De ene wil terug, de andere niet .....
- Thread starter Jerden
- Start date
Gwen
XPdite Sponsor
Gaaf! Succes daarmee.
afterbang
XPdite Sponsor
Artikeltje in dezelfde richting.
http://m.dailylife.com.au/life-and-...u-live-ruin-your-marriage-20140509-3809h.html
http://m.dailylife.com.au/life-and-...u-live-ruin-your-marriage-20140509-3809h.html
Katjavdl
XPdite Sponsor
@afterbang Die laatste reactie vind ik mooi! Het blijft hoe dan ook een lastig vraagstuk.
bedankt om dit te delen. Inderdaad heel herkenbaar ....
Een van de reacties die mij opviel was deze:
Totally understand where you are coming from. My hubby and I moved to Australia 15+ years ago, for the children, for better employment opportunities, for the climate) But as we near retirement age I just want to go home, I miss my roots, my extended family, sacred childhood places which I want to show my grandchildren. I just miss home. Hubby is completely opposite, loves Australia and refuses to even consider returning home, now or in the future.
I go back for quick trips, always on my own. It just reinforces that I currently live in the wrong country, Australia is where my hubby is, but NZ is where I call home.
I dont have an answer either) Have considered divorce, seems a bit drastic to me.
Dat is iets dat me hier in Australië wel opgevallen is: hoeveel van de "oudere" immigranten heimwee krijgen naar hun geboorteland, en dan eigenlijk niet meer terug kunnen omdat hun kinderen en kleinkinderen hier zijn.
Het blijft moeilijk ....
Een van de reacties die mij opviel was deze:
Totally understand where you are coming from. My hubby and I moved to Australia 15+ years ago, for the children, for better employment opportunities, for the climate) But as we near retirement age I just want to go home, I miss my roots, my extended family, sacred childhood places which I want to show my grandchildren. I just miss home. Hubby is completely opposite, loves Australia and refuses to even consider returning home, now or in the future.
I go back for quick trips, always on my own. It just reinforces that I currently live in the wrong country, Australia is where my hubby is, but NZ is where I call home.
I dont have an answer either) Have considered divorce, seems a bit drastic to me.
Dat is iets dat me hier in Australië wel opgevallen is: hoeveel van de "oudere" immigranten heimwee krijgen naar hun geboorteland, en dan eigenlijk niet meer terug kunnen omdat hun kinderen en kleinkinderen hier zijn.
Het blijft moeilijk ....
Pamandgeorge
Active Member
En hoe doen ze dat dan? Blijf zitten en verroer je niet.groetjes Johan
afterbang
XPdite Sponsor
Niet verlangen. Verlangen is de basis van al het lijden.
Als je verlangt naar iets maar je kunt het niet krijgen of behouden brengt dat vroeg of laat lijden met zich mee.
Niet dat ik niet verlang of boeddhist ben. Maar ik snap wel wat ze zeggen kan er alleen nog niet naar handelen zeg maar. Ik verlang wat af
Als je verlangt naar iets maar je kunt het niet krijgen of behouden brengt dat vroeg of laat lijden met zich mee.
Niet dat ik niet verlang of boeddhist ben. Maar ik snap wel wat ze zeggen kan er alleen nog niet naar handelen zeg maar. Ik verlang wat af
Katjavdl
XPdite Sponsor
Blijf verlangen @afterbang
HardCore
Well-Known Member
Ik had dit draadje niet eerder gezien.
Poeh,.. wat een emoties en lastige dilemma's! Een keuze is nooit zomaar een keuze, blijkt maar weer.
Denk je alles tot in de puntjes geregeld te hebben, je bent er helemaal zeker van, loopt het toch weer anders.
En het zet anderen weer aan het denken... Wat als...? Hoe zit dat bij ons...?
Nuttige kost, Ook uit de reacties kun je opmaken dat er geen standaardverhaal is, maar iedereen een andere kijk erop heeft.
En uiteindelijk is emigreren met een gezin altijd gecompliceerder dan in je uppie. Maar samen ben je ook sterker.
