Catkin's nieuwe weg naar Australië

Zo de kerst is weer voorbij en het is bijna tijd voor een nieuw jaar. Een nieuw jaar en een nieuw hoodstuk in mijn leven.
2013 begon met het overdenken van mijn toekomst. Wat wil ik nou eigenlijk met mijn leven? Welke richting wil ik op? Ik besloot dat het pad wat ik bewandelde niet het pad was wat ik wilde bewandelen en dus nam ik ontslag op mijn werk. Ik nam afstand van een (financiele) zekerheid, om een onzekere toekomst tegemoed te gaan. Ik lag er niet van wakker, mensen om mij heen wel.
Al snel had ik vier part time banen, binnen de zorg, maar ook als acteur binnen de zorg (trainingsacteur en binnenkort acteer ik in een e-learning programma voor de zorg). Als semi- professioneel acteur een aantal klusjes doen was dit jaar toch wel een van de hoogtepunten. Het is nog verre van full time, maar ik geniet van de projecten waar ik deel van uitmaak en ik vind het super om te doen. Iets waarvan sommige mensen voorspelde dat ik het niet zou kunnen, maar wat ik door kei hard werken en niet opgeven heb waargemaakt. Toen ik net weer een beetje richting had gevonden in mijn leven ontving ik de mail van het DIBP. Ik had een Case Officer, OMG! WTF!

Ik had hier totaal niet meer op gerekend. Vijf en half jaar na de aanvraag, was ik dan eindelijk aan het einde gekomen van deze lange, lange weg.
Ondanks wat tegenslagen, kreeg ik op 11 december uiteindelijk het lang gekoesterde visum, mijn ticket naar Australie, naar een nieuwe toekomst.
2014 begint in die zin hetzelfde als 2013, maar met meer waarde, met (gevoelsmatig) een groter doel.
2014, het jaar waarin ik opnieuw mijn toekomst ga bekijken, waarin ik keuzes mag gaan maken. Mijn eigen keuzes. Waarin ik wederom de weg zal moeten zoeken die ik af wil gaan leggen, maar waarbij ik eindelijk de weg tegenkom die ik al zo lang heb gezocht.
Dus de boeken over emigratie en Australie staan niet meer weggestopt, achter in een hoekje in de kast, maar staan weer vooraan op de plank, de Australische programma's waarna ik op de duur ben gestopt met kijken, mogen weer aan.
2014 wordt een spannend, leuk, interessant jaar. Ik heb er zin in. Een nieuwe uitdaging, waarin ook heel wat valkuilen en hobbels genomen moeten worden, maar waarin uiteindelijk ook een nieuwe toekomst open ligt.
Ik wens iedereen dan ook een heel mooi 2014 toe, waarin dromen uit mogen komen en iedereen gezond en gelukkig is! Geniet ervan. En vergeet nooit: een droom heeft altijd meerdere wegen. Een droom heeft altijd meerdere kanten en er zijn altijd meerdere dromen.
 
Last edited:
Nog twee maanden en dan vetrek ik naar Australie! Ik heb er nu al onwijs veel zin in! Het is maar voor twee weken, maar hopelijk is dat voldoende om weer even op te teren. De afgelopen dagen weer een aantal afleveringen wanted down under gekeken. Heerlijk om te zien hoe onvoorbereid sommige mensen het avontuur aangaan. Dan voel ik me soms wel over voorbereid. Toeval of niet, kies ik willekeurig een aflevring uit en dit was de laatste vier keer Perth (it's a sign hahaha).
Het blijft vreemd dat ik zo'n twee maanden geleden helemaal niet meer met Australie bezig was en dat nu alles weer om Australie kijkt te draaien. Gelukig heb ik afleiding van overwegend leuk werk. En de tijd vliegt voorbij, al lijken twee maanden nu nog zo lang te duren. Maar als ik denk aan ongeveer twee maanden terug, toen ik mijn Case Officer kreeg, dan zijn die twee maanden (achteraf) ook omgevlogen. Dus dat zal nu ongetwijfeld ook het geval zijn. Plus ik heb nog erg leuke dingen in het vooruitzicht: vier draaidagen als acteur voor een e-learning programma, dagje als trainingsacteur, twee dagen acteren in koninklijk theater Carre om een pauze rol te vervullen tijdens de voorstellingen van baantjer, de emigratiebeurs, concert, dansvoorstelling, musical en misschien nog een sauna dagje. Ik leef nu van activiteit naar activiteit en tel zo de weken (maandag nog 8) toch wel een beetje af! En al zijn de acteerbaantjes ook gewoon werk, zie ik deze toch meer als betaalde hobby: super leuk om te doen en de dagen vliegen dan voorbij.
Maar voor de komende twee maanden stort ik me in mijn vrije tijd dus maar af en toe op een "wanted down under" (en dan begint het toch ook wel weer erg te kriebelen) en ga ik vooral veel leuke dingen doen, lekker hard werken en dan is het bijna drie maart :)!
 
