Hallo allemaal,
Veel zijn we niet meer op het forum, maar omdat ik het 'vroeger' altijd erg fijn vond om te lezen hoe het mensen nu vergaat als ze eenmaal de stap hebben genomen, dachten we: tijd voor een kleine update!
Inmiddels is het tien maanden terug dat we uit Nederland zijn vertrokken. Het lijkt veel korter, ook hier vliegen de dagen om.
IJsbrand heeft inmiddels een vaste aanstelling gekregen in het gezinsvervangend tehuis, dat was erg fijn. Nu hebben we iedere twee weken een vast inkomen, dat geeft rust.
Met de jongens gaat het goed op school. Ze spreken erg goed Engels, de jongste heeft nog wat moeite met schrijven (maar dat had hij in Nederland ook...
) Fiene gaat twee dagen in de week naar pre-school, en praat een beetje Engels en Nederlands door elkaar. Thuis praten we uitsluitend Nederlands, dat vind ik prettiger. Voelt toch een beetje onnatuurlijk om tegen mijn man Engels te praten :wink: Jammer genoeg kunnen we nu geen dingen meer bespreken wat de kinderen niet mogen horen, ze verstaan inmiddels alles in het Engels...!
Met de heimwee, het missen van, gaat het goed. Natuurlijk zijn er momenten dat je je vrienden en familie mist, dat zou raar zijn als het niet zo was. Maar er staat veel tegenover. De natuur is overweldigend, het dorpje waar we wonen is zo rustig, het merendeel van de mensen is vriendelijk en heeft de tijd. Over vier weken ga ik voor een bezoekje naar Nederland, daar kijk ik wel heel erg naar uit!
Het werk zoeken viel echt niet mee. Maar gelukkig leer je steeds meer mensen kennen, die weten dat je werk zoekt, en dan kan het soms snel gaan. Achteraf heeft het een maand of vier a vijf geduurd voordat IJsbrand aan de slag kon, valt eigenlijk nog mee. Maar zolang je zonder werk zit, gaan de dagen toch een stuk langzamer, en de onzekerheid is niet prettig.
Wat jammer is, dat de registratie van de papieren van IJsbrand nog niet rond is gekomen. Misschien een kleine waarschuwing voor de verpleegkundigen die geen HBO opleiding hebben gedaan: Een positieve assessment van het ANMC wil niet automatisch zeggen dat je voor registratie van verpleegkundige in aanmerking komt. Krom, maar waar.
Verder gaat alles goed. Het links rijden, het 'integreren' de kinderen, de dingen waar ik van te voren tegen op zag, zijn achteraf eigenlijk enorm meegevallen. Australie is een fijn land in te wonen, sommige dingen gaan hier anders, maar dat maakt niet uit. We hebben zeker geen spijt.
Het klimaat is heerlijk. Soms in avonden wel koud nu, maar zeker goed te doen. De winterjassen zijn nog niet in de kledingkasten terecht gekomen.
We zijn weggegaan met de intentie om het drie jaar te proberen, een kans te geven. Dat geeft mij een prettig gevoel. Als het aan IJsbrand ligt, blijven we hier voor altijd, maar ik kan dat voor mijzelf nog niet zeggen. Vind he nog steeds een fijn gevoel om over een aantal jaren weer terug naar Nederland terug te gaan, hoewel ik ook zeker weet dat ik mij dan vaak achter de oren zal krabbelen.
Nou, misschien nog eens tot later,
hartelijke groeten van Marja