LaSTaVaZa Karolawo

Bedankt allemaal! Ik wist dat ik mijn hart hier wel even kon luchten.
We hebben een fijn weekend gehad. Mooie dingen gezien. Hallet Cove was mooier dan ik dacht met de sugarloaf.

Ik wil niet de hele tijd klagen hier, maar er is nog iets waardoor we het hier niet heel leuk vinden. Ik heb het gevoel dat we in de verkeerde wijk wonen. Op zich is er niks mis met seaford rise zelf en zijn het allemaal normale mensen die hier wonen. Ook de meeste huizen zijn verzorgd en betaalbaar.
Toch willen we om meerdere redenen iets dichter bij de stad gaan wonen. Nu blijkt dat niet makkelijk te zijn. Niet alleen moet wout dan weer naar een andere school, maar je moet ook de juiste wijk vinden. Er zijn hier zoveel wijken die ze ons afraden en als we dan zelf gaan kijken en eens in een speeltuintje gaan spelen, weten we wel waarom we er beter niet gaan wonen.
De goede wijken waar we een goed gevoel bij hebben (zelfs zoals vlinders in je buik gevoel) zijn dan duur of er staat bijna niks te koop of te huur. Ik heb het gevoel dat als we in zo een vlindergevoel wijk zouden wonen we het hier wel beter zouden zien zitten om in Australia te blijven. We hebben eigenlijk te snel beslist dat we hier zouden blijven wonen en zitten nu ook vast aan een huurcontract van 12 maanden. Sommige hebben het slimmer aangepakt dan wij en maar 6 maanden genomen. Hadden wij ook beter gedaan...
Tja, hopelijk begrijpen jullie mijn heimwee weer een beetje beter... Als je dan denkt op een verkeerde plek te wonen en je voelt je schuldig naar je familie toe ben je niet echt blij en gelukkig met je keuze. Voel me dan eigenlijk best wel stom hoor.
 
Ach, je kunt niet alles in één keer helemaal goed doen. Je reflecteert en ziet waar het op vast loopt. Daarmee kun je weer vervolgstappen gaan bedenken. Niet alles is zo slecht dat het per direct verandert moet worden, maar alles bij elkaar opgeteld zit je nog 'in de min'. Wees realistisch en eerlijk. Sommige dingen slijten vanzelf, anderen kun je eenvoudig veranderen en maar een paar zaken hebben drastische aanpak nodig. Change it step by step, one step at at time.
 
goh, hardcore, we zitten nog steeds op 1 lijn!
Mee eens. Bijna niks is in 1 keer perfect. Elke keus heeft voor- en nadelen. De voordelen zijn eerder vanzelfsprekend als de nadelen, tenminste, meestal wel. Dan voel je vooral nog de negatieve kanten. Maar je weet van te voren niet wat dat zijn. Tegen de tijd dat je merkt wat er echt dwars blijft zitten, dan kun je kijken naar of je daar iets aan wilt doen, en zo ja, wat je kunt doen. Je kunt ook niks doen, en ermee leven, da's ook een keus. Het is niet erg om tussentijds nieuwe keuzes te maken. Je kiest met de kennis en ervaring die je hebt op het moment van kiezen, en later weet je meer of andere dingen, en dan kan een keus anders uitvallen. Dan heb je het de eerste keer ook niet verkeerd gedaan!

Misschien is een 12-maanden contract toch wel fijn hoor. Je hebt nu alle tijd om rond te kijken. Zeker als er in de wijken waar je je goed bij voelt minder beschikbaar is, dan is het wel zo handig als je de tijd hebt om iets te vinden. Met 6 maanden voel je misschien toch weer meer druk om overhaast te kiezen? En geloof me, een jaar is zo voorbij!

Neem je tijd, en wees niet zo streng voor jezelf ;). Het hoeft niet meteen perfect!
 
