Mountains' Lastavaza
- Thread starter Mountains
- Start date
Mountains
XPdite Sponsor
Thanks Katja...
Kwam er zojuist achter dat het niet zo handig is nagelvijl en -knipper onder in de koffert te hebben zitten als je bij het dichtsjorren ervan een halve nagel afscheurt.
Knagen maar dan. (#inpaktip 358)
Mountains
XPdite Sponsor
We zijn alweer bijna twee weken hier en elke dag zit bomvol met van alles en nog wat. Nou snap ik waarom new arrivals de eerste weken niet veel postten op dit forum... Vorige week kwam de container, Jan had alles wel heel handig en goed voorbereid. De kinderen en ik hebben slechts een weekje hoeven te kamperen in ons prachtige huis. Ik neem mij elke avond voor een stevige update te schrijven, maar elke avond denk ik rond middernacht: da's nou wel errug laat/ moe.
Even kort: heerlijk huis, wel wat verouderd, fenomenaaaaaaal uitzicht op Adelaide vanuit de lower hills. Elke avond bij het koken de ' son in de see sien sakken... ', dat is elke avond een cadeautje.
Kinderen gaan volgende week starten op school, met speciaal programma. Later meer. Truste.
Even kort: heerlijk huis, wel wat verouderd, fenomenaaaaaaal uitzicht op Adelaide vanuit de lower hills. Elke avond bij het koken de ' son in de see sien sakken... ', dat is elke avond een cadeautje.
Kinderen gaan volgende week starten op school, met speciaal programma. Later meer. Truste.
Peterpax1980
Member
Ik heb net heel dit forum zitten lezen, en ben zeer benieuwd hoe het nu verder met jullie gaat ! Spannend hoor !
Mountains
XPdite Sponsor
Zoooooooo! Daar zijn we weer.
Net even een skypegesprek weggedrukt, want helemaal ingesteld om een update te gaan schrijven hier.
Vanavond zitten kijken naar een geweldig schouwspel: ondergaande zon vanuit de hills in de zee zien zakken, met daarbij een prachtige onweersbui, ik schat over een kleine dertig kilometer breedte van links naar rechts en vv een lichtshow van bliksemschichten gezien. Nu regent het en dat is maar goed ook, want man o man, wat is het droog hier.
Waar waren we qua update? Bij de reis natuurlijk.
Want, zo goed voorbereid als we waren, we hadden toch echt iets over het hoofd gezien. Iets waardoor we de vlucht bijna gemist hadden.
Mr. Mountains was dus al in Oz, huisje gevonden etc., container bijna gearriveerd enzo. Hij had met wat geleende spullen van de B&Bmevrouw een aardig kampementje ingericht in het huis.
Op Schiphol kreeg ik met de kinderen echter een onverwachte vraag: "Heeft u een schriftelijke verklaring van de vader van de kinderen dat u met ze naar het buitenland mag vliegen?" Oooooooowwwww!!!!
Dat waren we dus vergeten. Ergens maanden tevoren wel iets over gelezen (Schengenverdrag) en in het achterhoofd opgeslagen als memootje van 'daar moeten we nog iets mee', maar vervolgens totaal en compleet vergeten, gedelete, gewist, informatiemoeheid, dat dus. Eerst een berichtje naar Mr. geblaft om als de wiedeweerga zulks te mailen naar mij, maar ik kon het bericht niet binnenhalen. Gelukkig trof ik een nuchtere weldenkende marechaussee die de kinderen ondervroeg op een vriendelijke manier naar het doel van de reis. Gelukkig zijn die niet verlegen, ze zijn 10 en kunnen zich aardig uitdrukken. Daarnaast had ik ook nog een kopie van Mr.'s paspoort bij me. We mochten door omdat de kinderen een ontspannen indruk maakten, en mijn verhaal bevestigden. Maar. zo zei de marechaussee-mevrouw, als ze jonger waren geweest en geen consistent verhaal hadden kunnen doen, dan hadden wij echt niet mogen instappen. Niet meer doen zo mevrouw! Pfioew.... en zo begon de reis.
Het vliegen ging goed, de kinderen hadden we tot in den treure gezegd dat het lang en saai zou zijn, dus die hadden zich daar op ingesteld. Elk hun eigen entertainmentgedoe in de rugleuning van de stoel voor ze, en je had er geen kind aan. Ze hielpen goed mee met de overstappen, het douanegebeuren met paspoorten, jassen en elektronica. We hadden ook nog een tussenstop in Melbourne, en daar moest ik de koffers van de band afhalen en opnieuw inchecken voor de vlucht naar Adelaide. Drie grote koffers en drie handbagage en een laptoptas. Zweten. Maar ook daar gedroeg mijn zoon zich als 'de man in huis' en mijn dochter net zo goed. Ik was zo trots op ze!
En finally, in Adelaide, stond daar om 21.30 Mr. Mountains klaar om ons op te halen, met een welkomstbord en al. Om tien uur 's avonds stond ik eieren te bakken voor iedereen.
