Lastavaza Bosses

toevallig, mijn vader is ook overleden, en ik vind het ook lastig nu zo naar 1 ouder. En mijn zus die nu in Mexico woont. Gelukkig is mijn moeder weer met een partner, dus dat maakt het iets makkelijker, maar nog steeds nog lastig. Soms heb ik er wel een schuldgevoel over, maar het ik hecht dus ook veel waarde aan het inrichten van mijn leven naar mijn beste idee. Sommige mensen bestempelen dat misschien als egoistisch, misschien is dat het ook wel, maar dan ben je niet minder egoistisch als je dan vindt dat iemand hier zou moeten blijven voor jou... Toch? Dit werkt twee kanten op :) (en mijn partners vader ook trouwens, gelukkig heeft hij nog wat broers en zussen in de buurt wonen bij hun moeder... dat is ook een fijne gedachte!).

Maar goed je beredeneert het goed, denk ik, met geduld en begrip. Dat is ook fijn voor degenen die ervan schrikken.

En duidelijk verhaal zo over die 190! Veel haken en ogen maar een goede motivatie dat jullie een aardig sterk profiel hebben!

Keep us posted!
 
Interessant om alle ervaringen te lezen hoe men 'de grote stap' aan familie en vrienden meedeelde.
Ik was zelf 54 toen ik richting Australia vertrok. Ik heb altijd veel internationaal gewerkt, met Nederland als thuisbasis. Direkt voorafgaand aan mijn verhuizing naar Oz had ik 12 maanden in Oslo en 6 maanden in Dusseldorf gewoond. Dus dat ik graag buiten Nederland wilde zijn was bij iedereen wel bekend.

Mijn ouders waren al geruime tijd overleden, en een hechte familieband met neven, nichten, ooms en tantes had ik niet echt. Wel een zus en mijn zoon die toendertijd 18 jaar was en bij zijn moeder woonde. Dat was best lastig om te vertellen; ik heb het past gedaan nadat het visum binnen was. Voorafgaand aan Covid is hij elk jaar voor een week of 4 overgekomen. We wachten af wanneer er weer gereisd kan worden zodat hij weer deze kant op kan komen.
 
Ik heb destijds de IELTS Academic gedaan en wonder boven wonder in een keer gehaald met 8 en hoger op de verschillende onderdelen, maar dat was wellicht meer geluk dan wijsheid ;) Ik zou zeggen: kijk of the PTE ook mag en vergelijk ze waar mogelijk. En zou ook zeker naar de feedback hier op het forum luisteren!

Ik woon hier sinds 2009, dus mijn herinneringen aan het visumtraject zijn wat vervaagd, ik geloof dat ik er 1.5-2 jaar over gedaan heb. Mijn aanvraag was relatief simpel en heb ik daarom zonder bureau gedaan. Wel ben ik naar de emigratiebeurs geweest voor meer info, maar dat was ook omdat ik dit forum nog niet gevonden had. Voor mij gaf dat een duw in de goede richting: iemand van de Western Australia info stand vertelde me precies welke stappen (en in welke volgorde) ik moest nemen. Het proces zelf is veel info aanleveren en veel wachten.

In eerste instantie wist alleen mijn beste vriendin van mijn plannen. We zouden ook samen naar de emigratiebeurs, omdat zij interesse had om voor een aantal jaren naar Noorwegen te gaan. Dat zijn er ondertussen ook al bijna 10 🤣 In eerste instantie wilde ik mijn familie pas inlichten nadat ik het proces begonnen was en mijn kansen beter in kon schatten. Why rock the boat if you're not going to leave the harbour?

