zeker of twijfel

@ Eerainuh en Kathren:
Ik ben zeker wel tevreden met mijzelf, heb er bijv geen moeite mee dat ik een nerd ben. Klinkt heel onbenullig, maar in mijn omgeving is nerd een scheldwoord, ga maar na. Nee het is echt onvrede met de omgeving. Ik heb hier geen leuke baan, geen leuke familie, geen sociaal netwerk, ik heb hier uberhaupt geen bestaan. Naast dat ben ik het land zelf ook gewoon zat: het is zo kleinschalig allemaal. Ik voel me opgesloten en verstoten en wil een nieuw leven beginnen. Zoals je al zegt Earainuh, mentaal is de eerste plek waar je woont. Mentaal zit ik al in Australië, mentaal ben ik al járen uit Nederland weg en zwierf ik eerst maar wat rond in cyberspace. Door een aantal zaken is die 'mentale thuisplaats' recentelijk Australië geworden, maar hier ben ik al jaren mentaal afwezig. En nu heeft het er alle schijn van dat die droom in stukken gaat vallen.
 
Hoi Cowabungaa,

Ik lees je, en ik denk te snappen :) where you're coming from, waarom je zegt wat je zegt, maar... Kan het niet helpen dat er bij mij wat bellen gaan rinkelen als ik jouw woorden lees. Maar goed, who am I, en ik kan je beter veel succes wensen.

Cheers,

Irene
 
Toch fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met twijfels.
Ik denk bij ons hangt het voor een groot deel samen met het hele visa proces. Toen we 2 jaar geleden hier naar toe kwamen, dachten we
na hooguit 1,5 jaar ons SIR in de zak te hebben en dat we konden gaan en staan waar we wilden.

Niet dus! We zijn hier met een 457 visa met een baan die we het liefst willen stoppen, maar de enige mogelijkheid hier nu een permanent
zo snel mogelijk te krijgen is via deze werkgever. Die wil dat doen maar op een of andere manier gebeurd er maar niks en moeten we hem voortdurend
pushen. Bovendien zitten we dan toch nog vast aan deze baan plus woonplek en dat is allemaal niet hoe we ons dat voorgesteld hadden.

Dit zijn dingen die kan je niet voorzien. Ik heb eigenlijk geen heimwee gehad, maar nu komt het steeds vaker, dat ik denk, als ik dit
van te voren had geweten, was ik niet gegaan. En we waren super zeker van onze stap. Mijn man wil nog wel liever hier blijven, hoewel
hij hier niet gelukkiger is dan in NLD. Maar ik weet het echt niet meer, van mij apart gaan we volgende maand terug en bouwen daar weer
een nw leven op.

Ik vind het toch prettig te weten dat ik niet de enige ben, met deze vervelende gedachtes.

