Mountains' Lastavaza
- Thread starter Mountains
- Start date
Mountains
XPdite Sponsor
Ja hoor! Alles volgens (flight)plan.De kaarsjes zijn opgebrand, hopelijk is iedereen goed aangekomen in NL
Thanks voor de kaarsjes!
Mountains
XPdite Sponsor
Valt mee hoor, dat apart reizen. Hebben we al eerder zo gedaan, in kader van kwartiermaken. Nu andersom, werkt ook. Ik denk zelfs dat de kinderen eerder in de nietmoeilijkdoen-modus staan als je als enige ouder met ze reist, ik zeg dan ook dat ze op mij moeten letten, dat ik niet kwijtloop. Werkt altijd.
Mountains
XPdite Sponsor
Inmiddels zijn we weer allemaal bij elkaar en hebben we drie weken geleden de sleutel van onze woning gekregen.
Kinderen gaan goed op school al hebben ze wel een beetje achterstand. Lekker gevoel om weer eens te kunnen klussen in je eigen huis. We gaan achter in de tuin de gebouwen die daar staan ombouwen tot een B&B en/of rumpus room voor de kinderen. Dus ik hoef me niet te vervelen de komende maanden.
Dat huren in Australie is toch een apart gedoe. Voor iedere spijker in de muur of verandering van de basissituatie moet je zowat een vergunning aanvragen. Ook als het een verbetering van de woning betreft! Zo had ik een douchestang opgehangen omdat het origineel op kabouter hoogte hing. Kreeg ik bij de eindinspectie commentaar dat het niet in de kleur van de andere fittings was. Nee natuurlijk niet, waar haal ik nou een douchestang in de kleur verlopen goud vandaan in 2015!
Vandaag een auto gekocht, helaas geen outlander 4 wd deze keer maar een peugeot 307 SW. Komt goed van pas met al dat klussen in het vooruitzicht.
Volgende week mijn eerste sollicitatiegesprek in het Nederlands. Als ik maar niet spontaan Engels ga babbelen Mrs moutains heeft ook wat in de pijplijn dus hopelijk zijn we allebei voor het eind van het jaar aan de bak. (Mr Mountains)
Kinderen gaan goed op school al hebben ze wel een beetje achterstand. Lekker gevoel om weer eens te kunnen klussen in je eigen huis. We gaan achter in de tuin de gebouwen die daar staan ombouwen tot een B&B en/of rumpus room voor de kinderen. Dus ik hoef me niet te vervelen de komende maanden.
Dat huren in Australie is toch een apart gedoe. Voor iedere spijker in de muur of verandering van de basissituatie moet je zowat een vergunning aanvragen. Ook als het een verbetering van de woning betreft! Zo had ik een douchestang opgehangen omdat het origineel op kabouter hoogte hing. Kreeg ik bij de eindinspectie commentaar dat het niet in de kleur van de andere fittings was. Nee natuurlijk niet, waar haal ik nou een douchestang in de kleur verlopen goud vandaan in 2015!
Vandaag een auto gekocht, helaas geen outlander 4 wd deze keer maar een peugeot 307 SW. Komt goed van pas met al dat klussen in het vooruitzicht.
Volgende week mijn eerste sollicitatiegesprek in het Nederlands. Als ik maar niet spontaan Engels ga babbelen Mrs moutains heeft ook wat in de pijplijn dus hopelijk zijn we allebei voor het eind van het jaar aan de bak. (Mr Mountains)
Dat is toch wel een schrijnend contrast met de afgelopen maaaanden in Oz. Succes met de gesprekken!
Mountains
XPdite Sponsor
En dan zijn er ineens drie triggers in één week waardoor je tegen jezelf zegt: "En nu die update schrijven!"
In willekeurige volgorde waren dat:
Wat heb ik er toch tegen aan zitten te hikken, update schrijven. Pffff. Maar het kon eigenlijk ook niet eerder dan nu. Zoveel stofwolken die eerst moesten neerdwarrelen, dat ik nu pas weer een beetje clear vision heb. En vriendje @Peterpax1980 heeft het me zooo vaak gevraagd.... "hoe voelt het nou?", en ik kon er maar geen antwoord op geven. Nu wel. Ongeveer dan.
