Nynke, Reinoud & kids, 6 juni naar Sydney!!!

Nynke

Nynke

New Member
Wij hebben een sponsor gevonden voor een visum (subclass 457). Vanuit Australie gaan wij verder proberen een permanent visum te krijgen (ENS ofzo). Nu is het zo met een Bussiness sponsorship dat het allemaal korte termijn gebeuren is. Mijn man kan dus in Februari/Maart al aan de slag. Later is voor ons idealer, maar daar kunnen ze geen garantie voor geven. Nu is het allemaal niet al te moeilijk, want mijn man is SAP HR consultant, maar als je eenmaal beet hebt kun je maar beter vasthouden toch? Emotioneel en practisch is het echter allemaal erg snel en we zien niet in hoe we alles kunnen regelen voor die tijd. We hebben 2 jonge kindjes en we hebben het nog niet eens verteld aan onze ouders (ik heb nog nooit mensen zoveel pijn gedaan.....). Verder hebben we een koophuis (met nog wat aanpassingen te gaan) wat dus verkocht moet worden. Naast deze spanningen zijn er natuurlijk de kriebels en blijdschap. We hebben al 3 jaar in Sydney gewoond, dus weten waar we aantoe zijn, maar deze keer weten we dat het voor (veeeeeeeeeel) langer zal zijn (als niet voor altijd...), dus het besef begint nu wel te komen. Ik lees deze site elke dag en heb al heel wat informatie gewonnen. Geweldig! Zijn er meer mensen die alles op korte termijn hebben geregeld, dus ook inclusief huis verkopen, meubels verhuizen en familie vertellen etc etc? Ben benieuwd naar ervaringen en meningen!
 
Wow Nynke, dat is niet mis wat je hier in een notedopje (of het notendopje??) verteld. Veel succes met alles te regelen!!

groetjes Miranda  :)
 
Hoi Nynke, wij kunnen daar straks ook tegenaan lopen, maar er zijn wat verschillen.

We hebben niet het plan om er te blijven, in elk geval nog niet. Betekent dat we ons huis aanhouden en proberen te verhuren, mochten we er echt willen blijven dan kan verkopen altijd nog. Meubels verhuizen niet, we huren wel een gemeubileerd of we genieten van de ruimte in een leeg huis  :?

We lopen ook kans op een sponsored, waarna het snel kan gaan zo blijkt maar. We hebben alleen wel een geplande vakantie voor de boeg, pas in januari komen we terug (zie signature). Indien mogelijk zullen we echter wel proberen een Skilled Independent te behalen, ivm de flexibiliteit.

We hebben geen kinderen (maar wel SupeRGRover :cry: het liefst gaat ie mee maar de quarantaine vind ik vreselijk zielig)

We zijn nog nooit in Australie geweest (vandaar de reserve, eerst zien dan misschien blijven)

Ik spreek dus niet uit ervaring maar ik zou zeggen: Eerst als de @%$# langs bij je ouders (en familie en vrienden), tijd om eens te praten! Mijn ouders reageerden super, moet je doen zeiden ze (maar ik weet dat ze het voor zichzelf niet zo leuk zullen vinden - wel een leuke vakantiebestemming erbij). Maar sowieso moet je er asap mee aankomen, wie weet hoeveel tijd ze nodig hebben om het te accepteren...

...maar dan ervoor gaan natuurlijk! Hebben is hebben en krijgen is de kunst!
 
Ja, mijn ouders die weten wel dat we weer terug willen, maar niet zo snel al! (we zijn namelijk nog maar net 1,5 jaar terug uit Sydney)....Wij hadden ook niet verwacht zo snel weer een sponsor te vinden...maar dat is eigenlijk ook een beetje naief want de vorige keer hebben we het ook in 3 maanden geregeld (alleen hadden we toen geen kids, geen huis en was het maar voor 3 jaar.) De ouders van mijn man, die krijgen echt een beroerte.....houden ook niet van reizen (niet buiten Europa dan...), mijn ouders vinden het ook wel handig en leuk...familie in Australia!

Ik vind het zelf heel moeilijk dat onze ouders de kleinkindjes bijna nooit meer live zullen zien! Daar breekt mijn hart van, maar ik weiger mijn toekomst (en die van de kinderen) daarop te baseren! Je kiest uiteindelijk toch voor je eigen gezin he?