Lien
 
Ik denk dat het heel normaal is twijfels te hebben, ook als je daar nog zit.
Daarnaast denk ik dat, als je ergens zit waar je liever niet wil zijn en een baan hebt die je niet zo leuk vindt het erg moeilijk is. Zeker als je ver weg zit van je familie en je eerder opgebouwde sociale netwerk. Op het moment dat je wel vrij was geweest te gaan en staan waar je wilde, was het waarschijnlijk een heel ander verhaal. Dan kon je een andere baan zoeken en eventueel verhuizen. Dat scheelt denk ik een hoop.
Daarnaast denk ik dat je pas weet wat het is om te emigreren als je daadwerkelijk de stap hebt gezet. Ik heb er heel veel zin in om weg te gaan (owkee ga eerst nog een jaartje naar nieuw zeeland, maar ben niet van plan nog terug te gaan naar nederland), maar weet ook niet hoe het voor mij uit gaat pakken. Dat weet je van te voren nooit. Natuurlijk ga ik ervan uit dat ik liever in australie ben dan in nederland, anders zou ik dit lange proces (inmiddels 4 jaar) niet zijn begonnen en hebben doorgezet. Echter kan ik pas na minimaal 1 jaar (wellicht wat langer) beslissen of het de goede keuze of niet is geweest. Ik hoop niet ooit terug te verhuizen naar nederland, maar hou wel in gedachten dat dit wel altijd een mogelijkheid is. Dan is de druk ook wat minder groot. Ik ga ervoor mijn leven op te bouwen in australie, maar als ik daar ongelukkig zou worden (nou wil ik het wel minimaal 1 jaar gaan geven, omdat je daar wel eerst wat op moet gaan bouwen) dan ga ik weer terug naar nederland. Nogmaals ga ik daar niet vanuit, maar de mogelijkheid is er wel altijd.
Momenteel heb ik juist helemaal geen twijfels. Ik heb er juist hardstikke veel zin in. Ondanks alle tegenslagen, waar ik echt wel erg van baal, ben ik er klaar voor aan mijn avontuur te beginnen en zie ik wel waar het schip strand (nou ja uiteindelijk in Australie). Wat ik wel merk is, hoeverder ik in de procedure van vertrekken sta (nog 2 maanden en een kleine 4 weken), hoe meer ik me ook besef wat ik achterlaat. Mijn familie, mijn vrienden, mijn poes. Mijn broer en zijn vrouw verwachten hun eerste kindje in maart, als ik net 1 tot 1,5 maand weg ben. Dat mannetje zal straks een andere band met mij hebben als met zijn andere ooms en tantes. Hij kent mij dan voornamelijk van internet en foto's. Dat is jammer en een gevolg van de keuze die ikzelf heb gemaakt. Daarnaast heeft mijn keuze niet alleen nadelige gevolgen voor mijzelf maar ook voor mijn omgeving; mijn familie en in mindere mate ook mijn vrienden. Met hen moet je een ander soort relatie opbouwen.
Maar ondaks dat ik met dit alles bezig ben, weet ik dat ik dit moet doen. Het is een keuze die ik heb gemaakt, maar diep van binnen voelt het niet als een keuze. Dit is iets wat ik moet doen. Ik moet uitzoeken of het gevoel dat ik liever in australie woon klopt of niet. Anders blijf ik altijd twijfelen en kan ik niet op een goede manier verder met mijn leven. Dus ondanks de negatievere gevolgen van mijn keuze, ga ik vol goede moed over een aantal maanden naar de andere kan van de wereld en ga ik mijn eigen weg.
 
Wij waren super zeker van het hele emigratie gebeuren, ookal vroeg mijn familie of niet eerst wilde proberen en na een jaar ofzo
definitief te beslissen. Maar nee, wij gingen er voor, je gaat niet je hele inboedel en kids naar de andere kant van de wereld
vervrachten als je 2 jaar later weer terug wilt gaan was onze mening. Maar ja zo kan het toch allemaal veranderen.
Misschien gebeurd er de komende weken nog iets positiefs, waardoor we toch blijven en hier onze toekomst verder kunnen plannen.

Ik merk dan dat ik het nodig heb om me ergens te kunnen settelen, vastigheid, een eigen plek, na al deze jaren van onrustigheid.
Dat begon natuurlijk al in NLD want je gaat binnenkort (3 jaar later) emigreren, dus je investeerd minder in je sociale netwerk,
hobbies, gaat niet meer voor dat ene jaar lid worden van die ene club enzovoorts en dat gaat dus hierdoor, omdat we nog steeds niet
daar zijn waar we zouden willen zijn . En met al fijne nwe regels van de immigration word het er niet beter op.

Zo kan het gaan, ben erg benieuwd waar we volgend jaar wonen!

Lien
 
Was ik eerder erg zeker van mijn zaak, moet ik zeggen dat ik sinds vorige week wel wat twijfels voel. Juist door al het afscheid. Het begon vorige week in het theater. Daar heb ik een groot sociaal netwerk liggen, wat voor een deel toch redelijk snel zal verwateren... Daarnaast heb ik zoveel mogelijkheden daar om erg leuke dingen mee te maken, als premieres etc etc. Dat doet wel pijn dat achter te moeten laten. Mijn werk vond ik niet zo heel erg, daar ik eigenlijk sowieso wel van plan zou zijn geweest op een gegeven moment weg te gaan. Het feit dat ik nu bij mijn ouders zit, geen eigen plekje heb en het besef helemaal overnieuw te moeten beginnen. Tot vorige week dinsdag stond ik voor 100% achter mijn beslissing en nu... nu weet ik het gewoon even niet meer. Is dit wel wat ik wil... Is het positieve wat ik eerder heel sterk voelde wel genoeg, om de dingen die ik achterlaat in balans te brengen. Tuurlijk kan ik altijd terug komen, maar nu baal ik zelfs even van het feit dat ik de komende tijd een aantal dingen zal gaan missen... Uitjes die gepland staan, plannen die anderen hebben etc.
Misschien logisch dat ik ga twijfelen zo vlak voor vertrek, maar het voelt wel rot. Ik probeer naar iedereen uit te stralen dat ik er zo'n zin in heb, terwijl ik momenteel zo twijfel of ik er wel zin in heb. Ik vind dat ik moet gaan. Ik moet dit gaan uitzoeken. Maar waarom twijfel ik ineens dan zo erg?
Is dit herkenbaar voor anderen? Ik vind het in ieder geval heel vervelend.
 