Loslaten
De post van FOL inspireerde jou, en mij overigens net zo goed. Soms moet je dingen gewoon loslaten. In dit geval was dat (zowel bij onze Fristi-vriend als bij jullie) het resultaat van een lang gekoesterde droom die je los moet laten. En dat doet pijn. Misschien kunnen we er ook wat anders van leren: Minder planmatig bezig zijn, meer dingen op z'n beloop laten. En daar is de één weer makkelijker in dan de ander. Geniet van de dag, maak een feestje van de kleine dingen en succesjes.
Overigens ligt de opmerking van Afterbang over verlangen precies in het verlengde daarvan.
Wat een levenswijsheid! Bedankt daarvoor!
En sterkte met de volgende hobbels.
Poeh,.. wat een emoties en lastige dilemma's! Een keuze is nooit zomaar een keuze, blijkt maar weer.
Denk je alles tot in de puntjes geregeld te hebben, je bent er helemaal zeker van, loopt het toch weer anders.
En het zet anderen weer aan het denken... Wat als...? Hoe zit dat bij ons...?
Nuttige kost, Ook uit de reacties kun je opmaken dat er geen standaardverhaal is, maar iedereen een andere kijk erop heeft.
En uiteindelijk is emigreren met een gezin altijd gecompliceerder dan in je uppie. Maar samen ben je ook sterker.
Loslaten
De post van FOL inspireerde jou, en mij overigens net zo goed. Soms moet je dingen gewoon loslaten. In dit geval was dat (zowel bij onze Fristi-vriend als bij jullie) het resultaat van een lang gekoesterde droom die je los moet laten. En dat doet pijn. Misschien kunnen we er ook wat anders van leren: Minder planmatig bezig zijn, meer dingen op z'n beloop laten. En daar is de één weer makkelijker in dan de ander. Geniet van de dag, maak een feestje van de kleine dingen en succesjes.
Overigens ligt de opmerking van Afterbang over verlangen precies in het verlengde daarvan.
Wat een levenswijsheid! Bedankt daarvoor!
En sterkte met de volgende hobbels.
Na heel lang treuzelen en uitstellen hebben we dan nu toch een aantal stappen ondernomen. Onze one-way vliegtickets naar België zijn geboekt, onze container hebben we geregeld.
De vliegtickets hebben we als eerste gedaan, en ik kan zeggen dat het niet gemakkijk was. Vooral dat "one way" hakt er toch even in. Zelfs Jeroen had er moeite mee. We weten natuurlijk wat we hier hebben, en we weten niet waar we daar terecht gaan komen. Het is echt weer opnieuw beginnen. Met dan wel dit verschil dat we de gewoonten en instanties in het land kennen, en familie en vrienden hebben die ons kunnen opvangen. De onzekerheid over een job is wel groot. We zijn er natuurlijk niet jonger op geworden, en in hoeverre dat een rol zal spelen valt maar af te wachten.
We vertrekken op 26 oktober, maken een stopover van 2 daagjes in Melbourne en vliegen dan verder naar België. Hopelijk is het in oktober prachtig weer hier, want we willen als afsluiter van onze tijd hier nog een weekje gaan kamperen op Moreton Island.....