Even terug naar september. Eerste week september geremigreerd, de kinderen en ik dus, terwijl Mr. Mountains achterbleef om de zaken af te ronden in Adelaide. Tweede week september gingen de kinderen naar school en kreeg ik de sleutel van het huis waarin we nu wonen. Met de hulp en geleende huisraad van veel lieve vrienden, kon een soepele start gemaakt worden. Laatste week van september keerde Mr. Mountains dan ook terug naar NL en waren we weer compleet. Op 5 oktober kreeg mijn moeder haar zoveelste herseninfarct, en na een week waken is zij overleden. Die week en de week rondom voorbereidingen voor de begrafenis met broers en zus was een pittige tijd. Her en der sollicitatiegesprekken, kinderen een beetje in de gaten houden of ze het redden op school (eentje wel, eentje minder - die hebben we een klas teruggezet vanwege de achterstand, gaat nu veel beter), vader helpen met van alles en nog wat... En dan is het zo half november en staan de jongens van Hazeleger weer op de stoep om de container te legen (dat is bizar joh!). Solliciteren, feestdagen (bleeh), en hop! een baan! Gestart direct in de eerste week van januari, pioniersfunctie, interessant maar erg energievretend!
En weer geld in het laatje, laten we eerlijk zijn, dat voelt heerlijk!
Nu komen we eindelijk mentaal in een wat rustiger vaarwater. Mr. Mountains klust erop los in ons huis (had wat in te halen geloof ik) tussen het solliciteren door.
Er valt van alles te zeggen. Over dat het je opvalt dat hier overal winkelwagenmuntjes nodig zijn, in Australië nooit nodig gehad. Over de situatie in Europa met de vluchtelingencrisis.
Over hoe fijn het is om via Facebook nog wat contact te houden met mensen in Australië (ook al zijn de mooie foto's soms wel auw!) Dat het moeilijk is om om te gaan met familie of vrienden die er niks van snappen, die zeggen: "Je bent nou toch weer terug? Mooi toch?" - zo'n deurtje-open-deurtje-dicht-reactie. Alsof het daarmee klaar is. Maar ook daar leer je mee omgaan. Schouders ophalen en genieten van die paar uitzonderingen (vrienden die gericht durven te vragen hoe het nou echt gaat, zelfs na maanden).
Dat je dingen gaat missen uit Australië, bijna op het romantiserende af. Ik mis de gewoonte dat Australiërs 'thank you!' tegen de chauffeur zeggen als ze uit de bus stappen. Dat de kassières een praatje maken, ongeacht de lange rij. Maar ik mis niet de onbeschoftheid die wij bij het solliciteren in Australië tegenkwamen, dat je vaak geen enkele reactie krijgt, of bij een afwijzing geen fatsoenlijke feedback.
Ik mis de stranden, maar niet het koude huis. Ik mis het Engels kletsen met mijn student-vriendinnen uit Zwitserland en Japan, en onze lieve bejaarde maar o zo fitte buren in Pasadena. Maar zulke aardige buren hebben we nu hier in NL ook.
Het blijft jammer, we hadden het graag anders gehad, maar we hebben er echt geen spijt van. We pakken het hier weer op, we zitten niet stil, we moven on.
We sturen de kinderen op de fiets weg voor een boodschap, en we hebben de Australische gewoonte van partjes sinaasappel als snack voor een team bij sportactiviteiten mee teruggenomen naar NL. Bij elke basketball game van onze zoon gaat er een bak oranges mee. Vinden ze leuk hier.
Wat wel mooi is, is dat we alle vier meer zelfvertrouwen lijken te hebben ontwikkeld. Niet bang om te falen, dingen aan durven gaan. Ik zie het bij de kinderen ook terug. Die bekijken zaken van meerdere kanten, hebben een eigen stijl ontwikkeld van met zaken omgaan.
Er zal nog lang van alles zijn om te zeggen. Maar vooral dit:
Dat het vreemd is te ervaren dat je nooit meer dezelfde zult zijn, en dat je daar wel trots op bent.
Groeten van ons vieren, aan jullie allemaal.
In willekeurige volgorde waren dat:
- een vacature via LinkedIn: Director Centre for Creative Health bij Royal Adelaide Hospital (jank jank!)
- ons jaren '50 huis is geïsoleerd sinds afgelopen maandag, comfyyyy!!!!
