Problemen met familie

In eerste instantie zagen onze ouders het ons ook nog niet doen. Jullie gaan toch niet, dat krijgen jullie toch niet voor elkaar (helaas hebben ze op dit punt nu nog gelijk  :x )

Maar laatst had pa het er over op zaterdagavond tijdens een BBQ bij hun thuis, dat hij ook wel zou willen. Hij is die ochtend naar de markt geweest en moest wat boodschappen doen en het hing er gewoon met de benen uit. En dan wonen we ook nog in het oosten des lands. Dat was hem zo tegen gaan staan, dat hij dat ook wel zei. Afgelopen zaterdagavond (wederom tijdens een BBQ, goh, wat hebben we het toch slecht in deze economische crisistijd :p ) zei hij dat hij toch niet in aanmerking kwam, ook qua leeftijd. Tja, dat moest ik ook alweer ontkrachten. Ik acht de kans klein en dat het meer grootspraak is, maar misschien....heel misschien gaat hij over een aantal jaren als hij met pensioen is dan toch de stap maken.....
 
Jouw vader zou misschien wel willen, maar ik denk niet dat hij je mams mee krijgt Mark :)
Hij houdt van de 4 seizoenen in NL en opzich kun je dat in Australie ook wel hebben, maar het wordt denk ik neit zo snel net zo koud als tijdens een Nederlandse winter.
 
Hmm in de buurt van Melbourne was er toch een mooi gebergte? Met sneuw in de winter.  :-D

Mijn moeder blijft het toch nog steeds proberen ons te overtuigen.
(volgens mij heeft ze wel door dat het niet gaat lukken)
Want het is alles zo ontzettend moelijk. Waarom blijven we niet gewoon
'thuis'?

Nou (met alle repect voor Nederland maar: ) We zijn hier niet thuis!
 
En als je dan met een Australier getrouwd ben dan 'vergeten' ouders gewoon dat Australie zijn thuis is. Maar dat telt natuurlijk niet mee.  :roll:
 
Wat mijn ouders weleens vergeten... wij wonen dan wel in Australie, maar Glen's ouders wonen nog steeds bijna 1500 kilometer bij ons vandaan en kunnen ook niet zomaar even op bezoek komen. Vind ik niet zo erg trouwens, harstikke lieve mensen hoor maar een paar keer per jaar is voldoende  :)

Wat ik mijn moeder nog maar even niet heb verteld is dat 'the in-laws' met de gedachte spelen naar de Goldcoast of Sunshinecoast te verhuizen. Ze hebben veel vrienden en familie in deze buurt en willen graag dichter bij hun zoon wonen (en eventuele kleinkinderen - zijn moeder zit behoorlijk te hinten :roll: ).

Mijn ouders zijn er niet blij mee dat ik hier zit maar het is min of meer geleidelijk gegaan. Ik kwam hier met een Nederlandse partner en hoewel dat op een permanent visum was waren we niet echt van plan voor altijd te blijven. Toen wij uit elkaar gingen had ik hier een leuke baan en een paar goede vrienden en besloot voorlopig even te blijven.
(Ik vraag me weleens af, beetje off-topic, of dat vaker gebeurt? Dat langdurige relaties foutlopen nadat je emigreert? Ik denk persoonlijk dat zoiets ingrijpends als een emigratie je relatie kan maken en breken, omdat je er ineens echt samen voorstaat. Iemand daar ervaring mee?)

En toen ontmoette ik Glen. Ik voel me af en toe ook een beetje schuldig als ik alle verhalen op dit forum lees - ik hoefde nooit zo nodig naar Australie en het is me min of meer toevallig allemaal overkomen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben heel gelukkig hier en zie mezelf hier wel oud worden! Maar soms vind ik het voor mijn ouders wel wat sneu dat het zo gelopen is...
 