Zo de kaartjes voor de emigratiebeurs zijn besteld. Omdat het de vriendin waarmee ik ga beter uitkomt, gaan we toch op zaterdag en niet op zondag.
Informatie voor het visum heb ik natuurlijk niet meer nodig, maar ik wil wel eens gaan informeren over het meenemen van mijn katten en eventueel een paar dozen (mijn meubels zijn het niet waard over te schepen, dus ik begin echt opnieuw tegen die tijd). Verder natuurlijk gewoon echt sfeer proeven! Het is altijd druk bezocht en het is toch ook wel weer erg fijn je te begeven onder mensen die ook denken aan een eventuele emigratie. Dus zaterdag 8 februari een dagje houten. Kan mijn validatietripje er straks in een moeite (3 weken later) achteraan.
 
Catkin said:
Thanks @skippie !!! Hopelijk gaat met jullie alles goed daar down under. Leuk je weer even op dit forum te zien :)!
Click to expand...

Woow Femke, hoe gaaf te lezen dat je nu ondertussen je visum hebt!!
clear.png
clear.png
clear.png

Echt ongeloofelijk hoe jou leventje van hot naar her gaat!
Het gaat goed met ons hier down under. jammer dat je niet deze kant op komt, konden we ff bij buurten. Ons leventje is ook wel een beetje van hot naar her. We zijn in de 3 jaar hier al 3x verhuisd en met werk gaat het nog steeds niet goed met mij, dus echt relaxt is het nog niet. Heb wel vertouwen dat het goed komt maar ik vind het leventje als emigrant toch behoorlijk hard werken
clear.png

Zo ik ga weer eens een beetje bij lezen (krijg ik nooit meer voor elkaar, ben te lang weg geweest hahaha)
 
@skippie Goed om te lezen dat het goed met jullie gaat! Ondanks dat het bij jullie ook een beetje van hot naar her gaan. Jammer inderdaad dat ik niet jullie kant op kom, maar wie weet dat ik in de toekomst nog eens kom buurten (vakantie aan de sunshine coast ;)). Het is jammer dat ik indertijd niet wat meer contact heb gehouden met iedereen (ook logisch natuurlijk, want ik moest verder in Nederland). Ik vind het wel leuk zo weer eens wat van jullie te lezen en wie weet kom ik nog een keer wat drinken.
 