- de Zon! Na twee winters achter elkaar voelt de zon zoooo goed.... laatste zon die we voelden was in Oz.
Wat heb ik er toch tegen aan zitten te hikken, update schrijven. Pffff. Maar het kon eigenlijk ook niet eerder dan nu. Zoveel stofwolken die eerst moesten neerdwarrelen, dat ik nu pas weer een beetje clear vision heb. En vriendje @Peterpax1980 heeft het me zooo vaak gevraagd.... "hoe voelt het nou?", en ik kon er maar geen antwoord op geven. Nu wel. Ongeveer dan.
Even terug naar september. Eerste week september geremigreerd, de kinderen en ik dus, terwijl Mr. Mountains achterbleef om de zaken af te ronden in Adelaide. Tweede week september gingen de kinderen naar school en kreeg ik de sleutel van het huis waarin we nu wonen. Met de hulp en geleende huisraad van veel lieve vrienden, kon een soepele start gemaakt worden. Laatste week van september keerde Mr. Mountains dan ook terug naar NL en waren we weer compleet. Op 5 oktober kreeg mijn moeder haar zoveelste herseninfarct, en na een week waken is zij overleden. Die week en de week rondom voorbereidingen voor de begrafenis met broers en zus was een pittige tijd. Her en der sollicitatiegesprekken, kinderen een beetje in de gaten houden of ze het redden op school (eentje wel, eentje minder - die hebben we een klas teruggezet vanwege de achterstand, gaat nu veel beter), vader helpen met van alles en nog wat... En dan is het zo half november en staan de jongens van Hazeleger weer op de stoep om de container te legen (dat is bizar joh!). Solliciteren, feestdagen (bleeh), en hop! een baan! Gestart direct in de eerste week van januari, pioniersfunctie, interessant maar erg energievretend!
En weer geld in het laatje, laten we eerlijk zijn, dat voelt heerlijk!
Nu komen we eindelijk mentaal in een wat rustiger vaarwater. Mr. Mountains klust erop los in ons huis (had wat in te halen geloof ik
) tussen het solliciteren door. Er valt van alles te zeggen. Over dat het je opvalt dat hier overal winkelwagenmuntjes nodig zijn, in Australië nooit nodig gehad. Over de situatie in Europa met de vluchtelingencrisis.
Over hoe fijn het is om via Facebook nog wat contact te houden met mensen in Australië (ook al zijn de mooie foto's soms wel auw!) Dat het moeilijk is om om te gaan met familie of vrienden die er niks van snappen, die zeggen: "Je bent nou toch weer terug? Mooi toch?" - zo'n deurtje-open-deurtje-dicht-reactie. Alsof het daarmee klaar is. Maar ook daar leer je mee omgaan. Schouders ophalen en genieten van die paar uitzonderingen (vrienden die gericht durven te vragen hoe het nou echt gaat, zelfs na maanden).
Dat je dingen gaat missen uit Australië, bijna op het romantiserende af. Ik mis de gewoonte dat Australiërs 'thank you!' tegen de chauffeur zeggen als ze uit de bus stappen. Dat de kassières een praatje maken, ongeacht de lange rij. Maar ik mis niet de onbeschoftheid die wij bij het solliciteren in Australië tegenkwamen, dat je vaak geen enkele reactie krijgt, of bij een afwijzing geen fatsoenlijke feedback.
Ik mis de stranden, maar niet het koude huis. Ik mis het Engels kletsen met mijn student-vriendinnen uit Zwitserland en Japan, en onze lieve bejaarde maar o zo fitte buren in Pasadena. Maar zulke aardige buren hebben we nu hier in NL ook.
Het blijft jammer, we hadden het graag anders gehad, maar we hebben er echt geen spijt van. We pakken het hier weer op, we zitten niet stil, we moven on.
We sturen de kinderen op de fiets weg voor een boodschap, en we hebben de Australische gewoonte van partjes sinaasappel als snack voor een team bij sportactiviteiten mee teruggenomen naar NL. Bij elke basketball game van onze zoon gaat er een bak oranges mee. Vinden ze leuk hier.
Wat wel mooi is, is dat we alle vier meer zelfvertrouwen lijken te hebben ontwikkeld. Niet bang om te falen, dingen aan durven gaan. Ik zie het bij de kinderen ook terug. Die bekijken zaken van meerdere kanten, hebben een eigen stijl ontwikkeld van met zaken omgaan.
