Problemen met familie

shelley

shelley

XPdite Sponsor
Hallo,

Zijn er nog meer mensen voor wie de familie een beetje een domper zet op het hele Australie gebeuren?
Mijn familie is niet blij met mijn besluit, wat me niet tegenhoud. Mijn man komt uit Australie en heeft zijn familie daar, maar wij hebben besloten familie en vrienden niet in ons besluit mee te nemen. We hebben familie en vrienden aan beide kanten van de wereld en we houden niet meer van de een dan van de andere.

Elke keer als Australie in het gesprek toegelaten wordt, barst mijn moeder in huilen uit, mijn vader zegt niks meer en mijn zusjes zeggen dat ze ons zullen missen en dat we niet moeten denken dat ze ons vaak op komen zoeken, omdat dat gewoonweg niet mogelijk is. Dit is voor mij heel moeilijk, omdat het geen makkelijke beslissing is geweest om weg te gaan. Mijn man en ik zijn erg enthousiast over ons besluit en kijken en ontzettend naar uit om in Januari naar Melbourne te gaan.

Nu vertelde mijn zusje mij vanmiddag opeens dat ZIJ (dus mijn familie dus in feite) er van overtuigd zijn dat ik dit niet met enthousiasme doe en gewoon maar ga omdat mijn man daar familie heeft!!!!

Zo frustrerend want dat is dus helemaal niet zo. Wij hebben familie juist achterwege gelaten, want die hebben we aan beide kanten, en zijn dus zo egoistisch geweest om alleen aan onszelf te denken. De reden dat ik niet enthousiast ben, is omdat zij dan gaan huilen, argumenten in de strijd gooien etc etc.

Ik kan niet wachten om te gaan en ga het liefst morgen. Maar wil mijn familie niet kwetsen door het er voortdurend over te hebben, en dat wordt me dan nu weer kwalijk genomen. Ik kan ook gewoon niet winnen!

Zijn er nog andere mensen die zo'n moeilijke tijd aan het doorgaan / in het vooruitzicht hebben?  :oops: :cry: :|
 
Goh, balen dat je familie zo moeilijk doet, maar het is natuurlijk ook wel moeilijk voor ze.Mijn familie is gelukkig al wat gewend, zus heeft in Japan gewoond, verder familie in spanje,indonesie,schotland,curacao, echte reizigers.(niet dat ze staan te springen van blijdschap,heb nog niet echt heeeeeeele blije gezichten gezien)
Bij mij maakt alleen mijn beste vriendin de meest botte opmerkingen, of mijn aussie wel echt de ware is!!en meer van die dingen, maar ik weet dat ze het doet omdat ze van me houdt,en ze niet wil dat ik ga emigreren.Ik heb gezegd, niet zeuren,jij bent ook geemigreerd (ok, wel naar duitsland, 50 minuutjes met de auto, maar emigreren is emigreren,toch?  :-D)
Gewoon voor je eigen geluk gaan, je kunt je leven niet indelen naar andermans wensen, en over een tijdje draaien ze wel wat bij, het is waarschijnlijk ff wennen voor ze, maar ze hebben weinig keus,en ze kunnen niet eeuwig boos blijven.
kleine troost; ik en ik denk ook de rest van de forum-mers vinden het natuurlijk wel supertof voor je.
succes met alles  :up:
 
Gelukkig sta je hierin niet alleen.
Wij hebben met hetzelfde probleem te kampen en wij zijn echt nog maar in een pril stadium en laten veel afhangen van ons bezoek in februari 2006.
Het is voornamelijk mijn familie (voornamelijk mijn moeder) die heel negatief zijn over het hele verhaal en alleen maar roepen dat het gras bij de buren groen lijkt en dat het ons zal tegen vallen enz. enz.
Tevens wordt ons ook telkens om de oren gegooid dat we hen allen niet meer zullen zien, misschien 1 keer per 2 jaar.

Ik begrijp je frustraties dus erg goed.

We hebben 1 geluk, want de familie van mijn vriendind zijn erg begripvol en steunen en stimuleren ons voluit.

Ik wens je in ieder geval veel succes de komende tijd en ik zeg altijd maar, ik doe het voor mezelf en niet voor een ander. Dat helpt !.
 