Heel herkenbaar!
Op dit moment heb ik er geen last van, maar ik snap precies wat je bedoelt.
Ik denk dat er weinig aan te doen is. Vraag jezelf tenminste NOOIT af waarom je je zo voelt. Als je er perse over na wil denken, vraag je zelf dan altijd 'hoe het komt' dat je je zo voelt. Klinkt mss als hetzelfde, maar misschien weet jij ook wel als maatschappelijk werker dat bij het woord 'waarom' al een waarde oordeel zit, en bij 'hoe komt het' niet.
Meis, het komt uiteindelijk allemaal goed.
 
Hoi Femke,

Kan me helemaal voorstellen dat het zo voelt. Afscheid nemen gaat altijd gepaard met gemengde gevoelens, dat kan haast niet anders. Zeker wanneer je ziet dat je een groep mensen gaat achterlaten waar je gevoel voor hebt en hele leuke dingen mee heb gedeeld. Op dit moment zie je (daardoor misschien) nu even niet helder waarom je deze stap ook al weer gaat maken.

Sterkte ermee in iedergeval!

Groetjes,
Kathren
 
Het probleem is denk ik dat ik denk dat ik er wel klaar voor ben elders opnieuw te beginnen, maar dat ik twijfel of ik er klaar voor ben om mijn leven wat ik hier heb, achter me te laten... Mijn baan beviel me sowieso niet meer zo goed, maar mijn sociale leven des te meer. Daarnaast lijk ik soms moeite te hebben me te binden en lijk ik altijd op zoek te zijn naar wat ik niet heb. Ik ben altijd op zoek naar een project om om handen te hebben, maar als het dichter in de buurt komt is de aantrekkelijkjeid er een beetje af (dat zit overigens in de familie, mijn broer is net zo maar minder rigoureus).
Nogmaals hoop ik van harte dat het gewoon met de spanning van het vertrek te maken heeft, maar soms ben ik bang dat ik, zoals ik al zei, wel klaar ben een nieuwe start te maken maar (nog) niet klaar ben om mijn leven hier af te sluiten. Gister lukte het me aardig om, door dingen in auckland te zoeken, zoals woonruitme, werk, leuke dingen die ik hier ook doe, mijn gedachten te verzetten. Maar vandaag zou ik me weer het liefste willen verstoppen... Het nadeel is dat ik sowieso nooit echt heimwee heb gehad. Ik heb nu ook geen heimwee naar mensen, maar naar het geheel van leven wat ik had.
Ik heb er ook nog niet over gepraat, wil mijn ouders er niet mee op zadelen. Aangezien ik wel vaker impulsief ben kwa gevoelens en beslissingen hierom trend, wil ik even wachten tot ik weet hoe ik me voel als ik daar ben. Daardoor loop ik wel continue op mn tenen om maat enthousiast vol te houden hoe geweldig het allemaal is. Gelukkig heb ik net wel een vriendin gemaild, zodat ik het er met haar wel over kan hebben. Het kan namelijk zomaar zijn dat ik in auckland kom en nooit meer weg wil. Dan wil ik deze bovenstaande onrust niet al in nederland veroorzaakt hebben. Wat dat betreft is het goed dat mijn visum voor australie even op zich laat wachten. Als ik het straks echt niet weet heb ik na toekenning nog 5 jaar om mijn visum te gaan gebruiken. Dat moet toch tijd genoeg zijn.
 
hey Femke,

Ik ken je gevoel wel een beetje. Dat van altijd een doel nastreven, iets omhanden moeten hebben en dan steeds nieuwe dingen zoeken als het ene doel bereikt is.
Ik heb mezelf ook al afgevraagd of dat ook zo zal zijn eens ik in Australië ben.
Daarom is studeren eens ik daar ben voor mij zeer goed, dan heb ik wat omhanden.

