Hoi allemaal,
Het is weer al veel te lang geleden dat ik van me heb laten horen. Dat heeft een aantal redenen. Maar ik zal gewoon vertellen wat er de afgelopen maanden is gebeurd.
CRA (het bouwbedrijf waarvoor ik werkte) zou naar het noorden van South Australia gaan om daar aan aboriginal huizen te gaan werken in de bush. Dit was een groot project, waarvoor een aantal mensen werden vrijgemaakt. Hoe dichterbij de datum van 27 oktober kwam, hoe meer ik er tegenop keek. De manier waarop het werd voorbereid gaf me weinig vertrouwen. Toen ik vertelde dat ik al maanden geleden een reis naar Perth had geboekt voor een trouwfeest werd me meegedeeld dat ik hen nu voor een probleem had gesteld (hoe durfde ik). Ook werden de werkomstandigheden steeds aangepast. Eerst zouden we invliegen en 2 weken aan 1 stuk werken. Dat werd ineens veranderd naar reizen per auto (2 dagen continue rijden) en 4 weken aan 1 stuk. Inmiddels zijn de heren al ruim 4 weken weg en ze blijven tot kerstmis daar…
Ook de gedachte om met 6 man een 4 persoons huis te moeten delen, terwijl er absoluut in de hele omtrek geen vorm van ontspanning mogelijk is.
En om over geld nog maar te zwijgen; er brak onlangs bijna een revolte uit omdat men maar 8 van de 12 uur (per dag!) wilde uitbetalen, en de bonus werd ook niet uitgekeerd.
En ik was ondertussen ook de uitdaging bij dit bedrijf wel verloren. Ik heb tenslotte niet voor niets 10 jaar Werktuigbouwkunde gestudeerd!
Na enige overweging en slapeloze nachten heb ik toen besloten om er mee te kappen. Mijn gevoel zei dat ik daar heel ongelukkig ging worden. Ik heb 3 weken voor vertrek aangekondigd dat ik niet mee wilde en tot de dag van vertrek aan de voorbereidingen zou blijven werken. Men was daar niet blij mee, maar kon er verder niets over zeggen. (Ik had geen kontrakt, dat schijnt wel meer te gebeuren, en had hen dus al meer opzegtermijn gegeven dan nodig)
Op het moment dat ik mijn ontslag indiende, was ik in onderhandeling met een mijncorporatie in West Australië, die vanuit Perth invlogen. Er was dus een redelijke kans dat ik de baan zou krijgen, en zou dan naar Perth verhuizen. Gelukkig had ik ondertussen nog wat werk; mijn baas had een verbouwing aangenomen in het huis van zijn zus. De verbouwing was voor 80% gereed, maar de overige 20% moest een ander maar doen…
Dus ik heb me de afgelopen weken bezig gehouden met deuren afhangen, plinten monteren, vloeren egaliseren, plafonds met gipsplaat bekleden, tegelen en meer van dat soort werk.
Ondertussen was ik hard aan het solliciteren; vanuit Perth bleef het maar aanhouden dus ik begon me een beetje zorgen te maken. Ik had bij het zoeken naar werken 2 horden te overwinnen. 1. Ik heb geen ervaring in de resource industry, en 2. Ik ben geen Ozzie. De fijnmechanische industrie in Australië is dun gezaaid, en bovendien wilde ik geen 40 uur per week meer achter een computer vertoeven. Er kwamen schoorvoetend wel wat potentiele banen langs, maar vaak was er geen reactie of was ik niet precies de juiste kandidaat. Na 4 weken kreeg ik te horen dat de baan in Perth was gecancelled. Ik begon, moet ik eerlijk bekennen, de moed al een beetje te verliezen…
Totdat ik via jullie wel bekende Jack uit de NT werd geattendeerd op banen rond Darwin. Er waren een paar interessante banen bij, en dus reageerde ik direct. Prompt werd ik gebeld vanuit Darwin door de HRM-er van een bedrijf met de naam “Universal Engineering”. Was een interessant gesprek, en zij maakte een afspraak voor een vervolggesprek met de Engineering Manager. Dat werd nog een paar keer uitgesteld, maar uiteindelijk hadden we elkaar toch te pakken. De heer in kwestie bleek een jonge Duitser te zijn, die 3,5 jaar geleden naar Darwin was geemigreerd. Hij had bij hetzelfde bedrijf indertijd zijn afstudeeropdracht gedaan. We hadden een prettig gesprek, waarin we vooral gedachten uitwisselden (en die bleken sterk overeen te komen). En tot slot bleek dat men vooral op zoek was naar Europeanen in de Australische arbeidsmarkt, omdat men die hoger inschatte qua kennis en werkmentaliteit.
Ik heb toen als de weerlicht een ticket naar Darwin geboekt voor 4 dagen waarin ik me dus ook de tijd gaf om de sfeer wat op te snuiven. Ik was 10 jaar geleden al in Darwin geweest maar de stad was sterk veranderd. Het is er op dit moment warm en vochtig (want tropisch), maar er is me verzekerd dat die periode slechts 3 maanden duurt; de overige 9 maanden is het er prettig toeven. De stad heeft ongeveer 150.000 inwoners, en er is een grote toeristische industrie.
Ik ben afgelopen maandag bij het bedrijf op bezoek geweest, en we hebben uitvoerig besproken wat mijn taken daar kunnen worden. Ik word een Project Engineer, Site Engineer, en ga daarnaast een jonge Ingenieur opleiden in het 3D ontwerpen. Het wordt een uitdagende en afwisselende baan, en het bedrijf is volop in ontwikkeling. Men houdt zich vooral bezig met de bouw van installaties voor de mijnbouw, offshore, gas- en electriciteitsproductie. In principe moest ik alleen maar ja zeggen, over het salaris waren we het ook zo eens. Vanochtend heb ik het contract getekend, en ben dus net terug thuis.
De planning ziet er nu als volgt uit: ik blijf tot net voor Kerstmis gewoon nog doorklussen, en daarna ga ik mijn spullen versturen (er is een directe treinverbinding tussen Darwin en Adelaide). Dan stap ik in mijn trouwe Toyota volgeladen met kampeerspullen, en ga het rode hart van Australië doorkruisen bij wijze van vakantie. Nieuwjaar zal ik waarschijnlijk ergens onder de sterren vieren. 7 Januari gaat het bedrijf weer open, en dan begin ik dus met mijn nieuwe baan.
Natuurlijk heb ik wel wat twijfels, want ik moet weer een nieuwe sociale kring op gaan bouwen en weer huisvesting zoeken. Maar die hordes heb ik al eerder genomen en zullen me ook deze keer niet nekken. Ik ben blij weer een baan op niveau te hebben gevonden, waar ik een nieuwe uitdaging aan heb. En als laatste het niet onbelangrijke feit dat ik deze keer ervaring opdoe waar ik later alle kanten mee opkan in dit land, dat zo onvoorstelbaar vol is aan natuurlijke rijkdommen. Er schijnt nog maar 10% van de oppervlakte van Australië onderzocht te zijn….
Groetjes, Bart