Er zal nog lang van alles zijn om te zeggen. Maar vooral dit:
Dat het vreemd is te ervaren dat je nooit meer dezelfde zult zijn, en dat je daar wel trots op bent.
Groeten van ons vieren, aan jullie allemaal.
Lamarck
Well-Known Member
Dankjewel voor de update! Het is wat he, dat emogreren en dan twee kanten op. Het is gewoon heel jammer dat het niet lukte om hier aan het werk te komen. Dan was het denk ik misschien anders gelopen. Misschien ook niet, natuurlijk. Het is wel fijn om te lezen dat je nu weer op kunt bouwen. Jullie hebben natuurlijk heel lang in een regel-fase gezeten: eerst het papierwerk voor een visum, dan het afsluiten daar met alles wat erbij komt kijken, het hier beginnen, weer afsluiten en dan daar weer beginnen. Nog meer opruimen/inpakken/uitpakken. Nog een keer kasten uitruimen en weer inruimen. Gordijnen ophangen, formulieren invullen, handtekeningen zetten. Maar ook: steeds keuzes maken. Grote keuzes (blijven we hier wonen of gaan we naar een ander land? Welke school kiezen we voor de kinderen?) en kleinere keuzes (muren wit of geel?). Dat kun je nu langzamerhand af gaan sluiten en weer gewoon gaan leven.
Mooi om die vergelijking te zien. Herkenbaar ook, maar dan de andere kant op! Ik hou hier van het strand, maar niet van het koude huis. Ik mis de vrijheid voor de kinderen om op de fiets naar vriendjes te gaan, maar vind de mogelijkheden voor buiten recreeren (bos, zee, strand, speeltuinen, scrub, meren en rivier; minder drukte; meer mooi weer dagen) wel fijn. Zo zijn er veel meer dingen. Het is nergens 100% goed, en nergens voor 100% slecht.
Ik kan me voorstellen dat jullie alle vier gegroeid zijn.
Prachtige zin:
Niet alleen de kinderen trouwens.
knufs
Mooi om die vergelijking te zien. Herkenbaar ook, maar dan de andere kant op! Ik hou hier van het strand, maar niet van het koude huis. Ik mis de vrijheid voor de kinderen om op de fiets naar vriendjes te gaan, maar vind de mogelijkheden voor buiten recreeren (bos, zee, strand, speeltuinen, scrub, meren en rivier; minder drukte; meer mooi weer dagen) wel fijn. Zo zijn er veel meer dingen. Het is nergens 100% goed, en nergens voor 100% slecht.
Ik kan me voorstellen dat jullie alle vier gegroeid zijn.
Prachtige zin:
Weet je, wij hebben voor vertrek vaak (stille) kritiek gekregen van andere ouders. Wat doe je je kinderen aan, als je ze zo los trekt van waar ze gewend zijn. Buiten dat ik me achteraf serieus afvraag voor wie dat opnieuw beginnen moeilijker was (wij als vastgeroeste ouders vs de flexibiliteit van kinderen) beschrijf jij nu wat wij ook hebben gemerkt aan de kinderen toen we na twee jaar voor vakantie terug waren in Nederland. Het is dat stuk vertrouwen in jezelf, omdat je weet dat je je wel redt, en ik denk ook omdat je die in je hart weet dat dingen helemaal niet zo vast staan als ze soms lijken te zijn, dat niet alles vanzelfsprekend is. Daarmee bedoel ik niet dat je misschien weer gaat verhuizen, maar gewoon de kleine dingen. Niet iedereen eet hagelslag op brood als ontbijt. Een jas hoeft eigenlijk alleen aan als het nodig is. Er kunen ook oranges mee naar basketball. Voor je kinderen is dat iets wat je ze mee hebt kunnen geven, en waar ze hun hele leven voordeel van hebben.
Niet alleen de kinderen trouwens
.knufs
afterbang
XPdite Sponsor
Hoi @Mountains,
Wat fijn om wat van jullie te horen, en dapper ook. Erg fijn om de verschillende kanten van het emogreren hier te etaleren voor de gemeente.
