7 maar hoe hoger hoe beter, voor mr B een 6).
- Kwalificeren via de AASW en Engineers Australia
- EOI
- Graag snel een visum

We hebben besloten dat we elke stap gaan vieren. Vanavond vieren we de ondertekende samenwerking met V4Y met sushi. Uit eten was leuker geweest, maar dat is net wat lastig in deze lockdown.

Voor nu.... op naar de IELTS!

En mochten jullie nog tips hebben om dit proces geestelijk gezond te doorstaan dan hoor ik het graag

 

[BobtheCactus]

Duidelijk verhaal! Fijn dat jullie kansen goed liggen met een dubbel sterk profiel!
Weinig toe te voegen eigenlijk...

Een tip op het proces geestelijk goed te doorstaan: ik zou niet rekenen op 'graag snel een visum', maar 'graag een visum' haha. Gewoon om teleurstelling te voorkomen qua processing time. Geduld is bij veel aanvragen een vereiste

Is die 190 aanvraag voor Tasmanie voor het moment dat de grenzen weer open gaan? Ik dacht dat ze alleen 491's nu uitgeven aan offshore kandidaten. Kan het mis hebben hoor. Mogelijk is een priority beroep hiervan uitgezonderd?

Heel veel succes!!

 

[Emulate]

Een tip op het proces geestelijk goed te doorstaan: ik zou niet rekenen op 'graag snel een visum', maar 'graag een visum' haha. Gewoon om teleurstelling te voorkomen qua processing time. Geduld is bij veel aanvragen een vereiste

@BobtheCactus nailed it. Zeker nu de offshore aanvragen on hold staan, is een lange adem wel je redding.

Ik denk dat 'gewoon doorgaan' wel jullie redding zal zijn. Heeft geen zin om naast de e-mail en de telefoon te gaan zitten. Niemand weet hoe dit Covidverhaal zich gaat ontwikkelen, welke prioriteiten ze stellen, welke caps er zitten op entry en de continu veranderende behoeften aan skilled visa.

Ik heb er zelf 3 jaar over gedaan, maar ik zit niet in jullie visaklasse. @HardCore heeft in zijn sublieme LasTaVaZa wel een gouden tip gegeven: maak een plan B. Voor als het allemaal niet lukt en niet doorgaat. Een plan B waarmee jullie je net zo gelukkig en toekomstgericht voelen in NL of een ander land.

 

[JP2017]

Helder verhaal. Succes met alles en alle stappen die gedaan zijn vieren, zeker doen! Hebben wij destijds ook gedaan. Hoe lang het duurt met het visum proces kan niemand zeggen en vooral niet in deze tijd. Maar laat je niet ontmoedigen en blijf er lekker positief in staan altijd het beste.

Heel veel succes ermee!

 

[DJB]

Dank voor de tips! Graag snel een visum was natuurlijk een grapje, sarcasme komt niet zo goed over via een toetsenbord.
Maar geduld hebben zal inderdaad een uitdaging worden, is niet ons sterkste kant.
Een plan B hebben wel! We houden de kinderen ook voor hoe mooi en vrij we nu wonen, hebben het hier ook zeker niet slecht. Denken alleen dat het beter kan
Wij blijven positief en alle stappen vieren, met wat geluk komen we er.

 

[DJB]

Wat familie betreft.... hoe deden jullie dat in het voorproces? Wij hadden bedacht om naaste familie en vrienden op de hoogte te stellen, om ze zo mee te kunnen nemen in het proces. Als ik zo terugkijk op de gesprekken van vandaag twijfel ik over de juistheid van deze beslissing.... er was behoorlijk wat boosheid..

 

[afterbang]

Familie en vrienden op de hoogte stellen... Daar zijn hier boeken over vol geschreven. Wij hebben het anders gedaan dan velen volgens mij.

Het visum proces is lang en heeft lange periodes dat er niets gebeurd. Het is ook onzeker, je weet pas echt dat je gaat als je op Schiphol staat. En tussen intentie en Schiphol gebeurt veel en tegelijkertijd ook weinig.

