zeker of twijfel

Voor ons ook;

- doodeng  :donttell:
- zenuwslopend  :computer:
- vol ongeduld  :spam:
- af en toe vol onbegrip  :thinking:

en nu na twee maanden;

- heerlijk  :happysun:
- genieten van elke minuut  :beach:
- af en toe doodziek van de instanties in Nederland die hun admin niet op orde hebben en nog alles naar het oude NL adres sturen  :redcard:

Groetjes  :grin:
Johan
 
Ook wij zitten nu met de twijfel, wel of niet gaan.
Dit komt zeker door de economische crisis. Wij moeten ons huis voor een bepaald bedrag kunnen verkopen en ik weet niet of dat nu wel mogelijk is.
Ook de onzekerheid, wat de economie gaat doen. Gaat deze recent weer aantrekken of blijven we zo nog een aantal maanden, jaren door sukkelen?

Wij hebben op dit moment alles even op hold gezet hierdoor. Ons grootste struikelblok was ook het huis. Mochten we terug willen naar BE, kunnen we zo'n huis nooit meer betalen, en dat vreet ook wel.

Als aternatief hebben we nog een rondreis door Australie van een half jaar wat we zouden kunnen doen.

We zien wel. Ik ben allang blij dat ik afgelopen vrijdag mijn RHCT examen heb behaald met een score van 92,7%!!!!
(voor degene die niet weten wat dat is....Het RedHat Linux examen)

Groet,

Roland
 
[quote author=mammavark link=topic=9776.msg133428#msg133428 date=1235856260]
Doodeng was het- bij vlagen.  De hele twee jaar lang. En tegelijkertijd; zo'n zin in verandering...

En nu, na anderhalf jar Oz; het beste wat we ooit gedaan hebben.
[/quote]

Mooi verwoord!
Wij gaan de crisis in Indonesie uitzitten,is financieel een stuk minder zwaar dan hier.
Ondertussen de arbeidsmarkt Down Under goed in de gaten houden.
 
Hoi Bloem,

Paar tips misschien want blijkbaar heb je grote twijfels.

Vraag jezelf af waarom je gaat, wat denk je in Australie te vinden dat je in nederland niet hebt en wat laat je in nederland achter waarvan je verwacht dat je het in australie niet hebt.

Vergeet daarbij niet dat je in een heel andere cultuur terecht komt in australie, en dat juist dat wel een tijdje aanpassen van je vraagt.

Werken kun je overal en zeker met onze hollandse arbeidsetos zit dat wel goed, dat is een kwestie van gemiddeld 3 maanden zoeken en dan vinden. Als het niet lukt, pak je de spullen weer in en ga je terug en dan hoef je je niet over 10 jaar af te vragen hoe het geweest zou zijn.

Denk er wel om dat je de spullen die je naar Australie meeneemt in Ndereland laat uitklaren en daarvan het document krijgt en bewaard. Ga je terug dan hoef je daar niet nogmaals BTW over te betalen.

succes en lees nog even wat posts over terugkeren van diverse mensen
 
Hoi twijfelaars,

Hier nog een twijfelaar. Mijn man is in australie geboren uit nederlandse ouders maar hij is op zijn 23e naar nederland gekomen voor een vakantie. Hij is dus al 18 jaar in nederland maar verlangt nu weer heel erg terug. Hij wil ons graag mee hebben; we zouden dan samen een nieuw leven opbouwen met onze 2 zoontjes van bijna 2(a.s zondag) en 4 jaar.
Hij was al 6 jaar in nederland voor wij elkaar leerden kennen dus hij had al terug kunnen gaan voordat we verkering kregen maar blijkbaar was de nood toen nog niet zo hoog. Nu dus wel. Hij is werkloos omdat zijn baas failliet is gegaan, baalt van het hollandse weer en nog veel meer dingen.
Aan de ene kant zie ik dat ook wel zitten hoor, een relaxter leven, mooier weer, meer uitgaansmogelijkheden voor een weekendje weg met de kinderen enz enz. Hier laat ik mijn ouders, broer en verdere familie achter(die ik verder toch niet zo vaak zie)maar ik krijg dus mijn schoonouders, schoonzus en verdere schoonfamilie ervoor terug.Mijn kinderen zijn wel de enige kleinkinderen van mijn ouders dus die zullen we ze dan ontnemen. daar heb ik ook wel moeite mee
Aan de andere kant hang ik ook wel weer heel erg aan nederland. Hier kan ik alles in mijn eigen taal doen, ben ik overal bekend en dat zou ik dan ook allemaal weer opnieuw moeten opbouwen down under. Na 4 vakanties ken ik in Melbourne ook de weg wel redelijk bekend aan de westkant.