Een week na onze aankomst kwam de container (die had er al eerder kunnen zijn als de aanhanger niet voor vertraging had gezorgd) en konden we beginnen met inrichten. De school had nog vakantie, dus hebben we met ons vieren zoveel mogelijk uitgepakt en in elkaar gezet. Weinig stuk, enkele serviesstukken, niet noemenswaardig.
Sinds een week zijn de kinderen op school, Bellevue Heights, en ze vinden het daar fijn. Over het algemeen veel gemoedelijker, beleefder en meer ontspannen dan ze in Nederland gewend waren. Ivo krijgt complimenten over zijn voetbaltricks, en Vera maakt makkelijk contact met de meiden. Leraar is heel aardig. Vorige week zat er drie dagen lang een koala in de boom op het schoolplein. Ook bij ons in de voortuin al een keer gehad (wat een herrie maken die beesten, lijkt wel grunten!)
Mr. Mountains zit helemaal in zijn knollentuin hier, geniet van zoveel ruimte. We hebben een leuk huis, dat wel veel achterstallig onderhoud heeft. De nieuwe eigenaresse heeft het direct na aankoop in de verhuur gegooid. Vorige bewoonster was een hoogbejaarde dame die er naar ons idee tientallen jaren gewoond moet hebben. Weinig stopcontacten, vergane verf op de kozijnen, verouderd. Dus hebben we nu regelmatig werklui over de vloer om zaken in orde te maken. Dat is wel leuk, want ze zijn verrast als we ze iets aanbieden als drinken, ijsje, etc. Dat zijn ze hier kennelijk echt niet gewend. Ze ontdooien dan makkelijk en er ontstaat altijd wel een gesprekje over het waarom van onze emigratie, in wat voor sector we werk zoeken, en we krijgen altijd (soms wel tegenstrijdige) informatie over spinnen en slangen.
Op microniveau maken we contact met de lokale bevolking. Ik was aangenaam verrast dat ik bij mijn tweede bezoek aan de grote supermarkt herkend werd door het kassameisje (20 kassa's) en dat zij aan mij vroeg of ik al gesetteld raakte. En of het nou een beleefdheidspraatje is of niet, het maakte mijn dag! Zo ook toen ik mij afgelopen week telefonisch aanmeldde bij de plaatselijke bloedbank, omdat ik het donorschap hier wil voortzetten. Zo aardig in de bejegening, geduldig als ik het accent niet goed versta. Het is gemoedelijk, vind ik fijn.
Autorijden gaat al heel aardig, nog geen hele drukke stukken of spits gereden.
Had helaas helaas helaas geen geld meer voor die hele dure allerlaatste Stoneskaartjes want die traden afgelopen zaterdag op in Adelaide, op nog geen 10 km afstand van ons huis.
Hebben we het druk? Ja, beetje wel, maar het voelt niet als gejaagd of zo. Veel poetsen want a.s. donderdag al inspectie, maar we veroveren dit huis stukje voor stukje, en dat is leuk.
Soms vind ik het nog wat onwerkelijk, ik ben hier nu ruim vier weken maar het voelt als langer. Soms, als ik vroeg wakker ben, denk ik aan familie en vrienden, maar eenmaal op en aan de gang gaat het prima. Het kost tijd, die neem ik dan ook maar.
Tot zover even deze update!
Net even een skypegesprek weggedrukt, want helemaal ingesteld om een update te gaan schrijven hier.
Vanavond zitten kijken naar een geweldig schouwspel: ondergaande zon vanuit de hills in de zee zien zakken, met daarbij een prachtige onweersbui, ik schat over een kleine dertig kilometer breedte van links naar rechts en vv een lichtshow van bliksemschichten gezien. Nu regent het en dat is maar goed ook, want man o man, wat is het droog hier.
Waar waren we qua update? Bij de reis natuurlijk.
Want, zo goed voorbereid als we waren, we hadden toch echt iets over het hoofd gezien. Iets waardoor we de vlucht bijna gemist hadden.
Mr. Mountains was dus al in Oz, huisje gevonden etc., container bijna gearriveerd enzo. Hij had met wat geleende spullen van de B&Bmevrouw een aardig kampementje ingericht in het huis.
Op Schiphol kreeg ik met de kinderen echter een onverwachte vraag: "Heeft u een schriftelijke verklaring van de vader van de kinderen dat u met ze naar het buitenland mag vliegen?" Oooooooowwwww!!!!
Dat waren we dus vergeten. Ergens maanden tevoren wel iets over gelezen (Schengenverdrag) en in het achterhoofd opgeslagen als memootje van 'daar moeten we nog iets mee', maar vervolgens totaal en compleet vergeten, gedelete, gewist, informatiemoeheid, dat dus. Eerst een berichtje naar Mr. geblaft om als de wiedeweerga zulks te mailen naar mij, maar ik kon het bericht niet binnenhalen. Gelukkig trof ik een nuchtere weldenkende marechaussee die de kinderen ondervroeg op een vriendelijke manier naar het doel van de reis. Gelukkig zijn die niet verlegen, ze zijn 10 en kunnen zich aardig uitdrukken. Daarnaast had ik ook nog een kopie van Mr.'s paspoort bij me. We mochten door omdat de kinderen een ontspannen indruk maakten, en mijn verhaal bevestigden. Maar. zo zei de marechaussee-mevrouw, als ze jonger waren geweest en geen consistent verhaal hadden kunnen doen, dan hadden wij echt niet mogen instappen. Niet meer doen zo mevrouw! Pfioew.... en zo begon de reis.
