Zoals belooft hier ook maar eens even tijd maken voor een update. Hou je vast ik weet niet hoe groot ie wordt.
Er is hier inmiddels een hoop veranderd in de planning. Niet de planning om naar Australie te gaan, maar de planning van nu tot we erheen gaan is gewijzigd.
Als eerste, ik heb in de afgelopen week mijn werkgever ingelicht over het feit dat we hiermee bezig zijn. Dit mede door de wijziging in onze planning, hierdoor is alles een beetje in een stroomversnelling gekomen, om de beroemde grant stempel af te gaan wachten in Thailand. Dit heeft verder geen impact op het visum voor Australie. Ik wilde er alleen zeker van zijn dat hij het van mij hoort en niet via via. Dat is een last van mijn schouders.
Nu komt het want misschien zijn op dit stukje wel ervaringsdeskundigen. We weten allemaal dat er een recessie aankomt. Daarop hebben we besloten om eens te gaan babbelen met wat makelaars en mensen met verstand van centjes.
Uit die gesprekken komt onder andere dat de verwachting is dat de huizenprijzen zullen gaan zakken en/of dat in ieder geval minder mensen een huis kunnen kopen.
Omdat wij niet in de situatie willen komen hier vast te zitten met een niet te verkopen huis en heel veeel geld 'verliezen' door de vraagprijs die dan mogelijk naar beneden moet en daarbij opgeteld de behoorlijke energieprijzen al hier. Is het voor ons financieel gunstiger om nu te verkopen en in Thailand te wachten op de Grant. We hebben de luxe nu eenmaal dat het kan met de familie al daar. En ook een werkvisum voor mij is mogelijk, mochten we de pech hebben dat het heul heul heul lang zou duren.
Eigenlijk moeten we de volgende risicos afwegen.
- Het risico dat we de grant niet krijgen (in mijn ogen heel klein)
- Het financiele risico dat we het huis niet kwijt kunnen en verlies maken. Daarbij dat we hier dan mogelijk vast komen zitten met een niet verkoopbaar huis. Met nog steeds schrikbarend hoge energie lasten.
Voor mij is die keuze snel gemaakt, maar Miss Rolls is nog wat ongerust over de grant. En ik snap haar volledig, we hebben immers ook de verantwoording te zorgen voor een goede toekomst van de kleine Queen Rolls van 3.
Uiteraard kan het visumbureau geen concrete uitspraken doen, zij hebben ook geen controle over de "aussie visa grant stempel mensen" of zij wel of niet de grant af geven aan familie Rolls.
In mijn hoofd, en ons visum bureau geeft ook aan dat zij het nog nooit hebben mee gemaakt dat een grant niet werd afgegegeven na ITA en visum application, is het slechts een formaliteit (de Grant).
Want, als de ITA wordt afgegeven, en dit is een aanname van mij, en ja aannames zijn "the mother of all fuck ups", dan hebben ze alles grondig uitgezocht en gecontroleerd voordat ze de ITA afgeven. Met andere woorden, ik denk dat als je voorbij de ITA bent, moet er echt grondig wat fout zitten in je dossier willen ze nog afwijzen?? Zit ik verkeerd?Ik hoor graag als ik er helemaal naast zit.
Anyway, dat is dus een beetje wat er in Miss Rolls omgaat.
Dit is het voor nu wel een beetje denk ik zo. To be continued....
Ik zat helemaal niet in hetzelfde traject als jij dus mijn visumkennis over het jouwe is zowel afwezig als irrelevant. Ik zit hier vanaf September 2017 op achtereenvolgend de 12-maands subclass 600 (Visitor Visa), de 2-jarige Bridging Visa A, het 6-maands partnervisum 820, het 2-jarig permanent residency visa 801, en sinds April 2022 als Australian Citizen. Op de kop af 5 jaar over gedaan dus. En hoewel ik via Home Affairs doorlooptijden, Xpdite en diverse FB-groepen voor de partnervisumroute altijd te horen heb gekregen dat dat de "zekerste en veiligste route" was en veel makkelijker dan de beroepsvisa, was er ook voor mij niets zeker tot en met PR. Ook de partnervisaroute haalt maar net zo'n 60-70 % succes. De meesten kunnen niet aantonen (i.e. papieren bewijsvoering) dat ze een voldoende lange of serieuze of monogame relatie hebben met een Australier, er wordt onnoemelijk veel gefraudeerd met schijnhuwelijken en economische vluchtelingen, gelogen over character references (mensen met een detentiegeschiedenis of drugshistorie) en HA staat daarom helemaal op scherp bij dit soort visa vanwege die fraudegevoeligheid. Tot en met PR heeft het me bloed, zweet, tranen, stress, tussentijdse afwijzingen (voor PR ben ik er 5 keer uitgeknikkerd voordat ik de strijd won) en de lieve som van $10,000 gekost. Zonder refunds als het zou mislukken. Geen enkele visumgrant is "slechts een formaliteit". Je hebt geen idee op hoeveel onverwachte gronden HA je eruit kan flikkeren. Ik zit al 5 jaar op verschillende immigratiesites en het is veel te vaak huilen met de pet op. Ook hier op Xpdite hebben talloze mensen het (moeten) opgeven, zeer recent nog Bob de Cactus. Maar lees nog eens de lastavaza's van Mountains en HardCore. En dan zijn er nog de mensen die aanvankelijk wel succes boekten met EOI's en ITA's en zelfs assessments, maar voor wie de procedure dermate veel tijd vroeg dat ze te lang met 1 been in elk land stonden, het spaargeld op was, de baas gefrustreerd, nog steeds geen zicht op PR, en gezinsleden die vanwege de langdurige spanning niet meer functioneerden. Niet iedereen komt op XPdite terug om te vertellen van Het Grote Falen. Van de meesten hoor je nooit meer iets.
Ik heb geen idee wat hier verstandig is. Maar zeker met een jonge dochter is het van belang om een rustige, stabiele omgeving te houden. Ze is nu nog net jong genoeg om veranderingen flexibel op te vangen omdat ze nog niet van alles weet zal hebben, en alles sowieso nieuw voor haar is. Maar voor je het weet is ze 5 of 6, en heeft ze alleen maar onzekerheid en ge-verhuis meegemaakt terwijl ze net de behoefte krijgt om te gaan aarden met rust en regelmaat, school, vaste vriendjes, structuur en zekerheid. Hoe ouder ze worden, hoe moeilijker het kan zijn. Misschien scheppen twee achtereenvolgende (NL-TH, TH-OZ) van deze rigoureuze veranderingen achter elkaar wel onrust, ik weet het niet, vraag het hier aan de leden die jonge kinderen hebben/hadden. Ik weet wel dat als je er zelf met onzekerheid in stapt, kinderen dat oppikken en lang met zich mee kunnen dragen.
Ik ben zelf na anderhalf jaar in het diepe gesprongen, heb alles verkocht, had geen directe familie meer in NL dus niks te verliezen en ben gegaan omdat ik, op mijn hoge leeftijd en zonder naasten, mislukkingen al zo vaak had meegemaakt en het me kon veroorloven om weer eens op mijn bek te gaan omdat daar verder toch niemand last van zou hebben. Met een gezin vermoed ik dat je andere afwegingen zult hebben.
(decouper is trimmen in echt Frans)
Toch bedankt voor de uitleg. Maar google maar eens op wipzaag. 