Containerbedrijven zoeken gaat wel een beetje anders dan in België. Toen had ik aan iets van 7 bedrijven een mailtje gestuurd met de vraag om een quote, en de dag erna had ik van allemaal een duidelijk overzicht van wat het zou kosten. Hier heb ik een aantal bedrijven via mail gecontacteerd en allemaal belden ze meteen op en wilden langskomen. Daar had ik helemaal geen zin in en geen tijd voor, dus heb ik hen terug gemaild en duidelijk gezegd dat ik voorlopig gewoon de prijs van een 20ft container wilde. Nou, twee ervan hebben dat in de loop van de volgende dagen gedaan, eentje heeft me de prijs gegeven van een verhuis naar Nederland terwijl ik tot 3 keer toe gezegd heb dat het naar België moest. Na de derde keer totale stilte... En de laatste zei dat de prijs voor zo'n container tussen de 7000 en 8500$ zou zitten .... Nou, daar heb je ook veel aan. We hebben uiteindelijk gekozen voor een kleiner bedrijf hier in de buurt, omdat zij meteen op alles reageerden en ook de beste prijs hadden. Het is wel leuk dat we nu gewoon alles kunnen meenemen en ons geen zorgen hoeven te maken over vuile schoenen ed ... ;-)
Ik probeer me nu vooral te richten op de dingen die ik niet ga missen van hier, zoals de muggenplaag die nu al meer dan 6 maanden aansleept en waardoor ik dit jaar nog niet in onze tuin gezeten heb. Zelfs overdag word je gestoken, en geen enkel muggenmiddel helpt momenteel. Ook de dure levensmiddelen en huurprijzen zal ik absoluut niet missen. En na het horen van Abbott's budgetteringsmaatregelen kan ik alleen maar opgelucht zijn dat we teruggaan naar een land waar opleiding wel nog democratisch is. Moesten we hier blijven dan weet ik niet eens of we ons zouden kunnen permitteren om onze kinderen verder te laten studeren. Dat wordt hier echt iets voor de elite en dat vind ik heel erg....
Tegelijkertijd heb ik nog steeds veel schrik dat het enorm gaat tegenvallen in België. Vooral het weer daar ga ik het moeilijk mee hebben. Die grijze luchten, de koude, de wekenlange regen ... bleh. Maar ik verheug me er wel op dat we weer dichter bij familie en vrienden gaan zijn. Zo blij dat we dit jaar eens een keertje weer allemaal samen Kerst kunnen vieren ... Opnieuw deel uitmaken van een groter familiegeheel, ja, dat heeft wel iets ....
't Is wel duidelijk: het is een roetsjbaan van emoties, dan weer blij, dan weer droevig, en het blijft malen in mijn hoofd. Hier is een quote die ik op Facebook tegenkwam en het eigenlijk helemaal zegt ...
De vliegtickets hebben we als eerste gedaan, en ik kan zeggen dat het niet gemakkijk was. Vooral dat "one way" hakt er toch even in. Zelfs Jeroen had er moeite mee. We weten natuurlijk wat we hier hebben, en we weten niet waar we daar terecht gaan komen. Het is echt weer opnieuw beginnen. Met dan wel dit verschil dat we de gewoonten en instanties in het land kennen, en familie en vrienden hebben die ons kunnen opvangen. De onzekerheid over een job is wel groot. We zijn er natuurlijk niet jonger op geworden, en in hoeverre dat een rol zal spelen valt maar af te wachten.
We vertrekken op 26 oktober, maken een stopover van 2 daagjes in Melbourne en vliegen dan verder naar België. Hopelijk is het in oktober prachtig weer hier, want we willen als afsluiter van onze tijd hier nog een weekje gaan kamperen op Moreton Island.....