Wij hebben 2 of 3 vrienden laten weten dat we er aan dachten en naar aan het kijken waren.
Familie hebben we pas ingelicht toen we de grant gekregen hadden. Er is zoveel dat mis kan gaan, we wilden niet heel de tijd vragen krijgen over iets wat soms jaren duurt, of maanden/jaren familie in de stress dat je gaat vertrekken en dan uiteindelijk ga je niet, enz.

Voor ons werkte het perfect, uiteindelijk duurde het alsnog 4 jaar na de Grant voor dat we vertrokken. Dus meeeeeeeer dan tijd genoeg om mensen op de hoogte te stellen.
Verder was er geen boosheid. Niets dan; wow dat zouden we ook wel willen/jammer dat je weg gaat van collega's en vrienden. Familie supportive en tegelijkertijd ook jammer dat je gaat. Zeker voor ouders is het even slikken.

Wij waren in de positie dat mijn moeder een keer mee kon op een trip in Australia. Twee weekjes in de omgeving waar we naar toe vertrokken. Dat heeft het heel veel makkelijker voor haar gemaakt. Ze wist waar we naar toe gingen. Ondanks dat Australia genoeg op TV is, was ze toch blij om te zien dat de supermarkten hier ook alles hebben wat je nodig hebt

 

[afterbang]

tips hebben om dit proces geestelijk gezond te doorstaan

Kijk of je PTE kunt doen in plaats van IELTS. IELTS Academic is een lastig examen voor velen (statistiek anyone?) Niet ondoenbaar hoor 4x zeven. Maar als PTE zou kunnen, zou ik zeker die doen.

 

[JP2017]

Kijk of je PTE kunt doen in plaats van IELTS. IELTS Academic is een lastig examen voor velen (statistiek anyone?) Niet ondoenbaar hoor 4x zeven. Maar als PTE zou kunnen, zou ik zeker die doen.

Ook hier zeker een aanbeveling om PTE te doen, het heeft ons zelfs de maximale score opgeleverd waardoor we ineens de extra 10 punten hadden en zeer snel een uitnodiging hadden. Het is wel belangrijk dat je begrijpt hoe de PTE test werkt.

 

[JP2017]

Wat familie betreft.... hoe deden jullie dat in het voorproces? Wij hadden bedacht om naaste familie en vrienden op de hoogte te stellen, om ze zo mee te kunnen nemen in het proces. Als ik zo terugkijk op de gesprekken van vandaag twijfel ik over de juistheid van deze beslissing.... er was behoorlijk wat boosheid..

Voor ons was het een emigratie 2.0. Tegen directe familie hebben wij het gezegd toen we de EOI ingediend hadden. Het was geen schok voor ze dat wij niet terugkwamen naar NL maar ze hadden wel verwacht wat dichterbij. De rest hebben wij pas verteld nadat wij Grant hadden en wij zijn ongeveer 8 maanden na de Grant vertrokken naar Australië.

Bij de eerste emigratie hebben wij het pas verteld nadat alles rond was. Wij hadden werk en we zouden definitief vertrekken 5 maanden later. Ik denk dat er nooit een goed moment is om zoiets te vertellen. Het is van zoveel factoren afhankelijk. Ik denk het belangrijkste is dat jullie zelf goed gevoel moeten hebben wanneer je wel en aan wie wat communiceert.
Iedereen reageert er toch weer anders op.

Succes ermee!

 

[afterbang]

Het is wel belangrijk dat je begrijpt hoe de PTE test werkt.

Dat geld zeker ook voor IELTS, zeker academic

Wat gaaf dat PTE jullie die benodigde punten opleverde!

 

[SteveSW]

Wat familie betreft.... hoe deden jullie dat in het voorproces? Wij hadden bedacht om naaste familie en vrienden op de hoogte te stellen, om ze zo mee te kunnen nemen in het proces. Als ik zo terugkijk op de gesprekken van vandaag twijfel ik over de juistheid van deze beslissing.... er was behoorlijk wat boosheid..

