Zoals jullie kunnen lezen ben ik me momenteel voornamelijk op mijn reis aan het concentreren. Toch betekend dit niet dat de hele geweizigde visumprocedure me niet bezig houdt. Ondanks dat ik probeer om gewoon verder te gaan, zijn er momenten dat ik er ontzettend van baal en dat ik ook gewoon even wat minder lekker in mn vel zit. Ik weet dat de wereld voor me open ligt en vind dat ik eigenlijk niet mag klagen, maar aan de andere kant baal ik gewoon van dit hele gebeuren. Ik wil gewoon naar Australie!
En zo ga ik dus verder, met wat ups en downs. Ik probeer me zoveel mogelijk te focussen op mijn reis en de positieve dingen die daaruit voort kunnen komen. Op andere momenten blijf ik vechten voor mijn visum, ondanks dat er momenteel weinig te vechten valt. Het enige wat ik nu kan doen is zorgen dat ik gehoord blijf, al heb ik daar weinig aan. Mijn droom zal altijd australie blijven, maar die droom duurt nu al erg lang en tot nu toe ben ik weinig opgeschoten. Steeds weer krijg ik van iedereen positieve berichten; ik moet door blijven gaan, good things come to those who wait etc. Op dit moment is dat voornamelijk veel lucht. Ik begrijp de reactie van mensen wel en het is goed bedoelt, maar het hele proces heeft me in 4 jaar nog niks gebracht, het heeft me alleen een hoop tijd, stress en geld gekost. Steeds weer hoop en steeds weer hoop wat de grond in wordt geboord. Soms zou ik willen dat een droom op te geven was en dat ik gewoon verder kon gaan met het leven hier, zonder het verlangen te hebben in een land te wonen wat wellicht altijd alleen een droom blijft. Soms vraag ik me af of ik niet reeel moet zijn en moet erkennen dat het schijnbaar niet voor mij is weggelegt. Helaas kan ik dit, in ieder geval op dit moment, nog niet. Het verlangen blijft en zelfs de hoop blijft. Helaas is de realiteit dat elk beetje hoop steeds wordt gevolgd door een grote teleurstelling. Een teleurstelling waaruit nieuwe plannen worden geboren, maar waarin altijd het verlangen ligt naar het waarmaken van een enkele droom. Alle plannen die ik nu maak zijn uiteindelijk geboren uit een teleurstelling en zijn altijd tweede keus. En zo blijf ik me focussen op de toekomst. Een toekomst waarvoor ik zelf niet in eerste instantie gekozen zou hebben, maar die een goed alternatief is. Een toekomst waarvan maar de vraag is of mijn uiteindelijke droom ooit uit zal komen en ja in de tussentijd ga ik genieten van alles wat op mn pad komt. En nee, als ik mijn plannen bekijk mag ik niet klagen. Ik kan gaan doen wat ik altijd al graag wilde; voor langere tijd in het buitenland wonen en werken en ja ik heb er heel veel zin in. Maar toch... er mist iets. Er is altijd dat kleine beetje gevoel wat aangeeft dat dit niet is wat ik werkelijk zou willen, dat ik er wel heel veel zin in heb om het grote avontuur tegemoed te gaan, maar dat (als ik mocht kiezen) ik zeker voor iets anders zou hebben gekozen. Met momenten lukt het me om me bij dit lot neer te leggen, maar op momenten zoals nu baal ik gewoon, zou ik heb liefst mn servies door de kamer gooien (owkee bij wijze van spreken) en zou ik willen dat er ergens een wonder zou gebeuren en ik toch binnen afzienbare tijd mijn visum kon krijgen. Op dit moment zou ik er zelfs voor tekenen als dit pas over 3 jaar was, zolang het dan maar zeker is!
Maar genoeg geklaagd en dan is het nu weer tijd om wel te gaan genieten van de plannen die ik heb en alle negatieve gevoelens te laten voor wat ze zijn. Het helpt immers toch niks. Dus wederom sorry voor het gezeur. Af en toe moet het er gewoon even uit.