We hebben ook zitten denken aan het (al dan niet tijdelijk) verhuren van ons huis, maar volgens mij is dat zo makkelijk helemaal niet...met alle (financiele risico's) vandien!

Het ergste vind ik nog dat we daar uberhaupt weg zijn gegaan , terug naar NL, maargoed, elke keuze staat ergens voor!
 
TIP : Geef je ouders een webcam, kunnen ze bijna LIVE genieten van hun kleinkinderen!!!

Maar ik heb makkelijk praten, wil alleen vertrekken heeft wat minder consequentie dan een gezin met 2 kinderen.

Toch zeg ik GA ERVOOR !!
"beter spijt krijgen van dingen die je doet dan spijt krijgen van de dingen die je NIET gedaan hebt"


groetjes Teuni
 
Er zijn dacht ik makelaars die ook huizen (gemeubileerd) verhuren. Je moet het maar willen, maar het kan wel een optie zijn. Als je bijvoorbeeld in je huis een brand hebt gehad, kun je via je verzekring een tijdje wonen in het huis van iemand anders.
Ook kun je iemand machtigen dacht ik om voor jou alles te regelen met de makelaar en de notaris om zo de verkoop van je huis te regelen als je zelf niet (meer) in NL bent.
 
.....Annemiek: ik ga zowiezo de eerste 2 jaar een gemeubileerde woning huren. Zo blijf ik flexibel, als ik het ergens niet naar mijn zin heb kan ik zo mijn kleren oppakken en vertrekken.....Tegen de tijd dat ik mijn draai en plekkie gevonden heb (over een jaar of 2) laat ik pas mijn spulletjes overkomen.

Vind het wel fijn om flexibel te zijn.....paar fotolijstjes mee met dierbaren, een leuk kleedje van IKEA en klaar......we voelen ons weer thuis....... :up:

Gr. Sab

Machtiging: zelf opstellen of een notariele machtiging........
 
[quote author=Nynke link=topic=3099.msg35374#msg35374 date=1131452575]
Wij hebben een sponsor gevonden voor een visum (subclass 457). Vanuit Australie gaan wij verder proberen een permanent visum te krijgen (ENS ofzo). Nu is het zo met een Bussiness sponsorship dat het allemaal korte termijn gebeuren is. Mijn man kan dus in Februari/Maart al aan de slag. Later is voor ons idealer, maar daar kunnen ze geen garantie voor geven. Nu is het allemaal niet al te moeilijk, want mijn man is SAP HR consultant, maar als je eenmaal beet hebt kun je maar beter vasthouden toch? Emotioneel en practisch is het echter allemaal erg snel en we zien niet in hoe we alles kunnen regelen voor die tijd. We hebben 2 jonge kindjes en we hebben het nog niet eens verteld aan onze ouders (ik heb nog nooit mensen zoveel pijn gedaan.....). Verder hebben we een koophuis (met nog wat aanpassingen te gaan) wat dus verkocht moet worden. Naast deze spanningen zijn er natuurlijk de kriebels en blijdschap. We hebben al 3 jaar in Sydney gewoond, dus weten waar we aantoe zijn, maar deze keer weten we dat het voor (veeeeeeeeeel) langer zal zijn (als niet voor altijd...), dus het besef begint nu wel te komen. Ik lees deze site elke dag en heb al heel wat informatie gewonnen. Geweldig! Zijn er meer mensen die alles op korte termijn hebben geregeld, dus ook inclusief huis verkopen, meubels verhuizen en familie vertellen etc etc? Ben benieuwd naar ervaringen en meningen!
[/quote]

Dat verhaal zou voor mij binnenkort ook wel eens kunnen gaan gelden.......en ik heb inderdaad ook nog niks geregeld op dat gebied.
Ik ga dus waarschijnlijk ook op een 457 visa en besluit ter plekke wel of ik voor permanent wil gaan of niet.
Dus ik probeer ook in eerste instantie m'n huis nog aan te houden hier in NL (waarschijnlijk gemeubileerd en wel.)
Hou mij in ieder geval op de hoogte van jullie vorderingen, want daar ben ik wel nieuwsgierig naar.