Ik denk dat het voor iedere familie wel even schrikken is als je naar de andere kant van de wereld verhuisd. Wij hebben het al vrij vroeg in het proces verteld. De eerste reacties waren koel en niet echt ‘indringend’ omdat het ook niet meteen doordringt en iets heeft van ‘we zullen nog wel zien’. Tot de eerste officiële documenten de deur uitgaan en ze zien dat het serieus is. Mijn vrouws ouders schoten al snel van teleurstelling (die er nog altijd wel is) naar interesse. Ze zijn ondertussen ook al 2x geweest voor een leuke roadtrip. Moest COVID er niet tussengekomen zijn waren ze nu opnieuw hier. Elke zondag is er Skype. Mijn ouders is een minder leuk verhaal. Mijn vader heeft letterlijk 2 jaar niet met ons gesproken (enig kind zijn helpt niet echt) Mijn moeder zat tussen 2 vuren. Toen we vorig jaar even terug waren zijn de plooien wel weer gladgestreken.
Wij zijn nooit echte die hard familie mensen geweest. Af en toe meer intens contact past ons beter.

 

[Zwerver]

Vertellen van vrienden en familie. Laat ik het erop houden dat nadat mijn eerste visa verlopen was, mijn ouders het niet meer verwacht hadden. En omdat het allemaal redelijk last minute doorging, waren er wel boze reacties dat we de kleinkinderen weghaalden.

 

[BobtheCactus]

Agree over de PTE! Hoewel ik de IELTS prima te doen vond hoor, met goed oefenen vooraf... Goed te doen voor zevens. Maar ik moest achten halen op alle onderdelen en dat is mij tot twee keer toe net niet gelukt, PTE wel de maximale score gehaald.

Mijn moeder had het wel verwacht en steunt ons maar ja, natuurlijk vindt ze het wel ver weg. Maar ze is wel wat gewend. Zowel ik als mijn zus hebben al meerdere keren in het buitenland gewoond. De moeder van mijn vriend is wat dramatischer. Hoewel ze wel gewoon zegt; als het je gelukkig maakt ga gewoon. En ja verder weten nog niet zoveel mensen dat dit speelt. Echt een handjevol maar. In ons geval gaat het ook op een traag tempo, dus er valt ook niet veel te vertellen.

 

[Lamarck]

Familie: het blijft lastig. Doe wat voor jou goed voelt want je hebt geen idee hoe familie reageert, en je hebt er ook geen invloed op.
Wij hebben de familie wel meegenomen in het proces. Vooral ook omdat we de kinderen erbij wilden betrekken, zodat het voor hun niet een overval zou worden. En kinderen kletsen... dus we wilden dat voor zijn.
Mijn ouders vonden het moeilijk maar deden wel hun best om mee te denken. Zij komen hier ongeveer een keer per jaar (tot covid...) Mijn zus reageerde niet, tot we het visum hadden en het huis verkocht en bleek dat we echt gingen. Toen was ze boos. Pas op de avond voor vertrek hebben we daar een goed gesprek over gehad. Ze vindt het nog steeds niet leuk maar ze is wel twee keer hier geweest en we hebben goed contact.
Mijn schoonouders vonden het allemaal erg leuk en spannend maar dat werd uiteindelijk een beetje te veel van het goede. Meedenken is leuk maar het was af en toe net alsof zij aan het emigreren waren. Eenmaal hier werd er van ons verwacht dat we minimaal 1 avond per week een uur of vier met ze zaten te skypen, zodat ze in alle detail wisten wat er gebeurde. Te veel goede adviezen is knap vermoeiend en om een lang verhaal kort te maken - we hebben sinds zes jaar geen contact meer met ze.

Conclusie: je kunt niet voorspellen hoe het gaat lopen. Dus doe wat voor jou werkt.

 

[Jeroen&Karen]

Hi!

ook wij kunnen de PTE aanraden, al hebben we geen ervaring met IELTS. Wat ons bij de voorbereiding erg geholpen heeft zijn de filmpjes van E2Language. Ze leren je duidelijk hoe het examen in elkaar zit en wat belangrijk is in je antwoorden. En we hadden binnen een dag de uitslag omdat alles gecomputeriseerd is.

