Catkin's nieuwe weg naar Australië

En nu eerst maar weer aan het werk en het vakantieliefdegevoel laten bezinken voordat je een besluit over je toekomst neemt :up:
 
Drie keer verliefd worden op dezelfde vakantie liefde, houdt toch wel wat meer in dan alleen een vakantie liefde!
Ik heb al zeven jaar de tijd gehad een besluit te nemen, welke ik eigenlijk zeven jaar geleden al genomen heb.
Je weet nooit wat de toekomst brengt, zeker niet als deze zo onzeker is (verkoop huis gaat nog wel even duren), maar soms moet je alvast de eerste stappen zetten, op naar een nieuwe toekomst
 
Ik denk dat het in jouw geval minder een vakantieliefde is maar meer een bevestiging van een herinnering.
 
Ja dat denk ik ook. En de bevestiging van een keuze die ik zeven jaar geleden heb gemaakt.
Nogmaals; ik weet niet wat mijn leven brengt in de komende 2 a 2,5 jaar (waarvan ik gok dat ik deze nog in Nederland doorbreng), maar ik ga wel de stappen ondernemen richting emigratie en dat betekend dat ik de komende maanden mijn appartementje in orde ga maken en hem dan in de verkoop ga zetten. Twee jaar is een lange tijd, waarin van alles kan gebeuren, maar dan is de eerste stap gezet en mocht mijn leven, onverwacht, toch een andere wending krijgen, is dat ook goed. Op dit moment richt ik me, op een toekomst die ik me zeven jaar geleden voor ogen had gesteld. Een toekomst in een land waar ik me thuis voel.
 
Catkin said:
Ja dat denk ik ook. En de bevestiging van een keuze die ik zeven jaar geleden heb gemaakt.
Nogmaals; ik weet niet wat mijn leven brengt in de komende 2 a 2,5 jaar (waarvan ik gok dat ik deze nog in Nederland doorbreng), maar ik ga wel de stappen ondernemen richting emigratie en dat betekend dat ik de komende maanden mijn appartementje in orde ga maken en hem dan in de verkoop ga zetten. Twee jaar is een lange tijd, waarin van alles kan gebeuren, maar dan is de eerste stap gezet en mocht mijn leven, onverwacht, toch een andere wending krijgen, is dat ook goed. Op dit moment richt ik me, op een toekomst die ik me zeven jaar geleden voor ogen had gesteld. Een toekomst in een land waar ik me thuis voel.
Click to expand...
Goed om te horen dat het je zo goed bevallen is. Als je wil weten welke makelaar we gekozen hebben hier in Den Haag en waarom, doe even een PM :)
 
Ah het goede gevoel is er dus weer helemaar je. Ben blij voor je Catkin dat je durft om de stap te wagen. Succes met opknappen van je appartement en straks de verkoop! Het kan sneller gaan dan je denkt.
 
Inmiddels ben ik weer een paar weken terug en ben ik weer helemaal ingeburgerd. Wat gaat dat toch weer snel. Ik heb een nieuwe (extra) functie als coördinator aangeboden gekregen op mijn werk en deze heb ik aangenomen (is toch weer lekker vijf uur extra zekerheid in werk, plus een mooie nieuwe uitdaging).
Maar met de weken die verstrijken, raak je ook het gevoel van emigratie weer een beetje kwijt. En soms, heel soms slaat de twijfel even toe. Niet over Australië. Ik voel me er thuis en ik merkte in de weken dat ik er was, dat ik me daar meer thuis voel dan hier, in Nederland. Het klimaat, de ruimte, de mentaliteit doet me goed. Maar toch... Soms bekruipt me het gevoel dat mijn visum net een paar jaar te laat is gekomen. Dat mijn leven hier aardig op de rails staat en ik al had geaccepteerd dat Australië hem niet meer ging worden. Ik was bezig met het maken van andere toekomst plannen. Dacht bijvoorbeeld ook na over het vraagstuk: wil ik misschien nog moeder worden? Ook dat houdt me bezig. Een ingewikkeld, maar geen onmogelijk, vraagstuk, ook omdat ik alleenstaand ben. En wil ik dat dan wel zeker?
Ik merk dat ik goed ben in het nemen van ad-hoc beslissingen, waarbij het resultaat direct, of in ieder geval snel, zichtbaar is. Ik vind het moeilijker om beslissingen te nemen over mijn leven voor een wat verdere toekomst (of in ieder geval; waarvan het zeer onduidelijk is wanneer het zou kunnen gebeuren, maar waarvan ik weet dat het nog lang gaat duren).
Ik zie Australië niet als een vakantieliefde, maar ik voel me er wel echt thuis, maar er is meer in het leven dan alleen deze emigratie. Er zijn meer keuzes, waar ik me noodgedwongen op ben gaan richten toen het visum maar niet kwam. Als ik nu direct kon vertrekken zou ik dat doen. Dat is echter niet mogelijk en ik reken erop dat het nog zeker 2 a 2,5 jaar duurt eer ik wel kan vertrekken. Een lange periode.

Ik heb wel besloten niet al mijn geld te gaan sparen voor een eventuele emigratie en ga dus volgend jaar gewoon op vakantie. Mijn plan is om rond de drie weken naar Thailand en Laos te gaan. Hoe mijn leven er verder uit gaat zien? Soms heb ik even geen idee...
 
Catkin said:
Inmiddels ben ik weer een paar weken terug en ben ik weer helemaal ingeburgerd. Wat gaat dat toch weer snel. Ik heb een nieuwe (extra) functie als coördinator aangeboden gekregen op mijn werk en deze heb ik aangenomen (is toch weer lekker vijf uur extra zekerheid in werk, plus een mooie nieuwe uitdaging).
Maar met de weken die verstrijken, raak je ook het gevoel van emigratie weer een beetje kwijt. En soms, heel soms slaat de twijfel even toe. Niet over Australië. Ik voel me er thuis en ik merkte in de weken dat ik er was, dat ik me daar meer thuis voel dan hier, in Nederland. Het klimaat, de ruimte, de mentaliteit doet me goed. Maar toch... Soms bekruipt me het gevoel dat mijn visum net een paar jaar te laat is gekomen. Dat mijn leven hier aardig op de rails staat en ik al had geaccepteerd dat Australië hem niet meer ging worden. Ik was bezig met het maken van andere toekomst plannen. Dacht bijvoorbeeld ook na over het vraagstuk: wil ik misschien nog moeder worden? Ook dat houdt me bezig. Een ingewikkeld, maar geen onmogelijk, vraagstuk, ook omdat ik alleenstaand ben. En wil ik dat dan wel zeker?
Ik merk dat ik goed ben in het nemen van ad-hoc beslissingen, waarbij het resultaat direct, of in ieder geval snel, zichtbaar is. Ik vind het moeilijker om beslissingen te nemen over mijn leven voor een wat verdere toekomst (of in ieder geval; waarvan het zeer onduidelijk is wanneer het zou kunnen gebeuren, maar waarvan ik weet dat het nog lang gaat duren).
Ik zie Australië niet als een vakantieliefde, maar ik voel me er wel echt thuis, maar er is meer in het leven dan alleen deze emigratie. Er zijn meer keuzes, waar ik me noodgedwongen op ben gaan richten toen het visum maar niet kwam. Als ik nu direct kon vertrekken zou ik dat doen. Dat is echter niet mogelijk en ik reken erop dat het nog zeker 2 a 2,5 jaar duurt eer ik wel kan vertrekken. Een lange periode.

