Problemen met familie

[quote author=Sabien link=topic=1849.msg17402#msg17402 date=1118054003]

Dus ik gaf het volgende voorbeeld: als ik morgen wegens reorganisatie op straat kom te staan (ondanks dat ik een contract voor onbepaalde tijd heb) en dus werkeloos ben, [/quote]

Beetje off topic maar dat gebeurde mij dus in de aanloop naar de verhuizing. Alles al geregeld en verteld alleen nog even werken en centjes sparen als buffer. De werkgever had zes maanden opzegtermijn jegens mij maar daar stapte de kantonrechter over heen, daar had hij 'niks mee te maken'. Het CWI echter wel, die weigerde doodleuk de eerste zes maanden een (eerlijk verdiende!) WW-uitkering. En omdat we na vijf maanden in Australie zaten had ik daar dus helemaal niets aan... Dat heeft mij dus geleerd dat een vaste baan niets meer betekent, je kunt maar beter happy zijn voor de time being!
 
Je bent niet de enige die problemen heeft met de familie met betrekking tot emigreren naar Australië. Mijn vader heeft 1,5 jaar geprobeerd mij ervan te weerhouden de emigratie door te zetten. Hij deed er alles aan om mij een schuldgevoel aan te praten. Het zou mijn schuld zijn dat hij ziek ik geworden en het kwam er in feite op neer dat ik maar moet wachten tot hij dood is, voordat ik mag gaan. Dit heeft al tot diverse ruzies geleid. Toen Jeroen en ik op 17 januari 2005 het bericht kregen dat we welkom zijn in Oz, kreeg ik als reactie van hem: 'nou kan ik er niets meer aan doen'.
Ook mijn jongste broer doet nogal dramatisch over onze plannen. Hij zal mij ZOOOOO verschrikkelijk missen. Ook hij probeert mij tegen te houden door er maar op te blijven hameren dat het in Oz 'stikt' van de dodelijke, giftige spinnen en slangen (ja hoor!!!, er gaan daar ook dagelijks mensen aan dood).  De eerste reactie van zijn vrouw op onze plannen was: 'als je maar niet denkt dat we op je begrafenis komen!?!?
Resultaat is dat ik weinig behoefte heb om in de buurt van mijn vader en broer te verkeren omdat er alleen maar negativiteit over Oz over me wordt uitgestrooid. Word ik niet echt vrolijk van, snap je?
Gaan doen we wel, wat anderen ook van onze plannen vinden. Ik denk overigens dat negatieve reacties veel te maken hebben met jaloezie omdat wij de stap wel durven wagen en zij het misschien ook wel zouden willen maar er het lef niet voor hebben. Ik reageer verder ook niet meer op negatieve reacties (mijn twee oudste broers waren overigens minder negatief maar stonden ook niet bepaald te juichen). Over het algemeen zijn de reacties van andere mensen positief.
 
Wat mij dan een beetje ergert is dat ze gaan vertellen hoe erg ze je gaan missen, en dat je maar doet wat jij wilt en niet aan hen denkt. Maar wat ik dan denk is, dat doen jullie toch ook allemaal?!?!?! Mijn zusjes doen allebei wat ze willen, maar omdat dat toevallig in Nederland is, in de buurt van mijn ouders is dat allemaal prima. Verder doen ze alles wat hun gelukkig maakt, dus waarom moet ik me dan schuldig gaan voelen om iets te doen wat mij gelukkig maakt, omdat het niet is wat hun zouden doen.  :|
 
Je leeft je leven voor jezelf, niet voor je familie.

Zoals zo vaak gezegd wordt: Je hebt je kinderen in bruikleen...

Je moet jezelf echt niet schuldig gaan voelen, want dat is het echt niet waard. Als je ouders niet willen accepteren wat jouw keuze is, dan weet je ook meteen wat je aan ze hebt... Hoe hard dat ook klinkt.
 
[quote author=Jeroen link=topic=1849.msg17521#msg17521 date=1118215210]
'als je maar niet denkt dat we op je begrafenis komen!?!?

[/quote]

!!! :wall:
Holy COW!!!

nou ik zou denken dat dat dan ook niets meer uit maakt! :lol1:

Oh man, dit soort mensen ken ik helaas ook.
Ben blij dat ik nu al in nederland ben en ze daroom al gewend zijn dat  
ik 'ver weg' woon. En daar hebben ze ook geen hartaanval van gekregen.
Ze hadden me zo ver dat ik het inderdaad had geloofd dat het
zou gebeuren.


Het aan praten van schuldgevoelens vindt ik zo belachelijk.
Natuurlijk denk ik eerst an mezelf. En dat HOORT ZO!!


:hang:
 
[quote author=Annemiek link=topic=1849.msg17527#msg17527 date=1118218633]
Je leeft je leven voor jezelf, niet voor je familie.

Zoals zo vaak gezegd wordt: Je hebt je kinderen in bruikleen...

Je moet jezelf echt niet schuldig gaan voelen, want dat is het echt niet waard. Als je ouders niet willen accepteren wat jouw keuze is, dan weet je ook meteen wat je aan ze hebt... Hoe hard dat ook klinkt.
[/quote]

Wow.
Mooi gezegt Annemiek!

Dat is het In a nutshell.
 
Hopelijk trekken ze allemaal bij als je eenmaal in Australië woont. Mijn ouders zijn hier nu een aantal keren (7!!!) geweest en zien nu ook wel waarom wij hier zo gelukkig zijn en waarom dit land ons zo trekt. Het blijft wel moeilijk voor ze (geen broertjes/zusjes) en de twee enige kleinkindjes mijlen ver weg.
Zoals ik al eerder zei (geloof ik?) die negatieve houding komt vaak voort uit onmacht, soms misschien een beetje jaloerse gevoelens? en dan is er ook nog de angst voor het Grote Onbekende!

Kijk dat wij hier bij XPdite nou allemaal zo van de globe-trotterige zijn.... :) neemt niet weg dat er bosjes mensen zijn die het wel prima vinden en liever willen blijven zitten waar ze geboren en getogen zijn. Neemt niet weg dat opmerkingen over begrafenissen etc. wel behoorlijk in het verkeerde keelgat kunnen schieten.

Heel veel sterkte in ieder geval
Syl
 
Jeetje!  :-o  'als je maar niet denkt dat we op je begrafenis komen' Die is echt keihard en egoistisch en slaat als een tang op een varken ! :x

Ja, sommige van deze verhalen komen me wel bekend voor !

Zo kreeg ik te horen dat ik dan zo ver weg woonde 'dat ze niet meer spontaan bij me op visite konden komen' wat nog nooit zo lang ik in Nl woonde is gebeurd !!!  :roll: tralala... zucht.. even diep ademhalen en maar weer door gaan..

Inmiddels gaat het erg goed. Mijn familie is erg ondersteunend en positief nu en met sommige heb ik nu een beter contact dan daarvoor !!

Maar idd.. wat Annemiek schrijft is een waarheid als een koe ! Goeie !  :up:
 
Beide partijen moeten natuurlijk (buiten de uitzonderingen die er zijn) even wennen aan alles en vaak heb je er zelf al langer over nagedacht (en een plaatsje gegeven) dan degenen tegen wie je het vertelt. Dus.....niet alles is zwart/wit, maar er is ook een heleboel grijs.  :up:
 
[quote author=tum link=topic=1849.msg17555#msg17555 date=1118232070]
Beide partijen moeten natuurlijk (buiten de uitzonderingen die er zijn) even wennen aan alles en vaak heb je er zelf al langer over nagedacht (en een plaatsje gegeven) dan degenen tegen wie je het vertelt. Dus.....niet alles is zwart/wit, maar er is ook een heleboel grijs.  :up:
[/quote]

Yep, is waar, is waar.
maar er bestaat ook een irritante soort donker-grijs!  :p
 
Klopt ja, maar dat soort donkergrijs dat niet lichter wil worden hoop ik toch niet (al te vaak) tegen te komen.  :-D
 
Zo was ik een tijd geleden met mijn moeder in de stad en we kwamen bij de V&D een man en vrouw tegen. Die hebben blijkbaar in dezelfde straat gewoond als wij in mijn jonge jaartjes (4-8). Mijn moeder vertelde tegen haar (waar ik dus gewoon naast stond) dat ik en Mark naar Australie gaan. Ze 'riep' meteen tegen m'n moeder, terwijl ik er dus gewoon naast stond he...  let op... "WAT ERG VOOR JOU ZEG!" Echt zo enorm schaapachtig.... Blaat blaat blaat... Daar kan ik me ook zo aan ergeren. Mensen die eerst iets zeggen en dan pas nadenken. Ze keek mij niet eens aan... Alleen een grsprekje met mijn moeder gevoerd hoe erg ze het wel vond en wat ik mijn vader en moeder wel aan zou doen enzo... Alsof ik een debiel was waar je niets tegen hoefde te zeggen, omdat ik het toch niet zou begrijpen...
 
Ben ik nu de enige met een vader die zegt: "Schitterend, tof, wanneer ga je?" Die heeft echt liever dat ik vandaag weg ga dan morgen. Soms ga ik bijna denken dat hij graag van me af wil :-o . Mijn moeder is iets minder optimistisch maar ik heb haar al gezegd dat ze natuurlijk van harte welkom is als ik daar ben. Ook voor een langere tijd. 3 Maanden naar Australië, waarom niet?

Voor wat mijn mening over problemen met andere familieleden betreft heb ik weinig toe te voegen aan de meningen van de anderen. Het is misschien moeilijk voor een aantal maar inderdaad, je zult zien dat als je daar eenmaal bent dat ze zeker wel bij zullen komen en als je je echt goed gaat vermaken gaan zij toch ook wel inzien dat het de beste keuze is die je hebt kunnen maken.
 