Het vliegen ging goed, de kinderen hadden we tot in den treure gezegd dat het lang en saai zou zijn, dus die hadden zich daar op ingesteld. Elk hun eigen entertainmentgedoe in de rugleuning van de stoel voor ze, en je had er geen kind aan. Ze hielpen goed mee met de overstappen, het douanegebeuren met paspoorten, jassen en elektronica. We hadden ook nog een tussenstop in Melbourne, en daar moest ik de koffers van de band afhalen en opnieuw inchecken voor de vlucht naar Adelaide. Drie grote koffers en drie handbagage en een laptoptas. Zweten. Maar ook daar gedroeg mijn zoon zich als 'de man in huis' en mijn dochter net zo goed. Ik was zo trots op ze!
En finally, in Adelaide, stond daar om 21.30 Mr. Mountains klaar om ons op te halen, met een welkomstbord en al. Om tien uur 's avonds stond ik eieren te bakken voor iedereen.
Een week na onze aankomst kwam de container (die had er al eerder kunnen zijn als de aanhanger niet voor vertraging had gezorgd) en konden we beginnen met inrichten. De school had nog vakantie, dus hebben we met ons vieren zoveel mogelijk uitgepakt en in elkaar gezet. Weinig stuk, enkele serviesstukken, niet noemenswaardig.
Sinds een week zijn de kinderen op school, Bellevue Heights, en ze vinden het daar fijn. Over het algemeen veel gemoedelijker, beleefder en meer ontspannen dan ze in Nederland gewend waren. Ivo krijgt complimenten over zijn voetbaltricks, en Vera maakt makkelijk contact met de meiden. Leraar is heel aardig. Vorige week zat er drie dagen lang een koala in de boom op het schoolplein. Ook bij ons in de voortuin al een keer gehad (wat een herrie maken die beesten, lijkt wel grunten!)
Mr. Mountains zit helemaal in zijn knollentuin hier, geniet van zoveel ruimte. We hebben een leuk huis, dat wel veel achterstallig onderhoud heeft. De nieuwe eigenaresse heeft het direct na aankoop in de verhuur gegooid. Vorige bewoonster was een hoogbejaarde dame die er naar ons idee tientallen jaren gewoond moet hebben. Weinig stopcontacten, vergane verf op de kozijnen, verouderd. Dus hebben we nu regelmatig werklui over de vloer om zaken in orde te maken. Dat is wel leuk, want ze zijn verrast als we ze iets aanbieden als drinken, ijsje, etc. Dat zijn ze hier kennelijk echt niet gewend. Ze ontdooien dan makkelijk en er ontstaat altijd wel een gesprekje over het waarom van onze emigratie, in wat voor sector we werk zoeken, en we krijgen altijd (soms wel tegenstrijdige) informatie over spinnen en slangen.
Op microniveau maken we contact met de lokale bevolking. Ik was aangenaam verrast dat ik bij mijn tweede bezoek aan de grote supermarkt herkend werd door het kassameisje (20 kassa's) en dat zij aan mij vroeg of ik al gesetteld raakte. En of het nou een beleefdheidspraatje is of niet, het maakte mijn dag! Zo ook toen ik mij afgelopen week telefonisch aanmeldde bij de plaatselijke bloedbank, omdat ik het donorschap hier wil voortzetten. Zo aardig in de bejegening, geduldig als ik het accent niet goed versta. Het is gemoedelijk, vind ik fijn.
Autorijden gaat al heel aardig, nog geen hele drukke stukken of spits gereden.
Had helaas helaas helaas geen geld meer voor die hele dure allerlaatste Stoneskaartjes want die traden afgelopen zaterdag op in Adelaide, op nog geen 10 km afstand van ons huis.
Hebben we het druk? Ja, beetje wel, maar het voelt niet als gejaagd of zo. Veel poetsen want a.s. donderdag al inspectie, maar we veroveren dit huis stukje voor stukje, en dat is leuk.
Soms vind ik het nog wat onwerkelijk, ik ben hier nu ruim vier weken maar het voelt als langer. Soms, als ik vroeg wakker ben, denk ik aan familie en vrienden, maar eenmaal op en aan de gang gaat het prima. Het kost tijd, die neem ik dan ook maar.
Tot zover even deze update!
Cappuccino
XPdite Sponsor
Wow, 4 weken alweer. Leuk om de eerste update te lezen!
Mountains
XPdite Sponsor
@afterbang Ik weet niet meer of ik nou een rood hoofd had of juist wit wegtrok. Hoe dan ook, lang leve de betablokkers die je hartslag in kadans houden. Zo ervaar je toch wat fysieke kalmte, zelfs met 300 man achter je.