Zonder op de details in te gaan herken ik ook al dingen van onze bezoekjes daar. Wat de zon met je humeur doet, de ' thank you's in de bus, de kassieres en de koude huizen. (Note to self: Huis met ducted heating huren.)
En ja, het eindeloos keuzes maken kan enorm draining zijn. Kleine keuzes grote keuzes, elke keus kost weer een beetje (meer) energie. Ik hoop dat de tijd van keuzes nu even achter je ligt en je in het hier en nu kunt leven en denken.
Als ik het zo lees heb je allemaal ontzettend veel geleerd, ook dingen die je wellicht niet van plan was te leren. But such is life...
Keep us posted once in a while!
P.S.
http://xpdite.net/forum/threads/for-everyone-who-feels-like-speaking-english.2750/
Wat fijn om wat van jullie te horen, en dapper ook. Erg fijn om de verschillende kanten van het emogreren hier te etaleren voor de gemeente.
Zonder op de details in te gaan herken ik ook al dingen van onze bezoekjes daar. Wat de zon met je humeur doet, de ' thank you's in de bus, de kassieres en de koude huizen. (Note to self: Huis met ducted heating huren.)
En ja, het eindeloos keuzes maken kan enorm draining zijn. Kleine keuzes grote keuzes, elke keus kost weer een beetje (meer) energie. Ik hoop dat de tijd van keuzes nu even achter je ligt en je in het hier en nu kunt leven en denken.
Als ik het zo lees heb je allemaal ontzettend veel geleerd, ook dingen die je wellicht niet van plan was te leren. But such is life...
Keep us posted once in a while!
P.S.
@FOL zit op je te wachten
http://xpdite.net/forum/threads/for-everyone-who-feels-like-speaking-english.2750/
Vind het heel knap dat je hier je verhaal neerpent. De opmerking ""Je bent nou toch weer terug? Mooi toch?" is echt killing...vooral in het begin of vooral op momenten dat je zelf op dat moment worstelt met de situatie.
Elke keer je zooi oppakken en opnieuw beginnen...dat hakt er zo in op je, er komen veel te veel emoties bij kijken. Heel veel succes met alles, hopelijk krijg je een gevoel van gesetelled zijn, een bepaalde rust, waar je nu zit.
Haha nice one!
Elke keer je zooi oppakken en opnieuw beginnen...dat hakt er zo in op je, er komen veel te veel emoties bij kijken. Heel veel succes met alles, hopelijk krijg je een gevoel van gesetelled zijn, een bepaalde rust, waar je nu zit.
[/quote]P.S.
@FOL zit op je te wachten
http://xpdite.net/forum/threads/for-everyone-who-feels-like-speaking-english.2750/
Haha nice one!
Beebmeep
Well-Known Member
Grappig, ik mailde @Lamarck onlangs, dat ik zo benieuwd was hoe het degenen die teruggegaan waren naar NL/BE nu verging. Of ze hun draai weer konden vinden e.d. en om dan jouw post te lezen @Mountains, goede timing
Allereerst mijn condoleances voor het overlijden van je moeder. Weet uit ervaring hoe zwaar dat is. En ik kan me voorstellen, dat het voor jezelf erg fijn was, dat je bij haar kon zijn.
Maar erg fijn te lezen, dat het goed gaat en dat jullie inderdaad jullie plekje weer gevonden hebben. Het klinkt cliché, maar het is een ervaring die ze jullie niet meer afpakken. En ik herken het gevoel van zelfvertrouwen e.d. helemaal. Ik heb tijdens mijn studie een half jaar stage gelopen in Canada. Helemaal zelf geregeld. Sprak alleen middelbare-school-engels en moest me daarmee zien te redden. Kende er niemand. @#$* stageplek....
Maar inderdaad: het was me gelukt! En een superervaring om op terug te kijken met net als jullie de belangrijkste les: ik kan dat gewoon! Ik kan naar de andere kant van de wereld verhuizen en mezelf redden.
Geweldig toch??!
Emigreren is 'eng'. Al het vertrouwde opgeven voor het onbekende. Het helemaal opnieuw moeten beginnen. Het dan terug moeten wellicht nog wel 'enger'. En dan reacties als "Je bent nou weer terug. Mooi toch?" komt van mensen, die vermoedelijk nooit gesnapt hebben, waarom jullie uberhaupt zijn gegaan.
