Problemen met familie

Hey Wicky,

Laat je niet weerhouden na het lezen van al deze verhalen om eea aan je ouders te vertellen, maar laat je het na het vertellen aan je ouders ook niet weerhouden om je droom te verwezenlijken. Ik wens je heel veel succes. Misschien valt het allemaal wel mee. Who knows :).

Groetjes,
Mel
 
[quote author=Wicky link=topic=1849.msg52657#msg52657 date=1142973164]
oei oei en ik moet het nog aan mijn ouders gaan vertellen...

wens me maar sterkte  :-(
[/quote]

Wie weet zullen je ouders het nog leuk vinden om een andere vacantie bestemming te hebben.

Rene
 
hey allen,

ik zit met hetzelfde probleem maar ik heb er eentje bij.
Mijn relatie met mijn brisgirl is pril, we hebben elkaar via het internet leren kennen en zij is vorige week na een 2 weeks verblijf hier weer terug gegaan. Dat was heel emotioneel an erg zwaar. Alles is nu anders geworden en het verlangen om bij elkaar te zijn is erg groot.
Ik kan alleen niet snel bij haar zijn ivm mijn werk en de financien.

Mijn familie is niet blij met het verhaal dat ik naar haar toe wil. Zij kan niet hier naatoe ivm kinderen dus ik zal wel moeten als ik bij haar wil zijn.
Verder vinden zij dat het allemaal wel heel erg pril is maar ze vinden haar heel erg aardig.

Mijn vriendin heeft nu twijfels over ons besluit om samen verder te gaan.
Zij heeft in de 2 weken hier gezien hoe verschillend onze culturen zijn. Zij is bang " i wont fit in their culture" ze vind het " NOT FAIR" dat ik mijn leven hier moet achter laten.
En nu komen er allemaal twijfels bij haar naar boven of we er wel goed aan doen.

Volgens haar hebben de nederlanders in Brisbane dezefde cultuur als in nederland en zij passen zich niet aan. Zij stoort zich hier aan. Hebben de dutchys daar hetzelfde idee???????
Ik denk dat ik mij wel kan aanpassen, ik zal wel moeten anders moet ik hier blijven.

Het is de bedoeling dat mijn vriendin in augustus weer hier  naartoe komt. en ik hoop dat ze komt. de liefde voor elkaar is er wel maar het verstand zit nu in de weg.
Voordat ik daar naartoe kan gaan is het pas januari 2007. Ik kan gewoon niet eerder ivm werk
Nu zit ik hier alleen en kan alleen nog maar aan OZ denken.

Zijn er meer mensen hier die een soorgelijke situatie hebben gehad??
Wat hab je eraan kunnen doen???
Hoe is het afgelopen???

Geen enkele relatie is hetzelfde maar raakvlakken zijn er altijd.

marco
 
Hoi Marco,

Ik herken dit zo goed, mijn vriendin en ik hebben 6 jaar zo geleefd, 4 ervan waren we van elkaar gescheiden ivm werk enzovoort. ik heb een jaar daar gewood om het te proberen en zij is nu een jaar hier in Nederland. Wij vertrekken naar Oz in Mei en we gaan in December trouwen.

We hebben het omgekeerde gezien, zij kan zich niet aanpassen aan Nederland, en dat hoeft voor mij ook niet.
Ik vind echter dat je vriendin jou de keuze moet geven om te bepalen of jij bereid bent naar Oz te verhuizen of niet, wanneer jullie echt van elkaar houden ( hoe pril je relatie ook is) dan komt het allemaal wel goed. :up:

Veel succes en ik hoop dat je hier wat aan hebt. :wink:

Gr.Koen
 
Hiya Marco

Jeetje wat een dilemma.....
Mijn vriendin heeft nu twijfels over ons besluit om samen verder te gaan.
Zij heeft in de 2 weken hier gezien hoe verschillend onze culturen zijn. Zij is bang " i wont fit in their culture" ze vind het " NOT FAIR" dat ik mijn leven hier moet achter laten. En nu komen er allemaal twijfels bij haar naar boven of we er wel goed aan doen.
Click to expand...
tussen de regels lees ik (maar ik kan het volkomen mis hebben natuurlijk) dat ze gewoon niet zo heel zeker van de hele situatie is en even een stapje terug wil nemen :| Misschien moet je het gewoon even wat tijd gunnen?