Ik heb wel besloten niet al mijn geld te gaan sparen voor een eventuele emigratie en ga dus volgend jaar gewoon op vakantie. Mijn plan is om rond de drie weken naar Thailand en Laos te gaan. Hoe mijn leven er verder uit gaat zien? Soms heb ik even geen idee...
Click to expand...
Hey Femke,

De vragen die jij jezelf stelt zijn dezelfde vragen die wij ons gesteld hebben. Moeten we ons leven helemaal 'on hold' zetten voor een migratie in de toekomst? Of willen we ook in Nederland 'prettig' leven voordat we daarheen gaan? Willen we al onze spaarcenten wegzetten met het oormerk migratie? Of willen we ook af en toe wat van dat geld uitgeven om leuke dingen van te doen? Uiteindelijk is het bij ons in het midden uitgekomen. We sparen nog steeds fors, maar oormerken spaargeld boven een bepaald bedrag ook voor ons huidige leven. Daarmee zet je niet alles op 1 kaart, maar heb je ook wat ruimte om te leven. Als het gaat om kinderen hebben wij het "geluk" dat Hilde nog relatief jong is, waardoor we die beslissing nog kunnen uitstellen. Nu zouden we op dit moment ook niet aan kinderen beginnen en die extra tijd die we dan 'moeten' wachten omdat we niet met een kleintje naar Australië willen gaan, is het wel waard.

Wat ik je kan adviseren (maar je moet er zelf een beslissing over nemen); zet een stip aan de horizon. Die stip is niet fixed, maar geeft je wel degelijk een punt om naar toe te leven. Voor ons is die stip nu al twee keer verzet, van november 2013 naar november 2014 en nu naar november 2015. Wat we wel gezegd hebben is dat als we gaan schuiven, dat het is met lange periodes. Anders dan ga je lopen vechten om toch maar zo dicht mogelijk bij die stip te blijven. Betekend dit dat bij eventuele snelle verkoop dat we niet voor november 2015 gaan? Nee. Maar je zet je vizier ergens op en dat geeft rust (in ieder geval aan ons).

Als je een keer wilt babbelen hierover, we zijn regelmatig in de omgeving van Scheveningen/FAST, dus stuur een PM-etje en we schuiven met liefde een keer aan!
 
Beste Femke,

Hoewel wij toch in een heel andere situatie zitten (wij zijn met 2 en al bijna 9 jaar samen, we hebben nog geen zicht op een visum) herken ik toch veel in wat je zegt, en ook wel in de reply van Zwerver.
Naar mijn gevoel staat de beslissing 100% vast: we gaan ervoor en doen alles om dat visum te krijgen. Ik probeer heel optimistisch te blijven en te geloven dat alles wat ik nu doe (een extra studie en daardoor al mijn vrije tijd opgeven) ook daadwerkelijk resultaat zal opleveren. Christof is wat pessimistischer van aard en durft al vaak eens zeggen "ik denk toch dat het nooit gaat lukken" en dan gaat het ook over genoeg sparen...
Ik kan zo'n gevoelens niet toelaten want er is geen middenweg, het is alles of niks. Maar ik snap hem ook wel, en hij heeft het er best wel moeilijker mee met wat we nu opgeven, ons leven inderdaad "on hold" zetten. We doen ons uiterste best om genoeg geld te sparen en dat wil ook zeggen niet meer op reis gaan, terwijl die jaarlijkse reizen naar alle uithoeken van de wereld veel betekenden voor ons. Het besef dat we pas binnen een jaar of 5?? terug kunnen reizen is idd zwaar... maar hey als we in Australië zitten, valt er genoeg te ontdekken in eigen land! :D Maar ja, ook weer het idee om dan zo ver te zitten van het toch wel prachtige Europa, en nu niet eens meer de kans te hebben om het verder te verkennen...

Het is niet dat alleen, die levensstijl die we opgeven, ook wat je zegt over kinderen herken ik. Ik ben nu al 30 en ik moet zeggen, mijn biologische klok tikt toch wel hard. Tot voor 2 jaar dachten we, nog een paar jaar dat soort reizen maken dat je niet met kinderen kunt doen (trekken in Nepal - we did, kanotocht op de Yukon in Canada - die zal er wellicht nooit komen, etc.) .... maar dan maakten we de fameuze beslissing. We hadden op dat moment natuurlijk geen idee hoe lang het daadwerkelijk kon duren eer we weg zijn, en dat is nog steeds niet zo. Dus moet ik me neerleggen bij het idee dat ik wellicht al 36 zal zijn eer ik aan een kindje kan beginnen.... Want nu is het echt geen optie. En als je mij zou zeggen, heel simplistisch, "je kan kiezen tussen ofwel een kind hebben, ofwel naar Australië gaan" dan wordt het een kind... Zo belangrijk is die kinderwens voor mij. Maar we willen voluit gaan voor die emigratie (en Christof heeft helemaal niet hetzelfde idee over kinderen, ik zal hem er wellicht nog goed over moeten overtuigen, en dan is hij nog eens 3 jaar ouder) dus moet ik een compromis maken voor mezelf... Ervan uitgaan dat beide levensdoelen wel bereikt kunnen worden :rolleyes:

Jij hebt hier al wat bereikt, dat betekent natuurlijk veel, maar daar kunnen we niet over meespreken, want wij begonnen pas wat op te bouwen, enkel werken voor geld maar geen carrière (kantoor of fabriekswerk) maar wel vele dromen, ik was ook pas bezig met mijn studie toerisme en had eindelijk mijn passie gevonden, die kan ik eender waar wel uitwerken...

Ik wil maar zeggen, het zijn 'grote gevoelens' en dat heeft iedereen wel in zekere mate over iets. Iets dat je hele toekomst omhelst... Maar jij weet ook dat je echt wel naar daar wil en dat je daardoor vrede zal moeten vinden met een aantal andere zaken... het wijst zichzelf wel uit veronderstel ik. Je bent dan ook alleenstaand, en dat zou het toch makkelijker moeten maken niet? Daar wacht jou vast en zeker ook een mooie toekomst, wellicht mooier dan diegene die je hier laat liggen!
Ik ben niet zo goed in dit soort zaken beknopt te omschrijven, maar ik wou toch effe reageren gewoon omdat ik met je mee voel, omdat ik best wel wat herken, en op deze manier mijn 'steun' wou uiten ;)
Ik denk niet dat ik ooit in je lastavaza heb gereageerd, ik had em helemaal gelezen toen je hier niet meer was en daarna was ik zelf een tijd van het forum, maar ik weet hoe lang je erop heb 'gewacht' en jij verdient het echt dubbel en dik om in je droomland een mooie toekomst op te bouwen! Komt allemaal wel op zijn pootjes... ;)
 
Bedankt voor de reacties.
@Zwerver : ik heb zelf een termijn gezet van december 2016. Een termijn zetten helpt wel, alleen ben ik nooit iemand die zo ver in de toekomst kijkt. 2016 jemig. Ik heb echt geen flauw hoe mijn leven er dan uitziet. Die termijn blijft ook wel staan. Het enige wat ik wilde aangeven, is dat er de laatste vijf jaar toch meer is verandert, waardoor mijn keuze toch beïnvloed wordt. Ik ben zelf inmiddels nu 33, niet oud, maar ook zeker niet heel jong meer. Dan ga je toch over andere zaken nadenken.
Het lijkt me wel fijn een keer even af te spreken. Altijd fijn om over dit soort dingen met mensen te praten die weten waar ze het over hebben. In mijn omgeving weten mensen wat mijn overwegingen zijn, maar hun kijk hierop is anders. Zij kunnen het alleen logisch benaderen, omdat ze het niet voelen.