Ik denk ook dat het goed is dat we tijd hebben om alles te bekijken hoe en wat en waar we willen wonen.
Het is met kinderen wel minder goed als het niet meteen perfect is. Ik wil ze liefst een stabiele omgeving bieden want dat heb ik niet gekend.
Ik heb me wel voorgenomen om niet in de negatieve spiraal te blijven zitten. Ik ga alles wat positiever proberen te zien. Vorige week was een nogal depressieve week. Dat wil ik niet meer. Ik heb vandaag al positieve dingen gevonden hier dus dat begint al goed. Kleine dingen, maar ze doen me me wel beter voelen. Goed begin van de week!
 
Voor de kinderen is het belangrijkste dat ze zich thuis geliefd en welkom voelen, dat ze af en toe een vriendje hebben waar ze mee kunnen spelen en dat jij leuke dingen met ze kunt doen. De rest is, op dit moment, bijzaak. Dus volgens mij doe je het voor de kinderen wel perfect!
Als ze later groot zijn herinneren ze zich echt niet welke mensen ze tegen komen in de winkel, of dat een huis niet helemaal goed is. Als Wout nog van school gaat wisselen, kan dat net zo goed (beter?) in de volgende zomervakantie, want dan wisselen meer kinderen. En dan kan hij nu gewoon een schooljaar afmaken en engels leren en zijn klasgenootjes leren kennen.
 
Ik vind het wel interessant om te lezen hoe je ermee omgaat tot nu toe. Zoals Lamarck al zegt, kinderen kunnen zich de meeste dingen later toch niet herinneren, tenzij er heel erg de nadruk op gelegd wordt.

Maar, even afgezien van de kinderen, hoe kijk je er nu zelf tegenaan? Als je dus even de kinderen buiten beschouwing laat, ben je dan wel happy?
 
Mijn hele leven draait rond het welzijn van mijn kinderen. Ik heb geen leuke kindertijd en jeugd gehad. Ik moest onder andere veel verhuizen en daardoor ook vaak van school veranderen. Dit herinner ik me wel allemaal en ik wil dat niet voor mijn kinderen. Daarom dat ik er misschien wel veel mee bezig ben om ze een stabiele omgeving te bieden. Ik wil een beter leven voor mijn kinderen dan mijn leven.
Ik kan daarom moeilijk zeggen of ik happy ben als ik mijn kinderen buiten beschouwing zou laten... Ik ben een echte moederkloek en mijn leven draait vooral rond mijn kinderen. Ik ben gelukkig als mijn kinderen gelukkig zijn. Voorlopig zijn ze heel gelukkig, maar dat wil ik ook zo houden!

Ik moet gewoon zelf ook nog wennen en alles ontdekken hier en ik moet dat zeker tijd geven voor we een beslissing nemen. Dat je je familie en vrienden mist, maakt het allemaal moeilijker. Moeilijk om uit te leggen maar dat is wat ik bedoel met die spiraal. Je mist je familie en vrienden en voelt je slecht, als je dan een kleine tegenslag hebt ( bv. Muizen in huis en je krijgt ze maar niet weg) dan til je daar op dat moment zwaarder aan dan als je je goed in je vel voelt. De volgende kleine tegenslag kan dan nog kleiner zijn, maar de impact is dan toch weer groter enz... Daarom dat ik uit die spiraal wil en probeer wat positiever te denken. Gaat lukken hoor!
 
nu niet om negatief te doen, maar het is toch niet omdat jij nare ervaringen hebt aan het veel verhuizen (en bijbehorende) dat iemand anders (in jouw geval je kinderen) dat ook gaat hebben?
Ik ben ook tig keer verhuisd in mijn leven (zowel bij mijn ouders als erna) en heb op heel wat scholen gezeten, heel wat jaren moeten overdoen waardoor ik steeds bij ander mensen in de klas kwam. Dat was niet altijd even leuk, maar ik heb er geen traumas aan over gehouden. Het heeft mij volgens mij alleen maar sterker gemaakt, zodat ik het nu wat gemakkelijker heb om "ver weg" te verhuizen.
Wat anderen ook al zeggen, zolang je kinderen zich geliefd voelen komt het allemaal wel goed.
 