Maar jullie zijn uit jullie comfort-zone gestapt en hebben het toch maar mooi gedaan! En OK, het had niet de uitkomst die jullie ervan verwachtten, maar jullie hebben ervan geleerd: we kunnen het gewoon!!
Allereerst mijn condoleances voor het overlijden van je moeder. Weet uit ervaring hoe zwaar dat is. En ik kan me voorstellen, dat het voor jezelf erg fijn was, dat je bij haar kon zijn.
Maar erg fijn te lezen, dat het goed gaat en dat jullie inderdaad jullie plekje weer gevonden hebben. Het klinkt cliché, maar het is een ervaring die ze jullie niet meer afpakken. En ik herken het gevoel van zelfvertrouwen e.d. helemaal. Ik heb tijdens mijn studie een half jaar stage gelopen in Canada. Helemaal zelf geregeld. Sprak alleen middelbare-school-engels en moest me daarmee zien te redden. Kende er niemand. @#$* stageplek....
Maar inderdaad: het was me gelukt! En een superervaring om op terug te kijken met net als jullie de belangrijkste les: ik kan dat gewoon! Ik kan naar de andere kant van de wereld verhuizen en mezelf redden.
Geweldig toch??!
Emigreren is 'eng'. Al het vertrouwde opgeven voor het onbekende. Het helemaal opnieuw moeten beginnen. Het dan terug moeten wellicht nog wel 'enger'. En dan reacties als "Je bent nou weer terug. Mooi toch?" komt van mensen, die vermoedelijk nooit gesnapt hebben, waarom jullie uberhaupt zijn gegaan.
Maar jullie zijn uit jullie comfort-zone gestapt en hebben het toch maar mooi gedaan! En OK, het had niet de uitkomst die jullie ervan verwachtten, maar jullie hebben ervan geleerd: we kunnen het gewoon!!
Katjavdl
XPdite Sponsor
gossie, ja, nou mis ik toch echt die snuffende emoticon en die knuffel emoticon.
Dank je voor deze geweldige, emotionele bijdrage. Zó waar,zo mooi omschreven.
Wij, de aussie verslaafden noem ik het maar even; wij zijn een bijzonder ras.
Ik ben blij dat we met zijn allen delen in alles wat er in ons leven gebeurd, ook al kennen we 9 van de 10 niet persoonlijk.
Er is wel saamhorigheid en heel belangrijk begrip/understanding. Dat is veel waard.
@Mountains geniet van het rustige vaarwater, het zijn de kleine dingen die het doen!
Dank je voor deze geweldige, emotionele bijdrage. Zó waar,zo mooi omschreven.
Wij, de aussie verslaafden noem ik het maar even; wij zijn een bijzonder ras.
Ik ben blij dat we met zijn allen delen in alles wat er in ons leven gebeurd, ook al kennen we 9 van de 10 niet persoonlijk.
Er is wel saamhorigheid en heel belangrijk begrip/understanding. Dat is veel waard.
@Mountains geniet van het rustige vaarwater, het zijn de kleine dingen die het doen!
HardCore
Well-Known Member
Hoewel het een moeilijke beslissing moet zijn geweest, petje af voor jullie. Twee keer door die molen, twee keer verkassen, teleurstelling, moed. pfff.
Bedankt voor het posten, dat geeft anderen ook moed, als het niet zo gaat als gehoopt.
Inmiddels zijn dat er ook velen.
Hugs.
Bedankt voor het posten, dat geeft anderen ook moed, als het niet zo gaat als gehoopt.
Inmiddels zijn dat er ook velen.
Hugs.
@Mountains hoe ia het nu met jullie ruim een jaar later? Er is weer wat activiteit op het forum de laatste weken?
Last edited:
Mountains
XPdite Sponsor
Ik ben inmiddels 50 Fol, en zoals je ziet duurt alles nu wat langer...
Bijna juli 2019, en dan loopt ons visum af. Dus we denken er weer wat vaker aan. We gaan niks meer inpakken en op een bootje zetten hoor, dat niet. Maar ik ga er wel binnenkort een stukkie over schrijven.
(Potverdomme, dan neem je je voor om afscheid te gaan nemen van het forum, ga je teruglezen en ben je gelijk weer hooked...
)Later meer, we gaan eerst eens een weekendje naar Gulpen. Ook een heeeeeele reis....