Het liep echter anders, doordat mijn moeder na een kort ziekbed kwam te overlijden. Behalve het intens verdriet, voelde ik me ook schuldig dat het gevoel van 'ik wil naar Australie' bleef. Ik heb dat een tijdje onderdrukt, totdat ik besloot het m'n vader te vertellen. Enthousiast was hij uiteraard niet, maar onder het motto "als jij denkt dat je dat moet doen, dan steun ik je" en we zijn samen naar de emigratiebeurs geweest. Dat was een eye-opener voor hem. Hij vond het boeiend, interessant en had meer vertrouwen in een positief resultaat dan dat ik zelf had 😊

Afscheid nemen blijft het moeilijkst en de keren dat ik terug naar Nederland ben geweest, heb ik een paar dagen voor vertrek al (letterlijk) buikpijn om hem weer achter te laten. Gelukkig heeft hij m'n broer & co en wat andere familie en goede vrienden. Hij is hier een keer geweest en zou vorig jaar voor de 2e keer hierheen, maar ja, Covid... Hij vindt wat hij gezien heeft geweldig! En heel belangrijk voor mij: hij vertelde me, dat hij en m'n moeder (na mijn buitenlandse stage) altijd geweten hebben, dat ik zou emigreren. Het was alleen een kwestie van wanneer. Plus, na zijn bezoek, begreep hij mijn liefde voor Australie.

Qua andere familie en contacten: de familie wist het, maar we hadden het er nooit zo over. Mijn beste vriendin was dus op de hoogte en andere vrienden heb ik het later in het traject verteld (toen ik sponsorschap SA binnen had, omdat ik toen het idee had dat het niet echt mis meer kon gaan). Werk heb ik het zo laat mogelijk verteld. Gemiddeld genomen waren de reacties (heel) positief. Heb eigenlijk maar een paar negatieven gehad - "Is Nederland niet goed genoeg voor je?", "Waarom zou je weg willen?" - maar dat was van kennissen.

Contacten veranderen wel, maar dat is denk ik ook een natuurlijke gang van zaken. De goede contacten blijven, de rest verwateren wat of verdwijnen. Grappig is wel, dat ondanks dat ik met sommigen weinig contact heb, maar wanneer ik ze in Nederland weer tref voor lunch of een etentje, het is alsof ik ze vorige week nog sprak.

Oh, en wat @Emulate & @HardCore gezegd hebben: Plan B! Altijd goed om te hebben, zodat je niet in een gat valt mocht Australie om de een of andere reden niet door (kunnen) gaan.
 
Heel interessant om te lezen allemaal. Mooi hoe iedereen het op zijn eigen manier voor familie uitlegt en daarbij ook zijn twijfels en schuldgevoelens heeft. Erg herkenbaar.
Als gezin horen we zeker de angst en emoties van mensen, ben het alleen erg met jullie eens dat je je eigen levenspad moet bewandelen.
@BobtheCactus egoistisch noemen we hier individualistisch:)
Wanneer je je alleen maar aanpast aan anderen ten koste van je eigen dromen, wordt het denk ik een verdrietig verhaal, voor alle kanten.
 
Zo, de werkweek is weer voorbij, dan kan ik weer nadenken:) Ik werk in de GGZ. Dat is normaal al druk, maar in deze coronatijden is het helemaal aanpoten. Cliënten worden nog somberder van de maatregelen, zonder zicht op versoepeling. Ook het zwabberende overheidbeleid helpt daar niet in.
Maar nu is het weekend, dus tijd voor visumzaken.
We hebben een ellenlange lijst gekregen met documenten die we moeten aanleveren. De makkelijke, zoals paspoortkopieën en geboorte- en huwelijksaktes zijn klaar. Nu de ingewikkelde nog. Dat zijn verklaringen van werkgevers en voor mr B een verslag van zijn leertraject als engineer.
Daarnaast natuurlijk de Engelse testen. Mijn IELTS staat gepland op 20 maart. Op advies van jullie en V4Y hebben we voor mr B de PTE gepland. Daar lijkt de kans op een hogere score inderdaad groter. Die staat voor 6 april, eerst mogelijke datum.
Stapje voor stapje komen we er wel....
 
Good busy! Spannende tijd met de Engelse test voor de deur denk ik. Beetje vertrouwen in? Beste advies dat ik daarvoor heb is om thuis gewoon alles in het Engels te doen. Wij hoefden geen test te doen, maar wilden graag goed beslagen ten ijs komen bij aankomst, dus mijn vriendin en ik hebben weken voor vertrek alleen maar Engels met elkaar besproken.
Het is niet alleen goeie oefening van de taal zelf, maar in onze ervaring wordt je ook wat zekerder in je uitspraak.