Containerbedrijven zoeken gaat wel een beetje anders dan in België. Toen had ik aan iets van 7 bedrijven een mailtje gestuurd met de vraag om een quote, en de dag erna had ik van allemaal een duidelijk overzicht van wat het zou kosten. Hier heb ik een aantal bedrijven via mail gecontacteerd en allemaal belden ze meteen op en wilden langskomen. Daar had ik helemaal geen zin in en geen tijd voor, dus heb ik hen terug gemaild en duidelijk gezegd dat ik voorlopig gewoon de prijs van een 20ft container wilde. Nou, twee ervan hebben dat in de loop van de volgende dagen gedaan, eentje heeft me de prijs gegeven van een verhuis naar Nederland terwijl ik tot 3 keer toe gezegd heb dat het naar België moest. Na de derde keer totale stilte... En de laatste zei dat de prijs voor zo'n container tussen de 7000 en 8500$ zou zitten .... Nou, daar heb je ook veel aan. We hebben uiteindelijk gekozen voor een kleiner bedrijf hier in de buurt, omdat zij meteen op alles reageerden en ook de beste prijs hadden. Het is wel leuk dat we nu gewoon alles kunnen meenemen en ons geen zorgen hoeven te maken over vuile schoenen ed ... ;-)
Ik probeer me nu vooral te richten op de dingen die ik niet ga missen van hier, zoals de muggenplaag die nu al meer dan 6 maanden aansleept en waardoor ik dit jaar nog niet in onze tuin gezeten heb. Zelfs overdag word je gestoken, en geen enkel muggenmiddel helpt momenteel. Ook de dure levensmiddelen en huurprijzen zal ik absoluut niet missen. En na het horen van Abbott's budgetteringsmaatregelen kan ik alleen maar opgelucht zijn dat we teruggaan naar een land waar opleiding wel nog democratisch is. Moesten we hier blijven dan weet ik niet eens of we ons zouden kunnen permitteren om onze kinderen verder te laten studeren. Dat wordt hier echt iets voor de elite en dat vind ik heel erg....
Tegelijkertijd heb ik nog steeds veel schrik dat het enorm gaat tegenvallen in België. Vooral het weer daar ga ik het moeilijk mee hebben. Die grijze luchten, de koude, de wekenlange regen ... bleh. Maar ik verheug me er wel op dat we weer dichter bij familie en vrienden gaan zijn. Zo blij dat we dit jaar eens een keertje weer allemaal samen Kerst kunnen vieren ... Opnieuw deel uitmaken van een groter familiegeheel, ja, dat heeft wel iets ....
't Is wel duidelijk: het is een roetsjbaan van emoties, dan weer blij, dan weer droevig, en het blijft malen in mijn hoofd. Hier is een quote die ik op Facebook tegenkwam en het eigenlijk helemaal zegt ...
Cappuccino
XPdite Sponsor
Mooie spreuk Jerden, helemaal waar!
Ik heb veel bewondering voor je keuzes en en je openheid hier op het forum. Mooi ook om andere dingen te lezen dan alleen visa grants e.d. Ik wens je heel veel succes met de komende maanden, geniet van je wat je hier hebt en straks een nieuw leven opbouwen in België!
Ik heb veel bewondering voor je keuzes en en je openheid hier op het forum. Mooi ook om andere dingen te lezen dan alleen visa grants e.d. Ik wens je heel veel succes met de komende maanden, geniet van je wat je hier hebt en straks een nieuw leven opbouwen in België!
Been there, done that...
Ik heb genoten v alle Posts en commentaren over dit onderwerp...waarvoor dank. Mijn situatie is anders, mijn echtgenoot is ozzie en ik ben Belgische, 7j geleden hier in oz komen wonen (jong en avontuurlijk) we had the time of our lifes! Ik miste mijn moeder enorm de eerste 2j maar dat wende daarna beetje bij beetje en telkens ik belgie bezocht voor een maand, was ik blij terug te kunnen keren naar oz.
Ik trouwde in oz met de man v mijn leven en rozengeur en maneschijn waren ons dagelijkse routine. Ik werkte op verschillende plaatsen en vond het geweldig! Mijn man studeerde nog en dat was zalig, zeer ongedwongen tijd zonder veel verantwoordelijk.
We maakten vrienden (niet veel) maar enkelen en dat was ok, steeds oppervlakkig dat wel, maar ik had er weinig moeite mee.
Vervolgens hadden we reeds beslist om na de studie v mijn man (5j) terug naar belgie te keren. Het werd een jaar later dan de oorspronkelijke 6j. Ondertussen was ik zwanger en ons eerste kindje zou geboren worden 3maand voor ons vertrek naar belgie. Dat vond ik ok, ik keek ernaar uit om terug herenigd te zijn met moeder en broer en vrienden.
Na aankomst in belgie had ik een gelukzalig gevoel! Zalig terug bij familie...