@Vicky&Chris : Ik ben het ermee eens dat ik mijn visum dik verdient heb om naar Australië toe te gaan. Zoals in mijn topic staat heb ik 2x mijn leven een paar jaar "on hold" gezet voor een eventuele emigratie, welke uiteindelijk niet doorging. Ik begrijp jullie beslissing om dit nu te doen dan ook heel erg. Echter, als je dit al twee keer hebt gedaan, als je al twee keer in de toekomst geleefd heb, leer je ook dat het heden erg belangrijk is. Carierre maken, is voor mij niet zo belangrijk. Ik vind het leuk dat ik een nieuwe uitdaging op mijn werk heb gekregen, maar ik vind leuk werk belangrijker en als ik verder door zou groeien binnen mijn werk zou ik vrij snel cliënt contact kwijt raken, iets wat ik niet wil. Daar gaat het mij niet om. Ik ben alleen momenteel wel met andere dingen bezig dan vijf jaar geleden. Toen mijn visum niet lukte, ben ik me op hele andere dingen gaan richten, waardoor ik anders tegen dingen aan ben gaan kijken. Niet tegen Australië, maar wel tegen een leven (in die tijd MOETEN) opbouwen in Nederland. Daar groei je ook weer in.
Je geeft aan dat het voor mij als alleenstaande makkelijker maakt. Ik vraag me af wat je hier precies mee bedoelt. Natuurlijk hoef ik alleen rekening met mezelf te houden en hoef ik geen rekening te houden met de mening van een ander. Echter moet ik de stap ook wel in mn eentje maken en heb niet een partner om op terug te vallen of om de moeilijke zaken mee te bespreken. Ik ben dus ook echt, zeker aan de andere kant van de wereld, een stuk meer op mezelf aangewezen. Dat vind ik wel een nadeel.

Ik heb, buiten mijn emigratie, eigenlijk altijd heel erg beslissingen gemaakt in het hier en nu. Ik vind mijn baan niet meer leuk!? Nou dan neem ik ontslag, ondanks de crisis en het feit ik nog geen ander werk heb. Ik zie een mooi huisje, wat toevallig een koophuis is; ach huur moet ik ook betalen, dus dan koop ik het wel. Echt een beslissing waarvan de uitvoering ver, ver weg ligt, dat is toch een stuk lastiger. Ik ga me dan ook nergens op "vastleggen", maar hou alle opties nog even lekker open.
Ow en ik ga volgend jaar gewoon 3,5 week lekker geld uitgeven in Thailand en Laos... Dat is te overzien en dat wil ik heel graag! Ik heb al een aantal jaren geen reizen gemaakt vanwege eventuele emigratie en nu wil ik het gewoon (lekker eigenwijs ;)) wel doen...
 
Ik snap het wel hoor... Over een lange periode ben je van het ene naar het andere gesmeten en weer terug... Dat kan ik me natuurlijk moeilijk voorstellen wat dat doet met een mens, als het nu voor ons al zwaar is soms...
Met carrière bedoelde ik gewoon werk vinden dat je graag doet, waar je ook wel in kan groeien, persoonlijk dan, hoeft voor mij ook niet om hogerop te klimmen maar ik hoop later wel constant te blijven leren uit een job die mijn passie is. Dat staat dan tegenover enkel werken voor het geld, in kantoor of fabriek waar het altijd hetzelfde blijft....

En misschien was het wat verkeerd uitgedrukt over alleen zijn, natuurlijk maakt het samen zijn met iemand vele dingen makkelijker! Maar ik zag het vooral in het licht van de toekomst, je wil wel kinderen maar dat gaat toch ook niet alleen (nu ja in principe wel he :) ) Vraag je je soms niet af hoe het zou geweest zijn moest je in de tussentijd een relatie begonnen zijn, dan zou het nu toch moeilijker geweest zijn denk ik toch? Of net niet, en had je je droom om te vertrekken toch nog kunnen laten liggen ondanks dat plotse visum?
Natuurlijk hoef je niks vast te leggen, je hebt je visum nu en dat is een luxe waar velen van ons van dromen ;) geniet nu maar even lekker van het reizen, je hebt nog tijd genoeg om over alles te denken. Leeftijd kan een barrière zijn in het lange termijn plannen, dat voel ik dus ook mbt kinderen etc. maar je leeft maar één keer en de dingen komen nooit helemaal zoals jij het wil... Dus dan denk ik zelf soms, ach wat dat ik ouder zal zijn dan de gemiddelde mens om kinderen te krijgen, carrière te starten... Dan is het maar zo!
 
Vicky&Chris said:
Leeftijd kan een barrière zijn in het lange termijn plannen, dat voel ik dus ook mbt kinderen etc. maar je leeft maar één keer en de dingen komen nooit helemaal zoals jij het wil... Dus dan denk ik zelf soms, ach wat dat ik ouder zal zijn dan de gemiddelde mens om kinderen te krijgen, carrière te starten... Dan is het maar zo!
Click to expand...
Ik zie dit nu een paar keer terug komen de afgelopen dagen, kan het niet laten om daar mijn twee cent bij te doen... Als je hier naartoe gaat met kinderwens, hou er dan rekening mee dat er minder voorzieningen zijn voor zwangerschappen dan in Nederland. Tenminste, als je een permanente baan hebt bij een werkgever, en je hebt een visum van het juiste type, dan is het aardig goed geregeld. Maar anders is een zwangerschap denk ik best een extra zorgenpuntje (ook financieel), als je hier nog niet zo lang bent en je bent nog aan het opbouwen. Plus dat je sociale kring waarschijnlijk nog wat kleiner is dan in Nl. Dus wat dat betreft weet ik niet wat makkelijker is: met baby emigreren of wachten tot je hier bent voor je de kinderwens een kans geeft.
Nouja, ik ben dan van het type: laat de natuur zijn gang maar gaan. Je weet toch nooit hoe snel het gaat of hoe lang het kan duren...
 
De natuur zijn gang laten gaan is in mijn geval toch net even wat moeilijker. Omdat ik alleenstaand ben is een kindje echt plannen en dan ben je natuurlijk nog afhankelijk of het lukt. En ja @Vicky&Chris ik was erover na aan het denken om een alleenstaande moeder te worden, maakt het niet makkelijker, maar het is mogelijk.
De twee stappen samen; als alleenstaande moeder naar de andere kant van de wereld emigreren, daar kies ik dus bewust niet voor, zowel financieel als emotioneel en praktisch!
 
Nu eindelijk ben ik er eens voor gaan zitten om alle 78 pagina's die jouw verhaal vertellen te lezen.
Al jaren heb je die klik met Oz en met hoop doet leven, heb je dan nu eindelijk je visum. En dan lijkt het toch niet zo logisch te zijn dan je verwachtte.
Dat gevoel ken ik, 20 jaar geleden ben ik ook mijn hart verloren daar en meerdere pogingen heb ik gewaagd om er te komen. Uiteindelijk heb ik me gestort op vakanties naar Oz, dan mag je nog niet klagen vond ik. Tenslotte is het leven in Nederland zeker niet verkeerd en wil ik ook niet met alle geweld weg.

Totdat heel onverwacht dit jaar een visum in onze schoot geworpen werd en dan....dan komen de twijfels of zijn het zenuwen. Ik denk het laatste, want ik ben nu even een maandje daar geweest en weet het zeker. Dit wordt mijn en ons nieuwe thuis. Gewoon opnieuw beginnen, maar dan wel met de ervaring die je hebt met 40. En ja, je laat familie achter, maar zij hebben hun leven in NL en met een beetje geluk komen ze nog wel eens op bezoek.
Bovendien zijn de meeste mensen gewoon blij met het leventje wat ze hebben, hoe saai en geregeld dat ook is. Het is niet altijd desinteresse.
Voor ons (aanstaande) emigranten is er de drang om onze droom waar te maken en dat moeten we uiteindelijk zelf doen.
Succes met al je gedachten en kronkels in je hoofd. Denk eraan; het is jouw leven, je moet doen wat jij denkt dat het beste voor je is!
En zoals ook op dit forum te lezen is, terugkomen op een beslissing kan altijd. Just remember, you don't know if you don't try.
 