Volgens haar hebben de nederlanders in Brisbane dezefde cultuur als in nederland en zij passen zich niet aan. Zij stoort zich hier aan. Hebben de dutchys daar hetzelfde idee?
Click to expand...
Geen flauw idee waar ze hier mee op doelt.... :| :) Er zijn maar weinig Nederlanders hier die in groepen bij elkaar "klonten" tenzij je het over de oude generatie hebt.......tsja....dan denk ik wel dat ik weet wat zij bedoelt :-D. Ik weet jullie leeftijd natuurlijk niet maar ik heb het over mensen die tegen de 70 lopen en die zie je hier ook niet echt veel "in het wild" in grote groepen :-D. Over het algemeen passen wij "dutchies-new-generation-style"  :cool: ons meestal redelijk aan

Nu zit ik hier alleen en kan alleen nog maar aan OZ denken.
Click to expand...
Als je haar nu niet ontmoet had zou Australie dan ook op je verlanglijstje hebben gestaan? If so....ga dan gewoon door met plannen maken en take it as it comes...heel veel geluk en sterkte in ieder geval :)

Groetjes
Syl
 
thx syl

wij zijn 35 (ik) en 31 jaar oud.
Door haar ben ik eigenlijk serieus aan australie gaan denken. Ik ken veel mensen die er al geweest zijn en het idee beviel mij wel, ik ben alleen niet iemand die zomaar de boel de boel laat en vertrekt.
Nu ik een andere reden heb is het idee om nederland te verlaten wel weer terug gekomen.
Jaren geleden heb ik het laten varen maar nu zit het weer erg diep

Ik denk idd dat mijn vriendin de oudere dutchys bedoeld maar dat weet ik niet zeker.
Ze zegt wel dat ze tijd nodig heeft maar dat krijgt ze genoeg, ik ga pas in Januari voor het eerst daar naartoe.
Ik kan gewoon niet eerder al zou ik willen.

Maar ik begrijp uit jouw worden dat de cultuur omslag niet zo heel erg is, zolang je maar bewust bent van het feit dat je je moet aanpassen. Iets waar sommige mensen hier eens naar moeten kijken.

thx voor je reactie
marco
 
Tja, familie.....

als ik al jullie verhalen lees kan de kraan bij mij wel weer open. :cry:

Ik heb afgelopen januari aan mijn ouders en zusje verteld dat we volgend jaar naar Australië gaan verhuizen.
Ik heb ze zelden zo hystrerisch gezien.
Alle verwijten die je maar kunt bedenken heb ik aangehoord.  Van "het is een vlucht" tot "wat doe je ONS aan".
Mijn zusje in echt de wanhoop nabij, zegt ze, maar ik zie wel dat het een middel is om te proberen om ons hier te houden.

Afijn, het is ook wel weer een reactie die ik wel een beetje had verwacht, maar dat het zo erg zou worden had ik ook weer niet voorzien.
Mijn vader is erg beschermend en heeft nog altijd graag "een vinger in de pap".
Maar ik ben #*#* 32 jaar en heb mijn eigen gezin.
Samen hebben mijn man en ik besloten dat we, na alle problemen die er hier op ons pad kwamen, in Nederland de boel de boel wilde laten en ergens anders lekker opnieuw proberen te beginnen.

Volgens ons hebben we daar in Aussie een mooi plekje voor gevonden. :cool: :cool:

Sinds de mededeling in januari is er stilte met thuis. En eigenlijk vind ik dat wel even prima zo. Gelukkig reageerde de familie van mijn man positiever en steunen ze ons ook tijdens de procedure die nu loopt en komen ze straks ook zeker op bezoek.

Dus allemaal met familieproblemen: YOU`RE NOT ALONE.

