Wanneer de familie vertellen?

Heidi...ik dacht echt: nu ga je het vertellen... Is het anders geen idee om het samen met Darren te doen?
Eerlijk gezegd denk ik dat voor jou het 'juiste' moment niet gauw komt, want er is geen 'juist' moment.
het zal voor jou en voor je ouders altijd moeilijk blijven.
Wat zul jij trots op jezelf zijn als je het hebt verteld, maar je moet het nu wel doen. Vind je het ook moeilijk
om te vertellen omdat je nog twijfelt, of heb je dat helemaal niet meer?
Ik bedoel, het is makkelijker om iets te vertellen waar je voor de volle 100% achter staat, dan iets waar je
met je zelf nog niet helemaal uit bent.

Een brief schrijven lijkt mij jou ook passen, je schrijfvaardigheid is groot en duidelijk, je kunt de dingen
goed onder woorden brengen.

Kom op meisje, echt even doorzetten, want hoe langer je de dingen meesleept, hoe zwaarder ze worden!

Veel succes, Marja
 
Hoi Marja,

Dat dacht ik van mezelf ook hoor. Dat ik het vandaag zou gaan vertellen, maar het tegendeel blijkt waar.
Misschien moet ik dan toch maar die beruchte brief gaan schrijven.

Over het algemeen heb ik eigenlijk geen twijfels meer over het wel of niet naar australie gaan, maar ik heb toch een beetje een benauwend gevoel van"als ik het vertel dan is er geen weg terug naar het oude" Dan begint het echt met het regelen. Daar zie ik ook wel een beetje tegenop; huis verkopen, visum aanvragen, alles in nederland opzeggen en niet te vergeten het afscheidnemen van familie/kennissen, je weet wel, allemaal grote mensen dingen :grin:

Aan de andere kant wil ik mijn schoonouders ook graag het grote nieuws brengen aan de telefoon dat ik het mijn ouders verteld heb.

Het is me allemaal wat Nu zit ik er weer dagen tegenaan te hikken. Op sommige dagen heb ik wel eens het idee om alles af te blazen van het naar australie gaan. Dan ga ik gewoon hier verder waar ik gebleven ben. Nieuwe slaapkamer, nieuwe meubels enz. Hebben jullie dat zelf nooit gehad tijdens je proces om naar australie te gaan?

groetjes heidi
 
Heidi

Alsjeblieft, ga naar een councellor en sort out je gevoelens! 
Je hebt er niets aan dat je met deze vragen zit.  Je blijft over hetzelfde heen en weer gaan.  Mocht je het je ouders vertellen en zit je daadwerkelijk ooit hier dan heb je nog steeds dezelfde rot gevoelens.  Je zult nooit lekker in je vel zitten met het schuldgevoel tegenover je ouders, hier of daar.

Sidonia
 
[quote author=sidonia link=topic=10161.msg142698#msg142698 date=1247173745]
Heidi

Alsjeblieft, ga naar een councellor en sort out je gevoelens! 
Je hebt er niets aan dat je met deze vragen zit.  Je blijft over hetzelfde heen en weer gaan.  Mocht je het je ouders vertellen en zit je daadwerkelijk ooit hier dan heb je nog steeds dezelfde rot gevoelens.  Je zult nooit lekker in je vel zitten met het schuldgevoel tegenover je ouders, hier of daar.

Sidonia
[/quote]

Ik denk dat Heidi's gevoelens niet meer dan normaal zijn. Het is een big deal om naar de andere kant van de wereld te verhuizen, en soms zit het niet mee. Als er tegenslagen zijn dan voelt 'opgeven' soms een stuk makkelijker, en schiet dat zeker wel eens door je hoofd.
Iedereen is er vast met je over eens dat het redelijk lang duurt voordat Heide het tegen haar ouders verteld, maar wie bepaald het termijn waarin het nog 'normaal' is, en wanneer niet meer?
Niet ik, niet jij..
Vind het een beetje hard om te zeggen dat ze naar een councellor moet....
 
Hi Gwen

Sorry in Nederland is naar een counsellor misschien iets negatiefs, zo van dat je niet lekker in elkaar zit, maar zo bedoel ik het niet.

In Australie is het heel gewoon om naar een councellor te gaan als je ergens niet uit komt.

Gewoon iemand om je te helpen om uit te zoeken wat je nou daadwerkelijk tegenhoud. 