Qua familie. Tsjah, onze ouders hebben het nooit leuk gevonden en dachten lange tijd dat we niet serieus waren. Kop in het zand strategie is gangbaar bij familie hoor ik regelmatig ;) Toen uiteindelijk een visum aanvraag gedaan werd was er denk ik stiekem hoop dat we afgewezen zouden worden. En toen we in het vliegtuig stapten was er hoop dat we het hier toch niet leuk zouden vinden. En toen ik een maand geleden aan m'n ouders vertelde dat ik goeie herinneringen heb aan Spanje en dat ik voor de lol Spaans aan het leren ben hoopten m'n ouders dat we aan het overwegen waren naar Spanje te verhuizen.

Ze zijn blij voor ons, maar het is bitterzoet en ik denk dat je daar mee leert leven. Wij vinden het ook jammer dat onze familie zo ver weg is, maar het alternatief is niet hier wonen en dat is geen optie wat ons betreft.
Gelukkig is de wereld heel klein nu. Ik spreek en zie m'n ouders elke paar weken in een video call en we Whatsappen elkaar minstens zoveel als we in Nederland deden.

Onze broertjes interesseert het niks. We gingen allemaal direct na de middelbare school uit huis en verdwenen een windrichting in en als je elkaar wilt spreken kun je makkelijk even bellen.

Mensen denken soms dat we dus geen hechte familie hebben, maar ik heb altijd gevonden dat we dit juist konden doen omdat we zo'n sterke band hebben.

Anyways, heel veel succes met het process. Keep us updated, altijd leuk om te zien hoe het gaat met anderen.
 
Good busy! Spannende tijd met de Engelse test voor de deur denk ik. Beetje vertrouwen in? Beste advies dat ik daarvoor heb is om thuis gewoon alles in het Engels te doen. Wij hoefden geen test te doen, maar wilden graag goed beslagen ten ijs komen bij aankomst, dus mijn vriendin en ik hebben weken voor vertrek alleen maar Engels met elkaar besproken.
Het is niet alleen goeie oefening van de taal zelf, maar in onze ervaring wordt je ook wat zekerder in je uitspraak.
Ik vind het erg spannend. Voor mr B is de PTE denk ik goed te doen. Die IELTS Academic is best pittig. Heeel hard aan het oefenen en we dompelen ons onder in het Engels. Het is voor een goed doel, behalve voor het visum moet ik ook gewoon goed zijn in Engels om straks als social worker aan de slag te gaan. We gaan het zien 20 maart:) Lukt het niet, zal ik een cursus doen voor het onderdeel wat niet genoeg was.

Mensen denken soms dat we dus geen hechte familie hebben, maar ik heb altijd gevonden dat we dit juist konden doen omdat we zo'n sterke band hebben.
Mooie uitspraak. Ik merk ook dat juist de mensen met wie we erg close zijn, hier het makkelijkst mee omgaan. Die hebben er denk ik genoeg vertrouwen in dat we elkaar zullen blijven zien:)
 
Ik heb samen met mijn ouders tranen met tuiten gehuild toen het visum toegekend was. Tranen van geluk dat je (wij) de kans kregen en tranen van verdriet omdat je elkaar vreselijk gaat missen. Mijn ouders hebben ons altijd gesteund en gezegd je moet doen wat je zelf wilt het is jullie leven. Dat wijst op een sterke band, met voldoende nuchterheid en vertrouwen in de toekomst voor je kinderen. Wij janken gewoon iedere keer lekker mee op het vliegveld bij aankomst en vertrek.
 
Engels, Engels, Engels.... alles wat we lezen en praten is Engels in voorbereiding van de IELTS en de PTE.
De IELTS Academic is niet mis zeg. Ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan, heb er nog niet veel vertrouwen in. Lezen en luisteren gaat zonder moeite. Praten gaat ook wel goed. Maar dat schrijven.....

