Wanneer de familie vertellen?

Wat we er allemaal ook over zeggen, het is en blijft moeilijk voor jou en dat begrijp ik zeker. Het was ook helemaal niet de bedoeling om ervoor te zorgen dat je je aangevallen voelde.

Je kunt inderdaad niet iedereen tevreden stellen en wat je ook beslist, je zult altijd iemand verdriet doen. De emotionele kant van het emigreren is altijd moeilijk en zeg nou zelf, als je moeder zou reageren van "Jaaa!! Wat een ontzettend goed idee!!" dan zou dat ook niet leuk zijn. Denk inderdaad eerst aan jezelf en daarna pas aan je ouders. Het is toch jouw leven en jij leeft zoals je denkt dat het goed is voor jou en je gezin.

Wat ik wou zeggen met mijn post is dat er waarschijnlijk een grote last van je schouders zal vallen als je het eenmaal verteld hebt. Ik had er op het werk last van dat ik soms op m'n tong moest bijten, omdat ik het nog niet kon vertellen. Ik was regelmatig bang dat ik m'n mond voorbij zou praten. Dat gevoel heb je misschien niet bij je moeder, maar misschien wel bij iemand anders die je moeder ook kent.

Ik hoop dat je je twijfels de baas kunt en toch een beslissing kunt maken waar jullie gelukkig van worden. Veel succes! :up:
 
@ Heidi, ik wilde je niet kwetsen hoor. Sorry dat ik moest lachen om wat Tommy schreef, maar no hard feelings hoop ik.
Ik kan me zeker goed voorstellen dat het moielijk is te zeggen, maar nu je toch het besluit hebt genomen is het uitstel van excecutie. Hoe langer het duurt hoe moeilijker denk ik.
Daarbij denk ik, aan je verhalen te horen, correct me if i'm wrong ...dat je misschien wel een plezieriger leventje kunt krijgen in Oz, met je schoonouders die je graag zien, dan dat je hier blijft met de familie die je steeds een minderwaardigheids gevoel geven? Heidi denk eraan HET IS JOUW LEVEN! Doe wat goed is voor jezelf, dan je kids, man etc etc ( of eerst kids, maar anyway, you'll get the point)
Tuurlijk zullen ze niet fijn reageren op je nieuws, laat ze anders weten dat je het wilt proberen om een nieuw leven op te bouwen in Australie, maar dat je nog niet weet of het voor de rest van je leven zal zijn. ( misschien niet waar, maar dit heeft bij ons wel geholpen, mijn familie vindt dit een fijn idee, kunnen ze hoop hebben, en ondertussen wennen ze aan het idee dat we aan de andere kant van de wereld wonen )

:smile: Ingrid
 
Hoi Heidi,

in jouw post las ik iets over een brief schrijven. Meis, ik vind het een fantastisch idee! Zelf ben ik ook niet altijd goed in dingen vertellen tegen mijn ouders, en dan helpt het als je je gevoelens kan opschrijven. Op die manier kan jij precies 'zeggen' wat je allemaal wilt zeggen, zonder dat je halverwege een reactie krijgt, die je van je stuk brengt, en je niet meer weet wat je nou allemaal wilde zeggen.
Als je weet dat dit makkelijker is voor je, zou ik zeker die brief schrijven, en hem gewoon geven als ze een keer bij jouw zijn. Zo is het toch niet afstandelijk (zou hem bijv niet mailen of opsturen).. en kunnen ze hem helemaal lezen..en dan er over praten.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik hoop dat je snel de moed vind om dit te doen, en de last van je schouders te laten vallen. Good Luck
 
dat van die brief lijkt me ook wel wat...
Moet ik is over nadenken ...

Wat een goeie tips krijg je hier toch steeds.

:up:
 
Hoi allemaal,

Al jullie excuses zijn aanvaard hoor :up: Ik kreeg gisteren wel even het idee dat ik de enige was die er moeite mee had maar toch zijn het er wel meer.

Vanmorgen heb ik vast een begin gemaakt met een ordner kopen(geen een met australische print erop want die zijn in de achterhoek onvindbaar :-( maar wel met tabbladen en insteekhoesjes zodat ik langzamerhand vast kan beginnen met een verhaaltje schrijven over hoe wij elkaar hebben leren kennen en onze hele tijd van '96 tot nu toe. Zoals de meesten weten ben ik aardig goed in lange verhalen schrijven dus dat komt wel goed.