Oh ik snap dat het welzijn van je kinderen direct verbonden is met dat van jezelf :) Ik probeer het ook niet te bagataliseren, wees gerust ;) Maar het is ook belangrijk dat je zelf een gevoel hebt bij Australie! Ik kan me goed voorstellen dat die neergaande spiraal lastig te doorbreken is.

Wij zitten nog niet in Australie, maar hebben hetzelfde meegemaakt toen we in ons huis hier in Den Haag gingen wonen. De buurman begon op de dag dat we er gingen wonen met het aanbouwen van een stuk van zijn huis, waarna de andere buren begonnen te zieken over onze katten die via die aanbouw in huntuin keken (ja niet eens kwamen) en zo de vogels weg keken. Als je dat meeneemt bij het aantal gebreken die er in onze woning zaten, een schattige bovenbuurman die allerlei rare dingen deed etc en de neerwaartse spiraal zat er bij ons in.

Key is alleen dat je probeert op zo'n moment om naar de mooie dingen te kijken, bij ons was dat de nabijheid van strand en zee en het feit dat we toch in aanmerking konden komen voor het visum naar Australie!

Wat ik probeer te zeggen is, keep on looking at the bright side. Uiteindelijk hebben je kinderen het nu naar hun zin (zeg je zelf) en je kan nu rustig vooruit plannen om te kijken wat je straks gaat doen. Het gemis van vrienden en familie is iets wat inherent is aan verhuizen - alleen is de afstand nu veel groter dan als je binnen Nederland of Europa verhuist was! Zet hem op!
 
Wij zijn vijf keer verhuisd tot m'n vijfde, kan me er niks van herinneren, in elk geval niet in negatieve zin. We zijn 1 keer verhuisd toen ik 11 was, dat vond ik een ramp. Soms werkt het, soms niet...
 
Wow, interessante en inspirerende bijdrages van jullie allemaal in dit draadje van KaroLawo! Dank daarvoor! Het achterlaten van familie en vrienden lijkt me het allermoeilijkste van de hele emigratie.

En @KaroLawo: ik heb niet zulke mooie woorden (of die ervaring) als de anderen in dit draadje, maar wil je bij deze ook even een hart onder de riem steken. You'll be allright :)
 
Ik heb er bewondering voor dat je het hier uit, Karoline. Voor jezelf, maar ook voor anderen: degenen die nog in het proces zitten (of er over denken om het te gaan beginnen) en die zo niet alleen de mooie verhalen lezen EN voor degenen die hier al (een tijdje) zitten en denken dat ze de enigen zijn die het moeilijk hebben.
Een succesverhaal vertellen is makkelijk, maar ik weet zeker dat een ieder die de sprong genomen heeft, zijn ups en bovenal zijn downs gehad heeft.

Ik ben het met Zwerver eens: je moet ook zelf een goed gevoel bij Australie hebben en wat Lamarck al zegt: voor de kinderen is de thuissituatie het belangrijkst. En naar mijn idee zit dat bij jou als moederkloek helemaal goed! Maar nu moet mama zichzelf ook nog goed gaan voelen!

Geef jezelf de tijd om eens wat rond te kijken naar een andere wijk en woning. Niemand begint hier in de ideale situatie, we hebben allemaal opnieuw moeten beginnen en de een vindt zijn/haar draai wat eerder dan de ander.
Kijk ook eens bij het draadje 'wat te doen bij een dip' (o.i.d.).