Verder wordt onze papierberg steeds dikker. Bijna alle papieren waar we anderen voor nodig hebben zijn inmiddels binnen. Nu onze eigen loopbaanbeschrijvingen etc nog. Steeds vullen we een beetje aan, want er moet ook tijd zijn voor IELS en PTE-voorbereiding. En ergens in de marge moet er ook nog gewerkt worden haha:)
Je zou je haast ziek melden zodat je even achter elkaar door wat kan doen. Helaas zijn we daar dan weer te plichtsgetrouw (dutiful:)) voor.

We waren blij verrast door de enthousiaste en warme reacties op onze plannen vanuit familie in Australie (achterooms en -tantes). Er worden quarantaineplaatsen aangeboden en er wordt meegedacht qua woning en werk. Leuk idee dat als het mocht lukken, daar bekenden zijn.
 
Engels, Engels, Engels.... alles wat we lezen en praten is Engels in voorbereiding van de IELTS en de PTE.
De IELTS Academic is niet mis zeg. Ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan, heb er nog niet veel vertrouwen in. Lezen en luisteren gaat zonder moeite. Praten gaat ook wel goed. Maar dat schrijven.....

Verder wordt onze papierberg steeds dikker. Bijna alle papieren waar we anderen voor nodig hebben zijn inmiddels binnen. Nu onze eigen loopbaanbeschrijvingen etc nog. Steeds vullen we een beetje aan, want er moet ook tijd zijn voor IELS en PTE-voorbereiding. En ergens in de marge moet er ook nog gewerkt worden haha:)
Je zou je haast ziek melden zodat je even achter elkaar door wat kan doen. Helaas zijn we daar dan weer te plichtsgetrouw (dutiful:)) voor.

We waren blij verrast door de enthousiaste en warme reacties op onze plannen vanuit familie in Australie (achterooms en -tantes). Er worden quarantaineplaatsen aangeboden en er wordt meegedacht qua woning en werk. Leuk idee dat als het mocht lukken, daar bekenden zijn.
Quarantaine plaatsen? Op dit moment valt er nog niets te kiezen..... Maar inderdaad fijn om contacten te hebben!
 
Quarantaine plaatsen? Op dit moment valt er nog niets te kiezen..... Maar inderdaad fijn om contacten te hebben!
Dat weet ik:) en voordat wij ooit in Australië zitten is de situatie vast ook weer anders. Het gaat meer om het gevoel dat er ook aan die kant van de wereld mensen meeleven.
 
IELTS-Academic achter de rug. Wat een verschrikking... Had echt goed geoefend en had het gevoel dat de meeste onderdelen best ok gingen, zelfs het schrijven.
Maar ik sloeg dicht tijdens het praten, zo stom. Voelde me net een klein kind haha:)
Verwacht er dus weinig van.... de komende weken maar nog meer Engels praten dan ik al deed en als de resultaten binnen zijn dan een nieuwe boeken.
Als iemand nog praat tips heeft....graag!
 
IELTS-Academic achter de rug. Wat een verschrikking... Had echt goed geoefend en had het gevoel dat de meeste onderdelen best ok gingen, zelfs het schrijven.
Maar ik sloeg dicht tijdens het praten, zo stom. Voelde me net een klein kind haha:)
Verwacht er dus weinig van.... de komende weken maar nog meer Engels praten dan ik al deed en als de resultaten binnen zijn dan een nieuwe boeken.
Als iemand nog praat tips heeft....graag!
Onderling Engels praten (maar dat doe je waarschijnlijk al), hardop Engelstalige boeken lezen om je woordenschat uit te breiden.
Bij het mondelinge gedeelte proberen ze je van je stuk te brengen. Als in: ze wisselen abrupt van onderwerp om te zien hoe je reageert. Blijf je stil of praat je makkelijk door. Als je bijv dicht slaat, zeg dan iets als "sorry, I'm a bit nervous" en vraag hen bijv om de vraag te herhalen. Op die manier blijft het gesprek in gang. Als je echt heel zenuwachtig bent of dichtslaat, haal een aantal keer diep adem (en concentreer je daarop), dat wil helpen om de zenuwen de baas te raken.