Bert
 
Hoi Nynke, tis nu ruim een maand later, ik vroeg me af hoe t nu gaat? Heb je alles verteld, kan je alles regelen? Of kan ik dat bij een andere topic teruglezen? Ik ben wel benieuwd. Als wij gaan gaan we ook met onze (vrij jonge)kinderen, schoon/ouders zullen niet blij zijn. We hebben momenteel alletwee werk wat in Australie gevraagd wordt dus als we ervoor gaan wie weet hoe snel het zal gaan, alhoewel ik ervanuit ga dat het nog lang kan duren hoor.
Groeten Francine
 
Hoi Marfran en anderen......

Nou, er is inderdaad nogal het een en ander gebeurd de laatste weken. De datum staat nu en we gaan deze week tickets boeken (enkeltje 399 met SA :)). Mijn man gaat 27April (begint 1 mei met werken) ik ga met de 2 kindjes rond 7 juni richting Sydney. Ons huis staat sinds 3 dagen te koop (al 5 kijkers gehad gelukkig).......en we hebben het aan onze familie verteld. Dit is geloof ik het alle moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. De ouders van mijn man gaan er heel positief mee om. Ze vinden het vreselijk maar hebben zich er snel bij neer gelegd en accepteren het nu. Ze houden zich nu vooral bezig met practische zaken en helpen ons waar ze kunnen. (heb je dit wel geregeld, heb je zus en heb je zo...?). Mijn ouders, pfffffff, die hebben het erg zwaar. Zo zwaar dat elke keer als ik mijn moeder aan de telefoon heb, ze verteld hoe moeilijk het voor ze is. Ze haalt er dan alles bij wat ze in de toekomst niet meer kan doen met de kleintjes en met ons. De weekendjes weg, logeren bij opa en oma, gezellig wijntjes drinken samen etc etc. Ja, dit zijn ook de dingen waar wij het zelf moeilijk mee hebben,maar we proberen het zo positief mogelijk te benaderen en het is immers ook onze eigen keuze. Ik heb het erg moeilijk met de wetenschap dat ik mijn ouders zoveel pijn doe en voel me hier toch ook wel heel schuldig over. Ik snap ook goed dat het afschuwlijk is voor ze. Dochter, schoonzoon en kleinkindjes aan de andere kant van de wereld. Ze zien de voordelen absoluut niet, alleen maar nadelen. Ze denken zo'n beetje dat we letterlijk uit hun leven verdwijnen. Ik probeer ze te vertellen dat het contact goed blijft en dat we echt ons best gaan doen de opa/oma-kleinkindjes band zo sterk mogelijk te houden....maar toch, het is inderdaad anders. Het is jammer dat het zo dubbel voelt. Aan de ene kant willen we een gat in de lucht springen en aan de andere kant het verdriet wat we mensen aandoen.
Herkennen veel mensen dit allemaal?

Goed, wij hebben er in ieder geval veel zin in. Nu voelt het nog als een droom....en het idee dat die droom gaat uitkomen is fantastisch. Zo dichtbij al.......heel onwerkelijk.

Groetjes Nynke
 
Hi Nynke,

Met heel veel interesse heb ik je berichtjes gelezen... wat kan het allemaal snel gaan zeg! Wij zijn zelf bezig met een skilled independent visum, maar ik ben ook een SAP specialist en aangezien dit beroep nu op de MODL staat, kan het zomaar snel gaan. Natuurlijk bij lange na niet zo snel als bij jullie, maar toch.

Dat je de mensen waar je heel veel van houdt moet vertellen dat ze hun (klein)kinderen lang niet meer zo vaak kunnen zien als voorheen lijkt mij ontzettend moeilijk. We hebben het zelf onze ouders ook nog niet verteld, maar dit willen we deze week wel doen... Ben heel benieuwd hoe ze zullen reageren. Als ik jouw verhaal zo lees zie ik dat je in 1e instantie had verwacht dat jouw ouders juist het minst "moeilijk" zouden doen en de ouders van je man er veel meer moeite mee zouden hebben... blijkt het nu juist andersom! Ik heb eigenlijk geen idee hoe ze reageren, want er over praten is natuurlijk iets heel anders dan dat het echt gaat gebeuren... Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat je het geluk van je gezin voor laat gaan, maar het blijft moeilijk, je wilt natuurlijk niemand verdriet doen.

