Catkin's nieuwe weg naar Australië

Hi Catkin, hoe is het nu met je, nu het goede nieuws dit weekend een beetje heeft kunnen inzinken? Heb je je familie ook al op de hoogte gesteld, en zo ja, hoe is hun eerste reactie dat er nu daadwerkelijk een visa grant is? Just curious :)
 
Het was een vreemd weekend omdat ik gewoon moest werken en mensen op mijn werk nog niets weten. Het is ook wel raar dat je bericht krijgt, van iets waar je al heel lang op wacht, wat je leven compleet overhoop kan gooien en dat het leven dan gewoon verder gaat, zonder dat er ogenschijnlijk iets verandert is. Bizar eigenlijk.
Vrijdag in de sauna met een vriendin maar eens de toekomst bespreken.
Het feit dat ik mijn visum heb geeft enerzijds rust (ik hoef niet elke ochtend wakker te schrikken met het idee "heb ik al iets gehoord"). Aan de andere kant is de kans groot dat ik heel mijn leven op z'n kop ga zetten en maak ik me wel een klein beetje zorgen over (de eventuele) verkoop van mijn huis. Maar het is fijn na al die jaren zelf te mogen kiezen. Natuurlijk, ik heb hier een mooi en goed leven opgebouwd, maar dat was niet mijn eerste keus. Ik moest wel, had geen keus. De timing van die keuze is wellicht nu minder fijn, maar de keuze is er wel en soms vraag ik me af of die niet al lang geleden gemaakt is!
Mijn familie heb ik gelijk op de hoogte gesteld. Ze reageerden door me te feliciteren en te zeggen dat ze het fijn vonden. Mijn moeder had daarna een afspraak dus die heb ik niet lang gesproken (heb ik daarna ook niet meer gesproken). Met mijn broer heb ik afgesproken naar de emigratiebeurs te gaan, dat wilde hij wel zodat hij me dan kon ompraten. Ik zie iedereen met de kerst voor het eerst irl. Ben benieuwd hoe ze dan reageren. Ik weet zelf niet zo goed hoe ik vond dat ze reageerden. Ik denk dat ik ze nog maar even tijd moet geven. Hetzelfde geldt overigens ook voor veel van mijn vrienden.
 
Ja, een beetje herkenbaar is het wel. Heb je het papiertje, blijft alles gewoon hetzelfde. De zon komt nog steeds in het oosten op, mensen gaan gewoon naar hun werk (incluis jezelf) en nergens wapperen er vlaggen.

Maar in je hart brand wel een vuurtje!
 
Sowhee. Van harte proficiat Catkin. Ik denk dat menigeen hier op het forum er mee eens is dat het doorlopen van de hele visum procedure een langdurig proces is. Ik denk dat jij de winnaar bent v.w.b. doorzetter die het het langst heeft volgehouden. 7 jaar is niet mis.....geniet van de validatie trip volgend jaar en van de rest van je leven hier in Oz. :)
 
Haha ik geloof dat ik die top 10 positie best had willen overslaan, al ben ik altijd wel perfectionistisch en wil ik met veel dingen wel in de top 10 belanden! Deze zeven jaar hadden best verkort mogen worden ;)
Maar goed, nieuwe ronden, nieuwe kansen ;). Fijn om toch een beetje uniek te zijn op het forum hahahahahaha!
Afgelopen vrijdag in de sauna heerlijk met een vriendin over mijn plannen gepraat. Zij wil uit zichzelf mee naar de emigratiebeurs, waardoor ik nu met haar ga ipv met mijn broer, die aangaf dat hij dan inderdaad niet echt mee hoeft.
Iemand die meeleeft en, ondanks dat ze zelf nooit zou willen emigreren, interesse toont. Dat is toch wel fijn!
 
