Indeed, this too shall pass. Ik kan niet geloven dat er sinds mijn laatste post nog net geen twee weken gepasseerd zijn, ha! Een paar dagen na die post is ons visum doorgestuurd, zijn de vliegtickets in orde gekomen en is ook de vlucht van de hond bevestigd. Er was nog een klein angstmomentje toen het lab de Brucella en Babesia test van de hond niet kon uitvoeren, maar uiteindelijk is dat ook opgelost geraakt door het staal naar Wageningen te sturen en hadden we toch op tijd het resultaat. Vandaag alle papierwerk bij de officiële dierenarts in orde gebracht dus de hond vertrekt morgenochtend als alles goed gaat.
Nog minder goed nieuws eind vorige week: we zullen zelf de quarantaine moeten betalen. Hoewel dat tot 12 aug voor essential health workers door de overheid werd betaald, is de policy veranderd, en zullen we dus toch zelf een dikke 4000 NZD mogen ophoesten. Dat de policy veranderd, snap ik helemaal -- dat ze dat op basis van aankomstdatum en niet visumdatum doen vind ik een beetje gek. Ik ga nog eens horen of de relocation policy van de universiteit hiervoor kan dienen, maar hoe kan je nu zo last-minute bij je werkgever gaan onderhandelen? Het voelt een beetje als op het vliegtuig te horen krijgen dat de tickets duurder zijn geworden.
We hebben het al vaak gezegd tegen mekaar, maar het blijft waar: 90% van onze stress komt niet door de emigratie, maar door de pandemie. Emigreren in coronatijden is geen makkelijke, zo blijkt. De komende dagen worden het uur (enfin, uren) van de waarheid. Morgen naar Amsterdam met de hond (vannacht eigenlijk) en dan donderdag nog een keertje voor onze vlucht. Hopen dat alles doorgaat zoals gepland. Eenmaal daar wordt het nog afwachten of de hond kan doorvliegen van Auckland naar Christchurch, maar we zijn intussen kampioen in plan B. Indien nodig kan hij de hele quarantaine uitzitten in de facility in Auckland, en dan zien we daarna wel weer hoe we verder reizen.
En nu maar duimen dat ze ons een degelijk hotelletje met lekker eten aan de hand doen
.
.