Groetjes, Jess
 
@Wicky: wie weet reageren je ouders en andere familie/vrienden wel net zo als de mijne! Dat kan natuurlijk ook! Ik heb alle steun die ik maar zou kunnen wensen..........

@Maverick: augustus komt alweer dichterbij en als ze jou weer ziet, zal ze wel zeker weten wat ze wil :up:..........ik hoop dat je het allemaal op zijn beloop kunt laten en dat het allemaal vanzelf een richting krijgt! Veel sterkte ermee.

Henriette
 
Jess, ik herken hun reacties...mijn mama reageerde nét zo en is nu in een depressie gesukkeld.....ze is bang dat ik haar ga vergeten....ik zal dan ook moeten bewijzen aan haar, dat als ik daar ben, ik haar niét zal vergeten en dat ze mijn MAM blijft en ik van haar hou... Het is niet makkelijk allemaal, ma ja je moet toch je éigen leven leiden en niet dat van een ander...  :|

En inderdaad, ze verliezen dan ook al hun invloed op je en das wennen hé. Geef ze wat tijd....

Sterkte en tryst me, we zijn inderdaad NOT ALONE
S
 
helemaal mee eens dat wij ons hier vrij aardeg aanpassen, en ik vind het makkelijker voor mij om mij hier aan te passen dan voor iemand van hier om zich in Nederland aan te passen.

Dat is voor ons de reden geweest dat ik nu hier ben.
Ik was in de zelfde situatie, vriendin leren kennen hier, ze kwam over voor paar weken en daarna wou je toch bij elkaar zijn, daarom moest het toch maar gebeuren en we zijn beiden nu heel gelukkig.

de andere mensen rond om ons heen (family) moeten er maar aan wennen, we hebben computers, telefoon en alle manieren van comunicatie om toch nog wat gaande te houden.

we hebben ons leven hier en dat bevalt goed.
soms wou je wat dichter bij zijn maar soms is het makkelijk.

Mijn vrouws ouders wonen in Sydney, dus die komen ook niet elke week over de vloer wat dat dus ook rustig maakt.

de groeten en veel sucses, en vooral doen wat je hart zegt, maar wel je verstand erbij houden.

Hein
 
Het doet mij goed om te lezen dat eigenlijk iedereen dezelfde ervaring heeft.
Ik moet het idd even op zijn beloop laten gaan en rustig verder gaan.
maar ik ben dus een beetje "alles of niks" aan het denken, als het gebeurt dan ook nu. lol dat gaat niet he!

Ik heb echter geen twijfels over het emigreren, ik heb die knoop heel makkelijk doorgehakt maar dan is het wel voor mijn vriendin.
Als zij dit jaar zegt dat we het beter niet kunnen doen gaat het hele verhaal niet door.

ik hoop natuurlijk dat wij bij elkaar komen en dat ook blijven, ik had alleen een goede baan in het verschiet die zij kon regelen.
Als die baan volgens jaar ook nog beschikbaar is dan wordt het wat makkelijker.

Ik heb toevallig vandaag nog een gesprek gehad met mijn zus en moeder (vader leeft niet meer) en zij zijn niet echt blij maar ze begrijpen het wel.
En ze weten ook dat ik pas volgend jaar de knoop echt ga doorhakken. Tijd genoeg dus zou ik zeggen.
Gelukkig staan ze wel achter mij met de problemen die ik hier heb. Dus daar kom ik wel uit.

Nu maar hopen dat mijn relatie stand houdt en dan komen we nog eens ergens.  :cool:.
 
Hee Marco :)

Ook ik heb mijn man via het internet leren kennen, 8 jaar geleden, en als je relatie nog zo vers is, dan is het een taaie hap om ver uit elkaar te zitten. En al helemaal als je partner twijfelt.

Ja, natuurlijk is het een andere cultuur, maar het is ook weer niet zo dat je tussen de Zoeloe's komt te zitten. Dingen die ik heb moeten veranderen waren omgangscultuur, en de humor leren begrijpen. Maar zij is er toch om je daarbij te helpen?