Tuurlijk is het heel moeilijk om te vertellen en duurt het voor de een langer als de ander, maar als je erzelf niet uitkomt waarom dan geen hulp halen. 

Sidonia
 
Hi Sidonia.
Ik ben zelf ook niet tegen counsellors. Ik bedoel ik wordt er zelf een  :wink: Maar dan ga je in Australie blijkbaar wel sneller naar een counsellor dan in Nederland..
Ik vond je bericht aanvallend overkomen op Heidi, maar ik neem aan na dit berichtje, dat dat dan niet zo bedoeld was.
:up:
 
Ja het medische wereldje zit hier qua toegang en omgang wat makkelijker in elkaar.  Je hoeft hier ook niet via een huisarts ofzo.    Alles gaat wat gemoedelijker.

Ik zit hier al een aantal jaar en vergeet soms weleens dat sommige dingen in Nederland een andere 'label/stigma' hebben.

Hier is het iemand waar je gewoon je hart kan luchten en de beste man/vrouw stelt je vragen waardoor je langzaam maar zeker daar je 'issues' heen werkt.  Ik gun Heidi het beste, 'schuld' vrij. 

Sidonia
 
Ik ga morgen naar mijn ouders om het te vertellen.. heb met mijn zus doorgenomen hoe ik het beste mijn verhaal kan beginnen. Ze vond het echt goed. In mijn verhaal wil ik beginnen vanaf het moment dat ik als 8 jarig meisje op de boot richting Nederland aan het gaan ben. Begin met het vragen naar foto's die toen zijn gemaakt en of mijn moeder die nog heeft. Met die foto's ga ik zo goed mogelijk proberen uit te leggen welke gevoelens ik toen al had voor Oz en wat het al die jaren met mij gedaan heeft. Hopelijk zal ze het begrijpen....
Zal wel zakdoekjes voor haar meenemen, want dat ze zal schrikken staat zeker. Ze heeft de laatste tijd best veel te verduren gehad binnen ons gezin... en dan ook nog horen dat 1 van haar twee dochters vertrekt...

Maar goed dit hoor voor mij bij mijn beslissing, dus zal hier ook doorheen moeten.... en inderdaad zoals hier eerder geschreven.. ik moet mijn moeder ook tijd geven om aan het idee te wennen en haar de tijd geven om naar een afscheid toe te werken.

Ik weet dat er in Nederland een dame is die zowel mensen die vertrekken als mensen die achterblijven begeleiden... weet haar naam niet meer... weet dat er hier wel eens over geschreven is maar zonder naam kan ik niet zoeken... iemand? Misschien wel goed voor mijn ouders...
 
Hoi allemaal,

Leuk dat jullie allemaal zitten speculeren over mijn gevoelens over australie :grin: Allemaal counselors in spe :grin:
Ik heb een halve dag niet gelezen en ik zie allerlei verhalen over mijn binnenste, hihi, zonder dat ik er bij ben.

Kathren, Ik hoop voor jouw dat het morgen wel goed uitpakt. Dat je echt kunt uitspreken waar je voor komt.
Die counsellor in Nederland heet Saskia Zimmerman, zij heeft een eigen website op www.bewustemigreren.com Ze geeft ook workshops voor emigranten in spe en ook de achterblijvers worden niet vergeten.

Ik zelf zal moeten wachten tot mijn ouders weer terug zijn van hun weekendje weg. We wachten af.

groetjes heidi
 
kom op heidi,
you can do it!!!!! :cheer: :cheer: :cheer: :cheer: :cheer: :cheer: :cheer: :cheer: :cheer: :cheer:

het lucht zo op, ik kan het je echt aanraden.

Momenteel is mijn man het aan zijn moeder aan het vertellen...
'k ben zeer benieuwd hoe dat gegaan is...

Ik heb net een tijdslijn gemaakt die ik aan alle familieleden wil geven met alle stappen + data van het proces erin, zodat ze zelf een beetje mee kunnen volgen.


grtjes
 
Hoi Nesje,

Dat vertellen dat lukt me wel maar hoe en wanneer :think: :think:

Ik hoop dat je man het ook fatsoenlijk uit zijn mond kan krijgen :grin: Zoals Gwen al zei; Het is niet zomaar iets waar je ze mee opzadelt. Mijn tante was er heilig van overtuigd dat mijn moeder er niet van op zou kijken maar ik weet het nog zonet niet. Vorig jaar toen ik vertelde dat we bezig waren om ook voor Jeremy een aussie paspoort vond ze het onzin en zag ze het nut erniet van in. Misschien is ze toch bang dat er iets op stapel ligt.

