Bedankt voor de lieve woorden.
Ik merk dat het nu "echt" wordt, goed visum aanvragen, je kan hem altijd nog laten verlopen.
Het is maar tijd en geld. :wink:
Maar!!! als iemand het huis straks koopt is het definitief. :|
Ik bleef het gesprek met de makelaar maar voor me uit schuiven, het huis stond veel te duur op internet.
"zie je wel, het huis verkoopt niet, allemaal fantasie"
Deze stap maakt het definitief en dat valt zwaar.
Net alsof ik nu de ontkennende fase achter me laat....
Het was allemaal nog een fantasie, het voelde niet realistisch. :roll:
Sinds gisteren voel ik de fasen van boosheid en onderhandelen.
Wat kunnen we nog doen om te kunnen blijven?
Willen we blijven?? Hoe kunnen we dat doen??
Verdorie, waarom kan Nederland niet zijn zoals Australië??
Waarom doen Nederlanders niet zo als Australiërs??
Waarom is de wetgeving hier niet anders.
Straks zal ook zeker de depressie fase nog volgen, als het huis verkocht is zullen er zeker veel tranen zijn.
En ook in Australië zal er een fase van heimwee zijn.
Een gevoel van "waar zijn we mee bezig?!?!?!?!?!"
Maar natuurlijk voert het weg willen gevoel de boventoon, maar de rouw fasen zijn ook zeker aanwezig!
Ach, zoals Betty het zo mooi zegt: "De warme deken van de spulletjes om je heen gaat mee."
Mijn eigen lekkere bank, mijn eigen bedje, mijn eigen tv en tafel.
Ze staan straks tussen 4 andere muren, maar die blijven.
Net als mijn (inmiddels weer) lachende kinderen en mijn lieve man.
Dat is het belangrijkste, we redden het straks ook wel weer.
Ooit ben ik op mijn 19 begonnen in een nieuw dorp, met een kast gemaakt van oude planken en stenen.
Alles tweedehands gekregen. Met alleen een mini uitkering.
Helemaal alleen waar ik slechts een paar kennissen had.
Toen heb ik het ook alleen gered, nu red ik het ook wel weer.
Gewoon open staan voor de mensen en genieten van de omgeving.
Komt vast goed.
Als
hier toch eens een woonhuis aan vast zat voor die prijs..... :wub: