LaSTaVaZa Karolawo

Ajajaj, ik denk dat we de drie maanden ziekte te pakken hebben! Plots voelen we ons erg schuldig naar onze familie toe en mis ik ze allemaal terwijl ik dit niet verwacht had toen we onze beslissing namen. We zeiden heel stoer dat we onze familie zeker niet zouden missen. Het leven gaat hier zijn normaal gangetje en we beginnen te twijfelen aan onze beslissing: is australia wel geweldig genoeg om onze familie dit aan te doen? Daar zijn we nog niet achter. We proberen in het weekend leuke dingen te doen om de rest van de week door te komen want dan is het gewoon school en werk zoals in België. Waarschijnlijk ga ik over een paar maanden spijt hebben van deze post, maar het is een fase zeker die je door moet. Awel ik moet zeggen: geen leuke hoor!
 
Och dat betert wel. Het is inderdaad gewoon werken en naar school gaan, hoewel ik (wij) de indruk hebben dat het toch net op een iets fijnere manier is dan in Belgie. Mijn partner heeft nu een voltijdse job (joepie, dan hebben we over 1 1/2 jaar zicht op onze permanent!), maar daar moest ik in Belgie echt niet mee afkomen om haar voltijds te laten werken. Gewoon het feit dat we hier 5 minuutjes lopen van het strand wonen, waar het in de drukke zomerperiode (Cape Paterson is de vakantieplek bij uitstek voor de omgeving) lijkt alsof het strand uitgestorven is, het feit dat de winkels tot 22u open zijn en je dus niet nog snelsnel na je werk moet gaan boodschappen doen. Het feit dat het gewoon net een tandje rustiger gaat. dat maakt het het allemaal wel waard.
 
Ben blij dat je er zo luchtig op reageert wat voor mij wil zeggen dat het geen big deal is en het wel eer beter zal gaan.
Thanks!
 
  • Like
Reactions: Jor
Dat heb ik de eerste 4 maanden constant gehad. Nu lijkt het beter te gaan. Zeker als ik het Nederlandse geklaag over het weer en de economie hoor... :)

Familie en vrienden missen is wel erg moeilijk. We zijn er nog niet helemaal uit wat we doen. Maar het lijkt nu meer richting Australie te trekken. Vooral een goed en open skypegesprek met een vriend heeft geholpen.
 
Voor iemand als ik (die binnenkort gaat vertrekken) is deze kant van het verhaal redelijk eng, maar toch heel belangrijk om zo wat realiteit mee te krijgen dus idd bedankt om te delen!
 
Ik voel me eigenlijk vooral schuldig naar onze famileis en vrienden toe. Ik mis ze ook wel, maar het is toch ook veel schuldgevoel. Wat doe ik ze aan. Het is ook dat ze laten merken dat ze ons missen terwijl ze eerder geen gevoelens lieten zien en dat maakt het moeilijk.

Toch maar nog een positieve noot want ik wil niemand bang maken he!
Wout doet het erg goed op school. Het lijkt erop dat we een goede school gevonden hebben (wel private en kost dus wat)
Hij gaat graag, iedereen is erg vriendelijk, hij kan al woordjes lezen en praat al engels! Hij gaat er nog maar sinds deze week dus hij heeft op kindy wel een goede basis gehad!
Dat valt dus allemaal wel goed mee!

Voor de rest zal tijd raad brengen...
 
Ok, snap ik van het schuldig voelen. Heb ik persoonlijk helemaal niet, behalve voor 2 personen die het nu gewoon wat moeilijker hebben. De rest redt zich wel. Met skypen kom je al ver :)
 
Ik voel me nu al schuldig :( en ik moet nog vertrekken, maar we doen het ook om onze zoon een -in onze ogen- beter leven aan te reiken en hij is uiteindelijk toch de belangrijkste persoon in ons leven hoeveel we ook van de rest houden....

Maar voor ons geldt ook dat we terugkeren als we ons na een jaar of 2 jaar nog zo zouden voelen, maar 3 maanden is kort en na zo'n ingrijpende gebeurtenissen in je leven is het heel normaal dat je je zo voelt denk ik. Het is pas problematisch als het na lange tijd nog zo is of als niet iedereen hetzelfde gevoel heeft na een tijdje, want wat als er iemand terug wil en de rest niet...?
 
Ik troost me ook met het feit dat we het doen voor ons gezin en ik denk ook: moeten we thuisblijven voor familie of vrienden. Zouden ze zelf thuisblijven voor ons als ze deze droom hadden? Als we beslist hadden om in belgie te blijven ging misschien de volgende maand mijn zus of iemand anders emigreren. Je weet het nooit. Ach ja, we zijn al door zoveel fasen geraakt van de emogrerende rollercoster...dit zal dan ook wel overgaan... Is gewoon stom op het moment zelf en vervelend.
Morgen weer naar een van de vele national parks! We doen ons best!
 
Dat schuldgevoel hebben de meesten denk ik, in meer of mindere mate. Toen wij daar (voor vertrek) mee worstelden zei iemand dat zij het recht hebben om hun gevoel te uiten, maar dat het ons recht was om ons gevoel te volgen. Bovendien, als je ze op de man af zou vragen of zij liever hadden dat we voor hun zouden blijven, in plaats van onze droom te volgen, dan zou er niemand zijn die dat zou willen.
Het is moeilijk om geliefden achter te laten, maar aan de andere kant heeft hun steun en hun vriendschap ons ook het zelfvertrouwen en de kracht gegeven om zo'n stap te durven zetten.

Plus inderdaad dat we niet alleen voor onszelf kiezen maar ook voor onze kinderen en misschien wel kleinkinderen. En ik denk dat ze het dan hier beter hebben. Maar dat is denk ik ook voor iedereen anders.

Maar ik heb hier ook met tranen achter skype gezeten hoor, als mijn pap zei dat hij ons wel miste. En het was erg moeilijk om ze bij de airport hier weer gedag te zeggen toen ze op visite waren geweest :(.
 
Jor said:
Maar voor ons geldt ook dat we terugkeren als we ons na een jaar of 2 jaar nog zo zouden voelen, maar 3 maanden is kort en na zo'n ingrijpende gebeurtenissen in je leven is het heel normaal dat je je zo voelt denk ik.
Click to expand...

Nee zulke veranderingen kunnen makkelijk een jaar nodig hebben (of langer) Kijk maar als je binnen NL verhuisd hoe lang je vaak bezig bent voor je je weer thuis voelt. Dat is ook niet in 3 maanden of een half jaar (bij mij niet tenminste) Laat staan als zo'n beetje alles veranderd. Dan is 6 maanden helemaal niets. Kwam dit nog tegen:

3 Een stukje psychologie: de effecten van een internationale verhuizing
Tijdens of na een internationale verhuizing gebeuren er veel dingen met je, met name op emotioneel gebied. Het accepteren van je gevoelens en het herkennen van wat er met je gebeurt, is een eerste stap op weg naar een nieuw en goed begin in dit prachtige land. Zelfs ervaren expats ervaren dit!
Zoek hulp bij andere Nederlanders als je het niet ziet zitten. Iedereen die hier woont heeft hetzelfde meegemaakt. De één reageert nou eenmaal makkelijker dan de ander op nieuwe situaties. Schaam je je er niet voor en neem de telefoon in de hand om mensen te bellen!
page7image21592