Last edited:
Familie... We hebben er allemaal mee te maken, niet alleen tijdens een emigratie proces, maar gedurende het hele leven speelt familie een grote rol. Familie... Soms weet je ook even niet wat je ermee kan en aangezien we er allemaal mee te maken hebben, wil ik dit onderwerp toch even aanhalen. Vandaag heb ik namelijk een telefonisch gesprek met mijn moeder gehad. Hierin heb ik aangegeven dat ik merk dat er niet over mijn (eventueel) naderende emigratie wordt gesproken. Dat er vooral wordt gesproken over het naderende kleinkind en alle andere kleinkinderen. Dat mijn emigratie voor mij ook heel belangrijk is, dat dit mijn toekomst is. Mijn moeder had hier een paar simpele verklaringen voor. Ten eerste is het zo dat alle overige kinderen (van zowel mijn moeder, als van haar man) kinderen hebben. Hun interesses liggen dus allemaal in dezelfde richting: hun kinderen, de kleinkinderen van mijn ouders. Ik ben de enige die wil gaan emigreren en kan dan niet verwachten dat iedereen geïnteresseerd is in mijn verhaal. Het recht van de meerderheid versus de minderheid schijnt hier dus te gelden: de minderheid dient geïnteresseerd te luisteren naar de verhalen van de meerderheid, maar mag daarbij niet verwachten dat deze interesse wederzijds is. Ik vind dat best een schokkende ontdekking binnen mijn gezin. Ik werk al mijn hele werkende leven met minderheidsgroepen (mensen met een beperking en mensen met psychiatrische problematiek). Juist het feit dat ik hen de aandacht geef die zij zo nodig hebben, zorgt voor een betere kwaliteit van leven, van geluksmomentjes, van uiteindelijk een betere toekomst! Daarnaast is het zo dat het onderwerp emigreren spanning met zich mee kan brengen, omdat sommige gezinsleden me liever niet zien gaan (lief natuurlijk) en dat is uiteraard een reden om het onderwerp niet aan te halen. Iets wat je negeert is er immers niet. Nu is mijn plan te emigreren naar het land van de Emu en niet het land van de Struisvogel, dus die struisvogel politiek lijkt toch niet helemaal op z'n plaats en de kans dat ik emigreer wordt er ook niet minder om. Nu werd ik in het verleden, 7 jaar geleden, wel gesteund in mijn plannen, dus mijn vraag was wat er de afgelopen tijd verandert is. Het simpele antwoord; "dat je ouder bent geworden" volstaat dan wel. Ik ben ouder als ik, alleen, een nieuw leven op moet bouwen. Ik moet helemaal opnieuw beginnen, zonder dat ik iemand ken, in een ver land. Mijn moeder geeft aan dat zij dit nooit zou doen (hoeft ook niet) en, mocht het mislukken, ik bijna 40 ben als ik terug zou komen en dan dus geen baan meer zou kunnen vinden. Nu snap ik de angst van ouders dat hun dochter helemaal, moederziel alleen, naar de andere kant van de wereld vertrek wel en het is dan natuurlijk ook fijn als een ouder zich zorgen maakt. Ik kan alleen nergens informatie vinden over het feit dat je vanaf de 40ste geen werk meer kan vinden binnen de zorgsector. Daarnaast ga ik er niet bij voorbaat al vanuit dat de emigratie mislukt. Überhaupt denk ik dat een emigratie niet kan mislukken. Op het moment dat je er achter komt dat dit toch niet is wat je had verwacht/ wil/ waar je gelukkig van wordt, maak je nieuwe keuzes, maar je hebt wel weer een berg levenservaring opgedaan. Je hebt je wereld weer verruimd en ik denk dat het uiteindelijk alleen maar in je voordeel werkt. Ik merk dat andere mensen binnen het gezin moeite hebben met het feit dat ik andere keuzes maak dan zij hebben gedaan. Dat ik kies voor het onbekende, voor minder zekerheid en dat dit angst met zich meebrengt. Ik kan de redenatie en de angst voor een gedeelte volgen, maar merk dat ik er aan de andere kant ook veel moeite mee heb! Ik merk dat ik, als minderheid, gewoon hetzelfde behandelt wil worden als de meerderheid! Als gezin vormen we natuurlijk een kleine gemeenschap binnen het grotere geheel, met (in het klein) dezelfde problemen die we ook binnen het grotere geheel (de maatschappij) zien. Een maatschappij die bij mij niet stopt bij de, binnen de in het gezin gestelde, maatschappelijk verantwoorde keuzes!
 
Last edited:
@Catkin !
You make my day!!!
Wat een post! Jij verwoordt wat er ook vaak door mijn kop gaat.
DANK! Het is niet makkelijk, maar de herkenning doet me goed.
Welterusten mevrouw.

PS: ik ben bijna 45, en moet er nog naar toe hahaha.
Social Workers are go!
 