[quote author=hawk link=topic=1849.msg17675#msg17675 date=1118345482]
Ben ik nu de enige met een vader die zegt: "Schitterend, tof, wanneer ga je?" Die heeft echt liever dat ik vandaag weg ga dan morgen.
[/quote]

Je bent niet de enige hoor.
De mensen om mij heen weten wat ik wil en vinden het alleen maar leuk voor me, hebben ze straks wellicht ook weer een reden om op vakantie te gaan.

Maar die verhalen van onbegrip in de familie kan ik me ook heel goed voorstellen. Goed op ze in praten lijkt me het verstandigst, geen ruzie maken, nergens voor nodig.
 
Even feedback over dit draatje.

Mijn ouders weten het intussen, en mijn moeder deed zeer moeilijk.
Had ik ook niet anders verwacht. Maar tot mijn verbazing blijkt ze het
nu geaccepteerd te hebben.
Ze is wel overtuigt dat ik na de drie jaar studie weer terug ga, maar goed.

Dit forum heeft me ontzettend geholpen. Ik kon veel van haar argumenten
anticiperen en had ook snel antwoorden paraat. Dat heeft het duidelijk
makkelijker gemaakt.

Dus bedankt lieve mensen, voor het delen van jullie inzichten!!

:)
Annemarie
 
Fijn dat je moeder het nu geaccepteerd heeft Annemarie. Tja, er is weinig wat ze er aan kan veranderen en het is best begrijpelijk dat ze het moeilijk vind. En als het voor haar makkelijker is om te denken dat je na drie jaar terug komt, OK dan (misschien kom je ook wel terug, dus waarom zou je er nu tegenin gaan). Succes verder!
 
Ja ik ken het gevoel ook .Wij praten al 10 jaar om te emigreren maar zowel Tom zijn ouders als mijn moeder hebben het altijd afgedaan als een kwakkel .Zo van " ja , ja , we zullen wel zien ..."Een tijdje hebben we Australie laten varen omdat Tom opzag tegen al het papierwerk .Toen dachten we er aan om naar Zuid - Frankrijk te gaan en daar een hotelletje te openen .Maar hoe dan ook we bleven maar terug komen op Australie .Dus hebben we een jaar geleden besloten de stap te wagen en hebben we iedereen op de hoogte gebracht .Tom zijn ouders lachen ons uit want wij zijn snotapen ( kleine kinderen ) alhoewel we 32 zijn .Alleen zij mogen de wereld af reizen en vinden dat Australie vol zit met dronken Aboriginals .Hoewel ze nog maar 1 maal daar zijn geweest en 1 stad hebben gezien ;Darwin.
Mijn moeder wilt er GEEN woord over horen . Als ik haar probeer uit te leggen waarom we het doen en met welke dingen we bezig zijn ,zegt ze " ik moet het niet weten .
Mijn vader vindt het wel tof omdat hij 30 jaar geleden naar Zuid Afrika wou emigreren en zgt dat ik het moet doen . Ga er volledig voor zegt hij en kijk zeker niet naar de familie .
Mijn zus die begint al te wenen met het idee zelf .
Ik ben altijd van het principe geweest dat je bepaalde dromen moet proberen te realiseren .Ik ben niet het type dat niet weg gaat omdat mijn grootmoeders nog leven en ons anders te fel gaan missen .Klinkt misschie egoistisch , maar soms moet je aan je eigen gezin eerst denken .
Ik wil mij gewoon niet op mijn 60 ste afvragen van ,hoe zou mijn leven er uit gezien hebben ,had ik de stap toch gedaan ?En voor de rest verzuurd achter blijven .
Dus hebben we besloten géén woord meer te reppen over Australie in de familie en gewoon wachten tot het zover is .Dan iedereen uitnodigen voor een feestje en komen ze niet ( omdat ze ons niet geloven ) dan komen ze niet .Wie laatst lacht , best lacht .

Allemaal groetjes
 
Onze ouder en ook mijn schoonouders reageerde in het begin ook heel moeilijk en van ik moet het nog maar allemaal zien, ze waren verbaasd en verdrietig tegelijk.
Terwijl ze ook wel in hun achter hoofd wisten dat we helemaal idolaat van Oz zijn.
Maar nu dat ons huis te koop staat en alle papier rompslomp is bijna allemaal achter de rug en we toe leven naar ons vertreken dat ( w.s. in november) wordt er toch heel anders mee omgegaan.
Ze zijn nu blij voor ons, ze gunnen ons een mooie toekomst en zien straks een mooie vakantie komen in Oz. Hun eigen gevoelens hoor ik ze niet vaak over maar toch zie ik dat ze zo nu en dan het er heel erg moeilijk mee hebben, dat er van ieder een kind aan de andere kant van de wereld gaat wonen en dat er 2 kleinkinderen mee gaan.
Het is hun gemis, dus hun gemis en daar heb ik alle begrip voor en ik kan me dat ook heel goed voorstellen dat het voor beide ouders heel moeilijk is, maar zolang we er nog zijn, kunnen we nu wel genieten van elkaar.
En dat proberen we wel vast te houden!!!!!
groetjes Irma
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top