Wat een spannende tijd gaan jullie tegemoet, ik wil jullie heel veel succes wensen en ik hoop dat je ouders nog een beetje bijdraaien!

Hou je ons op de hoogte van hoe en wat?

Groetjes,
Lela
 
Hi Nynke. Ja hoor, herkenning alom. Mijn moeder ontkent zo'n beetje dat we deze richting op gaan. Is op zich wel positief erover. Maar dat SCHULDGEVOEL.... oy, wat een domper op de pret, zeg maar. En wat je ook verzint om het wat positief te benoemen, het blijft hangen als een bad smell... Ook wij gaan (hoop ik) vertrekken met een kleinkindje. En on top of it all... mijn vader is recent overleden, dus voelt een beetje alsof ik de hele handel in de steek laat.
Anyway, veel succes en laat weten hoe het gaat. Ben erg benieuwd naar jouw ervaringen. Ons traject duurt nog even, maar we hebben goede hoop.

Toi toi toi
 
Nou, het is zover! We bekeken vanmorgen de online status van onze aanvraag en er stond

APPLICATION APPROVED!!!!!!

We wisten het eigenlijk al wel, maar om het dan toch officieel te zien staan is wel een opluchting!
We hebben nu dus een 457 Bussiness Sponsorship visum voor 4 jaar. Na 2 jaar willen we dit omzetten in een permanent visum (met behulp van de werkgever van mijn man).
Het huis is verkocht (na 1,5 week al) en de tickets zijn geboekt. 26 April vliegt mijn man en ik kom 6 juni met de kindjes.
Nu alleen nog een verhuis bedrijf regelen. Waarschijnijk gaan we voor Allways Transport. Ach, detail......het visum is binnen en daar gaat het om!

Dus het is toch allemaal gelukt in zeer korte tijd! Onze familie is al redelijk gewend aan het idee en reageert steeds positiever. Het blijft emotioneel natuurlijk erg moeilijk (ook voor ons). De eerste vakanties naar Sydney zijn al geplanned haha, en we zitten dus de komende 2 jaar alweer volgeboekt met kerst en oud en nieuw! Gezellig!

Nu maar wachten tot het zover is! Duurt ineens veel te lang!

Groetjes Nynke
 
Hoi nynke,

geweldig nieuws zeg, en ook al je huis verkocht! Hoe heb je dat zo snel voor elkaar gekregen? Wij proberen ons huis zeer binnenkort ook te koop te zetten, dus tips zijn welkom.

Afscheid nemen, tja ... dat is en blijft inderdaad moeilijk. Hoe vinden je kinderen het? (hoe oud zijn ze?

Succes met de verhuizing.

:fish:
 
Ik ben, om bovengenoemde reden, erg blij dat wij (nog) geen kinderen hebben. Sowieso vind ik dat we er na 2 jaar nog niet klaar voor zijn, maar zeker speelt het hele idee ook mee met Australie. Ik ben nu 24 en natuurlijk denk je wel eens na over de toekomst en kinderen. Er zijn veel vrouwen die zeggen voor een bepaalde leeftijd kinderen te willen, maar ik heb juist het idee dat we eerst maar eens een leven opgebouwd moeten hebben in Oz. En dan is het natuurlijk nog maar de vraag of het allemaal wel lukt, want soms heb je niets te willen ;)

Bij ons duurt het nog zo'n 1.5 jaar (denk ik) voordat we weg kunnen en we zijn er al meer dan een jaar mee bezig (vertraging opgelopen doordat we dachten dat we bij de ACS 4 jaar werkervaring aan moesten tonen... Dat bleek dus 6 jaar :S )
Onze ouders weten het nu ongeveer een jaar. De ouders van Maluka hadden het wel aan zien komen, maar hadden het er in het begin toch moeilijk mee. Mijn ouders ook, want mijn vader heeft lang gedacht "Ik moet het eerst allemaal nog zien!" Mijn moeder verteld het vaak aan kennissen en vrienden. Dat is haar manier om er mee om te gaan, maar ze nemen het alle 4 goed op. Misschien is het ook makkelijker, omdat er geen kinderen in het spel zijn?
 