Toen wij 5 jaar geleden naar Gran Canaria verhuisde heb ik de fout gemaakt om niet meteen te gaan werken. Ik had teveel tijd en idealiseerde mijn Belgische leven (veel vrienden, sociale contacten, ...)

Maar ik vind gewoon dat je (ik) ervoor moet gaan. Wat je niet geprobeerd hebt kan je niet weten!

Je kan jezelf al vast nooit verwijten dat je het niet geporbeerd hebt!

Wij hebben onszelf opgelegd om minsten voor 2 jaar downunder te blijven, omdat dit de tijd is dat ze zeggen dat je nodig hebt om je nieuwe leven een kans te geven. Ik ga beginnen met een schriftje bij te houden met alle dingen die ik haat en waarvan ik hou in België en de redenen waarvoor in naar Oz wilde.
Als ik het dan moeilijk heb kan ik deze lezen en ga ik het andere (Belgische) leven noet teveel idealiseren... of dat zal lukken :|

Maar ik denk toch dat eens daar ik wel nieuwe doelen zal vinden maar dan in Oz...

Ik hoop voor jou hetzelfde :wink:

grtjes
Ines
 
mmmm ... ik denk dat je gevoel te maken heeft met de heftigheid van een emigratie. Het is een verlies wat je moet verwerken en wat je ergens liever niet verliest.
Ik bedoel , je wilt wel emigreren maar het is niet perse zo dat je het leven wat je nu hebt , niet meer wilt. Alleen is dat natuurlijk de down site van emigreren...

En, oh ik herken wel wat in je verhaal! Ik ben ook een beetje bang, dat ik altijd wil wat ik niet heb :rolleyes:
En ik vindt het ook fijn om iets om handen te hebben, waar ik veel mee bezig kan zijn , waar ik me op kan richten.
Maar ik weet zeker dat ik straks weer een nieuw ding kan vinden om me op te kunnen richten, en jij bent denk ik ook zo'n typje die wel weer een nieuwe uitdaging vindt.

Dus je hebt nog een paar dagen om je zo af en toe raar te voelen, en daarna moet je jezelf er aan overgeven. Kijken hoe het dan is. Maak je niet druk om je gevoel, dat komt en GAAT ook gelukkig weer. :wink:
 
Ik ga ook zeker kijken hoe het me bevalt en het is niet alleen maar negatief. Maar had ik eerst absoluut geen twijfels, merk ik nu toch wel dat ik toch twijfel aan alles wat ik achterlaat. Alleen de tijd zal leren welke keuze ik dan ga maken. Nadeel is natuurlijk ook dat ik weet dat ik nu in nieuw zeeland wat op moet gaan bouwen en straks in australie weer en van dat laatste weet ik absoluut ook niet wanneer...
 
Je zit ook niet in een makkelijke situatie Femke.Is hardstikke logisch dat je gevoel af en toe wisselt.
Maar daarom dacht ik ook,als je jezelf onthoudt dat je gevoel altijd komt en gaat, je er dus niet te veel bij stil moet staan hoe je je voelt. Laat het maar over je heen komen.Het is niet raar!
 
Hoi Catkin,

Heftig allemaal zeg.
Als ik je posts zo zit te lezen, klinkt het alsof je last hebt van cold-feet.
Op het forum kom je op mij altijd over als een sterk persoon, die alles op een rijtje heeft en goed georganiseerd is.
Wat Nesje zegt is een goed plan, schrijf je onzekerheden en zeker ook je zekerheden op. Dan kun je straks alles nog eens teruglezen, en waarschijnlijk zul je er dan ook om kunnen lachen.
Het is normaal dat je je zo voelt, no worries!
Je gaat ook zomaar in je uppie "even" naar de andere kant van de wereld, da's niet niks. Het gaat je zeker lukken! :up:

Ik steek zondag in elk geval een kaarsje voor je aan. :wink:


Groet, Marie
 
Wow, al die twijfel, het is zo herkenbaar!! Ik ben nieuw op dit forum, maar ik heb het gevoel het laatste jaar alleen maar bezig geweest te zijn met twijfelen, heel vermoeiend!! En zelfs als je dan voor jezelf die knoop doorhakt, blijven de twijfels af en toe de kop op steken....
thinking.gif


Maar ik denk dat het er ook een beetje bij hoort. Het is niet zomaar iets, naar de andere kant van de wereld verhuizen. Daarnaast ben je in Nederland al jaren bezig met het opbouwen van je leven/toekomst. Je laat vrienden, familie achter, maar ook je bekende omgeving, je zekerheden enz. Voor mij zou het vreemder overkomen wanneer iemand totaal NUL twijfels zou hebben bij zo'n grote stap....