Ik herken het helaas ook hoor, dat "sneue" gevoel voor mijn ouders....maar ja, het is toch ook heel belangrijk dat je op een gegeven moment voor je eigen leven kiest (voor zover mogelijk :)).

Je draagt trouwens ook een goed punt aan v.w.b. de impact die een emigratie op een relatie heeft. Het is hard werken zonder (groot) sociaal netwerk, vooral de eerste paar jaren. In de meeste gevallen creeert het een stevige 'bond' denk ik, maar het kan ook gigantisch mis lopen vooral als er problemen zijn met het vinden van werk wat soms een behoorlijke invloed kan hebben op je zelf vertrouwen. Daarnaast wil je natuurlijk het liefst aan de achterblijvers (in Nederland) laten weten hoe fantastisch het allemaal gaat.

Ik vind het nog altijd een groot avontuur als ik terug kijk op de eerste jaren, en het is gewoon een (langzaam) gewennings proces voor (daar heb je ze weer :)) de achterblijvers.

Groetjes
Syl
 
:)Hoi, ik zal met hetzelfde probleem komen te zitten wanneer ik vertel dat wij besloten hebben om te gaan naar OZ. Vandaar mijn besluit om het nog even niet te zeggen. Volgend jaar wanneer we terug zijn van "vakantie", dan zullen we mijn ouders en broer uitnodigen om ze op de hoogte te stellen van onze plannen.
Ik heb nl een eigen bedrijf en weet nu al dat mams zal zeggen dat het een slecht plan is om dat allemaal weg te gooien, dat het niet zal lukken, dat ze gaan vergelijken wat je daar hebt (gaat hebben) en hier.
Misschien zijn ze wel erg blij voor ons, maar het risico dat ik nog ongeveer een jaar moet horen wat we allemaal weggooien aan toekomst enzo heb ik op dit moment geen zin in.
Toen ik een goede baan opgaf om een eigen bedrijfje op te zetten van de grond af aan ( :dog:hondenuitlaatservice, hondenschool en gedragsbegeleiding) vonden ze dat ook maar gewaagd en nu zijn ze erg trots dat ik heb doorgezet en er een goed lopend bedrijfje van heb gemaakt. Dus dat zal wel een item zijn waarover ze zullen gaan zeuren. Gelukkig zijn we nu op het niveau gekomen in de ouder/dochter verhouding dat ik ook gewoon kan zeggen dat ze niet moeten zeuren en dat ze blij moeten zijn dat we niet indutten in dit suffe landje.

Ik vind het wel erg moeilijk om niets te zeggen, maar goed het huwelijk is ook 1,5 maanden van te voren aangekondigd (na een jaar het voor onszelf te houden) en dus zal ik de komende 5 maanden ook nog wel redden.

Ik wens jullie heel veel sterkte en wijsheid, voor iedereen die hiermee te kanmpen heeft.  :up: :up:

Voor iedereen: Laat je niet kisten, ze (familie) zullen straks in gaan zien dat trots kunnen zijn op wat we (wij emigranten)allemaal zullen bereiken.

groetjes pascale
 
Gewoon even een vraag in de ruimte :)......waarom wachten de meesten onder jullie eigenlijk zo lang met het vertellen? Is het om de familie te "sparen", of is het eigenlijk meer om moeilijke gesprekken en vragen zo lang mogelijk uit de weg te gaan?  of om jezelf eerst volledig op je plannen te richten (lees: vermijden :-D)

Zelf denk ik dat het vaak eigen belang is (been there, done that... :wink: heb ook erg lang gewacht) en ik kan uit ervaring vertellen dat het er niet makkelijker op wordt. Het ligt ook een beetje aan de individueel maar soms moet je mensen toch die extra tijd geven (gunnen?) hoe moeilijk het misschien ook is. Gedeelde smart is halve smart

Ben benieuwd naar jullie reacties.......
Syl
 
[quote author=shelley link=topic=1849.msg21344#msg21344 date=1121973154]
En als je dan met een Australier getrouwd ben dan 'vergeten' ouders gewoon dat Australie zijn thuis is. Maar dat telt natuurlijk niet mee. :roll:
[/quote]

Hmm. Jaaaa. Dat had ik toen ik naar Nederland ging ook. *sigh*


Wanner vertellen...