Hoi Nynke,

Gefeliciteerd met het visum!
Dat is allemaal snel gegaan zeg. Waarschijnlijk vliegen die laatste maanden ook zo voorbij. De laatste weken zullen voor jou wel raar zijn vooral als je man al in Sydney zit. Waarom ga je eigenlijk niet direct mee in april?

Wel handig dat je Sydney al goed kent. Dan weet je waarschijnlijk wel wat de goede en minder goede wijken zijn om te wonen. Misschien kun je ons over een tijdje wat tips geven. Ik hoop dat we ergens in de zomer kunnen vertrekken. Mijn ouders zijn er ook niet zo blij mee. Het idee is om voor een paar jaar te gaan, maar zij denken dat we wel in Australie zullen blijven als het bevalt. Dat is misschien stiekem ook wel zo.... we zullen zien.

Anyway, succes met de verdere voorbereidingen en met het afscheid van je familie!
groetjes, Diane
 
Mijn man gaat eerder omdat het praktisch en emotioneel gezien beter is. Zo kan mijn man opzoek naar een geschikt huis/appartement. Ook doen de meubels er pakweg 7-8 weken over en ik moet er niet aan denken om 8 weken in een 'leeg' huis te zitten. Als we met zijn twee waren geweest was ik zeker meegegaan, maar met twee jonge kindjes (ze zijn dus 1 en 2,5) vind ik het niet prettig. Ik wil ze graag in een enigzins vertrouwde omgeving laten wennen, dus met hun eigen bedjes en speelgoed etc. Tot die tijd woon ik bij mijn ouders en die hebben alles in huis voor de kindjes en daar voelen ze zich thuis. Zo kunnen we alles langzaam afbouwen. Ook blijf ik wat langer omdat onze ouders zo iets meer tijd hebben met de kleinkindjes. Ze vinden het al zo moeilijk en als wij ook 26 April mee waren gegaan, dan hadden ze al bijna afscheid moeten nemen. Tja, zelf zijn we er niet echt blij mee dat we 5,5 wk zonder elkaar zijn en mijn man vindt het vreselijk dat hij de kindjes zo lang niet ziet, maar het is beter zo.

Het huis hebben we inderdaad heel erg snel verkocht. Na 1 week kwamen de kopers voor het eerst kijken en 3 dagen later was het verkocht.  Het was een van onze grootste angsten het huis niet  op tijd of voor genoeg eurootjes te kunnen verkopen, maar we hebben in dit geval zeker een engeltje op onze schouders.
We hadden het huis nog maar 1,5 jaar en na een flinke verbouwing hebben we het zonder verlies kunnen verkopen. Gewoon via een makelaar (jezus wat kost dat veel geld zeg!). We hebben er zelf niet veel aan gedaan. Flink geboend en alles netjes opgeruimd. Gewoon mazzel gehad!

Oeps, moet er vandoor....werken (nog maar 3 weken :lol:, heeeeeeeeeeerlijk!)

Nynke
 
Wat een geluk dat het huis zo snel weg is zeg! Dan hoef je je daar in ieder geval geen zorgen meer om te maken.
Het is inderdaad geen slecht plan om later te gaan met je kindjes. 5.5 week zonder elkaar is trouwens wel veel... Ik vind 5 dagen al veel ;)
Succes verder!
 
Hoi Nynke

Ben blij dat het huis goed verkocht is, was bij ons wel een ander verhaal zeg. De tijd dat je uit elkaar bent is wel te overbruggen, maar onderschat het niet. Wij hebben in de zelfde situatie gezeten en de planning was een week of 8, maar Lin had de kinderen bij zich dus voor haar was het wel te doen, maar ik werd thuis helemaal gek en heb mijn ticket omgezet( was wel even 700 euro extra af tikken) en ben na 3,5 weken haar achterna gegaan. Dus stel jullie er heel goed op in, it's not  easy. Heel veel sterkte de komende tijd!

Groetjes Sander :up:
 
Hoi Nynke, het zullen lange weken worden maar die gaan ook wel weer voorbij. Hans vertrekt ook zes weken vroeger en daar kijk ik niét naar uit, maar het is inderdaad veel practischer....

Succes!

Sara
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top