Het zal me ook inderdaad niet weerhouden om te gaan, maar aangezien we pas 3 januari zullen vertrekken moeten we nog heel veel negatieve opmerkingen aanhoren. Zo duren de komende 7 maanden natuurlijk heel lang. Het ergste lijkt me nog dat ik er op een gegevan moment gewoon helemaal genoeg van heb en met ruzie wegga. Dat lijkt me echt verschrikkelijk.
 
Misschien een idee om een brief te schrijven?

Waarin je vooral kan uitleggen dat&waarom je graag wil naar Oz wil, dat je er goed over nagedacht hebt,enz.
Zelf heb dit ook gedaan en heeft toch een beetje geholpen. al is het alleen maar voor je eigen gevoel, toch?

sterkte
 
Ohhh!

Dit probleem komt me zo ontzettend bekend voor!
Dat is bij mijn familie ook gebeurd toen in ik Nederland
(Bij de familie van mijn vriend dus) ging wonen.
Nog ietje dramatischer zelfs.

Ze weten nog niet eens dat wij nu naar Australie willen,
omdat ik weer dit soort dingen verwacht.

nou, mag ik eerlijk zijn? Als je ouders zo veel moeite hebben
om je los te laten (en volgens mij ben je niet meer van de leeftijd
waar ze je nog moeten beschermen), dan is het zeker ook een reden
om weg te gaan. En als het een factor is, dat jullie graag bij de ouders
van je man willen wonen, en dat kan toch, wat is er dan mis mee?

Weet je, je kan zeer van mensen houden, maar dat betekent
niet dat je alles moet doen wat ze van je vragen of dat ze je
mogen manipuleren. Want dat zijn ze in feite aan het doen.
En dat is misschien ook niet kwalijk bedoelt, maar ze doen het toch.
En dat betekent ook niet dat je geen voorkeur mag hebben.

Hmm. Mijn tip, en dit is ook een tip voor mezelf.
En een moeilijke hoor!

Probeer afstand te houden van wat je familie van je denkt.

Ja, je houdt van ze, maar jij bent alleen maar verandwoordelijk
voor jouw keuzes. En niet van die van anderen, maakt niet uit
hoe belangrijk ze voor je zijn. En je bent zeker niet verantwoordelijk
voor hun emoties. Ze zijn volwassen. Ze moeten zelf beslissen
hoe ze met hun eigen emoties omgaan. Ze zijn verdrietig, maar
jij weet (dat begrijp ik tenminste) dat jouw keuze juist is voor jou.
Hou er dus mee op te proberen erover na te denken of je ze kwetst
of of ze je iets kwalijk nemen. Dat ligt in hun eigen macht.  
En ze zijn jou nu aan het kwetsen.

Zij kiezen ervoor om kwaad op je te zijn. En zij kunnen ook ervoor
kiezen om daarme op te houden. Om nog een eerlijk te zijn vind ik
jouw familie erg egoistisch. Maar ja, dat is menselijk.

Nou ja, ik weet niet op het helpt. Klinkt misschien eens beetje
naar psycho-babble. Mij hielp het tenminste om mij daarvan
bewust te zijn dat ik me voor iets verantwoordelijk voelde
wat helemaal niet binnen mijn controle lag.

Misschien zullen ze, als ze merken dat ze je niet meer met hun
commetaren en reacties kunnen sturen, beginnen blij voor je te
zijn. Want je hebt een keuze gemaakt van die je weet dat je leven
van gelukkiger gaat woorden. (En ik denk als ze eerlijk tegen zich
zelf zijn, gaan ze dat ook begrijpen).

Dus blijf in je zelf geloven.
Of ze het ook doen is niet jouw probleem.
het gaat om jouw leven!
:up:
geniet ervan!

:cool:
Annemarie
 
Hiya Shelley

Nu vertelde mijn zusje mij vanmiddag opeens dat ZIJ (dus mijn familie dus in feite) er van overtuigd zijn dat ik dit niet met enthousiasme doe en gewoon maar ga omdat mijn man daar familie heeft!!!!
Click to expand...

Dat is waarschijnlijk gewoon een uitspraak uit onmacht, er komen ook zoveel emoties kijken bij het hele verhaal niet alleen bij jullie zelf maar ook bij de "achterblijvers". Wij wonen nu inmiddels ruim 9 jaar in Brisbane en ook mijn ouders hadden (en hebben zo af en toe) er ook heel veel moeite mee. Geen broertjes en zusjes...anyway. Er is niet zo gek veel wat je er aan kunt doen heb ik in de loop van de tijd wel geleerd. Ik heb nu een hele goede communicatie met mijn ouders we mailen en bellen regelmatig en we zorgen dat we alles (enigszins) bespreekbaar houden :)

Moet wel eerlijk zeggen dat ze pas na een jaar of 8  :-o door hadden dat we toch echt voor Australië als ons "nieuwe land" hadden gekozen.

