Hoi
We zijn sociale wezens, en gaat het er niet uiteindelijk steeds om dat we onze sociale behoeften bevredigd zien? Als je vrienden hebt, kan je overal leven - althans, dat denk ikke dan ;-)
Ik zou niet weten of het nou echt anders was geweest als ik van Eindhoven naar Den Bosch zou zijn verhuisd, want in Nederland loopt echt niet iedereen over van de aanspreekbaarheid. Hier heb ik m'n Australische vriendinnen op verschillende manieren ontmoet, bijvoorbeeld: eentje was verkoopster in een kledingzaak, twee die receptionisten bij specialisten waren/zijn, m'n beste vriendin heb ik op een cursus keramiek ontmoet, een andere was de lerares op diezelfde cursus. Een andere vriendin was/is m'n zanglerares. En dan zijn er plenty die ik via Steve z'n vrienden ken natuurlijk.
Eerlijk, totdat ik me realiseerde dat IK degene was die hier 'anders' was, heb ik me ook wel 's alleen gevoeld en gedacht dat Australiërs useless waren waar het communicatie betrof (en sommige hebben toegegeven laks te zijn), maar nadat ik de hand in eigen boezem heb gestoken zijn dingen heel anders gelopen. Het zou in Nederland niet in m'n hoofd zijn opgekomen om iemand die ik alleen maar ken via werk (en ik als klant), voor te stellen om tijdens haar lunchpauze 's koffie te gaan drinken. Ik moet eerlijk zeggen; ik heb hier nog nóóit nul op request gekregen.
Hoe ik het zie: in Nederland moet je eerst overtuigen dat je okee bent. In Australië is het omgekeerd: je krijgt de benefit of the doubt. Innocent until proven guilty ;-) Maar zo zat ik dus ooit met m'n Nederlandse kop af te wachten op een signaal dat ik welkom was. Een lange tijd zat ik te wachten op uitnodigingen, een telefoontje etc. Nu niet. Ik wacht nergens op. Waarom zou je afgewezen worden? En zelfs als dat zo is, dat overleven we ook wel weer. Inge en Aukje hebben dat door of voelen het gewoon aan. Ik herinner me trouwens van een Ierse vriendin hetzelfde; de schoolmoeders hadden iets met elkaar georganiseerd, en vertelden haar dat. Vervolgens zat ze te wachten op de vraag 'Kom je ook?' Bleek dat zij dat vanzelfsprekend vonden, so there you go.
Soms moeten we een beetje van die Nederlandse gereserveerdheid kwijt
En ergens een koffie doen, dat is m.i. een mooi begin van een mogelijke vriendschap.
Dus go for it!
En vrijwilligerswerk is perfect. Ik heb zelf jaren gelden Meals-on-Wheels een tijdje gedaan (Tafeltje-Dek-je), maar dat is niet zo'n aanrader; leeftijdsgroep is over het algemeen een tikje te hoog ;-), je ziet een hoop trieste huishoudens, en zo wordt het al met al meer iets dat je doet puur uit altruïsme. Als ik het fysiek zou aankunnen, dan zou ik dolgraag in de kennel (hoe heet dat, dierenhotel?) meehelpen als vrijwilligster, maar dat gaat niet. Maar er is plenty vrijwilligerswerk around!
Succes!
P.S. Yoog, ik bedacht me ook nog dat je je buitenlandse nieuws van het net kan plukken. Ik lees vaak een Nederlandse krant online.