Als edireliro met een update komt, dan kunnen wij niet achterblijven
Het enige nadeel is dat ik die tekst bijna zou kunnen kopieren!
Er is eigenlijk zoveel te vertellen, maar dat wordt een te lang verhaal, dus tijd voor wat highlights.
We hebben het in Adelaide nog steeds heel goed naar ons zin. Voorlopig geen reden om hier weg te gaan. Als het lukt willen we nog 1 keer verhuizen, naar een iets groter huis. Het huis waar we nu in zitten is prima, de ligging meer dan prima, maar met twee beginnende pubers zou wat meer ruimte wel lekker zijn. Maar dan wel hier in de buurt.
Met de kinderen gaat het hartstikke goed. Dat was toch het grootste zorgenpunt hoor, en vaak heb ik het best egoistisch van mezelf gevonden dat we ze uit hun veilige en bekende leventje trokken en neergezet hebben op een plek waar ze de taal niet kenden, de gebruiken anders zijn, en de opa's en oma's en neven alleen via skype bereikbaar. Maar ze doen het meer dan geweldig. Ze zijn echt tweetalig en tweeculturig (is daar een beter woord voor?). Iedereen weet dat ze nederlands zijn, want daar komen ze graag voor uit. Dochterlief tracteert vandaag speculaasjes op school en speelt nederlandse liedjes op haar gitaar bij het schoolconcert, zoonlief bakt graag boterkoeken om uit te delen, en ze gaan (sinds een klein jaar) gewoon op de fiets naar school (en da's hier een uitzondering). Maar ze zijn ook hartstikke ozzie.
Ik vind het prachtige mensjes geworden. Ze waren 6 en 7 toen we hier aankwamen, en nu zijn ze 11 en 12. Dochter zei eergisteren in de auto zomaar spontaan dat ze wel tevreden was met zichzelf, en met haar leventje.
Een ander punt is de familie. Dat blijft moeilijk, maar ook mooi. Ik heb het denk ik al eens eerder gezegd maar de relatie wordt vooral anders. Tot vijf jaar geleden bleven mijn ouders echt niet bij ons logeren. En wij, toen we eenmaal kinderen hadden, ook zelden bij hun. Nu zijn ze hier bijna elk jaar een tijdje, bv afgelopen maart/april zijn ze 6 weken geweest. Je loopt niet meer even binnen bij de koffie, maar je deelt wel een tijd een huishouden. Anders. Mijn zus is ondertussen ook geweest, met haar oudste zoon. Zij neemt ze 1 voor 1 mee als ze in hun laatste jaar van de basisschool zitten. Dat was heel erg leuk geworden. Hij ging thuis meteen sparen om weer te komen. Wij hebben gezegd dat hij hier altijd kan komen logeren. In oktober doen we het andersom, dan neem ik de oudste mee naar Nl. Ik vind het wel spannend, maar ook wel heel leuk. We hebben gevraagd wat hij in nederland allemaal wilde doen en zien. De dingen die noemde gingen bijna allemaal over eten (kibbeling, rookworst) maar het enige waar hij per se naar toen wil is de efteling...
Manlief heeft afgelopen week de citizenship aanvraag verstuurd. Daar hebben we best een tijdje over zitten dubben. Maar het versturen van de aanvraag zelf gebeurde uiteindelijk ergens tussendoor tijdens het koken. Pas daarna bedachten we ons dat het best een Moment is. Dus toen toch maar gauw een glaasje ingeschonken. De kinderen zitten ook bij die aanvraag in, en ik ga later. Dan heeft in elk geval 1 van tweeen ons nog een nederlands paspoort.
Iedere keer beseffen we weer hoe gelukkig en rijk we zijn, dat we de kans hebben gekregen om hierheen te gaan en een nieuw leven op te bouwen. We hebben kansen gekregen die we in NL niet konden waarmaken. We hebben in deze 4 jaar al meer gezien en gedaan dan in de laatste 10 jaar in NL. Prachtige plekken mogen ontdekken en nieuwe mensen leren kennen. Het kost tijd om vriendschappen te vormen, maar we zijn blij dat we inmiddels een paar leuke families hebben gevonden, met wie we regelmatig iets ondernemen. En soms, blijken je beste vrienden zo’n 6-7 uur verderop te wonen
.
Yep. Letterlijk, behalve bijna 5 jaar ondertussen. Verder helemaal mee eens.
Weet je, het is hier ook niet allemaal perfect. Je hebt nog steeds geld en een baan nodig, en met de kortdurende contracten en wat hogere werkeloosheid geeft dat af en toe best zorgen. En kinderen zijn kinderen, met ups en downs. Of misschien moet ik zeggen: het leven zelf heeft zo zijn ups en downs. Dat heb je in Nederland en hier net zo goed. Maar alles bij elkaar voelt het hier net even wat makkelijker, wat relaxter, is er minder dat vingertje, en vaker die zon. Het hoeft hier nooit saai te zijn want met vijf minuten zit je tussen de kangaroes en met tien minuten in de golven. En als je tijd over hebt, dan kun je uren en uren en dagen en dagen blijven lopen of blijven rijden zonder twee keer hetzelfde te zien. Voor ons werkt dit.
Ongetwijfeld zijn er tig onderwerpen waar ik ook nog over zou kunnen schrijven, maar het komt erop neer, dat we geen seconde spijt hebben gehad van onze beslissing hierheen te gaan.
Idem.
Best een saaie update, en volgens mij nauwelijks anders dan eentje van twee jaar terug. Waarschijnlijk duurt het daarom ook zo lang voor die oudgedienden iets schrijven. Na alle papierwinkel en verhuisstress en dingen opnieuw uitvinden gaat het leven weer gewoon door.
Ik pak nog een bakkie koffie. Tot later!