Het komt allemaal wel goed! Geef ze gewoon de tijd om hun (rauwe) emoties te verwerken daarna wordt het allemaal vast makkelijker.

Groetjes
Syl
 
Ja, komt bekend voor. Gelukkig vinden beide ouders dat we voor ons eigen geluk moeten gaan en waarschijnlijk hadden ze het zelf ook gedaan als het kon zeggen ze. Maar het is erg moelijk, zeker omdat we het (voor m'n schoonouders) enige kleinkind hebben 'meegenomen'. Ze zeggen het eerlijk: ze missen de kleine nog meer dan ons! En binnenkort komt nummer twee...

Maar goed, wat ik wil zeggen is dat ik toch denk dat je het elke keer moet bespreken. Als je een goede relatie met elkaar moet je overal over kunnen praten (anders is de relatie niet goed en is er uberhaupt geen probleem). De tijd gaat erg snel en je moet juist zoveel mogelijk met elkaar nu doorbrengen ipv afstand te nemen. Beide vaders hebben de hele tijd een ontkennende houding gehad (het lukt toch niet om daar iets op te bouwen etc), na een heel succesvol eerste jaar hier zijn ze nu helemaal om en trots (maar ook verdrietig). Laat ze ook weten dat het een eenmalige kans is als je het visum krijgt, het is nu of nooit. Misschien zullen zij vroeger wel eens gedacht hebben (zeker in de jaren 50/60) om ook weg te gaan of iets heel anders te gaan doen qua werk enzo maar hebben ze het niet gedaan om allerlei redenen. Wellicht zijn ze daarom 'jaloers' dat jullie wel je droom najagen.

Neem de tijd voor elkaar (wij hebben de laatste twee maanden zo ongeveer elk weekend bij vrienden/familie doorgebracht) en op het eind nog een boerderij gehuurd voor een lang weekend met beide families. Vond iedereen erg fijn. Beladen sfeertje maar het zette wel de neuzen dezelfde kant op.

Kop op!
 
Dank je wel voor jullie lieve reacties.
Ik hoop ook dat als we eenmaal gesettled zijn in Australie en ze een keer (of meer) bij ons op bezoek zijn geweest, ze ook zien waarom we het gedaan hebben.
Mijn familie weet dat we de familie van mijn man niet belangrijker vinden dan mijn familie. We zijn juist heel erg egoistisch geweest en alleen gedacht wat beter zou zijn voor ons, het het gezin waar we (als alles lukt) aan willen beginnen zodra we in Australie zijn.
Voor mij is tijd met mijn man en hopelijk toekomstige kinderen erg belangrijk en ik weet gewoon dat als we in Nederland zouden gaan wonen we veel minder tijd voor elkaar zouden hebben.

Je zou ook denken dat mijn ouders er ondertussen wel aan gewend zouden zijn, want ik woon nu al in het buitenland. Dit is 'slechts' in Engeland, wat maar een half uurtje vliegen is en Australie is natuurlijk niet zo snel (en goedkoop) te bereiken.

Nou ja, ik ben blij dat er nog meer mensen zijn die het er ondanks de moeilijke reacties van familie toch de stap gezet hebben en heel gelukkig zijn in Australie. Dat doet me goed om te horen!
 
Moeilijk of niet....?

Vorig jaar wilde ik mijn baan opzeggen, huis verkopen, working holiday aanvragen, voor een jaar naar australie en hopen dat ik een sponorship eruit zou kunnen slepen om te kunnen blijven....Maar ik heb me dus om laten praten..... :x

Ik heb dus onbetaald verlof genomen, huis onderverhuurd, en ben na 6 maanden terug gekomen. Want ik had mijn droom toch vervuld? Ik ben er nu toch geweest?

Maar sinds ik terug ben, en moeders (mijn enige familie) alle foto's en video heeft gezien, en vooral de gelukkige uitstraling in mijn gezicht en ogen, is ze langzamerhand gaan begrijpen waarom. Het is zelfs zo dat wanneer er maar iets over australie op tv is ze me belt...!

