Beste allemaal,
In de afgelopen weken is hier een hoop gebeurd. Nadat ik een aantal weken in het ziekenhuis heb gelegen is onze kleine zoon een maand te vroeg gehaald. Samen hebben we nog een poosje in het ziekenhuis doorgebracht, maar uiteindelijk hebben we hem nog een tijdje in de goede handen van het verplegend personeel achter moeten laten :cry: Inmiddels is hij thuis en ligt hij lekker naast me te slapen :dance:
Vlak na de geboorte bleek dat de kleine smurf het Syndroom van Down heeft. Dit was even slikken en kost tijd om hier aan te wennen. We staan nu aan het begin van een heel traject waarvan we geen idee hebben waar we uit zullen komen, maar hebben het vertrouwen dat de toekomst er mooi uit zal zien voor ons gezinnetje. Dat deze toekomst niet in Australie ligt is een idee waar we even aan moeten wennen na 2 jaar in de procedure te hebben gezeten en dichterbij het visum te zijn geweest dan ooit. Maar wanneer we naar het mooie ventje kijken, naar zijn lieve neusje, mondje, vingertjes en teentjes doet dit alles er niet toe. We dromen nu niet meer van emigreren naar Australie, maar van kamperen in Frankrijk met de vouwwagen die we gaan aanschaffen. We dromen over de kinderboerderij, stedentrips, het begeleiden van ons mannetje naar een zo veel mogelijk zelfstandig leven waar hij al zijn talanten kan en mag benutten, welke dat ook zullen zijn.
De afgelopen twee jaar hebben ons een hoop energie gegeven en het was het meer dan waard. De droom die we samen hadden heeft nu plaats gemaakt voor nieuwe dromen en mogelijkheden. De dromen van ons drietjes zien er dan wel iets anders uit, maar zullen ons niet minder gelukkig maken.
Iedereen erg bedankt voor alle informatie die we hier hebben kunnen vinden, voor de kletspraatjes en discussies. Ik wens jullie allemaal een succesvol traject toe en een mooi leven down under. Wij zullen zeker nog een aantal keer met z'n drietjes die kant op vliegen en genieten van al het moois.
:flowers: Dijnnas