Sommige mensen die dit lezen zullen me nu na een half jaar xpdite wel een enorme zeur vinden met haar twijfels maar ik zie (en heb dat eerder in de kletsdoos ook al gelezen) dat Sacha er ook 5 jaar over heeft gedaan om tot de beslissing van emigratie te komen. Wat dat betreft heb ik er pas 1 jaar opzitten :grin:

Om op mijn twijfels terug te komen; momenteel zitten we zelf ook in een economische crisis. mijn man is nu werkloos omdat zijn baas failliet is. Het probleem is dus nu het wachten op achterstallig salaris+openstaande vakantieuren saldo waardoor we onze spaarrekening moeten aanbreken(helaas). Als het allemaal rond is gaan we het natuurlijk meteen weer terugboeken met de nodige extra's.
Daarnaast hebben we een eigen huis die verkocht zal moeten worden. We hebben 3 jaar geleden onze keuken/berging uitgebreid en daarvoor moest onze hypotheek worden opgehoogd waardoor er geen (of heel minimale)overwaarde is. Ons huis moet dus minimaal verkocht worden voor de hypotheekhoogte. anders moeten we er nog geld bij leggen en dat is niet de bedoeling want dat geld hebben we nodig voor verschepen van spullen en mijn (spouse-)visum.
Momenteel zal het dus nauwelijks mogelijk zijn om te gaan.Hopelijk zitten we er over 3-4 maanden beter voor

Omdat ik via facebook contact onderhouden kan met mijn schoonfamilie, hoor ik wel van familie dat er in australie nog wel genoeg chauffeurs worden gevraagd. Mijn man heeft de laatste keer nog zijn australische vrachtwagenrijbewijs(HC) gehaald en zijn oom heeft de nodige contacten die mogelijk kunnen helpen. Daar maak ik me dus geen zorgen over.

Omdat we 2 kleine kinderen hebben denk ik dus wel dat we via hun genoeg australische en/of nederlandse kennissen zullen krijgen via school/creche of een playgroup. Ik heb ook wel wat contacten opgedaan via deze site. Tenslotte moet je er zelf ook moeite voor doen. Ze komen je bij wijze van spreken niet achter de keukentafel vandaan halen.

De meeste moeite zal ik waarschijnlijk krijgen met het vertellen van mijn plannen aan mijn ouders. Na mijn Working holiday-visum ervaring in 2000 zullen ze het absoluut niet meer verwachten dat ik me er toch weer aan waag dus hun schrik zal mijns inziens toch weer groot zijn.

Je hoort het dus wel; veel twijfels en weinig zekerheden.

Ik hoop weer reacties te krijgen van jullie allemaal. ik vind het toch fijn om zulke dingen te bespreken met andere twijfelaars.

groetjes heidi
 
ff dit draadje weer oppakken...

hoe dichterbij het visum komt, hoe meer de twijfel bij ons toeslaat. inmiddels zijn net de laatste documenten (medicals, x-ray & conduct of good behaviour) naar australie opgestuurd en de twijfel is meteen naar een hoogtepunt gestegen.

vooral het gevoel om familie en vrienden te gaan missen en de onzekerheid (huis, baan, is het leven daar echt wel zoveel beter?) gaan nu parten spelen. na enkele maanden terug nog ervan overtuigd te zijn om in australie een nieuw leven op te bouwen weten we het nu eigenlijk niet meer zo zeker....

zijn er anderen die soortgelijke gevoelens hebben en zijn er mensen die ze ook hadden en uiteindelijk toch zijn gegaan of juist niet?

sambo
 
Hoi Sambo,

mijn gevoelens zijn misschien niet helemaal te vergelijken, omdat het nog niet over emigratie gaat, maar ik snap precies wat je bedoeld.
Toch zou ik zeggen; gewoon gaan!! als je nu niet gaat omdat je twijfelt, ga je over een jaar weer denken dat je eigenlijk wel had moeten gaan. Ik kan je niet garanderen dat alles goed gaat komen voor jullie, maar beter dat je daar in Australie achter komt, dan dat je nooit gaat, en altijd blijft met 'wat als'..
Mijn tip: twijfel negeren! Jezelf voorhouden dat er geen twijfel is, en er niet aan denken. Ban het uit je hoofd. Zet jezelf op blank.
 