Wanneer vertel je je naasten je plannen? Wij hadden heel vroeg al een of twee vrienden ingelicht. Mensen van wie we wisten dat ze enthousiast zouden zijn over ons voornemen. Op een gegeven moment onze familie ingelicht. Reacties daar waren van ‘dat had ik nog wel eens verwacht’ tot struisvogelpolitiek met elke keer de kamer uitlopen als het gesprek richting Australië zou gaan. Nu ‘dreigen’ ze af en toe dat ze echt nooit langs gaan komen. We willen ons leven leven op de manier die wij als fijnst beschouwen. Dat dat anders is dan wat zij voor ogen hebben voor ons, is jammer. Gelukkig zijn er middelen zoals FaceTime om makkelijk in contact te blijven.

wij hebben overigens nog geen visum. In afwachting van de goedkeuring op de 491. State sponsorship ging voorspoedig en ook de invitation to apply kwam snel, en toen kwam Corona. We wachten rustig af, maar irritant is het wel.

groet Jeroen en Karen

 

[Roels]

Wat familie betreft.... hoe deden jullie dat in het voorproces? Wij hadden bedacht om naaste familie en vrienden op de hoogte te stellen, om ze zo mee te kunnen nemen in het proces. Als ik zo terugkijk op de gesprekken van vandaag twijfel ik over de juistheid van deze beslissing.... er was behoorlijk wat boosheid..

Erg interessant hoe anderen zijn omgegaan met informatie delen over emigratieplannen.

Wij waren begin 2018 op ontdekkingsreis gegaan hier en hebben toen besloten de stap te zetten. Vlak daarna hebben we het meteen met iedereen gedeeld. Sommige mensen vonden het erg moeilijk, sommige vonden het een prachtig avontuur. Gelukkig niemand echt boos geworden. Maar het was voor iedereen natuurlijk wel een flinke aanpassing.

Vanaf het moment van delen tot emigratie was bijna anderhalf jaar. Het was heel fijn om genoeg tijd te hebben om iedereen (inclusief onszelf!) goed te laten wennen aan het idee van wat er ging gebeuren. Die tijd hebben we ook nog met iedereen persoonlijk tijd kunnen doorbrengen en op die manier langzaam en grondig afscheid kunnen nemen van mensen.

Dit alles was wel extreem uitputtend. Ik legde heel veel druk op het idee om met iedereen nog quality time te MOETEN hebben. Alles nog een keer doen, want 'nu kan het nog'. Dat gecombineerd met alle onzekerheid en stress rondom alles regelen en zelf wennen aan het idee, was zeker een van de redenen van dat ik in die periode overspannen ben geraakt.

Het was dus zeker niet makkelijk, maar ik ben blij dat we het zo gedaan hebben. Wat natuurlijk enorm hielp was dat het ook echt onze keuze was. Hoewel het zeker spannend was, hebben we nooit echt getwijfeld of ik het kon. Australische nationaliteit bewijzen voor de een, aantonen van relatie voor partnervisum voor de ander, leek allemaal wel erg zeker. Het zou misschien een ander verhaal zijn geweest als het niet zeker is of het gaat lukken.

@DJB erg jammer om te horen dat boosheid een van de reacties was bij jullie. Probeer vooral te bedenken dat het voor de mensen om je heen een schokkende en ingrijpende gebeurtenis is. Iedereen gaat daar anders mee om. Wat eerst naar boven komt als boosheid, blijkt vaak later vooral verdriet te zijn. En dat gevoel kennen we allemaal.

 

[Emulate]

Ik heb helemaal geen 1e- en 2e-graads familie (ouders, kinderen, siblings of grootouders), alleen enkele verre neven en nichten die ik al zelden zag. Ik was ook al veel jaren single en gewend dat ik alle beslissingen in mijn volslagen eentje zonder overleg moest nemen. Ik had al op 4 continenten gewoond en gewerkt in mijn uppie. En ik was 57 toen ik emigreerde naar Oz. Dat maakt het allemaal anders. Het is bijna het omgekeerde, je moet alle motivatie en alle regelwerk helemaal uit jezelf trekken want niemand is feitelijk geinteresseerd of bemoeit zich ergens mee. Ik had wel een goede praatpaal aan mijn overburen/surrogaatouders sinds 1975, maar die keken vooral naar de rationele kant, deugt die Australische kerel wel of is het zo'n Nigeriaanse prins die je tonnen aftroggelt door liefde te faken ? En heb ik de verkoop van mijn huis naar wens geregeld? En wat als het misloopt? Dankzij hun heb ik plannen gemaakt die bij mijn natuur passen: ik ga niet bij mijn vriend wonen, ik ga op wereldreis en als het gezellig is in Oz, dan blijf ik daar een tijdje plakken, maar als het niks is met die man, dan ga ik daarna gewoon verder reizen. Ik keek dus echt niet verder dan mijn toeristeninreisvisum lang was (1 jaar). Ik was niet helemaal onvoorbereid, ik was nog nooit in Oz geweest, maar had mijn Oz partner al wel enkele maanden in NL over de vloer gehad. Het was dus, zeg maar, een gecalculeerd risico, met een alternatief plan in plaats voor als het samen niet zou lukken. Ik heb me in mijn leven nooit ergens aan gecommitteerd, dus ik werkte al altijd met risico's en onzekerheden.