Zo de kerst is weer voorbij en het is bijna tijd voor een nieuw jaar. Een nieuw jaar en een nieuw hoodstuk in mijn leven.
2013 begon met het overdenken van mijn toekomst. Wat wil ik nou eigenlijk met mijn leven? Welke richting wil ik op? Ik besloot dat het pad wat ik bewandelde niet het pad was wat ik wilde bewandelen en dus nam ik ontslag op mijn werk. Ik nam afstand van een (financiele) zekerheid, om een onzekere toekomst tegemoed te gaan. Ik lag er niet van wakker, mensen om mij heen wel.
Al snel had ik vier part time banen, binnen de zorg, maar ook als acteur binnen de zorg (trainingsacteur en binnenkort acteer ik in een e-learning programma voor de zorg). Als semi- professioneel acteur een aantal klusjes doen was dit jaar toch wel een van de hoogtepunten. Het is nog verre van full time, maar ik geniet van de projecten waar ik deel van uitmaak en ik vind het super om te doen. Iets waarvan sommige mensen voorspelde dat ik het niet zou kunnen, maar wat ik door kei hard werken en niet opgeven heb waargemaakt. Toen ik net weer een beetje richting had gevonden in mijn leven ontving ik de mail van het DIBP. Ik had een Case Officer, OMG! WTF!

Ik had hier totaal niet meer op gerekend. Vijf en half jaar na de aanvraag, was ik dan eindelijk aan het einde gekomen van deze lange, lange weg.
Ondanks wat tegenslagen, kreeg ik op 11 december uiteindelijk het lang gekoesterde visum, mijn ticket naar Australie, naar een nieuwe toekomst.
2014 begint in die zin hetzelfde als 2013, maar met meer waarde, met (gevoelsmatig) een groter doel.
2014, het jaar waarin ik opnieuw mijn toekomst ga bekijken, waarin ik keuzes mag gaan maken. Mijn eigen keuzes. Waarin ik wederom de weg zal moeten zoeken die ik af wil gaan leggen, maar waarbij ik eindelijk de weg tegenkom die ik al zo lang heb gezocht.
Dus de boeken over emigratie en Australie staan niet meer weggestopt, achter in een hoekje in de kast, maar staan weer vooraan op de plank, de Australische programma's waarna ik op de duur ben gestopt met kijken, mogen weer aan.
2014 wordt een spannend, leuk, interessant jaar. Ik heb er zin in. Een nieuwe uitdaging, waarin ook heel wat valkuilen en hobbels genomen moeten worden, maar waarin uiteindelijk ook een nieuwe toekomst open ligt.
Ik wens iedereen dan ook een heel mooi 2014 toe, waarin dromen uit mogen komen en iedereen gezond en gelukkig is! Geniet ervan. En vergeet nooit: een droom heeft altijd meerdere wegen. Een droom heeft altijd meerdere kanten en er zijn altijd meerdere dromen.
 
Last edited:
Nog twee maanden en dan vetrek ik naar Australie! Ik heb er nu al onwijs veel zin in! Het is maar voor twee weken, maar hopelijk is dat voldoende om weer even op te teren. De afgelopen dagen weer een aantal afleveringen wanted down under gekeken. Heerlijk om te zien hoe onvoorbereid sommige mensen het avontuur aangaan. Dan voel ik me soms wel over voorbereid. Toeval of niet, kies ik willekeurig een aflevring uit en dit was de laatste vier keer Perth (it's a sign hahaha).
Het blijft vreemd dat ik zo'n twee maanden geleden helemaal niet meer met Australie bezig was en dat nu alles weer om Australie kijkt te draaien. Gelukig heb ik afleiding van overwegend leuk werk. En de tijd vliegt voorbij, al lijken twee maanden nu nog zo lang te duren. Maar als ik denk aan ongeveer twee maanden terug, toen ik mijn Case Officer kreeg, dan zijn die twee maanden (achteraf) ook omgevlogen. Dus dat zal nu ongetwijfeld ook het geval zijn. Plus ik heb nog erg leuke dingen in het vooruitzicht: vier draaidagen als acteur voor een e-learning programma, dagje als trainingsacteur, twee dagen acteren in koninklijk theater Carre om een pauze rol te vervullen tijdens de voorstellingen van baantjer, de emigratiebeurs, concert, dansvoorstelling, musical en misschien nog een sauna dagje. Ik leef nu van activiteit naar activiteit en tel zo de weken (maandag nog 8) toch wel een beetje af! En al zijn de acteerbaantjes ook gewoon werk, zie ik deze toch meer als betaalde hobby: super leuk om te doen en de dagen vliegen dan voorbij.
Maar voor de komende twee maanden stort ik me in mijn vrije tijd dus maar af en toe op een "wanted down under" (en dan begint het toch ook wel weer erg te kriebelen) en ga ik vooral veel leuke dingen doen, lekker hard werken en dan is het bijna drie maart :)!
 