Niet dat mijn Engels 100% perfect is - whose is?? - maar als het helpt kunnen we best een keer kletsen via Whatsapp oid. Het kan alleen een uitdaging zijn om een geschikte tijd te vinden ;) Stuur maar een PB als je het wilt proberen.
 
IELTS-Academic achter de rug. Wat een verschrikking... Had echt goed geoefend en had het gevoel dat de meeste onderdelen best ok gingen, zelfs het schrijven.
Maar ik sloeg dicht tijdens het praten, zo stom. Voelde me net een klein kind haha:)
Verwacht er dus weinig van.... de komende weken maar nog meer Engels praten dan ik al deed en als de resultaten binnen zijn dan een nieuwe boeken.
Als iemand nog praat tips heeft....graag!
Het moeilijkste is om te bedenken wat je wil zeggen, tenminste, ik vond dat moeilijker dan daadwerkelijk engels praten. Je kunt van te voren wat van die standaard zinnen bedenken, bv als je niet 123 een antwoord weet 'Oh, I have never really thought about that, I'm not sure what I think about it. Was there anything specific you had in mind?' Dat geeft je even de tijd om na te denken zonder dat het gesprek stil valt. Wat soms ook helpt is een paar onderwerpen te kiezen waar je zelf een passie voor hebt en veel van weet. Als je van te voren over die onderwerpen met iemand anders in het engels een gesprek voert, dan heb je je woordenschat al klaar. Met een beetje geluk kun je een gesprek dan die kant op draaien. Ik kreeg bv een vraag over vakanties, en draaide het gesprek naar duiken en snorkelen. Bij een vraag over food en koken (daar heb ik niet veel mee - het heeft lang geduurd voordat ik onthield wat 'aanrecht' of 'gasfornuis' in het engels zijn) ben ik via bushfood naar aboriginal culture gegaan (daar had ik net een boek over gelezen). Op die manier hou je wat controle over het gesprek en is het makkelijker om de stiltes te vullen.
 
Dank dank dank!! Super fijne tips.
Ga inderdaad wat van die zinnen uit mijn hoofd leren en ook dat hardop voorlezen uit boeken is een super idee.
Ik heb me volledig gefocust op de andere onderdelen, ik dacht; dat praten lukt wel:) En had inderdaad last met het bedenken, daardoor raakte ik in paniek en sloeg ik dicht.
Heel lief, dat whatsapp aanbod! Ik hou het in mijn achterhoofd:)
 
Voor mij was spreken ook knudde, viel ook zo tegen. Rare vragen over zwem lessen of zoiets... En mijn jeugd helden en zo... Vage shit.
 
  • Like
Reactions: DJB
Voor mij was spreken ook knudde, viel ook zo tegen. Rare vragen over zwem lessen of zoiets... En mijn jeugd helden en zo... Vage shit.
Ja, ze kiezen rare dingen uit idd. Bij mij vroegen ze mijn mening over wat voor soort type mens je moet zijn om nieuwe activiteiten te proberen. En vragen over mode, niet mijn favoriete onderwerp.
Maar wat Lamarck ook zei, volgende keer beter ombuigen naar iets waar ik wel iets over weet. Nu stond ik zielig met mn mond vol tanden terwijl ik elke seconde zenuwachtiger werd en nog meer wartaal ging praten.

Hoe heb jij dit uiteindelijk gehaald?
 
Ja, ze kiezen rare dingen uit idd. Bij mij vroegen ze mijn mening over wat voor soort type mens je moet zijn om nieuwe activiteiten te proberen. En vragen over mode, niet mijn favoriete onderwerp.
Maar wat Lamarck ook zei, volgende keer beter ombuigen naar iets waar ik wel iets over weet. Nu stond ik zielig met mn mond vol tanden terwijl ik elke seconde zenuwachtiger werd en nog meer wartaal ging praten.

Hoe heb jij dit uiteindelijk gehaald?
Ik was niet de visum aanvrager. Dus geloof dat ik alles een 4 of hoger moest scoren. Voor spreken had ik een 7 geloof ik. Rest hoger als ik goed herinner (op general, niet academic)
 
  • Like
Reactions: DJB


OFX
Back
Top