11 maanden geleden kwam ik hier in Sydney aan, om eindelijk samen met Max ons avontuur te beginnen. En dat is het wel moet ik zeggen, een avontuur.
Ons plekje hadden we toen al, maar het huisje in Stanmore voldeed niet helemaal aan onze "gezondheidseisen" en dus was in september de eerste verhuizing in Oz een feit. En superblij zijn we met ons hagelnieuwe appartementje in Waterloo. Oval aan de overkant, parken in de omgeving, shops all over the place en een top koffietentje om de hoek. Lekker centraal ook, qua werk voor mij; eerst Sydney Harbour en mijn tweede baantje brengt mijn fiets dagelijks door Centennial Park naar Woollahra. Max sjeest inmiddels al een paar jaar richting Quay vanuit de verschillende tijdelijke onderkomens, maar nu staat er weer iets nieuws te gebeuren.
http://www.pressreader.com/australia/the-sunday-telegraph-sydney/20150607/283570924102956/TextView
Max is gevraagd om head chef te worden bij Vincent French een restaurant met een Frans tintje. Als kok is hij all jaren aan het ploeteren om hogerop te komen en het is geweldig als je op deze manier erkenning krijgt voor wat je tot dusver bereikt hebt.
We are stoked! Echt supertrots, het is een geweldige kans voor Max. Hij heeft er heel veel zin in. Deze week afronden bij Quay, het restaurant wat altijd een bijzonder plaatsje in ons hart zal houden, aangezien zij ons het ticket to paradise hebben gegeven.
Cannot be more grateful really. Ook dankbaar zijn we voor de mogelijkheid die de nieuwe eigenaar hem geeft door dit aanbod.
Grappige bijkomstigheid: dit is het hotel waar ik werk in de ontbijtservice en de feestjes en partijen doe. Dus binnenkort hebben wij dezelfde baas.
Alles hosanna? Nee. Want in ons geval, 457, houdt dat wel in, dat PR er voorlopig nog niet inzit. Daarvoor moet je 2 jaar bij je werkgever werken en die tijd is nog niet volgemaakt. Dus wat te doen?
Met al het gerommel omtrent visa, de rare dingen die uit Canberra komen, Tony A die van links naar rechts kan springen en weer terug......dat gaf ons geen fijn gevoel.
Dus hebben we besloten om een Skilled Independent aan te vragen. We willen blijven, we willen zekerheid en dit is de "gemakkelijkste" weg in ieder geval wel de meest directe weg om uit de tijdelijke hoek te geraken.
Dat proces zetten we nu in gang met hetzelfde bureau dat ons door de 457 rompslomp gesluisd heeft.
Al met al toch wel wat te melden hier. Hoe zit het dan met onze familie en vrienden in NL.....tja daar kan ik vrij kort over zijn. Voor de meesten is het niet meer interessant als de dingen gewoon goed gaan. Klinkt misschien raar, maar zo gaat het. Wij hebben allebei geluk gehad met ons werk en hebben een leuk plekje gevonden om te leven en doen gewoon ons ding. De meeste vrienden zijn afgehaakt. Maar ook familie neemt niet altijd de moeite om contact te houden. Mijn geluk is dat mijn ouders en mijn broer en zijn vriendin in oktober deze kant op komen. Daar kijken we allemaal naar uit en leven we naartoe. We gaan met zijn allen naar Uluru en daar hebben we zin in! We hebben regelmatig contact over skype, top.
Max zijn jongste broer en zijn vriendin spreken we regelmatig op Skype. Oudste broer nooit. Zijn ouders? Amper. Het zijn stroeve, verplichte gesprekken. Jammer, maar goed. Ieder gezin zit weer anders in elkaar.
Vrienden? Ik spreek en mail mijn beste vriendin regelmatig. En een gezamelijk vriend appt regelmatig. Voor de rest zijn het wat losse appjes van mensen. Niks serieus.
Max zijn vrienden hebben het volledig af laten weten. Erg jammer. Uit het oog, uit het hart? Geen idee.
Gelukkig hebben we ondertussen aardig wat contacten gevonden in onze omgeving. Via het forum
@Red dust in de mountains,
@Janneke61 inmiddels in Brissie en links en rechts wat mensen in onze directe omgeving, Aussies.
Fijn dat je af en toe met mensen kunt kletsen in je moerstaal en fijn dat je nieuwe mensen leert kennen in je nieuwe land. Zo krijg je ook weer tips over van alles en nog wat in je nieuwe thuisland.
We hebben een leuke local pub, lekker een biertje drinken aan de bar, slappe kwats, altijd goed. Af en toe ons clubje aanmoedigen the Rabbitohs en eens een keertje een concert doen.
Al met al denk ik een redelijk herkenbaar verhaal. Ik ben hardstikke blij met dit forum, ik vind er heel veel informatie, maar ook een klankbord. Alhoewel de meeste van ons elkaar nog nooit gezien hebben, zijn we denk ik een hechte club van mensen met 1 en dezelfde passie en dat is dit prachtige land. En we delen onze verhalen, erg nuttig. We helpen waar we kunnen. Ook al blijft dat beperkt tot het stoken van kaarsjes
Voorasnog hebben wij geen spijt van onze stap, we genieten zoveel mogelijk. Maar wat is een jaar op een mensenleven. Wij zijn wel bewust vertrokken uit NL om niet meer terug te keren, soms spreek ik mensen die het echt als tijdelijk zien. En dat is gewoon een heel ander uitgangspunt.
En nu op naar nieuw avontuur, ben wel apetrots op mijn vent.....staat ie toch maar mooi in de krant
Down Under