Om je vriendin en mijn man maar even te vergelijken; Steve voelde zich vreselijk verantwoordelijk, omdat ik toch om hèm hierheen kwam. Voor mijzelf was het geen drama, want teruggaan kan altijd. Maar hij vond dat tussendoor echt moeilijk. Misschien voelt zij dat ook zo?

Nothing is forever. En verhuizen uit liefde, hoe kan dat nou 'not fair' zijn? :)

Hee, ze 's met iemand wil kletsen, over dat cultuurverschil enzo, als het helpt, dan mag ze me wel een bel geven hoor.

Sterkte!!

Ireen.
 
Mijn man is hier in 95 heen gekomen samen met mij. (heb hem ontmoet tijdens peren plukken :lol:). Mijn moeder vooral had toen al het idee dat ik niet meer terug zou komen naar NL en was best verbaasd. Nu hebben we pas verteld dat we toch binnenkort die kant opgaan en er werd dus niet echt geschokt gereageerd. Mijn moeder riep meteen...dat verbaasd me niks. Denk dat mijn vader er meer moeite mee heeft. Die zei al..ik kom niet elk jaar hoor want die reis is me net te lang daarvoor (we zijn een keer met ze naar Aus. geweest op vakantie). Maar mijn vader kennende vliegt hij straks het liefst 2x per jaar die kant op omdat ik er dan zit :-D Die moet altijd eerst ergens aan wennen en als dat zover is is het goed ook. Hij vroeg me eergister nog wanneer we precies gaan omdat ze in oktober nog een weekje met vakantie willen. Mijn jongste broer zei meteen..........super hebben we een vakantie adres, voor ons is dat toch anders dan bij papa en mama. En uiteindelijk zitten we nu al ruim 10 jaar zonder familie van mijn man dus we gaan de rollen omdraaien. ... schrijf ik nu heel dapper maar we zijn ook nog niet op schiphol... :cool:
 
Na Inge's opmerking, ontgaat mij toch niet het gevoel van; "Zo kan het dus ook". Haar familie heeft er ook vrede mee.

[quote author=Inge link=topic=1849.msg52845#msg52845 date=1143090734]
Mijn jongste broer zei meteen..........super hebben we een vakantie adres, voor ons is dat toch anders dan bij papa en mama.
[/quote]

Leuk als je dat zo hoort!!! :up:

Rene
 
ja Super toch?? Maar ja...ze hebben dit altijd wel verwacht...Gary heeft bijna vanaf het begin geroepen dat hij terug wil naar Australie :wink:
 
Ik zeg altijd maar zo, als ze echt om je geven dan kunnen ze ook blij voor je zijn, zoals b.v mijn ouders.
Ze vonden het ook wel moeilijk toen wij het vertelden, ze dachten dat het een grapje was.
De stemming sloeg snel om toen ze bemerkten dat het echt gaat gebeuren.

Ik denk dat het voor de achterblijvers altijd erg ver klinkt en lijkt. 

maar we verlaten ze toch niet ?!
Voor ons alle is het natuurlijk ook niet anders, wij missen hun toch ook, dat wordt nog wel een vergeten !
 
Nu ik bijna alle berichten heb gelezen komen bepaalde dingen mij bekent voor.
Ik weet nog goed toen ik en mijn man ( vorig jaar zomer) hadden voorgenomen om het tegen de ouders te gaan vertellen wat wij van plan waren brak het sweet mij al uit voor dat we daar heen gingen.
Ergens hou je in je achter hoofd dat het fifty/fifty kan zijn.

Nou dan eerst maar naar mijn ouders, je weet wel, pap en mam we komen zondag even koffie drinken, oh gezellig hoor je aan de andere kant van de lijn. Okee wij daar heen. Toen we eenmaal begonnen over verhuizen maar dan niet binnen nederland zag je ze elkaar aankijken. In een keer zei ik we gaan emigreren naar Australie, het floepte er zo uit. Mijn eerste reactie van mijn vader en moeder was "dat is heel verstandig want alles wordt in dit land verpest, het is goed dat je verder kijkt dan alleen je voordeur en ook denkt aan de toekomst van je zelf en de kinderen". Nou zeg nou zelf dat verwacht je toch niet van je eigen ouders. Tevens vertelde ze dat ze ook iets moesten vertellen en dat zij gaan emigreren naar belgie, dus twee vliegen in een klap.