Afhankelijk van wat je nu allemaal precies zou moeten 'opgeven' (ik bedoel b.v. eigen huis) zou je natuurlijk kunnen kiezen voor een lange 'vakantie/trial periode' (terwijl je je visum valideert, wat het visum hebben wil niet zeggen dat je weg MOET, maar hebben is hebben) om even te checken hoe het ook al weer voelt hier.

Ik weet nog heel goed dat wij na het eerste gesprek bij Buysse nog geen contract wilde tekenen, maar eerst (een half jaar daarna) nog eens op vakantie gegaan zijn... Ik kan je vertellen, het moment dat we hier in Perth uit het vliegtuig stapten ('s nachts om 2 uur!) hadden we er allebei al meteen 'spijt' van dat we het contract niet meteen getekend hadden.....
 
Hoi allemaal,

We zijn nu weer een klein stukje verder. Ik heb het gisteren mijn ouders verteld. Enfin, de reacties kun je lezen in het andere draadje van"wanneer de familie vertellen"

Toch heb ik nog wel twijfel hoor. Mijn man is na een maandje thuis gezeten te hebben door faillissement van zijn oude baas weer lekker op dreef bij een nieuwe baas waar hij zelfs nog beter verdient dan bij zijn oude baas dus het sparen gaat ook veel lekkerder. Ook hebben we een leuke huisje, fijne buurt enz  en het is af te wachten of dat in australie ook allemaal weer terugkomt. Ok, je moet je zelf ook openstellen voor nieuwe dingen maar ik weet van mijn schoonouders wel dat het buurtleven in australie lang niet is zoals hier.

Mijn man dacht ook niet dat ik het ooit nog zou vertellen. Hij had zich er al bijna bij neergelegd dat we hier zouden blijven en het huis een beetje verbouwen naar onze eigen smaak en dat voornamelijk in de badkamer.
Hij stond er gisteren dus echt van te kijken dat ik met rode ogen thuis kwam omdat ik mijn ouders het nieuws had verteld.

Deze twijfel zal ik overigens niet laten doorschemeren naar mijn ouders toe want anders gaan ze op allerlei manieren proberen om ons toch hier te laten blijven.

Ik hoop dus ook dat we na 1,5 daar te wonen kunnen zeggen; HET BESTE WAT WE OOIT GEDAAN HEBBEN!

De tijd zal het leren.

groetjes heidi
 
Heidi, ik denk dat je al een grote streep voor hebt op vele mensen hier. Je hebt schoonfamilie in Oz die je kunnen helpen vanaf het moment dat je daar aankomt. Je man is een Ozzie. Dat scheelt volgens mij echt wel. Veel mensen hebben hier alleen een emotionele link met het land zelf.

Ik denk dat twijfel bij het hele proces van gaan emigreren hoort, net zoals afscheid nemen en blij zijn omdat je jezelf een nieuw leven gaat geven. Ga terug naar de redenen waarom je deze stap wilt gaan maken en vraag jezelf opnieuw of die reden nog steeds zo sterk is.
 
Twijfel en onzekerheid is, denk ik heel normaal. Je komt toch in een nieuwe, onzekere situatie terecht. Aan de andere kant is een beetje spanning erg gezond en heb je legio kansen om "opnieuw" te beginnen.
Ikzelf kreeg enorme heimwee en we zijn terug gegaan. Een Mislukking is het zeker niet geweest....Het is een ERVARING!
 
Hoi Kathren,

Ik heb zeker wel een streepje voor op de rest; ik heb een schoonfamilie waar ik goed mee overweg kan en daarnaast hebben ze ook al aangeboden om te helpen met het inrichten van ons huis daar. Voor de eerste tijd; volgens mijn schoonmoeder heeft iedereen wel een kastje, stoeltje of bankje over. Later als we genoeg geld hebben dan kunnen we langzamerhand zelf dingen gaan kopen.

