Wanneer de familie vertellen?

Hier is nog zo iemand die het (nog) niet duidelijk verteld heeft, ik...

Mijn vrouw is Australische en we hebben samen besloten om naar Australië te verhuizen. Om het mijn ouders te vertellen is heel moeilijk voor mij. Vooral omdat mijn moeder elke keer als we elkaar weer zien zelf al begint: Ik vind het heel naar voor Nicky's moeder, maar ik ben blij dat jullie hier blijven hoor! Dus ze ziet de bui al wel hangen waarschijnlijk, maar het maakt het er niet makkelijker op.

Ondertussen weten alle vrienden en mensen in Australië al wel dat we binnenkort willen gaan beginnen met de procedure, ik dacht dat ik het dan makkelijker kon vertellen als andere mensen het weten (dan moet ik natuurlijk wel...).
Vorig weekend wel verteld dat we aan het kijken zijn hoe het zou zijn, is er werk te vinden (want ik ben 30, zit met WW thuis met een HBO-opleiding) enz, en dat luchtte al wel een beetje op. Al was moeder best stil daarna en voelde ik mij ook erg onprettig. Toen ik alleen met mijn vader was zei hij dat ik eigenlijk niets nieuws vertel alleen dat ze niet zullen vragen hoe het daarmee gaat, maar als ik vragen heb of wil praten dat ik wel langs kan komen natuurlijk. Maar eigenlijk heb ik dus nog niet duidelijk verteld: wij gaan... :-(

Ik wil bijvoorbeeld ook niet dan mijn ouders mijn vrouw anders gaan benaderen omdat ze mij meeneemt naar Australië en zo heb ik wel meer bedenkingen...
 
[quote author=NielsV link=topic=10161.msg142310#msg142310 date=1246790090]
Hier is nog zo iemand die het (nog) niet duidelijk verteld heeft, ik...

Mijn vrouw is Australische en we hebben samen besloten om naar Australië te verhuizen. Om het mijn ouders te vertellen is heel moeilijk voor mij. Vooral omdat mijn moeder elke keer als we elkaar weer zien zelf al begint: Ik vind het heel naar voor Nicky's moeder, maar ik ben blij dat jullie hier blijven hoor! Dus ze ziet de bui al wel hangen waarschijnlijk, maar het maakt het er niet makkelijker op.

Ondertussen weten alle vrienden en mensen in Australië al wel dat we binnenkort willen gaan beginnen met de procedure, ik dacht dat ik het dan makkelijker kon vertellen als andere mensen het weten (dan moet ik natuurlijk wel...).
Vorig weekend wel verteld dat we aan het kijken zijn hoe het zou zijn, is er werk te vinden (want ik ben 30, zit met WW thuis met een HBO-opleiding) enz, en dat luchtte al wel een beetje op. Al was moeder best stil daarna en voelde ik mij ook erg onprettig. Toen ik alleen met mijn vader was zei hij dat ik eigenlijk niets nieuws vertel alleen dat ze niet zullen vragen hoe het daarmee gaat, maar als ik vragen heb of wil praten dat ik wel langs kan komen natuurlijk. Maar eigenlijk heb ik dus nog niet duidelijk verteld: wij gaan... :-(

Ik wil bijvoorbeeld ook niet dan mijn ouders mijn vrouw anders gaan benaderen omdat ze mij meeneemt naar Australië en zo heb ik wel meer bedenkingen...[tt][/tt]
[/quote]

Hoi Niels,
Jouw verhaal lijkt een beetje op mijn verhaal. Ik heb het ook een keer eerder meegemaakt dat mijn ouders, oftwel moeder, heel kwaad was dat ik eigenlijk alleen vanwege zijn plezier meeging en dat heeft mijn schoonmoeder ook geweten. Ze kreeg een hele "leuke" brief wat er op nieuw kwam dat mijn man niet deugde en niks deed om iets op te bouwen voor de toekomst. Hij slenterde liever de wereld over.
en nog meer van dat soort kritiek. Mijn man is eigenlijk nooit beschouwd als ideale schoonzoon. Ik moet zeggen dat het ook wel aan hem zelf ligt hoor want het is zeker geen prater en als mijn ouders hem niks zeggen zegt hij zelf ook niks.

Verder heeft mijn moeder ook wel eens tegen mijn schoonouders gezegd dat ze het fijn vindt dat mijn schoonouders ook een kleinkindje kort bij hebben van mijn schoonzus, niet wetend dat het er wel eens 3 kunnen worden, als de onze er erbij geteld worden. Anderzijds heeft ze ok wel eens gezegd dat ze nu ipv begraven, gecremeerd wilde worden omdat ze niet weet  wat ik ga doen en dan blijft mijn broer alleen achter om het graf te verzorgen. Het zijn nog niet dingen die hopelijk op kkorte termijn gebeuren maar verder is het wel een reele gedachte.