page7image21864


Het verhuisproces valt onder te verdelen in de volgende stappen: opwinding/ enthousiasme, boosheid, angst/onzekerheid, de terugval en de aanpassing.
  • De eerste tijd voor en na een verhuizing is een tijd dat je op veel aandacht kan rekenen, een tijd van opwinding en enthousiasme. Alles is leuk, nieuw en spannend. Je gaat op onderzoek uit. Een soort Alice in Wonderland-gevoel komt er over je heen.
  • Boosheid kan een heftige emotie zijn, vooral als je gedwongen bent om te verhuizen bijvoorbeeld. Je laat een goede baan achter, je familie en je vrienden. Herken het gevoel, het is normaal. Als je je boosheid kunt uiten en kunt omzetten in acceptatie zal het makkelijker zijn om de verhuizing te accepteren. Probeer de verhuizing te zien als een nieuwe levenservaring waarin je opnieuw kunt beginnen, andere hobbies kunt leren etc.
  • Angst/onzekerheid is een volgende emotie waar je mee te maken kunt krijgen. Nieuwe situaties, vreemde gewoontes, taalproblemen kunnen er toe leiden dat je bang bent om verkeerde beslissingen te nemen voor jezelf of je familie. Bij kinderen zie je vaak dat ze niet naar school willen omdat alles anders en nieuw is en ze nieuwe vrienden moeten maken. Tijd en veel aandacht voor je kinderen zorgen ervoor dat ze vrijwel allemaal binnen zes maanden compleet zijn ingeburgerd.
  • Na een tijdje kun je een terugval krijgen: heimwee, ontmoediging, eenzaamheid en superkritisch zijn op je nieuwe land: alles is beter in Nederland. De telefoon gaat niet zo vaak als je gewend was en alles is “niet leuk”. In plaats van de verschillen tussen Sydney en Nederland te accepteren, ben je geneigd om je oude omgeving om je heen te creëren, in huis te blijven zitten en er niet op uit te durven gaan.
  • Ga op zoek naar nieuwe dingen, maak je nuttig op school, ga vrijwilligerswerk doen, zoek een baan en bel die ene mevrouw of meneer van wie je via via het telefoonnummer hebt gekregen. Omdat iedereen hetzelfde heeft meegemaakt, zal men je willen helpen, maar na een introductie moet je zelf ook actie durven ondernemen.
  • Na verloop van tijd (en ja, het kost tijd) zal je je thuis voelen, met nieuwe vrienden, nieuwe (of oude) hobbies. Geduld en het accepteren van alle gevoelens die langs kunnen komen, zorgen ervoor dat je als familie hechter wordt. Communicatie is hierbij wel het toverwoord. Kinderen voelen zich weer veilig en zijn blij met hun nieuwe leventje.
    Het kost al gauw een half jaar tot een jaar om na een verhuizing weer ingeburgerd te raken. Vaak is degene die voor het werk hierheen komt het eerst gewend: zijn of haar dag is al snel ingedeeld. Daarna komen de eventuele kinderen en pas als laatste zal de thuisblijvende partner aan zichzelf kunnen gaan denken. Maar dan komen ook de voordelen van verhuizen aan het licht: nieuwe vrienden, nieuwe obstakels makkelijker het hoofd kunnen bieden, stad en omgeving gaan verkennen, intensiever contact met je eigen partner en eventuele kinderen omdat je meer op elkaar bent aangewezen, geen wekelijkse familieverplichtingen, maar lekker naar het strand, kamperen of naar de bergen.
Het Koninklijk Instituut voor de Tropen heeft een aantal handige boeken uitgegeven. Ze vermelden een aantal boeken op hun website: www.kit.nl/publishers.
• Expathandboek, de wegwijzer voor leven en werken in het buitenland; www.expathandboek.nl ; ISBN 90 6832 568X
  • Wereldkids, voor en door Nederlandstalige kinderen wereldwijd; samengesteld door Martine Zoer; ISBN 90 6832 9766
  • Grenzeloos communiceren, een nieuwe benadering van interculturele communicatie; geschreven door Nico Vink; ISBN 90 6832 5620
  • Een bestaan als expatriate, handleiding voor vertrek; geschreven door Frits Quarles van Ufford; ISBN 90 6832 5663
  • Opgroeien in het buitenland; geschreven door Emmy Kunst, Marianne Simons, Ferko Ory; ISBN 90 6832 5647
  • When abroad do as the local children do; geschreven door H. van Swol-Ulbrich & Bettina Kaltenhauser; ISBN 9055942626
 
@KarolineLawo
Het is toch helemaal niet zo gek dat jij je familie en vrienden mist! In de eerste maanden ben je druk met alle regeldingen en zo langzamerhand valt alles op zijn plek en heb je ook tijd om te piekeren. Niets mis mee! Elkaar missen houdt toch gewoon in dat je om elkaar geeft. Het zou eerder gek zijn als je helemaal niemand mist en andersom. Zo lang het je maar niet teveel in de weg gaat zitten. En het kost natuurlijk ook even tijd om een nieuw netwerk om je heen op te bouwen. Het komt vast goed! En we gooien er nog maar eens een ouderwets spreekwoord in: tijd heelt alle wonden...
 
Vandaag naar Belair national park geweest. Een klein stukje gezien want met een tweejarige die per se op teenslippers wilt lopen gaat het niet echt vooruit! :)
Het was er wel mooi, maar nu is alles hier nogal dor zo na de zomer. Misschien is het er in de winter weer wat mooier. Er was wel een mooie playground en de kinderen hebben zich enorm geamuseerd. Als je die oprecht gelukkige gezichtjes ziet...niet te beschrijven. Dan hebben we wel weer een beter gevoel over onze emigratie. De kinderen waren in Belgie ook gelukkig, maar hier zie je iets extra in hun ogen als ze gelukkig zijn. We hebben een boekje over de verschillende nationale parken meegebracht en Wout (5jaar) zag meteen hele coole dingen die hij nog wil zien. Direct onze bestemming voor morgen gevonden: Hallet Cove. Is niet ver rijden van hier. Ben eens benieuwd.
 
Ik wilde je ook een oppeppertje meegeven, maar als ik alle lieve bovenstaande reacties lees, dan ga ik alleen maar in herhaling vallen. Denk af en toe aan de 5-fasen route die je als emigrant door kan maken. Weet dan ook dat je van de ene fase in de andere fase rolt, die niet allemaal even leuk zijn. Bedenk waarom je deze stap hebt gezet en probeer niet om het gras aan de andere kant groener te laten lijken. In België was het goed en hier is het ook goed (tot nu toe beter vinden wij), maar anders. Laat je emoties toe, maar laat je er niet door afschrikken! Geef jezelf de tijd om er doorheen te komen, dan ziet het er straks allemaal anders uit.
:up: No worries, you'll be apples :up:
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top