He Femke,

Wat jammer om te lezen, dat je gevoelsmatig wat alleen staat in je emigreer-enthousiasme. Familie kan het er inderdaad heel moeilijk mee hebben en ja, wat je negeert, is er niet.... Ik begrijp je gevoel. Meeleven, interesse tonen e.d. maakt het allemaal nog veel leuker en voor alle partijen wellicht wat makkelijker. In mijn geval steunde m'n vader me heel erg en heeft qua regelwerk (verhuizers, inpakken, e.d.) geholpen waar hij kon. Dat was toch wel erg fijn.
En voor het geval dat: er zijn er genoeg die ouder zijn en alleen de sprong genomen hebben :) Ik was net 35 en alleen. En op je 40e geen ander werk meer kunnen vinden. Tja. Je kunt in NL ook ineens zonder werk komen te zitten.
Volg je gevoel, gebruik je gezond verstand. Komt het helemaal goed :)

En je verhalen gewoon hier delen, want hier zijn er genoeg die mee leven en delen in je enthousiasme :)
 
Hoi Femke!

Mooi verhaal, en beide kanten kloppen...denk ik. Je vindt zelf prima je weg, maar het is altijd fijn als je ondersteuning krijgt he?
In ieder geval wilde ik je vertellen, dat mijn man onlangs een nieuwe collega heeft gekregen (in de zorgsector), en de leeftijd van de nieuwe collega is...62.
Dat zie je niet snel gebeuren in Nederland. Dus met werk vinden komt het heus goed. Geef niet op, het kan even duren, maar mensen moeten je soms eerst een beetje leren kennen.
Jammer dat wij totaal aan de andere kant van Perth wonen, je had welkom geweest in Mollymook voor een bakkie.
Kan natuurlijk altijd, mocht je besluiten om ooit eens naar de South Coast te komen!

groet, Marja
 
lieve Femke, ik snap je frustratie en het is denk ik voor heel veel mensen heel herkenbaar. Mijn zus zweeg onze emigratie ook dood, en als er iemand anders over begon waar zij bij zat, dan keek ze alleen nog maar boos en zei niks meer voor het eerstvolgende half uur. Dat duurde tot twee weken voor vertrek, en ik denk dat mijn moeder toen tegen haar gezegd heeft dat ze erover moet praten als ze niet wil dat we helemaal het contact kwijt zouden raken. Bleek dat ze met een rouwproces bezig was, voor haar gevoel zou ik er niet meer zijn na de verhuizing. Want computers deed ze niet zo veel mee, skype zag ze niet zitten en ze had nooit genoeg geld om deze kant op te komen. Tikkeltje kinderachtig, vond ik, maar dat was haar gevoel.
Dus, herkenbaar. Maar. Er zitten ook stukken aan die je misschien minder aan hoeft te trekken. Het probleem van alleen nog over kinderen kunnen praten is ook heel herkenbaar, en dat heeft niks met emigratie te maken. Ik weet niet wat het is, maar als er babies zijn dan kan een groep mensen alleen nog maar over kinderen en luiers en babyvoeding praten. Misschien wel omdat de nieuwe moeders er zelf helemaal vol van zijn, of dat de 'oude' moeders allerlei herinneringen hebben die ze graag nog een keer ophalen. Ik heb het bij collega's gezien, en realiseerde me toen pas dat ik net zo erg was toen bij mij (en mijn zus) de baby's kwamen. Dat ligt dus niet direct aan jou en je emigratieplannen. Als je andere plannen had gehad waren die ook niet gehoord.
Dat is het probleem van de minderheid vs de meerderheid. Je hebt gelijk, het is niet eerlijk dat zij niet luisteren naar jou en wel verwachten dat je luistert naar hun. Dat kun je best tegen ze zeggen. Maar het is niet onlogisch. Als je in een ruimte zit met 6 anderen die allemaal in de luiers zitten, dan is de kans dat het gesprek daarover gaat vrij groot. Net als wanneer je in een ruimte zit met alleen voetbalfanaten, dan is de kans ook klein dat je er tussen komt als je het over volleybal wilt hebben. Tuurlijk zouden ze ook naar jou moeten luisteren. Maar trek het je niet persoonlijk aan als dat niet zo is. Het is geen onwil van hun kant maar waar het hart vol van is...
Ik heb, in die fase, vooral met collega's gekletst over de emigratie. Zij waren vooral enthousiast, da's makkelijker voor collega's want die gaan je toch wat minder missen dan je familie. Maar niet de drie dames die net in die baby-fase zaten. Daar kom je gewoon niet tussen.