Uiteindelijk werd zo'n koffie bezoek nog erg interessant en leuk.

Bij mijn schoonouders die 10 jaar schelen met mijn ouders waren iets anders enthousiast en stond het huilen nader dan het lachen. Ze wilde er verder niet over praten wat wij aan de ene kant heel erg jammer vinden maar ja je kan ze niet dwingen.
Tot op heden vragen ze niet hoe het ervoor staat en praten er nog steeds niet over.  Je wil zo graag alles delen maar jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.

Maar ja 13 mei moeten wij de IELTS test gaan afleggen dus gaan ze een dagje oppassen, op onze zoon van vijf jaar en dan een paar weken oude baby die volgens alles eind april geboren wordt, dus spannend.

Een aantal vrienden hebben we het ook verteld en sommige zeggen "moet je doen"en andere begrijpen niet wat jej je kinderen aan doet.
Volgens ons hebben ze zich dan nooit verdiept in iets anders en zijn kortzichtig.


Groeten Arno en Annemiek
 
wat betreft de reactie's van ouders/familie heb ik wel geluk denk ik.
toen ik het (op de verjaardag) van mijn zwager vertelde was iedereen
meteen in de stemming van : HEY EEN MOOI VAKANTIE ADRES ERBIJ.

niet wetende waar dit op sloeg, bleek dat een vriendje van mijn neefje dit jaar naar australië gaat verhuizen, en mijn neefje dus nu 2 adressen krijgt in aussie voor een vakantie.

mijn moeder ziet het helemaal zitten om ook een keer te komen.
maar ja, die is er een aantal jaren geleden al op vakantie geweest.

dus wat dat betreft is mijn kant van de fam. (7 totaal red.) zeer meegaand in onze plannen.

:beach: no worries mate
 
hey allen.

tja, als je het gaat vertellen dan komen er wat emoties los. Wat erg grappig is, is dat het bijna bij iedereen hetzelfde is.
Mixed emotions!!  :p

ik moet je zeggen, nu mijn familie begrijpt dat het allemaal wat langer daat duren dan een maandje (ja dat dachten ze) zijn ze wat rustiger.
gelukkig is het contact met mijn vriendin weer goed en er wordt zelfs gemailt met mijn familie.
Met name mijn moeder vindt dat erg leuk en goed voor de verstandhouding, ze is toch bezorgt overt het 'well being'van zoon lief nietwaar.

anyway, als je de knoop doorhakt om te gaan, vertel het iedereen zo snel mogelijk maar vertel er wel bij dat alles niet zo snel gaat als dat men denkt.
Zo zullen ze wat gerustgesteld zijn en wat meer aan het idee wennen.

Als het zover is zullen de emoties er toch weer zijn maar ze zullen zich wat minder buyitengesloten voelen.

uitzonderingen daar gelaten :lol:
 
Gisteren hebben wij mijn schoonouders verteld dat wij er over nadenken om naar Australie te gaan. Dat riep natuurlijk heel veel emoties op. Eerst waren ouders heel verwijtend daarna iets minder. Het was voor ons ook wel lastig en onze oude redenen om wel/niet te emigreren passeerden weer de reveu.

Waarom moeten wij zo nodig weg. Kunnen wij niet als de meeste nederlanders gewoon gezellig in Nl blijven wonen. Waarom trekt OZ ons nog steeds (Zijn alweer 2 jaar terug) Soms willen wij heel graag gaan (er heeft maar iemand over Australie te beginnen of we worden helemaal blij) maar we zullen ook de familie missen. We hebben het heel goed in Nl. Allebei een goede baan en 3 leuke kinderen wat wil je nog meer.

Een discussie (met jezelf) waar je nooit uitkomt.

Heeft iemand hier ervaring mee?
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top