Ik heb al sinds 1973 een hechte band met mijn NL vrienden, verspreid over het hele land, dus ik zag ze niet heel vaak maar ben wel dagelijks met ze online. Ik heb mijn beslissing niet met ze overlegd, die hebben wel wat anders aan de kop met gezinnen en sociale omgeving en kleinkinderen en pensioneren. Ik heb gewoon op mijn laatste dag in NL een diner geregeld voor allemaal (bij Australisch restaurant De Roode Vosch in Utrecht ) en daar hebben we een hele lange avond en halve nacht alle pro's en con's van mijn stap besproken. Niemand was verbaasd, ik ben al mijn hele leven zo'n avonturier, dus ik kreeg bergen support, onvoorwaardelijk begrip en een beetje jaloezie. En, geheel naar belofte, zijn sommigen ons komen opzoeken in Oz later.

Wel onverwacht grappig is dat mijn nicht aan vaderszijde een familiereunie aan het organiseren was, en bij toeval ontdekte dat ik in Oz zat. dus probeerde om die reunie te plooien rondom mijn terugreisplannen/mogelijkheden. Dat is uiteindelijk niet gelukt, maar het gevolg is dat ik nu met iedereen van mijn neven en nichten online/facebook verbonden ben en ik heb het er keidruk mee iedere dag. De organiserende nicht is met haar man begin 2020 overgevlogen naar Oz en heeft ons een paar dagen bezocht. Gek dat je pas banden ontwikkelt als je zo'n roteind weg zit.

Het experiment is geslaagd, mijn Oz partner en ik zijn 4 jaar samen (kennen elkaar bijna 6), registered partners, home owners en aan het pensioneren. Ik hoef dus (gelukkig, oef) niet verder door te reizen naar Amerika . En ik heb helemaal gratis hopen vrienden, 2 adult stiefkinderen met aanhang, en een bomgrote, warme, rumoerige en drukke schoonfamilie erbij gekregen. Karma, en een beetje durf.

 

[DJB]

Dank voor de reacties!!!
Heel interessant hoe jullie dat gedaan hebben en mooi om jullie proces zo te kunnen lezen.
Wat een luxe om het er met mensen over te kunnen hebben die hetzelfde meegemaakt hebben. De vragen die mensen stellen en de opmerkingen zijn soms een beetje bijzonder...'Duitsland is ook leuk' 'Jullie vinden ons dus niet belangrijk genoeg'.
Mijn vader is overleden, dus ik vind het voor mn moeder ingewikkeld. Zij is al jaren op de hoogte dat we dit willen en is ook het meest ondersteunend gelukkig. Ze is met vervroegd pensioen en ziet het wel zitten om de wintermaanden bij ons te kunnen zijn in warmere oorden.
Wat de rest betreft, ik kan me inderdaad voorstellen dat verdriet er mee te maken heeft, heel logisch inderdaad. We proberen niet in discussie te gaan en hun emoties er vooral te laten zijn (is die opleiding nog ergens goed voor). En ook te benadrukken dat dit een begin van een traject is en dat de kans ook nog groot is dat het helemaal niet lukt...

Wat de PTE betreft, thx! Dat is een hele goede tip. Dat gaan we inderdaad maar eens zo proberen. Wat mijn diplomaerkenning betreft ben ik afhankelijk van IELTS maar voor de overige punten niet... Dank!