Maar twijfel moet natuurlijk niet leiden tot afstel. Ik ben van mening dat het altijd de moeite waard is om een droom na te jagen, zeker in deze tijd. Als het in Australie op de één of andere manier niet bevalt, of dat we niet kunnen aarden whatever, dan komen we terug. En dat is uiteraard niet ideaal, maar ook niet onmogelijk. En dan ben je in ieder geval wel van dat 'what if '-gevoel verlost!

Belangrijk is wel uiteraard dat je voor de juiste redenen wilt emigreren. Vooral realistisch blijven is dan van belang. Het moet geen persoonlijke vlucht zijn, want je neemt jezelf mee, dus ook in Ozzie kom je dan jezelf uiteindelijk tegen. Een voor- en nadelen lijstje maken heeft mij erg geholpen. Zo krijg je een heel concreet overzicht van waarom wel en waarom niet gaan.
Bij mij woog familie heel zwaar. Ik heb grote twijfel gehad, omdat mijn band met mijn ouders en broertje en zusje heel erg hecht is. Daarnaast is mijn zusje nu ook nog eens in verwachting, wat de twijfel deed toenemen. Ik moest uiteindelijk voor mezelf toch tot de conclusie komen dat ik mijn droom niet kan laten afhangen van mijn familie. Buiten dat gunnen zij het ons van harte en mijjn grootste angst is het beruchte 'what if'- gevoel....Dus onze knoop is inmiddels doorgehakt onder het motto "liever spijt van wat we wel hebben gedaan, dan spijt van wat we niet hebben gedaan".

Femke, ik wens je heel veel succes in Nieuw Zeeland. Ik heb in twee dagen tijd je 63 pagina's tellende topic doorgelezen en ik heb enorme bewondering gekregen voor je doorzettingsvermogen, jij komt er wel! (waar je ook wilt!)
 
mellie&marits said:
Voor mij zou het vreemder overkomen wanneer iemand totaal NUL twijfels zou hebben bij zo'n grote stap....
Click to expand...

Nou.... ik heb eerlijk gezegd toch eigenlijk helemaal geen twijfels hoor. :mellow:
Wel toen we de beslissing wilde nemen, zeker toen! En ik verwacht ook dat er wat twijfels komen als we dichterbij de vertrek datum komen.

Geen twijfels wil niet zeggen dat ik het niet erg vindt om mensen hier achter te laten, maar twijfels heb ik niet. Ik heb er nog steeds heel veel zin in!
 
Moet ook eerlijk bekennen dat ik totaal geen twijfels heb. Soms vind ik dat wel vreemd hoor en stel ik mezelf de vraag wel en iedere keer voel ik hoe sterk ik naar Oz word getrokken. Dit is iets wat ik MOET doen om compleet gelukkig te kunnen zijn.

Maar gezien ik geen visum nodig heb kom ik ook niet in hetzelfde proces als de meeste hier, want als ik de verhalen hier lees en zie wat dat mentaal met je kan doen, kan ik me voorstellen dat er af en toe twijfels naar boven komen.
 
Ik weet dat ik wel ga twijfelen in augustus. Dan is de tranenparty en dan zie je iedereen die je gaat missen. Bovendien is het dan misschien lekker weer hier en dan vind ik in Nederland wonen helemaal niet erg. We wonen in een mooi gebied, waar ik elk jaar minder tegen kan is dat je steeds een half jaar moet wachten tot je daar iets mee kunt. Veel mensen vinden me een aansteller maar als alles kaal, grijs, grauw en nat is geniet ik gewoon niet! Dan ga ik in de wachtstand voor een half jaar en dat verdom ik voortaan.
Maar in augustus is dt niet zo voelbaar, en dan zal ik me wel afvragen: waarom willen we dit eigenlijk? Iedereen verlaten en hier is het toch ook leuk? Gewoon even geen besluiten nemen op emotionele momenten, je weet waar je voor gaat.
 