Ik hoop echt dat ik binnekort echt het lef heb om het hun te vertellen.
groetjes heidi
 
Hoi

Waarom maken jullie geen afspraak met jezelf.  Woensdag 8 juli om 20.00 vertel ik het mijn ouders.  Schrijf het groot op een blaadje en plak het op de ijskast!  Write down affirmatives, Ja ik ga het vertellen op Woensdag etc. 

Do NOT let YOURSELF down!

Read up about procastinators and do something about it especially if the reason is guilt.  Yes it is difficult but bite the bullet.

Sidonia
 
Ik snap niet waarom ouders zo moeilijk doen.. Ik ben zelf natuurlijk geen ouder, maar mij lijkt dat je het beste wil voor je kind. Als jouw kind gelukkig is, is het goed. Dat hele ideale schoonzoon/dochter vind ik ook al zo stom.. Hun hoeven er toch niet mee samen te leven, jij wel.
Ik zou verschrikkeled pissed off zijn als mijn moeder zich zou gaan bemoeien met mijn relatie, of met mijn schoonouders..
Niks met dit topic te maken, maar moest het gewoon even kwijt!
 
't is er niet van gekomen.
Men ouders zijn maar heel even langs geweest en zijn veel te vlug doorgegaan.
Ik wil er wel echt m"n tijd voor nemen en dank dat het ook dringend moet want ik denk dat m"n moeder wel veel vermoedens heeft, mar wacht tot ik er zelf over begin.

Voel me een slappeling... en ja ben ik dus ook...

:-(
 
[quote author=nesje link=topic=10161.msg142350#msg142350 date=1246823974]
't is er niet van gekomen.
Men ouders zijn maar heel even langs geweest en zijn veel te vlug doorgegaan.
Ik wil er wel echt m"n tijd voor nemen en dank dat het ook dringend moet want ik denk dat m"n moeder wel veel vermoedens heeft, mar wacht tot ik er zelf over begin.

Voel me een slappeling... en ja ben ik dus ook...

:-(


[/quote]
Hoi Nesje,

Dat heb ik nu ook elke keer. Telkens als ze zijn geweest dan verzin ik wel weer een uitvlucht om het maar niet hoeven te zeggen.
Af en toe voel ik me ook een slappeling hoor.
Daar zullen vast mensen op dit forum mee eens zijn.

IK ben trouwens vanmiddag wel even bezig geweest met de visumaanvraagfomulieren. Ik heb ook al een begin gemaakt met de historie van onzerelatie. als bewijs dat we een langdurige relatiehebben enz. foto's heb ik er genoeg van en ook ander bewijmateriaal.

Hopelijk heb je de volgende keer meer succes.

groetjes heidi
 
[quote author=heidi76 link=topic=10161.msg142354#msg142354 date=1246826285]
IK ben trouwens vanmiddag wel even bezig geweest met de visumaanvraagfomulieren. Ik heb ook al een begin gemaakt met de historie van onzerelatie. als bewijs dat we een langdurige relatiehebben enz. foto's heb ik er genoeg van en ook ander bewijmateriaal.
[/quote]

Moet je dat dan nog doen? Jullie zijn toch tig jaar getrouwd??
 