Zo, we zijn alweer een tijdje terug in Nederland. En nu? zul je dan denken. Dat vind ik een goede vraag. Deze maand worden in ieder geval de belangrijkste punten in mijn huis gemaakt of weer netjes gemaakt. Daarna zien we wel weer verder. Momenteel bekijk ik alles maar stap voor stap. Om even mijn gedachte op wat anders te richten, ben ik bezig met het "plannen" van mijn vakantie naar Thailand en Laos volgend jaar. Ik wil daar in ieder geval in Januari/ Februari (3,5 week) heen. Ook dat is weer wat leuks om me op te richten.
Verder laat ik alles even bezinken. De afgelopen jaren, waarin veel is gebeurt. We zien wel hoe de toekomst loopt. Zoals ik eerder al aangaf, mijn toekomst is altijd onzeker. Gelukkig heb ik een aantal jaren om erover na te denken. Of om lekker mijn leven te leiden, en ook dan zien we wel wat er gebeurt. Misschien zit ik gewoon even in mijn "we zien wel wat er gebeurt" modus. Dat bevalt me wel. Ik werk veel en het is fijn alles heel even op zijn beloop te laten. Even rust in de tent, of vooral; rust in mijn hoofd. Een beslissing forceren heeft geen zin, alles honderd keer bedenken ook niet, in mijn geval. Voelen, dat werkt beter. Dus even rust om de tijd te nemen om weer te voelen...
 
Hoi, hoi! Even een teken van leven in mijn draadje, ondanks dat er weinig nieuws te vertellen valt.
Ik heb een beslissingspauze genomen, die ik in ieder geval laat duren totdat ik volgend jaar op vakantie ben geweest (januari/ februari). Ik orienteer me heerlijk op vier weken Thailand/ Laos en ga in Augustus/ september ook nog eens een weekendje naar Valencia. Kortom; ik geniet van het leven, zoals het er nu voorstaat.
Ik weet niet waar mijn toekomst ligt; in Nederland of in Australië. Ondanks dat ik jaren heb gevochten, om een visum te bemachtigen (nou moet ik zeggen dat ik me de laatste drie jaar had neergelegd bij het blijven wonen in Nederland), weet ik nu gewoon nog steeds niet waar ik een toekomst voor mezelf zie;
in het mooie, ruime land, met een heerlijk "outdoor" leven of hier in Nederland, waar ik inmiddels ook wel wat heb opgebouwd. Ik geniet van mijn werk, waar ik momenteel door een nieuwe functie weer in groei, mijn werk als ZZP'er en en af en toe een acteerklusje; door de vrijheid binnen mijn werk, ook de mogelijkheden om wat van de wereld te zien, op momenten die ik graag wil. Financieel gezien kan ik me nu ook veroorloven om lekker ver weg op vakantie te gaan, om lekker een dagje of weekendje weg te gaan. Kortom om gewoon te genieten in het hier en nu.
Ik merk dat de urgentie van het nemen van een beslissing weg is gevallen, zeker nu ik heb besloten voorlopig de beslissing even niet te nemen. Het geeft rust. Ik heb nog tot december 2018 en hoef niet binnen een jaar weg te zijn. De druk is van de ketel en dat voelt fijn. Ik weet niet waar mijn toekomst ligt en hoe deze eruit komt te zien. Maar ik geniet van het moment zoals het is, van de dingen die ik kan doen en van de mogelijkheden die voor me liggen, welk pad het ook wordt. Ik heb geen schrik van de stap om te emigreren (heb immers al tweemaal eerder afscheid genomen), maar ik heb ook geen schrik meer om in Nederland te blijven. Het feit dat de rust, op dit moment, weer even lijkt terug gekeerd voelt goed en we zien wel wat er gebeurt. Immers ben ik beter in "we zien wel" dan iets al bij voorbaat vast te leggen.
 
Volgens mij heb je het prima voor elkaar! Leuke baan met groeimogelijkheden en mooie reizen in het verschiet. Ik zeg; lekker zo door gaan.
En wat Oz betreft, je hebt gewoon nog een achterdeur. Een hele mooie grote achterdeur die nog tot 2019 open kan of niet, maar geef het tijd, en geniet ondertussen van je mooie leven!
 