Perth, Australie 25 februari 2010.

Een bericht van de familie Bakker.

Het is inmiddels een geleden dat we zijn geemigreerd van Winsum in Gunn’n naar Perth Australie.
We zijn al aardig ingeburgerd en daarom tijd om door middel van deze update weer eens wat van ons te laten horen.

Het was in veel opzichten een moeilijk jaar voor ons. Naast de emotionele problemen van een emigratie bracht de wereldwijde crisis behoorlijk stress met zich mee. We hadden achteraf geen slechter moment kunnen uitkiezen. We hebben ons er uiteindelijk goed doorheen geslagen maar als we alles vantevoren hadden geweten waren we nooit vertrokken. Onze belangrijkste drijfveer was het wonen in een land met meer zon. Nou, dat hebben we geweten. Het heeft al maanden niet geregend, alle planten zijn bijna dood en het is gewoon te heet om ook maar een stap buiten de deur te zetten. We zien uit naar de winter waar de temperatuur in ieder geval een beetje in de buurt van de twintig graden komt. Jammer dat de winter maar 2 maanden duurt. Trouwens nog bedankt voor die mooie winterse plaatjes. Dat heet pesten.

Ook in huis ben je nog niet klaar. Ze hebben hier niet gewoon ongedierte. Nee, levensgevaarlijke spinnetjes zoals redback and whitetail. De eerste zit in de top tien vergiftige dieren en de tweede is minder giftig maar zorgt ervoor dat je arm of been in zijn geheel weg rot. Aanstellerietes. Nou ga maar even googlen dan. Ik stuur met plezier een paar exemplaren op. We hebben genoeg.

De blauwe zee doet denken aan de mooie middelandse zee. Maar de mensen die dit jaar zijn aangevallen door haaien hebben daarover inmiddels een ander mening. Gelukkig zijn het incidenten. Net als de box jelly fish. Een steek van dit kleine diertje voelt ongeveer hetzelfde alsof je een uur lang getaserd wordt. Vraag maar aan een politieman of taseren een fijne sensatie is. Je mag in australie met je auto op het strand rijden. Alle auto’s hebben airco dus een beetje crossen door het zand is ‘big fun’ en goed uit te houden. Ja totdat je vast komt te zitten en je moet de boel uitgraven. Auto opkrikken, gaten vullen, uurtje werk en na 5 meter weer hartstikke vast. Gelukkig trof ik een ‘mate’ met een toyota die veel weg had van een unimog. ‘Got bogged mate, no worries’. Nee, mijn worries waaren voorbij. Zeker toen die gast de hele voorkant van mijn auto trok. Eén keer maar nooit weer.

Wat overblijft is de barbecue. Dat doen we zo vaak dat een bord aardappelen een luxe is. Van alle speklappen en kippepoten zijn we stuk voor stuk kilo’s zwaarder geworden. Bier is niet te drinken en schrikbarend duur. Voor een Grolsch export betalen we 5 keer de prijs zoals in NL.
Wel makkelijk is de drive-in slijterij. Sluit mooi aan bij de traditie om dronken achter het stuur te zitten. Dus ’s avonds en in het weekend kun je beter ook thuis blijven tenzij je er voor kiest om door een jeugdige zonder rijbewijs met een respectabel promilage in een 6 liter V8 te worden geplet. Overdreven? Nee hoor, ieder weekend is het raak. Of eigenlijk is het mis. Vreselijk mis.

Gelukkig zijn er ook veel vriendelijke mensen. En het feit dat met gymschoenen onder een pak naar werk gaan betekent niet dat er iets mis mee is. Om goed met deze mensen te integreren hebben we allemaal een stuk of wat tattoos laten zetten. Vrij gebruikelijk en schijnt een soort ‘natuurlijke’ bescherming te bieden tegen UV straling. Groot voordeel. Vooral voor de kleintjes die op school veel buiten spelen. Blauwe neus en oren maar op de koop toe nemen.

Voor alle mensen die plannen hebben om naar australie te emigreren. Doe het niet. Geloof niet in de mooie verhalen. Het is verschikkelijk. Blijf thuis.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top