Duidelijk verhaal! Fijn dat jullie kansen goed liggen met een dubbel sterk profiel!
Weinig toe te voegen eigenlijk...

Een tip op het proces geestelijk goed te doorstaan: ik zou niet rekenen op 'graag snel een visum', maar 'graag een visum' haha. Gewoon om teleurstelling te voorkomen qua processing time. Geduld is bij veel aanvragen een vereiste

Is die 190 aanvraag voor Tasmanie voor het moment dat de grenzen weer open gaan? Ik dacht dat ze alleen 491's nu uitgeven aan offshore kandidaten. Kan het mis hebben hoor. Mogelijk is een priority beroep hiervan uitgezonderd?

Heel veel succes!!

Wat die 190 betreft; het hangt van de IELS en overige Engelse taal punten af. Mocht 20 punten lukken zitten we op 85 punten totaal en is er een eventuele mogelijkheid op een 189 (in combinatie met 2 x beroepen op de lijst en geaccrediteerde diploma's). Die accreditatie duurt wel een paar maanden en dan is er de hoop dat in juli een 190 een mogelijkheid is in Tasmanie. Ook daarvoor eventueel omdat mijn beroep op de priority list staat. Je hoort het; een heleboel 'eventueel' en 'wellicht'. We gaan het proberen en zien wel waar we stranden

Vertellen van vrienden en familie. Laat ik het erop houden dat nadat mijn eerste visa verlopen was, mijn ouders het niet meer verwacht hadden. En omdat het allemaal redelijk last minute doorging, waren er wel boze reacties dat we de kleinkinderen weghaalden.

Dat 'kleinkinderen weghalen' speelt bij ons inderdaad ook een grote rol. Blijft een ingewikkeld iets..

Hi!

ook wij kunnen de PTE aanraden, al hebben we geen ervaring met IELTS. Wat ons bij de voorbereiding erg geholpen heeft zijn de filmpjes van E2Language. Ze leren je duidelijk hoe het examen in elkaar zit en wat belangrijk is in je antwoorden. En we hadden binnen een dag de uitslag omdat alles gecomputeriseerd is.

Wanneer vertel je je naasten je plannen? Wij hadden heel vroeg al een of twee vrienden ingelicht. Mensen van wie we wisten dat ze enthousiast zouden zijn over ons voornemen. Op een gegeven moment onze familie ingelicht. Reacties daar waren van ‘dat had ik nog wel eens verwacht’ tot struisvogelpolitiek met elke keer de kamer uitlopen als het gesprek richting Australië zou gaan. Nu ‘dreigen’ ze af en toe dat ze echt nooit langs gaan komen. We willen ons leven leven op de manier die wij als fijnst beschouwen. Dat dat anders is dan wat zij voor ogen hebben voor ons, is jammer. Gelukkig zijn er middelen zoals FaceTime om makkelijk in contact te blijven.

wij hebben overigens nog geen visum. In afwachting van de goedkeuring op de 491. State sponsorship ging voorspoedig en ook de invitation to apply kwam snel, en toen kwam Corona. We wachten rustig af, maar irritant is het wel.

groet Jeroen en Karen

Ik duim heel hard dat jullie er snel zitten!

Dit alles was wel extreem uitputtend. Ik legde heel veel druk op het idee om met iedereen nog quality time te MOETEN hebben. Alles nog een keer doen, want 'nu kan het nog'. Dat gecombineerd met alle onzekerheid en stress rondom alles regelen en zelf wennen aan het idee, was zeker een van de redenen van dat ik in die periode overspannen ben geraakt.

Mmm... dat is goed om in de gaten te houden inderdaad. Kan me zo voorstellen dat je alles perfect wilt afronden.... Mochten we er komen, dan schrijf ik deze waarschuwing ergens op

 

[afterbang]

FYI; Mijn vader is ook overleden en ik ben enig kind. Op een gegeven moment is mijn moeder hertrouwt en kort daarna is had tweede man ook overleden.
Dus ja, dan is het niet makkelijk, om het te vertellen. Maar mijn moeder heeft het goed opgepakt en is een trotse moeder van een zoon die de sprong gewaagd heeft. Ze komt hier normaal gesproken een week of 5 per jaar hierheen. En geniet dan met volle teugen.