Dus nogmaals, ik wil niet zeggen dat je het maar ok moet vinden dat ze vooral over kinderen willen praten, maar trek het je niet persoonlijk aan. Het verbaast me niet...

Maar die opmerking van ouder worden slaat wat mij betreft nergens op.
 
Off topic: Ik laat het reageren op berichtjes voortaan over aan Lamarck: we denken meestal gelijk, maar zij weet het zoveel beter te verwoorden! :D

On topic: ik ben het met Lamarck eens ( ja, echt waar :) ). Die baby-verhalen herken ik ook maar al te goed. Of trouw-verhalen.... (heb ik momenteel m'n buik van vol!). Geef het tijd. Ga lekker naar Perth, kijk of het gevoel nog klopt. Het is jouw leven en toekomst. Omgekeerd zouden zij ook hun gevoel en verstand volgen.
En wat Lamarck al zei: het is niet persoonlijk, ze hebben andere dingen aan het hoofd. Wat het niet noodzakelijkerwijs makkelijker voor jou maakt.
 
Bedankt voor de reacties! Om daar even op terug te komen; het alleen praten over de onderwerpen waar de meerderheid in geïnteresseerd is, ligt inderdaad niet alleen aan mijn emigratie, dat klopt. Eerder dit jaar (voordat mijn nieuwe visum traject speelde), zijn we een weekend weg geweest met mijn hele familie. Ik was toen net met een studie begonnen en toen ik daar iets over wilde vertellen en een boek laten zien, werd letterlijk gezegd "daar gaan we het nu niet over hebben". Dat is het hele weekend zo gebleven en, emigratie of niet, vind ik niet dat dit nodig is. Wat mij betreft mag de meerderheid het meerendeel van de tijd over hun onderwerpen hebben. Het enige wat ik wel verwacht is dat mensen af en toe dan eens vragen als ze me zien: hoe het met mijn plannen is, of ik al van de schrik bekomen ben of dat ik al iets heb beslist! Gewoon even een stukje interesse, het hoeft niet veel te zijn. Of, als ze de vragen zelf niet op kunnen brengen, dat er in ieder geval ruimte is om er iets over te vertellen van mijn kant, zonder dat het meteen wordt afgekapt. Ik vind het niet logisch als mensen dat niet kunnen opbrengen, ik breng het namelijk ook op, alleenstaande zonder kinderen, om interesse voor hen te tonen, ondanks dat hun wereld ver van mij afstaat! En ze weten hoe belangrijk die emigratie voor mij is. Ik snap jullie punt dus, maar ik vind het niet zomaar logisch dat het zo gaat!
Overigens weten mijn directe collega's niet van mijn plannen, dus uitwijken naar mensen die eventueel enthousiast reageren is wat lastiger.
 
He Catkin,
Je hebt wat mij betreft helemaal gelijk. Wij zijn ook wel eens bij een familiebijeenkomst weggelopen omdat we totaal genegeerd werden en het alleen maar over kinderen en hun volle luiers ging. En als ik dan wat zei (en m.i. een zinvolle opmerking had) werd ik meewarig aangekeken, zo van: wat weet jij er nu van, je hebt toch geen kinderen. Maar gelukkig is die fase bij ons voorbij. En emigreren is toch echt een life changing event en daar mag je best aandacht voor willen. Wij zitten er ook helemaal vol van en willen het graag delen met anderen. Maar helaas interesseert het sommige mensen, ook familieleden, helemaal niet. Dat is dan maar zo. Sommigen vinden hun nieuwe auto of de zwemles van hun kind belangrijker. Tja, dat zegt vooral veel over hen.
Wij zijn 43 en 49 en gaan in mei naar Oz. Vol vertrouwen dat we daar wel weer een nieuw leven kunnen opbouwen en werk vinden. Zekerheid heb je ook in Nederland niet, tegenwoordig kent iedereen wel iemand die plots zijn baan verliest. Dus dat is geen reden om te blijven. We nemen er gewoon de tijd voor. En Catkin, volgens mij ken je al heel veel mensen in Australië! Als je al zo lang op het forum zit, heb je vast heel veel adresjes om aan te kloppen en een bak koffie te doen. Vooral op de momenten dat je het even niet zo ziet zitten kan dat heel fijn zijn. Je bent zeker welkom.
 