Zo de kaartjes voor de emigratiebeurs zijn besteld. Omdat het de vriendin waarmee ik ga beter uitkomt, gaan we toch op zaterdag en niet op zondag.
Informatie voor het visum heb ik natuurlijk niet meer nodig, maar ik wil wel eens gaan informeren over het meenemen van mijn katten en eventueel een paar dozen (mijn meubels zijn het niet waard over te schepen, dus ik begin echt opnieuw tegen die tijd). Verder natuurlijk gewoon echt sfeer proeven! Het is altijd druk bezocht en het is toch ook wel weer erg fijn je te begeven onder mensen die ook denken aan een eventuele emigratie. Dus zaterdag 8 februari een dagje houten. Kan mijn validatietripje er straks in een moeite (3 weken later) achteraan.
 
Catkin said:
Thanks @skippie !!! Hopelijk gaat met jullie alles goed daar down under. Leuk je weer even op dit forum te zien :)!
Click to expand...

Woow Femke, hoe gaaf te lezen dat je nu ondertussen je visum hebt!!
clear.png
clear.png
clear.png

Echt ongeloofelijk hoe jou leventje van hot naar her gaat!
Het gaat goed met ons hier down under. jammer dat je niet deze kant op komt, konden we ff bij buurten. Ons leventje is ook wel een beetje van hot naar her. We zijn in de 3 jaar hier al 3x verhuisd en met werk gaat het nog steeds niet goed met mij, dus echt relaxt is het nog niet. Heb wel vertouwen dat het goed komt maar ik vind het leventje als emigrant toch behoorlijk hard werken
clear.png

Zo ik ga weer eens een beetje bij lezen (krijg ik nooit meer voor elkaar, ben te lang weg geweest hahaha)
 
@skippie Goed om te lezen dat het goed met jullie gaat! Ondanks dat het bij jullie ook een beetje van hot naar her gaan. Jammer inderdaad dat ik niet jullie kant op kom, maar wie weet dat ik in de toekomst nog eens kom buurten (vakantie aan de sunshine coast ;)). Het is jammer dat ik indertijd niet wat meer contact heb gehouden met iedereen (ook logisch natuurlijk, want ik moest verder in Nederland). Ik vind het wel leuk zo weer eens wat van jullie te lezen en wie weet kom ik nog een keer wat drinken.
 