Nou het ligt voor een groot gedeelte aan je familie denk ik, en hoe goed ze zoiets zullen begrijpen.

En misschien ook eran dat je op het moment dat je het aan je familie vertelt
het voor jezelf ook duidelijker wordt dat je het nu echt gaat doen.
Dat houdt denk ik mijn vriend tegen.

Het is wel dubbel, want aan de ene kant moet je dus een geheim bewaren
en daar hou ik niet van, en aan de andere kant spaar je jezelf een hoop
(negatieve) commentaren. En die heb je inderdaad tijdens een phase waar
je je energie ergens anders moet besteden niet nodig.

Ik ben wel blij dat mijn ouders het nu weten, rond 4 maanden van tervoren.
Maar eerder had het echt niet gemoeten. Nu heb ik me baan al opgezegt,
en het liefst had ik al konkretere resultaten gehad, maar de eerste stap is
al gezet. Dus dat ze mij proberen te overtuigen gebeurt al wat minder.
Maar ik krijg het ook regelmatig te horen, van wat ik alles op geef,
en dat ik dat nooit meer terug krijg... oh  ja, en de Japanse en Chineese
Mafia zou ik ook ongetwijfelt tegenkomen (!).
Ik begrijp de situatie van Pascale, en de andere mensen hier, heel erg goed.

Dus ja misschien is het ook een punt, hoe later je het verteld, hoe minder zullen
ze proberen om je tegen te houden. Vind ik tenminste. En je hebt ook al
meer inzicht in je plannen en kan jezelf beter verdedigen.

Is al irritant dat het bij sommige mensen moet, ah wat zou het mooi zijn als ze
je gewoon konden begrijpen. "Ja meisje, wat heerlijk voor je, ga ervoor, als het
misgaat heb je het tenminste geprobeert. Ben trots op je!"
:-D OK, een beetje dagdromen mag ook.

:)
Annemarie
 
Ik denk dat mensen lang wachten omdat ze bang zijn voor de reacties (en soms ook terecht bang, als ouders of vrienden "boos" reageren  :lol:). Mijn familie wist het eerder dan de ouders van Martijn. Wij zijn stiekem geweest. Eerst waren we van plan naar Scandinavie te verhuizen. En ach, toen werd het een beetje verder. Australie is ook wel HEEL ver weg. We hebben ook wel geinige reacties gehad als: Jeetje, vind je ons ZO vervelend, dat je helemaal naar de andere kant van de aarde verhuist? Onze situatie is natuurlijk helemaal niet hetzelfde omdat we hier (voorlopig) voor 3 jaar zitten. Over twee jaar gaan we wel eens kijken wat we doen.

Ik vond het in ieder geval fijn dat mijn ouders het wisten. Mijn moeder heeft elke week een ander boek over Australie uit de bieb gehaald om zichzelf voor te bereiden. En we konden er met onze ouders goed over praten. Maar je zit op het laatst wel tegen het grote afscheid aan te hikken.
 
:-D Ik ben niet bang voor de reacties, omdat ik sterk genoeg in mijn schoenen sta om zelf mijn iegen gang te gaan, wat anderen er ook van mogen denken. Ben al erg blij dat ik een ventje heb die volledig mij overal zal volgen en het allemaal prima vind en er zelf nu ook erg veel zin in gaat krijgen.
Mijn ouders zijn op dit moment vollop in de verhuizing en verbouwing, dus zeker niet het goede moment om het te vertellen. Laat ze eerst zelf maar even bekomen van alle verhuisellende op hun leeftijd. En misschien wanneer ik straks mijn bedrijfje al voor 5 dagen laat runnen door een ander, heb ik alle tijd om er op mijn gemak voor te gaan zitten en dingen te regelen. En voordat je het weet is het al december en dan zijn we 4 weken weg.