Daarnaast zal ik ook even een verhaaltje voor mijn ouders in elkaar breien om ze het te laten lezen...en lezen... en lezen. Dat zal ook nog wel niet meevallen want als ik het hen verteld heb dan zijn de buren aan de beurt en die buurvrouw vraagt elke paar dagen of er nog nieuws is; Tja, wat moet je dan zeggen. Ik wil ook niet dat ze het weten voordat mijn ouders het weten dus bijt ik weer stug op mijn tong om het in te slikken. Daarnaast is mijn buurvrouw ook een vriendin van mijn nichtje dus ik moet extra oppassen.

Ik weet inderdaad dat ik het mezelf veel moeilijker maak dan nodig is. Als ik het eenmaal uitgesproken heb dan kan ik weer veel meer dingen doen. Nu moet ik heel erg oppassen wat ik zeg en dat ik niet te rigoureus ga opruimen want dan valt dan wel weer duidelijk op.


Ik ga nu stoppen want ik moet er even in ibed deponeren.

Groetjes heidi
 
hey iedereen,
Morgen avond komen mijn ouders en als het kan wil ik het ze morgen vertellen... :|

fingers crossed....... :lol:
 
Gewoon doen anders heb je dadelijk een maagzweer en kom je niet door de medische keuring!!! :lol:
 
@Nesje: Sterkte, ik zal aan je denken! Heb vertrouwen, het komt goed, echt waar
 
[quote author=heidi76 link=topic=10161.msg142279#msg142279 date=1246716484]
Nu ik nog!!!!!

groetjes heidi
[/quote]

Inderdaad  :grin: Maar zelfs dat zal binnenkort wel eens gebeuren! Succes ermee!
 
Halloooo,

Het zal vast wel eens gebeuren hoor. In principe had ik vanmiddag wel de kans want mijn vader kwam alleen even op de fiets maar anderzijds lijkt me het ook niet fair om hem er alleen mee op te zadelen en dat ik later mijn moeder aan de telefoon krijg van "waarom dit"en waarom dat"  :evil: :cry:

Ik weet wel dat het dit weekend niks wordt want mijn vader gaat morgen naar de rommelmarkt en daar worden zeker wel meer dan 2 biertjes gedronken. Mijn moeder moet morgen een paar uur werken in een seniorenrestaurant en als ze daar vandaan komt dan heeft ze meestal de knollen op.

Mijn man is vanmiddag even naar zijn om geweest om zijn nichtje op te zoeken die hier een maandje op vakantie is. Nou, hij was aardig bezopen en meer dan dat dus die wist nergens meer wat van af. Hij is altijd heel sentimenteel als hij teveel gezopen heeft en dan geeft hij altijd toe dat hij een grote puinhoop  heeft gemaakt van zijn leven en dat Darren, mijn man dus, terug moet gaan naar australie omdat het daar beter zou zijn. Als hij zelf jonger zou zijn dan was hij ook terug gegaan(nu 53)maar ik weet zeker dat hij de dingen die hij nu flikt met werk en uitkering in australie niet voor elkaar zou krijgen. Hij is liever lui dan moe.

Mijn man heeft dus wel gezegd dat we dat van plan zijn maar of hij dat morgen nog weet??? Hij weet niet eens meer dat hij gisteren naar zijn dochter is geweest dus dat zegt genoeg.
Hij weet nu al niet meer waar hij het over heeft gehad.

Hij ziet mijn ouders toch nooit dus ik hoef niet echt bang te zijn dat hij dat verteld.

groetjes heidi
 
Ik was vandaag op visite en kwam ik achter hoe moeilijk het is om er over te spreken. Ik had het helemaal niet zo gedacht want normaliter raak ik niet uitgepraat over het land. Mijn ouders begonnen over de nieuwe opleiding die ik ga volgen en dat ik naar Australie wil. Allemaal verbaasde blikken (wáááát?! huuuuuhhh??) en ik hield het op een stage want ik durfde het niet aan om over emigreren te praten tegenover mijn hele familie met mijn ouders erbij want ik heb het met hun er nog nooit over gesproken. Mijn kamer barst van de Australische spulletjes en voor mijn gevoel denken ze wel dat ik daar wil wonen en dan hopen ze dat het zal overwaaien want het blijft toch wat hoor om je eigen zien te vertrekken. Ik voel mij er ook niet gemakkelijk bij als het woord Australie valt binnen de familie, heel raar maar ja.  