Ze vind het natuurlijk wel moeilijk, haar enige kind, die aan de andere kant van de wereld wil gaan wonen. ter geruststelling heb ik dan ook gezegd dat ik in eerste instantie voor 2 jaar, en dan zien we wel....(ha ha, zou ze na 10 jaar ook pas door hebben dat ik echt niet terugkom...?). Toch ben ik wel blij met haar insteek. Juist omdat ik eerst maar voor 6 maanden ben gegaan, het land heb leren kennen, voor 100 % mezelf weer ingezet toen ik terug was (nederland is ook leuk..... :|), en nu weloverwogen terug wil. Zij zegt maar zo, als je van iemand houdt moet je ook los kunnen laten......en ze ziet liever haar dochter aan de andere kant van de wereld en gelukkig dan minder gelukkig bij haar om de hoek.

Kortom, het heeft even geduurd, maar ze is stiekum best trots dat ze zo'n avontuurlijke dochter heeft. Toen zij 18 was wilde ze op de holland-amerika lijn gaan werken, maar dat mocht niet van haar ouders. Eigenlijk is ze zelf dus ook wel avontuurlijk aangelegd. Ze vind het zelfs spannend, als ik er eenmaal zit om mij op te komen zoeken! Nou, wie had dat nou gedacht zegt ze, kom ik ook nog eens ergens, sterker nog ga ok mijn dochter opzoeken aan de andere kant van de wereld!!!!!

Ik ben eigenlijk wel heel erg blij dat ze me steunt, als dat niet zo was geweest was ik toch wel gegaan, maar het blijft inderdaad wel fijn als de mensen achter je staan, en dat je tenminste met je verhalen terecht kunt (en niet je mond houden omdat iedere keer als het erover gaat iedereen in huilen uitbarst...)

Hiermee wilde ik je laten weten dat het misschien nog wel goedkomt.....wie weet....en laat je niets wijsmaken, het is tenslotte jouw leven :up:

Gr. Sab
 
Dank je wel Sabien.
Je, ik ga er niet naartoe zonder dat ik weet wat me te wachten staan. Ben er al meerdere malen naartoe geweest, dus ik ga niet naar het onbekende!

Ik heb ook nog twee zusjes, dus mijn ouders blijven niet geheel alleen achter. Alhoewel mijn moeder zegt dat ook al heeft ze die twee, het mijn afwezigheid niet makkelijker maakt.

Ik hoop dat mijn ouders (en dan vooral mijn moeder) de instelling van jou moeder aanneemt en het uiteindelijk erg leuk voor me gaat vinden.
 
De wonderen zijn de wereld nog niet uit...!

Ik denk zelf dat ik het er ook best moeilijk mee zal hebben, maar ze weet nu wat het is als ik een half jaar weg ben, en als je iets hebt om naar uit te kijken duurt de tijd minder lang.

Dus ik heb afgesproken dat ik probeer 1 keer per jaar naar nederland te komen in juni-juli, en dat zij 1 keer per jaar naar mij toekomt als het lekker zomer is in oz.....dat gaf haar een hoop geruststelling.

De laatste keer dat ik een ticket had geboekt was het maar (?) 700 euro, dus daar kan ze ook wel overheen komen. En het geld dat ze nu maandelijks te besteden heeft, daarvan kan ze in oz ook een leuke vakantie van hebben, en natuurlijk gratis bij mij slapen.......afijn, je weet niet hoe het loopt, maar ze is nu al geld weg aan het leggen voor de eerste keer..... :lol:

En ze weet ook al precies wat ze het eerste wil zien: koala's. Dat was namelijk ook de eerste foto die ik destijds via mail naar haar toe heb gestuurd......

Eigenlijk wil ze alles doen wat ik ook in dat half jaar heb gedaan, wordt wel een beetje moeilijk, maar ik geloof dat ik haar zo langzamerhand wel een beetje heb aangestoken met het australie-virus......

Laatst vroeg ze mij als ze nou ook daar wil wonen of ze een visum kan krijgen....ha ha! Ja ik zie haar er nog wel toe in staat over een paar jaartjes... :wink:

Maar dat is toch wel het leuke weer van het forum, allemaal australie gekken bij elkaar, dus je kunt in ieder geval hier je verhaal kwijt....... :up:

Hoop echt voor je dat ze nog een beetje omslaan, en dan niet zo extreem als mijn moeder, maar dat ze in ieder blij voor je kunnen zijn.......