Daarbij komt dat ik graag zelf altijd eerst alles goed op een rij wil hebben en geregeld wil hebben, zodat ik met een goed onderbouwd plan naar buiten kom. Ach vrienden en kennissen weten het allemaal wel, maar die hebben geen contact met mijn ouders, dus als ik iets wil vertellen dan heb ik mijn uitlaatklep én we hebben dit forum.

Dus ieder heeft zijn eigen beweegredenen om e.e.a van de wereldplannen te vertellen aan familie en vrienden. Ik denk dat je bij jezelf moet nagaan wat in jou ogen het beste lijkt.

succes allemaal

groetjes pascale :up:
 
Wij hebben ook best problemen gehad met de familie, zeker mijn ouders wilde er in het begin helemaal niet over praten, ze zeiden altijd weet waar je aan begint, je weet wat je hebt, maar je weet niet wat je krijgt!!!!!! Ze zouden ook de kleinkinderen (wij hebben 3 kinderen van 7, 3 en 1) erg gaan missen. Toen de emigratiedatum dichterbij kwam en ze dus zeker wisten dat we zouden gaan werden ze gelukkig een stuk positiever en steunden ze ons heel erg. Het afscheid was natuurlijk absoluut niet leuk een huilende vader op schipol etc. Wij zijn in februari 2004 vertrokken naar Perth. Mijn ouders zijn in de maanden augustus en september bij ons op bezoek geweest en ze begrijpen nu heel goed waarom wij Nederland uit wilde gaan. Ik heb momenteel een heel klein beetje heimwee en nu zeggen mijn ouders, meid kop eronder en waarom zou je teruggaan naar dit kleine kikkerland terwijl je daar zo schitterend woont. In oktober komen ze weer voor ruim een maand, zij hebben er een mooi vakantieland voor teruggekregen. Zo zie je maar, mijn ouders zeiden ook altijd wij komen jullie echt niet opzoeken, veel te lang vliegen etc.. Nu komen ze minstens 1x per jaar op bezoek.

Groetjes,

Mirelle
 
ook mijn familie (lees ouders) waren niet blij met mijn besluit dat ik zometeen vertrek voor 6 maanden (gelukkig mijn zussen wel!)
het leek wel of toe ik mn ticket geboekt had ze ineens beseften dat t serieus was!

ik vond het erg tof om al deze reply's te lezen en te beseffen dat ik niet de enige ben!

het gaat gelukkig nu weer goed hoor! ze komen zelf met ideeen enz. maar ik ik weet niet hoe t zal zijn als ik na dat half jaar besluit te gaan emigreren (dat is waarom ik 6 maanden ga, kijken of t goed loopt tussen mijn vriend en mij die ik 10 maaden niet gezien heb en of ik zou kunnen aarden in Oz)
 
Mijn ouders, vrienden en kennissen waren in het begin niet echt enthousiast met mijn voornemens om binnen enkele jaren (tja, de planning is om pas na mijn opleiding in 2008 te vertrekken :|) naar Australië te vertrekken.
O.a. opmerkingen als: "Je komt het land niet meer zomaar in.", "Je heb de verkeerde opleiding.", "Je weet toch wat je hier hebt? Je hebt een koophuis en (toen nog) een vaste baan.", "Wat heb je daar nou te zoeken, hier wonen toch al je familie, vrienden en kennissen?", etc.

Heel vaak ging ik in de verdediging. Inderdaad, ik ben er nog nooit geweest. Ik heb alleen veel gelezen en veel verhalen van mensen die er vandaan komen, gehoord. Vorig jaar heb ik mijn baan opgezegd en ben ik begonnen aan een opleiding die mijn kansen vergroot, maar vooral die mij opleidt tot iets wat ik echt wil doen.
Ik heb altijd geprobeerd iedereen het naar z'n zin te maken, maar nu is het mijn beurt.