Nu wil ik eerst mijn ouders, tenminste mijn moeder, even een beetje aan het idee laten wennen na haar dramatische woorden van afgelopen dinsdag. Gisteren heb ik het wel aan mijn beste vriendin verteld dat ik het mijn ouders heb verteld maar ik had gisteren ook een vriendin op bezoek maar die heb ik dus nog niks verteld.

Ik wil het nu even laten rusten. Het kan allemaal nog snel genoeg geregeld zijn. Ik ga wel langzaamaan de papieren verzamelen maar de medicals en vog laat ik wachten tot het eind in zicht is dat we kunnen gaan.

Sinds maandag heb ik Darren ook minstens 3 keer per dag aan de telefoon vanuit de vrachtwagen. Normaal bellen we maar 1 keer per dag, of we slaan zelfs wel eens een dagje over met het bellen ivm de hoge mobiele kosten.


Hij heeft het nu ook wel in de gaten dat het wel eens een groot probleem kan worden. Hij had zelfs al gezegd dat het beter was om de eerste maanden in de vrachtwagen te blijven om mijn ouders niet onder ogen te hoeven komen :grin: Hij denkt dat hetzelfde ritueel zich weer gaat afspelen als 10 jaar geleden.

groetjes heidi
 
[quote author=Yoog link=topic=9776.msg143231#msg143231 date=1247729203]
Twijfel en onzekerheid is, denk ik heel normaal. Je komt toch in een nieuwe, onzekere situatie terecht. Aan de andere kant is een beetje spanning erg gezond en heb je legio kansen om "opnieuw" te beginnen.
Ikzelf kreeg enorme heimwee en we zijn terug gegaan. Een Mislukking is het zeker niet geweest....Het is een ERVARING!

[/quote]

Hoi Yoog,

Zoals je wellicht weet heb ik het ook al eerder geprobeerd met een WHV in 1999/2000 en dit was ook geen succes. Mijn man kon bij zijn neef werken als plasterer en ik zat mijn dagen uit te zitten. Was dan ook helemaal blij toen we naar 4,5 maand naar huis terug konden.
Dat was dus ook het probeleem waar mijn moeder mee zat; ze snapte het niet waarom we het nu weer gingen doen naar mijn ervaring van toen. Toen had ze er wel vrede mee gehad als we daar waren gebleven en kinderen hadden gekergen. Nu heeft ze een band met onze kinderen opgebouwd en gaan we toch weer weg.
Mijn moeder is ook nog eens heel eigenwijs want ze wilde ook al niet aannemen dat we konden skypen want daar zag ze ook al geen brood in.

Ik laat nu alles maar even rustig. Als ik eenmaal begin met mijn visumaanvraag dan is het ook zo geregeld. Ik hoef geen Ielts te doen alleen de medicals en vog aanvraag. Mijn partnervisum kan met 4 maanden binnen zijn als ik het eenmaal doorzet.