Het spijtige gebeurde, mijn moeder overleed 6maanden na aankomst, geheel onverwacht. Vader overleed exact jaar later en ik was beetje vervreemd v mijn broer. Na 1j in belgie terug en al deze teleurstellingen vonden wij het heel moeilijk om een toekomst te zien in belgie. We maakten de beslissing om terug naar Sydney te keren. ( tenslotte waren er grootouders en andere Fam leden v mijn echtgenoot die ons konden opvangen in oz).
Nu reeds 8maanden terug in oz, heb ik het bijzonder moeilijk. Ik voel me onrustig, wil terug naar belgie (kreeg een goeie band terug met mijn broer toen ik vertrok), realiseer ik me de kost v day care, groceries, huizen etc etc.
Ik ben "torn" en wil graag terug, uiteraard wil ik het proberen want mijn echtgenoot wil liefst hier blijven. Hoewel hij wel mee wil naar belgie en daar een job open heeft staan.
Het is een heel verwarrende periode. En ik begrijp alle verhalen over dit onderwerp zeer goed. Ik voel dat ik terug wil voor de "rust" te voelen in mijn hoofd. De toekomst zal het uitwijzen...
Ik heb genoten v alle Posts en commentaren over dit onderwerp...waarvoor dank. Mijn situatie is anders, mijn echtgenoot is ozzie en ik ben Belgische, 7j geleden hier in oz komen wonen (jong en avontuurlijk) we had the time of our lifes! Ik miste mijn moeder enorm de eerste 2j maar dat wende daarna beetje bij beetje en telkens ik belgie bezocht voor een maand, was ik blij terug te kunnen keren naar oz.
Ik trouwde in oz met de man v mijn leven en rozengeur en maneschijn waren ons dagelijkse routine. Ik werkte op verschillende plaatsen en vond het geweldig! Mijn man studeerde nog en dat was zalig, zeer ongedwongen tijd zonder veel verantwoordelijk.
We maakten vrienden (niet veel) maar enkelen en dat was ok, steeds oppervlakkig dat wel, maar ik had er weinig moeite mee.
Vervolgens hadden we reeds beslist om na de studie v mijn man (5j) terug naar belgie te keren. Het werd een jaar later dan de oorspronkelijke 6j. Ondertussen was ik zwanger en ons eerste kindje zou geboren worden 3maand voor ons vertrek naar belgie. Dat vond ik ok, ik keek ernaar uit om terug herenigd te zijn met moeder en broer en vrienden.
Na aankomst in belgie had ik een gelukzalig gevoel! Zalig terug bij familie...
Het spijtige gebeurde, mijn moeder overleed 6maanden na aankomst, geheel onverwacht. Vader overleed exact jaar later en ik was beetje vervreemd v mijn broer. Na 1j in belgie terug en al deze teleurstellingen vonden wij het heel moeilijk om een toekomst te zien in belgie. We maakten de beslissing om terug naar Sydney te keren. ( tenslotte waren er grootouders en andere Fam leden v mijn echtgenoot die ons konden opvangen in oz).
Nu reeds 8maanden terug in oz, heb ik het bijzonder moeilijk. Ik voel me onrustig, wil terug naar belgie (kreeg een goeie band terug met mijn broer toen ik vertrok), realiseer ik me de kost v day care, groceries, huizen etc etc.
Ik ben "torn" en wil graag terug, uiteraard wil ik het proberen want mijn echtgenoot wil liefst hier blijven. Hoewel hij wel mee wil naar belgie en daar een job open heeft staan.
Het is een heel verwarrende periode. En ik begrijp alle verhalen over dit onderwerp zeer goed. Ik voel dat ik terug wil voor de "rust" te voelen in mijn hoofd. De toekomst zal het uitwijzen...