Als alles meezit, ga ik over een jaar tot anderhalf jaar enkele maandjes stage lopen in Australië. Dit wordt dus mijn eerste echte contact met het land en tevens met hoe het beroep (leerkracht) daar wordt uitgeoefend.
Men begint nu steeds enthousiaster te worden, mbt mijn plannen :). Eigenlijk moet ik zeggen: "onze plannen", want we gaan met z'n drietjes, natuurlijk. Ik ben blij dat man en dochter gelukkig ook zeer enthousiast zijn en deze droom met mij delen (wel zo handig :-D). Maar voor nu, eerst veel uitzoeken, veel lezen en mijn eerste stap richting Australië (het stage lopen) gaan regelen.

En wat familie, vrienden en kennissen betreft: "Ze zullen er toch aan moeten geloven!" De dag dat wij weggaan, komt zeker, al weten we nog niet precies wanneer. :cool:
 
Wij hebben het verteld aan de ouders/zussen toen we de visumaanvraag op de bus deden, dus nadat mijn beroep was goedkeurd door de relevante club (skilled migration), vrij snel daarna de beste vrienden. Tot dat moment wisten we het nog steeds niet zeker en was het ook onduidelijk of we het visum zouden krijgen. Het is een hele stap om zoiets te doen en we wilden niet het eerst 'iedereen' vertellen/uitleggen/goedpraten en daarna misschien zeggen dat we toch niet gaan.

We kregen het visum de dag voordat we  3 weken naar Noorwegen op vakantie gingen, daar hebben we rustig alles op een rij gezet en toen besloten om te gaan. Vrij snel na thuiskomst iedereen ingelicht, soms met flessen Australische wijn ('raad eens wat wij gaan zeggen!') en soms anders.

Uiteindelijk wist iedereen ruim een half jaar voor het vertrek van ons besluit. Zou het achteraf zo weer doen.
 
Hallo
Ik denk ook dat je het beter op tijd kunt vertellen.
Zeker familie (als de relatie goed is ) zou, net als bij
een rouwproces, de tijd moeten krijgen het te verwerken.

Gr. Ton
 
Inderdaad! Dat bedoelde ik hierboven ook al. Ik weet dat het een persoonlijke kwestie is....maar ik denk wel dat het goed is om de "thuisblijvers" een beetje tijd te gunnen. Want het is met name voor de hele directe familie toch vaak een grote schok als het eenmaal echt door gaat.

Komt allemaal uiteindelijk wel goed.

Groetjes
Syl
 
Hoi hoi
In eerste instantie wilde wij het ook doen zoals michiel en sylvia. Maar ik kon natuurlijk niet mijn mond dicht houden dus nog geen 2 dagen nadat we voor het eerst bij de Agent waren geweest wist heel de wereld al dat wij willen gaan verhuizen. Dat is nu 2 jaar geleden :-D
Uit eindelijk wel fijn zo konden mijn ouders, broertjes en zusje langzaam aan het idee wennen. Moet er niet aan denken dat ik 6 maanden voor vertrek eventjes te melden heb dat ik voor altijd naar de anderen kant van de wereld verhuis.
gr Barry
 
Mijn ouders wisten al zodra ik mijn man ontmoet had dat de kans erin zat dat wij naar Australie zouden gaan. Nadat we een aantal jaren hadden samengewoond hebben wij gezegd dat we de visum aanvraag zouden indienen. Dat gebeurde een half jaar later maar toch waren ze verbaasd dat toen het visum erdoor was dat wij dus serieus zouden gaan! Tja, hoeveel meer waarschuwing kun je geven.
Zelfs nu de vluchten geboekt zijn en wij in Januari naar Melbourne gaan vertrekken, denken ze volgens mij nog dat ik het niet ga doorzetten!
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top