Als ik dit allemaal zo lees ben ik best blij met de reactie van mijn moeder. Na mijn reis van 10 maanden had ze eigenlijk al niet verwacht dat ik terug zou komen en het kwam dan ook niet als een hele grote schok dat ik aangaf naar Australie te willen (alhoewel dat wel weer een jaar of 2 later was). Toen mijn eerste aanvraag was mislukt en ik aangaf nu echt in Nederland zou blijven, heeft mijn familie zich daar echter heel erg bij neergelegd lijkt wel. Toen ik na een half jaar vertelde het toch weer te willen gaan proberen, kreeg ik in eerste instanties minder enthousiaste antwoorden... Ze vroegen zich af waarom ik dan zo graag weg wilde, wat er anders was in Australie, dat ik daar weer helemaal opnieuw moest beginnen en ze zouden wel zien of ik uiteindelijk zou gaan. Logisch ook wel. Eerst zou ik weggaan, daar hadden ze zich helemaal op voorbereid, toen bleef ik (voor hen toch wel leuk) en toen gaf ik opnieuw aan weg te gaan. Net toen ze gewent waren dat ik toch in Nederland zou blijven. Ik merk echter, nu het langer duurt en met de tegenslagen die ik heb gehad, ze toch met me meeleven (over het algemeen dan). Ik ben dan ook blij dat ik dit alles met ze kan delen.
Een eerste reactie kan dus anders zijn. Mensen moeten wel degelijk wennen aan het idee. En als ik eerlijk ben, nog niet iedereen staat te springen dat ik ga emigreren. Helaas hoor ik dan via via dat mensen daarover aan het klagen zijn, maar dit niet rechtstreeks naar mij uitspreken. Dan laat ik het ook maar. Het blijkt dan dat bepaalde vrienden wel met je meeleven en anderen meer bezig zijn met hun eigen emoties over je vertrek (wat niet erg is, zolang ze het delen en het dus bespreekbaar wordt). Echter heb ik de keus voor mezelf gemaakt en kan ik dit voor hen niet veranderen. Ik denk dat er altijd mensen onverwacht enthousiast en (on)verwacht minder enthousiast reageren. Toch ben ik wel blij dat iedereen het weet. Dit geeft ze tijd om eraan te wennen, maar ook voor mij om mijn verhaal te doen. Je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Uiteindelijk moeten we van ons leven maken, wat onszelf gelukkig maakt. Voor familie/ vrienden en anderen naasten is het natuurlijk heel jammer dat je je geluk vindt aan de andere kant van de wereld, maar als je geluk niet in nederland ligt zullen ze dat moeten accepteren. In hoeverre ze je kwijtraken ligt ook bij de achterblijvers, want afstand hoeft niet te beteken dat ze je verliezen, al zal het natuurlijk wel een beetje zo voelen.
Ik hoop dat iedereen snel de moed vindt om hun naasten van hun plannen te vertellen. Hoe de reactie ook is; als je je nu al zoveel zorgen maakt zal het alleen maar verlichten. Ergens tegen op zien (in dit geval vertellen dat je gaat emigreren) is vaak erger dan de reactie achteraf! Succes :up:
 
[quote author=Catkin link=topic=10161.msg142360#msg142360 date=1246828990]

...Uiteindelijk moeten we van ons leven maken, wat onszelf gelukkig maakt...

...In hoeverre ze je kwijtraken ligt ook bij de achterblijvers, want afstand hoeft niet te beteken dat ze je verliezen, al zal het natuurlijk wel een beetje zo voelen...

[/quote]

Mooie wijze woorden Catkin
 
"Het zweet in z’n handen, een brok in z’n keel.
De grote dag was eindelijk daar.
Dat z’n ouders konden huilen, zag hij nu voor het eerst.
Maar z’n vliegtuig dat stond al klaar.

Waarom valt het weggaan ons vaak zo zwaar, 't is opzich zo'n eenvoudige stap.
'T is de prijs die de ander betalen moet voor wat jij al lang besloten had."

Klein stukje uit het liedje "Het weggaan" van Pater Moeskroen, maar wel een mooi stukje en het klopt ook.
 
[quote author=alieNL link=topic=10161.msg142357#msg142357 date=1246826755]
[quote author=heidi76 link=topic=10161.msg142354#msg142354 date=1246826285]
.
[/quote]

Moet je dat dan nog doen? Jullie zijn toch tig jaar getrouwd??
[/quote]
Hoi Alie
Ik doe het wel. Je kan maar beter te veel als te weinig informatie meegeven. Nu de schnell procedure (tijdelijk) is afgeschaft kun je ook niets meer toelichten en moeten ze het allemaal hebben van formulieren.

We zijn inderdaad al weer een tijdje getrouwd ja. Aanstaande zondag wordt het al weer 6 en een kwart jaar. In totaal zijn we nu 12,5 jaar samen.


groetjes heidi
 
[quote author=Gwen link=topic=10161.msg142335#msg142335 date=1246805526]
Ik snap niet waarom ouders zo moeilijk doen.. Ik ben zelf natuurlijk geen ouder, maar mij lijkt dat je het beste wil voor je kind. Als jouw kind gelukkig is, is het goed. [/quote]

In een ideale situatie zal het ook zo gaan..... alleen niet alles is ideaal....

Het is ook moeilijk om te vertellen omdat je mensen verdriet gaat doen en ik kan me niet voorstellen dat iemand dat leuk vindt om te doen....het is alleen onvermijdelijk.

Heb besloten om er niet veel langer mee te wachten, want ik heb zelf last van dat geheimzinnig gedoe.  :?
 
Hi

Had een bericht geschreven en geplaatst maar bij nader inzien wil ik het verwijderen.  Lukt me niet want het vermeld dat ik geen tekst heb geplaatst.  Sorry

Sidonia
 
Ik heb net met mijn man gepraat en gezegd dat ik het deze week nog aan de familie wil vertellen.