Groetjes heidi
 
Een beetje twijfel is inderdaad gezond. Het is niet zomaar wat. Zelf heb ik periodes dat ik heel zeker ben van mijn zaak en andere momenten twijfel ik weer een beetje. Soms is zo'n twijfel moment kort en soms heb ik daar een wat angere periode last van. Gister had ik zo'n kort momentje. Op mijn werk werden allemaal vragen gesteld (toevallig ook allemaal op dezelfde dag). Ik haden Nieuw Zeeland shirtje aan, waardoor een collega vroeg "ga je dan nu naar Nieuw Zeeland?". Een ander vroeg of ik het niet erg vond nu zover van mijn broer en schoonzus af et wonen, aangezien zij waarschijnlijk volgend jaar hun eerste kindje verwachten. Aangegeven dat ik er zo ben en dat ik ooit zelf wilde emigreren naar de andere kant van de wereld en nog niet zeker wist of ik wel in nederland wil blijven voor altijd. Vervolgens gaf een collega aan fijn met me te werken en ging het over de toekomst (krijgen in januari een nieuwe manager).
Ik merk dat ik het heel lastig vind om dan niks te zeggen... Dan ga ik ook even twijfelen of ik er wel goed aan doe om weer weg te gaan, net nu ik mijn leven hier helemaal op orde heb. Op zich heb ik leuk en interessant werk, over het algemeen leuke collega's. Een goed sociaal netwerk en voldoende hobby's (sporten, theatercursussen, ik zit bij een amateurtoneel).
Gelukkig kom ik er echter ook altijd weer achter dat dit allemaal op te bouwen is in een andere plaats. Natuurlijk zal ik mijn familie en vrienden missen. De leuke tijd die ik hier heb gehad. Maar aan de andere kant wil ik gewoon weg.
Het blijft altijd een beslissing met dubbele gevoelens; je leven wat je hier hebt achterlaten, tegenover een naar mijn idee beter leven opbouwen daar! Dat is best lastig. Ik heb geleerd geen beslissingen meer te nemen in opwellingen waarin twijfel toeslaat. Geloof me, daar krijg je spijt van! Uiteindelijk heb ik geaccepteerd dat de twijfel erbij hoort en merk ook dat de twijfel altijd een beetje toeslaat als ik een nieuwe beslissing heb gemaakt (op het moment dat deze in mijn hoofd echt vast komt te staan) of ik weer een stukje dichterbij ben bij het realiseren van mijn droom. Dat is denk ik normaal en is iets wat vervelend is, maar ikw el moet accepteren.
 
[quote author=Yoog link=topic=9776.msg143231#msg143231 date=1247729203]
Twijfel en onzekerheid is, denk ik heel normaal. Je komt toch in een nieuwe, onzekere situatie terecht. Aan de andere kant is een beetje spanning erg gezond en heb je legio kansen om "opnieuw" te beginnen.
Ikzelf kreeg enorme heimwee en we zijn terug gegaan. Een Mislukking is het zeker niet geweest....Het is een ERVARING!

[/quote]
Ik vind het wel jammer dat we jullie gemist hebben.
Wij  zitten in Waikiki en hadden jullie hier graag eens ontmoet.
Waar hebben jullie eigenlijk precies gezeten in Rocko?

Bart
 
Twijfel... kent iedereen dat niet? Wij hadden het vooral op het  moment van beslissen.Nu komt en gaat het. Nog niet zo heftig, maar ik verwacht dat tegen de tijd dat we de datum gepland hebben dat het dan heel erg zal zijn.

[quote author=Catkin link=topic=9776.msg143235#msg143235 date=1247730541]
...... Vervolgens gaf een collega aan fijn met me te werken en ging het over de toekomst (krijgen in januari een nieuwe manager).
Ik merk dat ik het heel lastig vind om dan niks te zeggen... Dan ga ik ook even twijfelen of ik er wel goed aan doe ......

[/quote]
Gelukkig kan ik er wel met mijn collega's over praten, want ik heb het al lang verteld. Ik heb kei leuke collega's en ik kan me voorstellen dat ik het niet gauw weer zo gezellig zal hebben in een nieuwe baan ( in een nieuw land ) Wat wel fijn is, met hun is de band net niet zo sterk als met onze familie en vrienden , dus met hun kan ik heel leuk over Oz praten, zonder dat ze moeilijk gaan doen.Zij zijn ook heel enthousiast, das leuk.

[quote author=Catkin link=topic=9776.msg143235#msg143235 date=1247730541]
.......aan doe om weer weg te gaan, net nu ik mijn leven hier helemaal op orde heb. Op zich heb ik leuk en interessant werk, over het algemeen leuke collega's. Een goed sociaal netwerk en voldoende hobby's ......
[/quote]
Dat heb ik ook precies! Maar als ik dan iets verder mijn gevoel na ga, dan denk ik : Zou ik hier in NL net zo lekker in mijn vel zitten en zo gelukkig zijn als ik wist dat ik hier mijn verdere toekomst zou hebben? Dat ik geen vooruitzicht heb zoals nu ( het avontuur,mooie natuur, lekker weer,weekenden buiten door brengen, atijd in lekkere zomerse kleding kunen lopen, andere carriere etc etc )
Nee, ik denk dat ik de laatste jaren wat gelukkiger ben omdat we dit vooruitzicht hebben.We gaan naar Australie  :w00t:
Ook al brengt dit twijfels.... ( help me herinneren dat ik dit ooit schreef als ik over een tijdje loop te mekkeren dat ik zo twijfel  :grin: )

Ben ook wel benieuwd naar wat Sambo vroeg : zou iemand zich hebben laten tegenhouden door de twijfels, en daardoor niet naar Australie is geemigreerd?
 