We zijn alweer een aantal maanden verder en gaan het seizoen in waarvoor ik totaal niet ben gemaakt; winter. Ik krijg het al koud door er alleen aan te denken.
De afgelopen maanden stonden in het teken van leven in het heden, met de twijfels over Australië die daarbij hoorden. Het verdrietige gevoel wat ik had, toen ik Australie moest verlaten in Maart is naar de achtergrond verhuisd en komt alleen zo nu en dan bovendrijven als ik het nummer Chasing Cars van Snow Patrol op de radio hoor. Het nummer wat je in een winkel op vliegveld Perth hoorde en wat je toen zo verdrietig maakte. Soms wordt je erdoor overvallen op de radio, soms zet je het nummer stiekem zelf even op, gewoon om terug te gaan... Zodra ik de eerste klanken hoor, ben ik weer terug...
Maar je werk gaat door, krijgt hierin nieuwe mogelijkheden, je sociale leven gaat door, maar ziet hierin ook dat het fundament soms ontbreekt... Dus wat zou je eigenlijk achterlaten wordt een vraag die je steeds minder goed kan beantwoorden en jezelf steeds vaker stelt. Waarom twijfel ik? Normaal ben ik juist van het nemen van risico's, het loslaten van zekerheden. Misschien is het de vermoeidheid om weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Misschien is het dat ik al twee keer alles achter heb gelaten en toen terug moest en is drie keer gewoon teveel.
Al met al gaan de maanden voorbij, waarbij je soms een paar dagen niet aan Australie denk, echter nooit mee dan een paar dagen... Toch blijft de optie altijd spelen, de optie dat je nu eindelijk mag en kan gaan. Na al die jaren. De droom was inmiddels naar de achtergrond verhuisd, kwam toen als donderslag terug. Het eerste gevoel wat ik toen had was toen niet de twijfel, niet het balen van het feit dat je weer een kans krijgt; het was een vreemd gevoel van blijdschap, na al die jaren. Maar als de rush is uitgewerkt, sluipt de twijfel toch binnen. Twijfel door een leven wat je inmiddels hebt opgebouwd, al ben je daar niet altijd tevreden over. Twijfel om los te laten waar je zo hard voor hebt gewerkt. Het heeft veel gekost om de droom los te moeten laten, het is vreemd als iets dan ineens weer binnen handbereik ligt.
Dus besluit je, na lange tijd, een forum uitje te organiseren. Even praten met mensen met dezelfde dromen, waarvan de meeste ook weten wat het is als je droom niet zomaar in vervulling gaat. Wat het is om geduld te moeten hebben, nog meer geduld te moeten hebben en welke twijfels dit met zich meebrengt. Een gezellige avond, met hetzelfde effect als het liedje Chasing Cars. Ineens voel je je weer op de luchthaven in Perth staan, drie keer naar buiten lopen omdat je echt niet wil gaan, maar je moet, terug naar je oude leven, terug naar iets wat je (omdat je geen keus had) met hard werken hebt opgebouwt. Een visum hebben, maar niet kunnen blijven. Hetzelfde gevoel als de boot nemen naar 3 dagen Rottnest Island, een eilandje wat op een of andere manier mijn hart gestolen heeft.
In Nederland weet je echter dat je weer in de flow komt van het leven wat je hebt opgebouwd en Australie verdwijnt dan toch steeds een beetje meer naar de achtergrond. Je moet ook wel, want het is belangrijk nu te leven, je weet niet wat de toekomst brengt.
Maar ineens, door te praten over Australie, met mensen die hetzelfde voelen/ denken, heb je weer even heimwee, naar het land en de droom. Ik weet dat dit voorbij gaat. Dat ik na het weekend snel weer in de flow van het leven van alledag zit en dat de twijfel weer de kop op zal steken. Dat mijn hart zegt; ga! probeer het uit, dat mijn hoofd aangeeft dat ik dan weer helemaal opnieuw moet beginnen, of ik daar wel zin in heb... Dat mag, dat is het proces. Maar vandaag Chase ik Cars... Cars of memories...


 
*slik* heftig, maar ik zeg: gaan, springen! springen in het diepe, zonder bandjes! doen!
You don't know if you don't try!
20 jaar heb ik gewacht en gedroomd, ik had het opgegeven en toch....hier ben ik thuis, kans gekregen en kans gegrepen.
Wat heb je te verliezen....., maar ik snap dat de twijfel er is het is jouw besluit over jouw leven en niemand kan het voor je doen.
Ik denk dat je ergens diep in je hart wel weet waar je toekomst ligt. I feel for you, take care girl!
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top