Ik wil ineens iedereen van mijn familie en zijn familie samen en er een gezellige avond van maken.  Ik heb in Antwerpen een Australische bar gevonden (hoop dat ze nog bestaat, want kan geen telefoonnr vinden) en daar willen we woensdagavond iedereen naar toe laten komen.  Kunnen we bij een lekker glaasje australische wijn het vertellen.
Ik hoop dat de bar er nog is, want voor de rest is er in België geen enkel australisch cafe te vinden.  En mijn man vindt dat we ze niet naar Nederland kunnen laten rijden.

Hij is van mening dat we gewoon langs hen thuis rijden, effe binnespringen, het zeggen en terug weg naar de volgende, ...  Daar voel ik me toch niet goed bij...


dus duimen maar dat de bar er nog is  Ik rij er morgenvroeg eerste werk heen om het te checken...

grtjes

i'll keep you all posted 
 
Hoi Nesje,

Het is wat he? Ik snap het precies. Ik ben ook elke keer excuses aan het zoeken om het niet te vertellen. Vandaag was ik ook weer bij mijn ouders maar mijn vader stond op het punt om te gaan werken en om mijn moeder er dan alleen mee op te zadelen vind ik niet eerlijk.

Ik kreeg net ook al van mijn tante een mail via de inbox op hyves met de vraag of ik het al verteld had. Eerst was mijn schoonmoeder degene die het elke week aan de telefoon vroeg en nu is het mijn tante. Eigen schuld hoor, had ik het maar eerst mijn ouders moeten vertellen voor ik de rest inlicht. Maar het voelt wel alsof er een hele grote druk op staat. Iedereen zit maar te pushen. Ik kan zo ook niet eeuwen doorgaan,  dat weet ik wel maar ik doe het wanneer het MIJ  uitkomt.

groetjes heidi
 
Jouw idee is wel goed Nesje.
Zo kun je iig niet terugkrabbelen op het grote moment.
Zet um op!  :up:
 
@Nesje: Op deze manier kan je inderdaad niet terugkrabbelen..... Maar hou er rekening mee dat je mensen iets gaat vertellen dat hun hele leven op de kop gaat zetten. Wat voor jou de beste beslissing van je leven is, betekent voor hun het "verliezen" van een dierbaar iemand. Dat je overige familie leden het op deze manier wilt vertellen is een leuk idee, maar vertel het jullie ouders gewoon in een vertrouwde besloten omgeving. Want dat er tranen komen is bijna zeker.

Heel veel succes er mee en geniet van de opluchting wanneer het hoge woord er uit is. Vergeet ook niet dat ouders hun kinderen veel beter kennen dan we altijd maar denken (de meeste dan..)

Sacha
 
IK HEB HET GEDAAN!!!!!!!!!!!!!!!!!! JIHAAAAAAAAAAAAAA, voelt goed :lol:

Ik ben vanmorgen in mijn auto gestapt en naar mijn ouders gereden.  Ik had bijna een maagcrisis van de stress, maar heb het toch gezegd.

Mijn moeder had nog helemaal niks in de gaten gehad, alhoewel ik dus al heel veel hints had gegeven.  Mijn vader zei dat hij altijd al een voorgeveoel heeft gehad, maar ja die wilde zelf in 1968 naar Australië verhuizen, maar mijn moeder wilde niet.

Eerste reactie van mijn moeder was negatief, zo van : jullie hebben het toch al eens geprobeerd en jullie moeten steeds met jullie gezicht ergens tegenaan lopen...
Heb er niet op gereageerd en toen was ze al bezig hoe ze ons kan helpen enzo.
Ze waren wel blij dat ze het nu al weten en niet pas op het laatste moment voor een voldongen feit worden gezet.

Op het einde van het gesprek vroeg ze zelfs al hoe het zat als ze ook naar daar willen komen...

Nu moet mijn man het nog aan zijn moeder vertellen, ben is benieuwd wanneer die het gaat doen.  Ik hoop snel.

Zo ben super opgelucht!!!

Nog is bedankt voor de vele steun van jullie allen!

Ben is beneieuwd naar hun reacties de volgende dagen ...
 
Hoi Nesje,

Heel goed dat je het je ouders heb verteld.Gefeliciteerd!!! :up: Nu moet ik het nog zien te overwinnen.

Heb na mijn reactie op de mail van mijn tante nog een reactie teruggekregen waarin ze schreef dat mijn moeder er niet raar van zou opkijken dus ik denk dat zij er al meer met hun overgesproken heeft waarin ze een beetje heeft gepeild hoe de reactie zou zijn.
Ik denk dat ik deze week ook de stoute schoenen maar aan trek want ik kan niet als enige achterblijven natuurlijk :grin:
Mijn ouders gaan dit weekend een paar dagen weg dus eigenlijk wil ik het er voor de tijd nog over hebben. Ik heb dus nog 3!! dagen.

groetjes heidi
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top