Dus nesje en heidi, onwijs veel succes gewenst!!!  :happysun:
 
Hee Denny,
weet precies wat je bedoeld. Heel mijn familie is ook nog sceptisch over mijn emigratieplannen. Mijn opa begint altijd meteen allerlei verhalen boven te halen van mensen die na een lange tijd toch weer terug wouden  :grin: En ik er maar weer tegen in dat hij vergeet dat er ook duizenden mensen zijn die wel blijven en gelukkig zijn.
Nu mijn stage geregeld is, en mijn tickets geboekt zijn, weet iedereen dat ik iig wel echt op stage ga, maar dat was voor de helft van de familie ook nog maar eerst eens te bezien..
 
hallo allemaal

Elke keer als ik dit lijnte lees vraag ik me af waarom zo moeilijk (snap het ergens wel hoor) maar

Heb zelf drie kinderen en probeer hun bij te brengen om eerlijk te zijn, hoe moeilijk het ook is....., je kan altijd bij ons terecht...., als je maar eerlijk bent, no matter what.
Mocht mijn kind verslaafd zijn, alcoholic, geld problemen etc wil ik dat ze bij mij aan de deur kloppen en zeggen ma, pa dit dat en die other, zo ook als ze zwanger zijn, een miskraam hebben of emigreren.  Het delen in blijdschap en verdriet en tuurlijk is dat als ouder moeilijk MAAR je hebt je kind groot gebracht om als independent persoontje verder te gaan. 

Ieder ouder wil dat denk ik toch, hoe moeilijk dat ook kan zijn.  Je wilt niet dat je kind zich in allerlei dingen/problemen/zorgen komt voordat ze bij je aan de deur klopt.  Of dat ze bij een ander hulp zoeken.  Dat is het laatste wat ik zou willen.

Als ouder zou ik me veel rotter voelen als ik merk dat mijn kind hesitate om me iets te vertellen om wat voor een reden ook.


@ Heidi

Hoe zou jij je voelen als Kevin iets aan iedereen vertelt behalve aan jouw?

Anyway sterkte allemaal met vertellen.

Sidonia




 
 
Hoi allemaal

@Danny; Heel fijn dat je je ook kunt inleven in "onze problematiek" Het valt echt niet mee om het te vertellen, ook al heb ik een aussie husband. Voor onze beide kinderen hebben we de australische nationaliteit aangevraagd en ook Kevins slaapkamer hangt vol met aussie spul; een blauw met gele kamer met t-shirts van melbourne en australie, gele roadsigns, een boomerang en lots of pluche knuffelbeesten mbt australie; wombat, koala's, kangaroes. In ons huis is Australie wel degelijk aanwezig. Oja, mijn moeder ziet het nut er niet van in dat de kinderen een aussie paspoort hebben. Ik denk dat ze onbewust toch bang is dat we een keer die kant op gaan.

@Sidonia; ben blij dat je dit keer niet verdrietig wordt van het feit dat ik het nog steeds niet verteld heb. :grin:. Zoals je zelf zegt is het ook heel lastig om zoiets ter sprake te brengen, ook al hangen veel kamers vol met aussiespul zoals hierboven geschreven.

Er zijn inderdaad wel een paar mensen met wie ik het kan bespreken maar die houden hun mond zeker wel tegen mijn ouders. Die oom van mijn man, waarover ik gisteren schreef, weet 10 minuten later al niet meer wat hij heeft gezegd. Daar ben ik niet bang voor.
Mijn tante weet het ook wel maar het voelt af en toe gewoon lekker om even met een onafhankelijk iemand te praten.

Ik voel me er niet schuldig door dat ik het met hun bespreek.
Hoe ik zou reageren als kevin iedereen iets belangrijks bespreekt. Hij is toch al geen prater dus dat zal vast niet veranderen en als hij met iemand anders over zulke dingen praat dan doe ik daar zeker niet moeilijk over.

Groetjes heidi
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top