Gr.
 
Ja, het is inderdaad fijn dat iedereen op dit forum lekker enthousiast is.

Mijn ouders hebben ook alvast een spaarpotje gemaakt en wij gaan in Januari 2006 naar Australie en dan komen zij in Augustus 2007 naar ons. Natuurlijk gewoon veel bellen, mailen, video banden sturen etc.

Mijn moeder is er 1 keer geweest, toen ik daar tien maanden aan het backpacken was en wat zij het meest geweldige vond zijn de pinguins op Philip Island in Victoria. Was ook een van mijn persoonlijke favorieten.
 
Bellen is gelukkig heel goedkoop...!

Geloof de laatste keer dat ik op een telefoonkaart in een public phone voor 1,8 dollarcent per minuut naar nederland kon bellen....zit je lekker een uur aan de telefoon, ben je 2 dollar kwijt..... :up:Beter dus.

En wat dacht je als je straks een computer met webcam hebt.......vooral geweldige verhalen blijven vertellen, foto's, en voor je het weet zijn ze er langer dan je eigenlijk lief hebt....... :lol:

Victoria ben  ik helaas (nog) niet geweest, heb veel dieren gezien behalve pinguins, zeehonden en walvissen.....maar als we straks in het beloofde land zitten komt dat vast wel goed......

Los van de familie, hoe hebben jullie vrienden eigenlijk gereageerd?
 
Vrienden hebben goed gereageerd. Ze vinden het erg jammer dat we weggaan maar wensen ons het beste en maken al druk plannen om ons gauw op te komen zoeken.
 
Ik heb het inderdaad ook al vaak gehoord: Oh dat is gaaf, hebben we er een vakantie-adresje bij...!

Wordt misschien nog wel heel erg druk dan, ha ha! :up:
 
[quote author=Sabien link=topic=1849.msg17295#msg17295 date=1117872493]
Ik heb het inderdaad ook al vaak gehoord: Oh dat is gaaf, hebben we er een vakantie-adresje bij...!

Wordt misschien nog wel heel erg druk dan, ha ha! :up:
[/quote]

Ha, dat is nog eens een veel gehoord antwoord. Dat horen wij dus ook van iedereen.

Ik ben wel benieuwd of ze dat werkelijk gaan komen of dat de vriendschappen langzaam sterven. Iemand al wat ervaring opgedaan hiermee ?
 
Hiya Bacchus
Ik ben wel benieuwd of ze dat werkelijk gaan komen of dat de vriendschappen langzaam sterven. Iemand al wat ervaring opgedaan hiermee ?
Click to expand...
Ervaring genoeg.... :) we hebben net weer maanden lang een vol huis gehad. Achter elkaar: Schoonmoeder - 4 weken, twee weken niemand toen zwager - 3 weken, toen weer een week of twee niets - en toen mijn ouders 7 weken - 1 weekje rust in de tent en toen een vriend van ons voor 3 weken!!

Eh.....soms komt visite dus je oren uit! :-D Maar het is voornamelijk de familie die komt. We hebben ook veel beloftes van vrienden en kennisen gekregen en er zijn er ook wel wat geweest over de laatste jaren maar het valt mee.

Hi Ton en Ineke

Echte vriendschappen sterven nooit uit Goede en vage bekende wel
Click to expand...

Nou, maak je borst maar nat  :-D wij krijgen telefoontjes en mailtjes van mensen die we heel vaag kennen of die ons "via via" kennen. Altijd met min of meer hetzelfde verhaal: Komen op een WHV naar Australië, weten wij misschien woonruimte? en oh ja husband werkt in de hospitality weet hij toevallig ook nog een baantje? Zo hebben we al een paar keer vreemde" mensen over de vloer gehad.....nu alweer in geen tijden gedaan trouwens want we hebben maar drie slaapkamers.

Anyway, TIP: zorg dat je een huis koopt/huurt met een extra slaapkamer en als het even kan een huis met een rumpus room of granny flat! Als je dan mensen hebt die voor langere tijd willen blijven dan is dat stukken makkelijker.

Groetjes
Syl
 
Goeie tip Syl, wij kijken in ieder geval naar een huis met 3 of 4 slaapkamers (hebben 1 kindje) en een rumpus room is vlg mij altijd makkelijk.  :up:
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top