Hmm, moeilijk ..... Ik begrijp precies dat gevoel van "rozengeur en maneschijn" in het begin, en dan na een tijd toch die onrust en het "trekken" aan je van je geboorteland. Volgens mij hebben alle emigranten dat op een gegeven moment. Sommigen al na een jaar, anderen mss pas na 30 jr. Maar ik denk dat het bij iedereen op een gegeven moment wel de kop opsteekt, ook al zullen sommigen dat mss niet (zelfs niet aan zichzelf) willen toegeven. Ik vind het wel interessant dat, ondanks dat je eigenlijk niet zo heel veel hebt om naar terug te gaan, met het verlies van je ouders (waarvoor gecondoleerd trouwens, dat moet hard geweest zijn je ouders allebei op korte tijd verliezen), dat je toch die drang hebt om terug te gaan. Ik dacht altijd dat het voor mensen die weinig of geen geliefden achterlaten, of die niet zo'n nauwe band hebben met hun familie, toch makkelijker zou zijn. Maar blijkbaar niet. Met bij jou dan de extra moeilijkheid dat je man ozzie is en dat er dus altijd een van de 2 met die drang en dat onvolledige gevoel zal blijven zitten. Australië is een prachtland, maar het is niet meer het beloofde land (als je dat al kan zeggen) dat het geweest is. Volgens mij dan toch. De hoge prijzen voor alles en nog wat en de enorme bouwwoede maken het er niet aantrekkelijker op. Het feit dat we de keuze hebben tussen de 2 landen is wat het zo moeilijk maakt. Het zou een stuk gemakkelijker zijn als de keuze voor ons gemaakt werd, als er gewoon geen mogelijkheid was om te vertrekken of om terug te keren....
Ik wens je heel veel sterkte en succes met verdere beslissingen .....
De countdown naar ons vertrek is gestart. En de knopen in mijn maag worden met de dag groter .... Vanaf nu is het vooral afscheid nemen en dingen een laatste keer doen. Vandaag is de laatste dag school voor de kinderen. Na de 2 weken lente-vakantie gaan ze niet meer terug, zodat ze toch nog wat vakantie hebben vooraleer ze er in België moeten invliegen (en ze moeten natuurlijk ook meehelpen met inpakken....). Ze keken allebei een beetje sip vanmorgen. Voor mijn dochtertje is het anders, zij heeft volgende week nog een verjaardagsfeestje met haar beste vriendinnetjes. Maar mijn zoon moet vandaag afscheid nemen van zijn vriendjes. En dat maakt dat het echt begint door te dringen: onze tijd in dit mooie land zit er bijna op. Doordat ik het laatste jaar zoveel hebben zitten nadenken over alles en mezelf gedwongen heb mijn gevoelens open en eerlijk onder ogen te zien, weet ik nu dat hier blijven geen optie meer is. Ik ben niet bereid de band met mijn familie op te geven, ik kijk ernaar uit om terug dichter in hun buurt te zijn, ik verheug me op afspraakjes met mijn vriendinnen, en lange gesprekken in mijn eigen taal, waar ik niet moet nadenken over woorden. Maar het blijft verdomd moeilijk. Australië zit in mijn hart en zal er nooit meer uitgaan. En als afscheid nemen in België al moeilijk was, nu is het nog 10x moeilijker. Want je weet dat je de meeste van deze mensen nooit meer zal zien. Ook al komen we nog eens terug op vakantie hier, dan zal het toch op een andere plaats zijn dan waar we drie jaar gewoond hebben.
Verscheurdheid .... Dat is het woord dat het het best omschrijft. Alsof je letterlijk uiteen gescheurd wordt. Een kant wil naar daar, de andere wil blijven. En alles trekt aan je. We gaan ons RRV aanvragen, maar zelfs als we terugkomen zal die verscheurdheid blijven. Ik vrees dat we daar de rest van ons leven mee opgezadeld zitten ....
Verscheurdheid .... Dat is het woord dat het het best omschrijft. Alsof je letterlijk uiteen gescheurd wordt. Een kant wil naar daar, de andere wil blijven. En alles trekt aan je. We gaan ons RRV aanvragen, maar zelfs als we terugkomen zal die verscheurdheid blijven. Ik vrees dat we daar de rest van ons leven mee opgezadeld zitten ....