[quote author=skippie link=topic=9776.msg143278#msg143278 date=1247749356]


Ben ook wel benieuwd naar wat Sambo vroeg : zou iemand zich hebben laten tegenhouden door de twijfels, en daardoor niet naar Australie is geemigreerd?
[/quote]

Ik weet het niet meer hoor. Het is niet niet ik zelf zo twijfel want ik heb het tenslotte niet voor niks aan mijn ouders verteld.  Het is absoluut niet in goede aarde gevallen, zie ander draadje hierboven) De hele familie is al op de hoogte en ze hebben allemaal hun eigen mening. Ik weet wel dat een oom en tante wel aan mijn kant staan maar de rest "lult"met mijn ouders mee. Ze denken allemaal in onze portemonnee te kunnen kijken of dit kunnen laten slagen.
Mijn hele enthousiasme van het afgelopen jaar is weg. Ik ben bang dat er dadelijk ook nog ruzie in de familie onstaat omdat de een er wel achter staan en de rest niet. Volgens mijn ouders is er iedereen het erover eens dat ik er geen type voor ben om het leven in een ander land te leiden, zeker gezien mijn vorige avontuur van 10  jaar terug. Ze hadden alle brieven nog bewaard.

En nu na dit alles ben ik haast in staat om alles terug te draaien. Niet alleen vanwege hun gezeik maar in het algemeen. We hebben geen garanties op werk daar, ook zijn er genoeg vrachtwagenbaantjes naar mijn idee .

Deze situatie had ik van te voren echt niet verwacht. Ik had ook niet verwacht dat ze zaten te juichen bij het idee maar dit is weer het andere uiterste.

Dit alles maakt het wel heel moeilijk om het echt door te zetten. Mijn moeder is ook niet bereid om naar australie op vakantie te gaan om ons op te zoeken want ze kon volgens  haar de reis niet aan en ook niet het feit dat ze de kinderen maar 1 maandje ziet in de 3 jaar of zo.

Dat vind ik toch wel weer een vervelend uitzicht . Ik had het me allemaal zo mooi voorgesteld als ze waren gekomen en ik had al hele plannen over waar ik ze naar toe wilde nemen.

Dit is dus in een klap de grond in geboord.

groetjes heidi
 
[quote author=heidi76 link=topic=9776.msg143280#msg143280 date=1247750449]
Ik ben bang dat er dadelijk ook nog ruzie in de familie onstaat omdat de een er wel achter staan en de rest niet.
[/quote]

Ja en SO WHAT?!!? Er achter staat?? wiens leven is het?! Meid kom op.....
 
Als jij blijft volhouden zullen de meeste wel bijtrekken. En die enkeling die dat niet doen, jammer dan!! Die zijn het dan ook gewoon niet waard.

Het is als familielid/vriend absoluut niet fout om wat tegengas te geven (tot op bepaalde hoogte!!!) want soms moet iemand op de consequenties worden gewezen van zijn/haar keuze (niks mis mee), maar er zit een verschil tussen iemand (fatsoenlijk) bewust maken van de consequenties en er normaal over praten wat de gevoelens van een ieder zijn en iemand de grond intrappen of afkeur geven aan die persoon vanwegen zijn/haar beslissingen. Echte familie en vrienden zullen je uiteindelijk door dik en dun steunen, welke beslissing je ook maakt.
 
[quote author=skippie link=topic=9776.msg143278#msg143278 date=1247749356]
Dat heb ik ook precies! Maar als ik dan iets verder mijn gevoel na ga, dan denk ik : Zou ik hier in NL net zo lekker in mijn vel zitten en zo gelukkig zijn als ik wist dat ik hier mijn verdere toekomst zou hebben? [/quote]

Ik denk dat ik daar met redelijke zekerheid op kan zeggen: NEE. Dan zou mijn gevoel heel anders zijn.

Ik heb altijd met mijn collega's over mijn plannen kunnen praten. Echter heb ik eerder al ontslag genomen om deze reden en ben terug gekomen. Wil dus niet al te snel weer slapende honden wakker maken.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top