Last edited:
Familie... We hebben er allemaal mee te maken, niet alleen tijdens een emigratie proces, maar gedurende het hele leven speelt familie een grote rol. Familie... Soms weet je ook even niet wat je ermee kan en aangezien we er allemaal mee te maken hebben, wil ik dit onderwerp toch even aanhalen. Vandaag heb ik namelijk een telefonisch gesprek met mijn moeder gehad. Hierin heb ik aangegeven dat ik merk dat er niet over mijn (eventueel) naderende emigratie wordt gesproken. Dat er vooral wordt gesproken over het naderende kleinkind en alle andere kleinkinderen. Dat mijn emigratie voor mij ook heel belangrijk is, dat dit mijn toekomst is. Mijn moeder had hier een paar simpele verklaringen voor. Ten eerste is het zo dat alle overige kinderen (van zowel mijn moeder, als van haar man) kinderen hebben. Hun interesses liggen dus allemaal in dezelfde richting: hun kinderen, de kleinkinderen van mijn ouders. Ik ben de enige die wil gaan emigreren en kan dan niet verwachten dat iedereen geïnteresseerd is in mijn verhaal. Het recht van de meerderheid versus de minderheid schijnt hier dus te gelden: de minderheid dient geïnteresseerd te luisteren naar de verhalen van de meerderheid, maar mag daarbij niet verwachten dat deze interesse wederzijds is. Ik vind dat best een schokkende ontdekking binnen mijn gezin. Ik werk al mijn hele werkende leven met minderheidsgroepen (mensen met een beperking en mensen met psychiatrische problematiek). Juist het feit dat ik hen de aandacht geef die zij zo nodig hebben, zorgt voor een betere kwaliteit van leven, van geluksmomentjes, van uiteindelijk een betere toekomst! Daarnaast is het zo dat het onderwerp emigreren spanning met zich mee kan brengen, omdat sommige gezinsleden me liever niet zien gaan (lief natuurlijk) en dat is uiteraard een reden om het onderwerp niet aan te halen. Iets wat je negeert is er immers niet. Nu is mijn plan te emigreren naar het land van de Emu en niet het land van de Struisvogel, dus die struisvogel politiek lijkt toch niet helemaal op z'n plaats en de kans dat ik emigreer wordt er ook niet minder om. Nu werd ik in het verleden, 7 jaar geleden, wel gesteund in mijn plannen, dus mijn vraag was wat er de afgelopen tijd verandert is. Het simpele antwoord; "dat je ouder bent geworden" volstaat dan wel. Ik ben ouder als ik, alleen, een nieuw leven op moet bouwen. Ik moet helemaal opnieuw beginnen, zonder dat ik iemand ken, in een ver land. Mijn moeder geeft aan dat zij dit nooit zou doen (hoeft ook niet) en, mocht het mislukken, ik bijna 40 ben als ik terug zou komen en dan dus geen baan meer zou kunnen vinden. Nu snap ik de angst van ouders dat hun dochter helemaal, moederziel alleen, naar de andere kant van de wereld vertrek wel en het is dan natuurlijk ook fijn als een ouder zich zorgen maakt. Ik kan alleen nergens informatie vinden over het feit dat je vanaf de 40ste geen werk meer kan vinden binnen de zorgsector. Daarnaast ga ik er niet bij voorbaat al vanuit dat de emigratie mislukt. Überhaupt denk ik dat een emigratie niet kan mislukken. Op het moment dat je er achter komt dat dit toch niet is wat je had verwacht/ wil/ waar je gelukkig van wordt, maak je nieuwe keuzes, maar je hebt wel weer een berg levenservaring opgedaan. Je hebt je wereld weer verruimd en ik denk dat het uiteindelijk alleen maar in je voordeel werkt. Ik merk dat andere mensen binnen het gezin moeite hebben met het feit dat ik andere keuzes maak dan zij hebben gedaan. Dat ik kies voor het onbekende, voor minder zekerheid en dat dit angst met zich meebrengt. Ik kan de redenatie en de angst voor een gedeelte volgen, maar merk dat ik er aan de andere kant ook veel moeite mee heb! Ik merk dat ik, als minderheid, gewoon hetzelfde behandelt wil worden als de meerderheid! Als gezin vormen we natuurlijk een kleine gemeenschap binnen het grotere geheel, met (in het klein) dezelfde problemen die we ook binnen het grotere geheel (de maatschappij) zien. Een maatschappij die bij mij niet stopt bij de, binnen de in het gezin gestelde, maatschappelijk verantwoorde keuzes!
 
Last edited:
@Catkin !
You make my day!!!
Wat een post! Jij verwoordt wat er ook vaak door mijn kop gaat.
DANK! Het is niet makkelijk, maar de herkenning doet me goed.
Welterusten mevrouw.

PS: ik ben bijna 45, en moet er nog naar toe hahaha.
Social Workers are go!
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top