Ik weet niet of je naast je gezin ook nog een baan hebt, maar probeer anders eens wat activiteiten buitenshuis te ontwikkelen, zodat je ook andere contacten opdoet en je kunt afreageren.
Ik zal niet weer mijn hele verhaal oprakelen, maar kort (?) samengevat ben ik na 6 maanden Adelaide (waar ik redelijk m'n draai gevonden had qua oproepwerk en contacten) 400km verhuisd om weer opnieuw te beginnen. Dat is me niet in de koude kleren gaan zitten en ik had op een gegeven moment echt het gevoel de verkeerde beslissing te hebben genomen. Zo van: had in NL moeten blijven.

Schrik niet, maar het eerste jaar hier in Whyalla heb ik als zwaar ervaren. Een jaar, ja....
Toen begonnen collega's me ineens voor Tupperware parties te vragen, of om te komen darten e.d.. En ik ben gaan judoen: een gezonde manier om van mijn frustraties af te komen en ik ben in de luxe positie, dat ik in mijn vrije tijd daadwerkelijk collega's en studenten mag wurgen :) :) :)
En toen begon ik me langzaamaan hier thuis te voelen. Dusdanig, dat ik nu zelden meer in Adelaide kom. Heb het gewoon te druk hier! En geloof me: een jaar geleden klaagde ik nog dat ik teveel alleen zat...

Maar om even aan te geven, dat je ook om jezelf mag (moet?) denken en dat het tijd kost en dat niemand voor jou kan bepalen hoeveel tijd dat precies is. En dat je hier altijd je verhaal kwijt kan :)

Groetjes en de kop niet laten hangen!
Janka
 
Ik merk wel dat het op prijz gesteld wordt dat ik ook de minder leuke kant vertel. Dat vind ik wel fijn want ik heb er lang aan getwijfeld om het te delen. Tuurlijk schrijf je liever dat alles goed gaat. Ik dacht dat ik mijn verhaal kan blijven delen en zo anderen misschien een beetje helpen. Zo kennen ze ook een andere kant van emigreren. Ik wil wel duidelijk maken dat dit mijn verhaal is en dat het zeker ook anders kan lopen!

Het vervelende gevoel steekt nog dagelijks de kop op. het blijft voorlopig op en neer gaan. Maandag was bijvoorbeeld een goede dag, en dinsdag denk je er dan weer anders over. Dit gevoel verandert zelfs meerdere keren per dag en sommige dagen leunt het meer naar gemis en schuldgevoel en andere dagen dan weer naar de mooie kanten van Oz.

Ik wou toch ook nog een leuke dag delen omdat het ook over mijzelf gaat. ( een beetje toch :) )
Maandag ben ik voor de eerste keer met Laura naar de playgroup geweest aan Wout zijn school.
Laura vond het er geweldig! Ze heeft de hele tijd gespeeld in haar eentje. Zo kon ik met de andere mama's praten. 1,5 uur heb ik dat kunnen doen en dat deed me heel goed. Er waren echt vriendelijke mama's bij die me veel info hebben gegeven. Zo ben ik te weten gekomen dat er hier een occasional care is en daar zou ik Laura dan een keertje in twee weken naartoe kunnen brengen voor vijf dollar. Ik had er al eerder van gehoord maar is toch leuk als je iemand er persoonlijk over hoort praten. als ik haar daar breng, kan ik eens naar de kapper gaan ofzo :)
Er was een mama die studeerde aan de universiteit maar deed dat van thuis. Ze doet haar kindjes dan naar early learning. Dat is een creche waar ze de kids ook echt dingen leren. Het kost 75 dollar per dag en je krijgt 40 dollar per dag terug van de overheid. Ik wil ook wel bijstuderen. Engels en dan een opfrissingscursus lesgeven. Ik weet niet of ik het er voor over heb om daar dan zoveel aan de creche te spenderen. Daar moeten we nog eens over denken en rekenen!