Gaan jullie nog een weblog beginnen om iedereen op de hoogte houden of houd je het bij de timebanner waar je net over schreef?

Ik hoor het wel een dezer dagen hoe het is gegaan.

groetjes heidi
 
Ik heb een blog, dat werk echt prima. De mensen die me vanaf het begin hebben gevolgd krijgen nu automatisch een mailtje als ik een nieuwe blog heb geschreven. Ook kun je er foto's en dergelijke kwijt.
 
Interessante topic..
Heeft iedereen vroeg of laat mee te maken.
Volgens mij wel eens eerder een topic over geweest?

Wij hebben het nog niet verteld al zijn we er al vrij lang mee bezig, we wilden eerst meer zekerheid of het zou lukken om niemand onterecht verdriet te doen. We dachten dat het er nu wel zo´n beetje van zou komen en nu is er weer een kink in de kabel waardoor het nog langer onzeker blijft.


Vertellen? Zodat je dat onderwerp waar je zo vol van bent kunt delen en mensen aan het idee kunt laten wennen.

Of toch niet? Want het is ook weer zooooo vervelend om iedereen met gebogen hoofd te moeten melden dat je ´wilde´plannen (weer) niet doorgaan (we roepen al zo lang dat we weg willen).

Hebben de meeste mensen die het vertellen al ´zekerheid´over hun vertrek?

Marika
 
Goh een weblog, zou het daar niet nog wat vroeg voor zijn denk je...  uiteindelijk plannen we maar om te vertrekken in juli 2012, dus das nog ver weg hé.
ik denk wel dat we zoiets gaan doen als we onze medicals gedaan hebben of als ons visum echt is toegewezen.  Er moet ook wel wat te beleven zijn om zo'n weblog voor de mensen hé.  Ik weet het nog niet.  Ik ga eens eerst wat andere weblogs bekijken en zie nog wel dan.  Ik breng jullie er wel zeker van de op de hoogte dan.
Iemand al suggesties van leuke weblogs die ik kan bekijken?

[sup]Vertellen? Zodat je dat onderwerp waar je zo vol van bent kunt delen en mensen aan het idee kunt laten wennen.

Of toch niet? Want het is ook weer zooooo vervelend om iedereen met gebogen hoofd te moeten melden dat je ´wilde´plannen (weer) niet doorgaan (we roepen al zo lang dat we weg willen).[/sup]

@ marika :
vertellen maar.  Lucht enorm op en is leuker wanneer je erover kan praten.  Ik ben erg open met mijn ouders en had het gevoel ze constant te beliegen.  Ik kreeg er bijna een maagzweer van van het stressen.
En tja, wilde plannen, die zijn ze van ons al wel gewoon...
 
[quote author=Marika link=topic=10161.msg142796#msg142796 date=1247243289]

Vertellen? Zodat je dat onderwerp waar je zo vol van bent kunt delen en mensen aan het idee kunt laten wennen.

Of toch niet? Want het is ook weer zooooo vervelend om iedereen met gebogen hoofd te moeten melden dat je ´wilde´plannen (weer) niet doorgaan (we roepen al zo lang dat we weg willen).

Hebben de meeste mensen die het vertellen al ´zekerheid´over hun vertrek?

Marika

[/quote]