Ook wij zijn al wat ouder(46 en 47) en toen wij aankondigden dat we wilde emigreren was er vooral van de familie van mijn vriend onbegrip. We hadden het toch goed, goed betaalde banen, auto's mooi huis , vaak op vakantie mooie spullen noem maar op. Tja..dat was wel zo maar we hadden ook een verlangen....legt dat maar uit aan mensen die meer beren op de weg zien dan durven te dromen! En...oprechte interesse in de medemens is soms moeilijk voor bepaalde mensen, die zijn druk met zichzelf....
 
Je hebt gelijk, Catkin, we zeggen niet dat het niet zo is. Het voelt zo oneerlijk. Er zijn redenen voor, misschien is het van die kant uit wel logisch, maar dan hoeft het nog niet ok te zijn.
Mischien is het wel dat ze zich er zo weinig bij voor kunnen stellen. Misschien is het wel de nederlandse aard van doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Alles wat buiten het bekende valt is niet belangrijk? Misschien ben je de jongste thuis? Ik weet het ook niet, behalve dat juist dat ongeinteresseerde ons uiteindelijk geholpen heeft om ons minder schuldig te voelen.
Ik was met een studie bezig in Nl, echt geen kip die zich ervoor interesseerde. Je hebt al een papiertje, wat wil je hier dan straks mee? Heb je daar wel tijd voor met werk en kinderen? Al snel hield ik zelf ook mijn mond, soms schaamde ik me er bijna voor dat ik daar tijd in stak en dat man en kinderen daar de dupe van werden. Daarna startte mijn zus met een twee-jarige parttime opleiding naast haar werk en iedereen wist ervan en leefde mee en wist precies wanneer ze haar opdrachten in moest leveren en wat ze voor resultaten had. Ondertussen ben ik verder gegaan met de master. Geen idee waarom dat van mijn zus wel belangrijk was en wat ik deed niet. Na de eerste paar keer kon het me ook niet meer schelen. Ik deed die studie omdat ik het leuk vind, niet voor hun. Maar hier merkte ik weer hoeveel het uitmaakt als je omgeving enthousiast is.
 
Ik denk dat ik wel wat redenen kan bedenken waardoor ik nu deze reacties krijg. Mijn moeder zei niet voor niks een aantal keren: ik zou het nooit doen... Ik denk dat zij het inderdaad moeilijk te begrijpen vinden. Daarnaast raken ze me natuurlijk, op een bepaalde manier, kwijt. Verder Is de rest van mijn familie wel van enige zekerheid, ik heb dat wat minder. Ben nu bijvoorbeeld gelukkiger met vier part time banen (maar in feite nooit zekerheid van aantal uren), dan ik was toen ik een vaste baan had. Toen ik deze opgezegd heb, hebben mijn moeder en haar man daar slapeloze nachten van gehad, ik niet. Ik kan situaties zien in het kader van avontuur en "het komt wel goed als je er hard voor werkt", zij gedijen beter in een vaste structuur, veilig en vertrouwt. Daar is niks mis mee en soms zou ik ook wel willen dat ik me daar ook goed bij zou voelen, maar dat doe ik niet! Ik kan er niks aan doen! Dat is geen bewuste keuze, maar overkomt je. Zoals mijn wil om naar Australie me ook meer overkwam. Dat ik het doorzet is natuurlijk een bewuste keuze, maar het feit dat ik me daar zo goede voelde was niet bewust gekozen en de geologische ligging ook niet! Ja het is ver weg, heel ver weg... Maar ja... Ik zal me erbij nee moeten leggen dat veel mensen in mijn omgeving niet begrijpen welke stappen ik op het punt sta te maken (en al heb gemaakt)...
Door dit soort situaties wordt mijn keuze nog even extra bevestigd! Ik wil het zo graag, dat ik deze frustraties er bij neem. Dan moet het gewoon voorbestemd zijn!
Ik ben wel "blij" te lezen dat veel van jullie dit herkennen! Niet dat ik het jullie gun, maar ik voel me nu net even wat minder alleen staan. Dus bedankt voor alle reacties :)
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top