Niet alles negatief dus, hoewel het schuldgevoel af en toe wel blijft knagen.
Mijn beste vriendin is ook al met haar tweede chemokuur begonnen en is ook al haar haren kwijt wat erg emotioneel was. We skypen wel veel, maar soms mis je na een skypegesprek die persoon nog meer. Dat is blijkbaar ook normaal maarniet leuk natuurlijk...
Om met een vrolijke noot af te sluiten: Ik begin meer en meer met andere mama's in contact te komen en dat helpt wel.
 
Geod om te horen dat er lichtpuntjes zijn, en ja jammer (maar begrijpelijk) dat er ook nog dipjes zijn.

Het is niet makkelijk om thuis te zitten, je integreert dan veel langzamer dan bijvoorbeeld je werkende partner.
Zoek mogelijkheden om iets voor jezelf te doen, dus ja, breng je dochter af en toe weg of doe wat voor jezelf in de avonden/weekenden zodat je partner op de kinderen let.

EXPLORE!
 
Natuurlijk zijn er minder leuke kanten. Je moet toch weer helemaal opnieuw beginnen.
Veel sterkte daarmee. Je bent op de goede weg.

Deze cursus heb ik onlangs gevolgd. Een familielid had die gekocht op Groupon voor een heel schappelijk bedrag. Die cursus was voor 2, zodoende kon ik meeliften. Is goed te doen.
 
Die ups en downs hadden wij/ik ook nog steeds. De laatste tijd wel minder, dus het gaat de goede kant op. hopelijk komt die periode er ook voor jou :)
 
afterbang said:
Het is niet makkelijk om thuis te zitten, je integreert dan veel langzamer dan bijvoorbeeld je werkende partner.
Zoek mogelijkheden om iets voor jezelf te doen, dus ja, breng je dochter af en toe weg of doe wat voor jezelf in de avonden/weekenden zodat je partner op de kinderen let.
EXPLORE!
Click to expand...

Ben het helemaal met afterbang eens. Moeders voelen zich nogal eens schuldig als ze hun kinderen naar een creche-achtig-iets brengen, maar dat is echt niet nodig! Zeker als je zo in een nieuwe omgeving zit, is het voor jou ook belangrijk dat je een eigen leven op kunt bouwen. Niet als 'moeder van' of 'echtgenote van', maar vanuit jezelf.
Als een studie jou dat biedt, dan is het nog steeds een investering maar je krijgt er ook veel voor terug. En daar heeft indirect de hele familie ook wat aan :)
 
Thx allemaal!
Dan heb ik goede moed dat het bij mij ook binnenkort zal beteren, Fol!
Tot nu toe ook weer leuke dag! Thee gedronken bij een Britse mama. Was heel leuk. ze gaat wel binnen de zes weken terug naar de UK, maar dat hadden ze zo gepland.
Daarna in Hallet Cove wat gaan shoppen. Nu Laura haar bedje in gestuurd en kan ik lekker mijn soaps gaan kijken! Een uurtje rust! Zalig!
Het gekke is wel dat je nu een goed gevoel kan hebben en straks weer heimwee. Tja, dan heb ik het nu toch leuk gehad he!
 
KarolineLawo said:
Ik merk wel dat het op prijz gesteld wordt dat ik ook de minder leuke kant vertel. Dat vind ik wel fijn want ik heb er lang aan getwijfeld om het te delen. Tuurlijk schrijf je liever dat alles goed gaat.
Click to expand...
Zou toch wat zijn als we elkaar alleen maar de positieve dingen voor de neus houden, terwijl de realiteit juist hetgeen is wat we graag willen delen!

KarolineLawo said:
Om met een vrolijke noot af te sluiten: Ik begin meer en meer met andere mama's in contact te komen en dat helpt wel.
Click to expand...
Wat lijkt me dat fijn, even 'gewoon' kletsen met andere moeders! Heb al op andere draadjes veel gelezen over doen van vrijwilligerswerk; om een eerste stap richting job te zetten maar ook voor sociale contacten. Wie weet is dat ook nog een optie voor je?
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top