Mijn ouders, broer en schoonzus en vrienden weten al van mijn plannen vanaf het begin. Eigenlijk heb ik deze nooit voor hen verborgen gehouden. Ze hebben het hele proces meegemaakt; van twijfelen, tot aanvraag. Ook mijn collega's wisten van mijn aanvraag af. Ik vond het fijn, dat ik erover kan praten en dat zij langzaam aan het proces konden wennen. Ook toen het, bij mijn eerste aanvraag, niet doorging, was het fijn dat ik mijn verhaal kwijt kon.
Toen ik voor de tweede keer een aanvraag deed (nadat ik had gezegd dat ik mijn leven in Nederland ging opbouwen) heb ik het eerst stil gehouden, totdat ik zeker wist dat ik de aanvraag weer zou versturen. Toen heb ik het met mijn ouders en broer en schoonzus gedeeld. Iets later ook aan vrienden. Een paar collega's weten nu van mijn aanvraag af, maar niet allemaal. Ik zit weer opdezelfde werkplek waar ik in 2007 ontslag heb genomen om te gaan emigreren, dus het lijkt me niet zo geschikt hen nu al in te lichten. Een paar van mijn collega's weten het wel, aangezien zij mij hebben geholpen met brieven schrijven. Ik merk dat ik het al heel moeilijk vind nu niks tegen mijn collega's te zeggen. Velen vragen nog wel eens of ik niet ooit weer naar Australie willen. Dat maakt het wel lastig. Ook als we het gewoon over toekomst hebben. Ik ben blij dat ik het met de meeste mensen om me heen kan delen. Een aanvraag is een lang en soms slopend proces en het is fijn dat met anderen te kunnen delen. Daarnaast merk ik dat veel mensen even nodig hebben om aan het idee te wennen, dus is het wel zo eerlijk het zsm te vertellen.

Goh een weblog, zou het daar niet nog wat vroeg voor zijn denk je...  uiteindelijk plannen we maar om te vertrekken in juli 2012, dus das nog ver weg hé.
ik denk wel dat we zoiets gaan doen als we onze medicals gedaan hebben of als ons visum echt is toegewezen.  Er moet ook wel wat te beleven zijn om zo'n weblog voor de mensen hé.  Ik weet het nog niet.  Ik ga eens eerst wat andere weblogs bekijken en zie nog wel dan.  Ik breng jullie er wel zeker van de op de hoogte dan.
Iemand al suggesties van leuke weblogs die ik kan bekijken?
Click to expand...

Een weblog van iemand die ook nog niet is vertrokken: http://catkin-downunder.blogspot.com/
 
[quote author=nesje link=topic=10161.msg142800#msg142800 date=1247245033]
Goh een weblog, zou het daar niet nog wat vroeg voor zijn denk je...  uiteindelijk plannen we maar om te vertrekken in juli 2012, dus das nog ver weg hé.
ik denk wel dat we zoiets gaan doen als we onze medicals gedaan hebben of als ons visum echt is toegewezen.  Er moet ook wel wat te beleven zijn om zo'n weblog voor de mensen hé.  Ik weet het nog niet.  Ik ga eens eerst wat andere weblogs bekijken en zie nog wel dan.  Ik breng jullie er wel zeker van de op de hoogte dan.
Iemand al suggesties van leuke weblogs die ik kan bekijken?
[/quote]

Wij zijn inderdaad gestart in Januari 2006. Dat was enkele maanden voor we daadwerkelijk vertrokken..... :)

Er is elders hier op xpdite een topic die een hele lijst bevat van weblogs van xpditers, daar zou je eens een kijkje kunnen nemen. Probeer hem zo wel even op te snorren .. :). Ook hebben velen de weblog link in het profie staan. Klik op het wereldbolletje wat je onder iemands avater/profile ziet staan ...

EDIT: Dit is het genoemde topic: http://www.xpdite.net/forum/index.php?topic=4712.0
 
[quote author=Marika link=topic=10161.msg142796#msg142796 date=1247243289]
(we roepen al zo lang dat we weg willen).
[/quote]
Dat deed ik inderdaad ook al jaren.
En toen we, na onze vakantie in OZ, naar onze ouders gingen met de mededeling dat we officieel waren begonnen met de procedure, was het dus niet zo'n heel grote verrassing.
Nog steeds niet heel erg leuk voor ze, maar ze zagen het van mijlenver aankomen.

Bart
 
Misschien helpen de tips die hier voor achterblijvers opstaan (wellicht goed om ze eens door te nemen met je familieleden):
http://www.kidsoverzee.com/achterblijvers.html
 
Jippie... heb een eigen blog gestart!! Na het bekijken van alle andere blogs kreeg ik er ook zin in. :clap2:
Ik moet nog wel even wachten om het aan vrienden en familie door te sturen, want mijn man moet het nog aan zijn broer vertellen.
Ik wil het daarna ook aan een aantal goeie vrienden doorsturen en dan zien we wel hoe het loopt!

Alvast een preview voor jullie 

http://ineselgertosj-goingdownunder.blogspot.com/
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top