Catkin's nieuwe weg naar Australië
- Thread starter Catkin
- Start date
duiksmurf
XPdite Sponsor
suk6 en een hele goede reis.
Cappuccino
XPdite Sponsor
Goede reis Catkin en vooral heel veel plezier in Perth! Het moment dat je door de douane loopt zal wel heel fijn zijn na al die jaren (met het felbegeerde) visum!
Catkin
XPdite Sponsor
Bedankt allemaal. Zal wel vreemd zijn inderdaad om nu de doaune door te gaan. Proces is hetzelfde, maar het is toch een heel ander gevoel of je met een toeristenvisum er doorheen gaat, of met een permanent visum (ook al ga je na twee weken wel weer gewoon terug naar Nederland). Een moment waarop ik 7 jaar heb gewacht...
Ik heb er erg veel zin in en ben er bijna klaar voor. Mijn tas is gepakt, de katten zijn vertrokken naar hun logeeradresje. Het enige wat ik nog wil doen is even dweilen zo en dan lekker de avond voor mezelf. Morgen om 10.30 vlieg ik met Singapore Airlines, via Singapore, naar Perth en omdat ik met het OV naar Schiphol ga, moet ik hier toch al tegen 6.25 weg. Dus lekker brak het vliegtuig in hopen dat ik nog even kan slapen. Even bij komen morgen dus, aangezien ik niks anders kan doen dan lang, lang zitten en.... sjah, een beetje filmpjes kijken, muziek luisteren, lezen en hopelijk dus ook even slapen. Laat de reis maar komen
Ik heb er erg veel zin in en ben er bijna klaar voor. Mijn tas is gepakt, de katten zijn vertrokken naar hun logeeradresje. Het enige wat ik nog wil doen is even dweilen zo en dan lekker de avond voor mezelf. Morgen om 10.30 vlieg ik met Singapore Airlines, via Singapore, naar Perth en omdat ik met het OV naar Schiphol ga, moet ik hier toch al tegen 6.25 weg. Dus lekker brak het vliegtuig in hopen dat ik nog even kan slapen. Even bij komen morgen dus, aangezien ik niks anders kan doen dan lang, lang zitten en.... sjah, een beetje filmpjes kijken, muziek luisteren, lezen en hopelijk dus ook even slapen. Laat de reis maar komen
Catkin
XPdite Sponsor
Na twee weken in Perth te hebben verbleven, ben ik dinsdagochtend weer gearriveerd op Nederlandse bodem.
En ja, wat kan ik erover zeggen? Ik heb me heerlijk vermaakt in de omgeving van Perth. Ik heb genoten van de omgeving (Fremantle, Scarborough Beach, Cottesloe etc). Daarnaast ben ik erg gastvrij ontvangen bij Sacha en Dirk (dank daarvoor), bij Simone (dank daarvoor en voor het laten zien van het zuiden van Perth) en heb ik een tijdje met Gwen opgetrokken, die me het noorden van Perth heeft laten zien en de Perth Hills (super Gwen, thanks!). Ook heb ik mijn belofte om een bakkie te doen op de Cappuccino strip in Freo, met Bart en Miranda, eindelijk waar kunnen maken. Hey, het duurt even, maar dan lukt het toch. Fijn dat jullie hiervoor ook tijd vrij wilden maken !
Daarnaast heb ik drie ongelooflijke dagen gehad op Rottnest Island. Eerder was ik hier ooit een dagje geweest en vond dat toen veel te kort. Dus nu had ik twee overnachtingen geboekt, waardoor ik bijna drie dagen had. En ik hou van dat eiland. De vogels, de natuur (vooral de verschillende kleuren water), de brutale Quokka's... Ik zou er zelf zo een week kunnen verblijven. Helaas is twee weken erg kort, dus was drie dagen Rottnest ook wel de max.
Eenmaal in Australie, voelde ik me er natuurlijk weer gelijk thuis. Ik heb weinig echte toeristen dingen gedaan, ben meerdere keren naar dezelfde plekken geweest (blijft het dan nog leuk? ja het blijft nog leuk) en ben rond gaan kijken waar ik me thuis voelde.
Toen kwam de dag dat je terug naar Nederland moet, veel sneller dan je wilt natuurlijk. Dus op naar het vliegveld. Baggage ingecheckt, nog even naar buiten, ik kan nog even buiten kijken. Weinig te zien, want het is en blijft een vliegveld, dus maar even een kopje thee met wat lekkers drinken bij Dome cafe. Daarna toch nog even naar buiten, nog even de zon voelen, nog een blik op de heuvels in de verte.
Ach ja, dan toch maar echt de douane door om zo het vliegtuig in te gaan. Ook in het vliegtuig, nog even kunnen genieten van het uitzicht, met tegenzin, want deze twee weken waren veel te snel om. Ik had nog zoveel kunnen en willen doen. Shit ik hoef helemaal niet weg. Wat nou als ik gewoon hier blijf en nooit meer terug ga? Nee, kan niet, hup dat vliegtuig in en beginnen aan die lange lange vlucht terug. Om vervolgens te landen op Nederlandse bodem, het weer is grauw en grijs. Koud. Vandaag is het in ieder geval zonnig, maar met 18 graden, nog niet echt warm, al denken veel mensen daar anders over. Weer begonnen met werken. Ondertussen het fotoalbum gemaakt en besteld. Yes wordt volgende week al geleverd. Fysiek in Nederland, mentaal nog half in Perth.
En ja, wat kan ik erover zeggen? Ik heb me heerlijk vermaakt in de omgeving van Perth. Ik heb genoten van de omgeving (Fremantle, Scarborough Beach, Cottesloe etc). Daarnaast ben ik erg gastvrij ontvangen bij Sacha en Dirk (dank daarvoor), bij Simone (dank daarvoor en voor het laten zien van het zuiden van Perth) en heb ik een tijdje met Gwen opgetrokken, die me het noorden van Perth heeft laten zien en de Perth Hills (super Gwen, thanks!). Ook heb ik mijn belofte om een bakkie te doen op de Cappuccino strip in Freo, met Bart en Miranda, eindelijk waar kunnen maken. Hey, het duurt even, maar dan lukt het toch
. Fijn dat jullie hiervoor ook tijd vrij wilden maken !Daarnaast heb ik drie ongelooflijke dagen gehad op Rottnest Island. Eerder was ik hier ooit een dagje geweest en vond dat toen veel te kort. Dus nu had ik twee overnachtingen geboekt, waardoor ik bijna drie dagen had. En ik hou van dat eiland. De vogels, de natuur (vooral de verschillende kleuren water), de brutale Quokka's... Ik zou er zelf zo een week kunnen verblijven. Helaas is twee weken erg kort, dus was drie dagen Rottnest ook wel de max.
Eenmaal in Australie, voelde ik me er natuurlijk weer gelijk thuis. Ik heb weinig echte toeristen dingen gedaan, ben meerdere keren naar dezelfde plekken geweest (blijft het dan nog leuk? ja het blijft nog leuk) en ben rond gaan kijken waar ik me thuis voelde.
Toen kwam de dag dat je terug naar Nederland moet, veel sneller dan je wilt natuurlijk. Dus op naar het vliegveld. Baggage ingecheckt, nog even naar buiten, ik kan nog even buiten kijken. Weinig te zien, want het is en blijft een vliegveld, dus maar even een kopje thee met wat lekkers drinken bij Dome cafe. Daarna toch nog even naar buiten, nog even de zon voelen, nog een blik op de heuvels in de verte.
Ach ja, dan toch maar echt de douane door om zo het vliegtuig in te gaan. Ook in het vliegtuig, nog even kunnen genieten van het uitzicht, met tegenzin, want deze twee weken waren veel te snel om. Ik had nog zoveel kunnen en willen doen. Shit ik hoef helemaal niet weg. Wat nou als ik gewoon hier blijf en nooit meer terug ga? Nee, kan niet, hup dat vliegtuig in en beginnen aan die lange lange vlucht terug. Om vervolgens te landen op Nederlandse bodem, het weer is grauw en grijs. Koud. Vandaag is het in ieder geval zonnig, maar met 18 graden, nog niet echt warm, al denken veel mensen daar anders over. Weer begonnen met werken. Ondertussen het fotoalbum gemaakt en besteld. Yes wordt volgende week al geleverd. Fysiek in Nederland, mentaal nog half in Perth.
Catkin
XPdite Sponsor
Drie keer verliefd worden op dezelfde vakantie liefde, houdt toch wel wat meer in dan alleen een vakantie liefde!
Ik heb al zeven jaar de tijd gehad een besluit te nemen, welke ik eigenlijk zeven jaar geleden al genomen heb.
Je weet nooit wat de toekomst brengt, zeker niet als deze zo onzeker is (verkoop huis gaat nog wel even duren), maar soms moet je alvast de eerste stappen zetten, op naar een nieuwe toekomst
Ik heb al zeven jaar de tijd gehad een besluit te nemen, welke ik eigenlijk zeven jaar geleden al genomen heb.
Je weet nooit wat de toekomst brengt, zeker niet als deze zo onzeker is (verkoop huis gaat nog wel even duren), maar soms moet je alvast de eerste stappen zetten, op naar een nieuwe toekomst
Catkin
XPdite Sponsor
Ja dat denk ik ook. En de bevestiging van een keuze die ik zeven jaar geleden heb gemaakt.
Nogmaals; ik weet niet wat mijn leven brengt in de komende 2 a 2,5 jaar (waarvan ik gok dat ik deze nog in Nederland doorbreng), maar ik ga wel de stappen ondernemen richting emigratie en dat betekend dat ik de komende maanden mijn appartementje in orde ga maken en hem dan in de verkoop ga zetten. Twee jaar is een lange tijd, waarin van alles kan gebeuren, maar dan is de eerste stap gezet en mocht mijn leven, onverwacht, toch een andere wending krijgen, is dat ook goed. Op dit moment richt ik me, op een toekomst die ik me zeven jaar geleden voor ogen had gesteld. Een toekomst in een land waar ik me thuis voel.
Nogmaals; ik weet niet wat mijn leven brengt in de komende 2 a 2,5 jaar (waarvan ik gok dat ik deze nog in Nederland doorbreng), maar ik ga wel de stappen ondernemen richting emigratie en dat betekend dat ik de komende maanden mijn appartementje in orde ga maken en hem dan in de verkoop ga zetten. Twee jaar is een lange tijd, waarin van alles kan gebeuren, maar dan is de eerste stap gezet en mocht mijn leven, onverwacht, toch een andere wending krijgen, is dat ook goed. Op dit moment richt ik me, op een toekomst die ik me zeven jaar geleden voor ogen had gesteld. Een toekomst in een land waar ik me thuis voel.
Zwerver
Moderator
Goed om te horen dat het je zo goed bevallen is. Als je wil weten welke makelaar we gekozen hebben hier in Den Haag en waarom, doe even een PM
Catkin
XPdite Sponsor
Inmiddels ben ik weer een paar weken terug en ben ik weer helemaal ingeburgerd. Wat gaat dat toch weer snel. Ik heb een nieuwe (extra) functie als coördinator aangeboden gekregen op mijn werk en deze heb ik aangenomen (is toch weer lekker vijf uur extra zekerheid in werk, plus een mooie nieuwe uitdaging).
Maar met de weken die verstrijken, raak je ook het gevoel van emigratie weer een beetje kwijt. En soms, heel soms slaat de twijfel even toe. Niet over Australië. Ik voel me er thuis en ik merkte in de weken dat ik er was, dat ik me daar meer thuis voel dan hier, in Nederland. Het klimaat, de ruimte, de mentaliteit doet me goed. Maar toch... Soms bekruipt me het gevoel dat mijn visum net een paar jaar te laat is gekomen. Dat mijn leven hier aardig op de rails staat en ik al had geaccepteerd dat Australië hem niet meer ging worden. Ik was bezig met het maken van andere toekomst plannen. Dacht bijvoorbeeld ook na over het vraagstuk: wil ik misschien nog moeder worden? Ook dat houdt me bezig. Een ingewikkeld, maar geen onmogelijk, vraagstuk, ook omdat ik alleenstaand ben. En wil ik dat dan wel zeker?
Ik merk dat ik goed ben in het nemen van ad-hoc beslissingen, waarbij het resultaat direct, of in ieder geval snel, zichtbaar is. Ik vind het moeilijker om beslissingen te nemen over mijn leven voor een wat verdere toekomst (of in ieder geval; waarvan het zeer onduidelijk is wanneer het zou kunnen gebeuren, maar waarvan ik weet dat het nog lang gaat duren).
Ik zie Australië niet als een vakantieliefde, maar ik voel me er wel echt thuis, maar er is meer in het leven dan alleen deze emigratie. Er zijn meer keuzes, waar ik me noodgedwongen op ben gaan richten toen het visum maar niet kwam. Als ik nu direct kon vertrekken zou ik dat doen. Dat is echter niet mogelijk en ik reken erop dat het nog zeker 2 a 2,5 jaar duurt eer ik wel kan vertrekken. Een lange periode.
Ik heb wel besloten niet al mijn geld te gaan sparen voor een eventuele emigratie en ga dus volgend jaar gewoon op vakantie. Mijn plan is om rond de drie weken naar Thailand en Laos te gaan. Hoe mijn leven er verder uit gaat zien? Soms heb ik even geen idee...
Maar met de weken die verstrijken, raak je ook het gevoel van emigratie weer een beetje kwijt. En soms, heel soms slaat de twijfel even toe. Niet over Australië. Ik voel me er thuis en ik merkte in de weken dat ik er was, dat ik me daar meer thuis voel dan hier, in Nederland. Het klimaat, de ruimte, de mentaliteit doet me goed. Maar toch... Soms bekruipt me het gevoel dat mijn visum net een paar jaar te laat is gekomen. Dat mijn leven hier aardig op de rails staat en ik al had geaccepteerd dat Australië hem niet meer ging worden. Ik was bezig met het maken van andere toekomst plannen. Dacht bijvoorbeeld ook na over het vraagstuk: wil ik misschien nog moeder worden? Ook dat houdt me bezig. Een ingewikkeld, maar geen onmogelijk, vraagstuk, ook omdat ik alleenstaand ben. En wil ik dat dan wel zeker?
Ik merk dat ik goed ben in het nemen van ad-hoc beslissingen, waarbij het resultaat direct, of in ieder geval snel, zichtbaar is. Ik vind het moeilijker om beslissingen te nemen over mijn leven voor een wat verdere toekomst (of in ieder geval; waarvan het zeer onduidelijk is wanneer het zou kunnen gebeuren, maar waarvan ik weet dat het nog lang gaat duren).
Ik zie Australië niet als een vakantieliefde, maar ik voel me er wel echt thuis, maar er is meer in het leven dan alleen deze emigratie. Er zijn meer keuzes, waar ik me noodgedwongen op ben gaan richten toen het visum maar niet kwam. Als ik nu direct kon vertrekken zou ik dat doen. Dat is echter niet mogelijk en ik reken erop dat het nog zeker 2 a 2,5 jaar duurt eer ik wel kan vertrekken. Een lange periode.
Ik heb wel besloten niet al mijn geld te gaan sparen voor een eventuele emigratie en ga dus volgend jaar gewoon op vakantie. Mijn plan is om rond de drie weken naar Thailand en Laos te gaan. Hoe mijn leven er verder uit gaat zien? Soms heb ik even geen idee...
Zwerver
Moderator
Hey Femke,
De vragen die jij jezelf stelt zijn dezelfde vragen die wij ons gesteld hebben. Moeten we ons leven helemaal 'on hold' zetten voor een migratie in de toekomst? Of willen we ook in Nederland 'prettig' leven voordat we daarheen gaan? Willen we al onze spaarcenten wegzetten met het oormerk migratie? Of willen we ook af en toe wat van dat geld uitgeven om leuke dingen van te doen? Uiteindelijk is het bij ons in het midden uitgekomen. We sparen nog steeds fors, maar oormerken spaargeld boven een bepaald bedrag ook voor ons huidige leven. Daarmee zet je niet alles op 1 kaart, maar heb je ook wat ruimte om te leven. Als het gaat om kinderen hebben wij het "geluk" dat Hilde nog relatief jong is, waardoor we die beslissing nog kunnen uitstellen. Nu zouden we op dit moment ook niet aan kinderen beginnen en die extra tijd die we dan 'moeten' wachten omdat we niet met een kleintje naar Australië willen gaan, is het wel waard.
Wat ik je kan adviseren (maar je moet er zelf een beslissing over nemen); zet een stip aan de horizon. Die stip is niet fixed, maar geeft je wel degelijk een punt om naar toe te leven. Voor ons is die stip nu al twee keer verzet, van november 2013 naar november 2014 en nu naar november 2015. Wat we wel gezegd hebben is dat als we gaan schuiven, dat het is met lange periodes. Anders dan ga je lopen vechten om toch maar zo dicht mogelijk bij die stip te blijven. Betekend dit dat bij eventuele snelle verkoop dat we niet voor november 2015 gaan? Nee. Maar je zet je vizier ergens op en dat geeft rust (in ieder geval aan ons).
Als je een keer wilt babbelen hierover, we zijn regelmatig in de omgeving van Scheveningen/FAST, dus stuur een PM-etje en we schuiven met liefde een keer aan!
Vicky&Chris
Member
Beste Femke,
Hoewel wij toch in een heel andere situatie zitten (wij zijn met 2 en al bijna 9 jaar samen, we hebben nog geen zicht op een visum) herken ik toch veel in wat je zegt, en ook wel in de reply van Zwerver.
Naar mijn gevoel staat de beslissing 100% vast: we gaan ervoor en doen alles om dat visum te krijgen. Ik probeer heel optimistisch te blijven en te geloven dat alles wat ik nu doe (een extra studie en daardoor al mijn vrije tijd opgeven) ook daadwerkelijk resultaat zal opleveren. Christof is wat pessimistischer van aard en durft al vaak eens zeggen "ik denk toch dat het nooit gaat lukken" en dan gaat het ook over genoeg sparen...
Ik kan zo'n gevoelens niet toelaten want er is geen middenweg, het is alles of niks. Maar ik snap hem ook wel, en hij heeft het er best wel moeilijker mee met wat we nu opgeven, ons leven inderdaad "on hold" zetten. We doen ons uiterste best om genoeg geld te sparen en dat wil ook zeggen niet meer op reis gaan, terwijl die jaarlijkse reizen naar alle uithoeken van de wereld veel betekenden voor ons. Het besef dat we pas binnen een jaar of 5?? terug kunnen reizen is idd zwaar... maar hey als we in Australië zitten, valt er genoeg te ontdekken in eigen land! Maar ja, ook weer het idee om dan zo ver te zitten van het toch wel prachtige Europa, en nu niet eens meer de kans te hebben om het verder te verkennen...
Het is niet dat alleen, die levensstijl die we opgeven, ook wat je zegt over kinderen herken ik. Ik ben nu al 30 en ik moet zeggen, mijn biologische klok tikt toch wel hard. Tot voor 2 jaar dachten we, nog een paar jaar dat soort reizen maken dat je niet met kinderen kunt doen (trekken in Nepal - we did, kanotocht op de Yukon in Canada - die zal er wellicht nooit komen, etc.) .... maar dan maakten we de fameuze beslissing. We hadden op dat moment natuurlijk geen idee hoe lang het daadwerkelijk kon duren eer we weg zijn, en dat is nog steeds niet zo. Dus moet ik me neerleggen bij het idee dat ik wellicht al 36 zal zijn eer ik aan een kindje kan beginnen.... Want nu is het echt geen optie. En als je mij zou zeggen, heel simplistisch, "je kan kiezen tussen ofwel een kind hebben, ofwel naar Australië gaan" dan wordt het een kind... Zo belangrijk is die kinderwens voor mij. Maar we willen voluit gaan voor die emigratie (en Christof heeft helemaal niet hetzelfde idee over kinderen, ik zal hem er wellicht nog goed over moeten overtuigen, en dan is hij nog eens 3 jaar ouder) dus moet ik een compromis maken voor mezelf... Ervan uitgaan dat beide levensdoelen wel bereikt kunnen worden
Jij hebt hier al wat bereikt, dat betekent natuurlijk veel, maar daar kunnen we niet over meespreken, want wij begonnen pas wat op te bouwen, enkel werken voor geld maar geen carrière (kantoor of fabriekswerk) maar wel vele dromen, ik was ook pas bezig met mijn studie toerisme en had eindelijk mijn passie gevonden, die kan ik eender waar wel uitwerken...
Ik wil maar zeggen, het zijn 'grote gevoelens' en dat heeft iedereen wel in zekere mate over iets. Iets dat je hele toekomst omhelst... Maar jij weet ook dat je echt wel naar daar wil en dat je daardoor vrede zal moeten vinden met een aantal andere zaken... het wijst zichzelf wel uit veronderstel ik. Je bent dan ook alleenstaand, en dat zou het toch makkelijker moeten maken niet? Daar wacht jou vast en zeker ook een mooie toekomst, wellicht mooier dan diegene die je hier laat liggen!
Ik ben niet zo goed in dit soort zaken beknopt te omschrijven, maar ik wou toch effe reageren gewoon omdat ik met je mee voel, omdat ik best wel wat herken, en op deze manier mijn 'steun' wou uiten
Ik denk niet dat ik ooit in je lastavaza heb gereageerd, ik had em helemaal gelezen toen je hier niet meer was en daarna was ik zelf een tijd van het forum, maar ik weet hoe lang je erop heb 'gewacht' en jij verdient het echt dubbel en dik om in je droomland een mooie toekomst op te bouwen! Komt allemaal wel op zijn pootjes...
Hoewel wij toch in een heel andere situatie zitten (wij zijn met 2 en al bijna 9 jaar samen, we hebben nog geen zicht op een visum) herken ik toch veel in wat je zegt, en ook wel in de reply van Zwerver.
Naar mijn gevoel staat de beslissing 100% vast: we gaan ervoor en doen alles om dat visum te krijgen. Ik probeer heel optimistisch te blijven en te geloven dat alles wat ik nu doe (een extra studie en daardoor al mijn vrije tijd opgeven) ook daadwerkelijk resultaat zal opleveren. Christof is wat pessimistischer van aard en durft al vaak eens zeggen "ik denk toch dat het nooit gaat lukken" en dan gaat het ook over genoeg sparen...
Ik kan zo'n gevoelens niet toelaten want er is geen middenweg, het is alles of niks. Maar ik snap hem ook wel, en hij heeft het er best wel moeilijker mee met wat we nu opgeven, ons leven inderdaad "on hold" zetten. We doen ons uiterste best om genoeg geld te sparen en dat wil ook zeggen niet meer op reis gaan, terwijl die jaarlijkse reizen naar alle uithoeken van de wereld veel betekenden voor ons. Het besef dat we pas binnen een jaar of 5?? terug kunnen reizen is idd zwaar... maar hey als we in Australië zitten, valt er genoeg te ontdekken in eigen land!
Maar ja, ook weer het idee om dan zo ver te zitten van het toch wel prachtige Europa, en nu niet eens meer de kans te hebben om het verder te verkennen...Het is niet dat alleen, die levensstijl die we opgeven, ook wat je zegt over kinderen herken ik. Ik ben nu al 30 en ik moet zeggen, mijn biologische klok tikt toch wel hard. Tot voor 2 jaar dachten we, nog een paar jaar dat soort reizen maken dat je niet met kinderen kunt doen (trekken in Nepal - we did, kanotocht op de Yukon in Canada - die zal er wellicht nooit komen, etc.) .... maar dan maakten we de fameuze beslissing. We hadden op dat moment natuurlijk geen idee hoe lang het daadwerkelijk kon duren eer we weg zijn, en dat is nog steeds niet zo. Dus moet ik me neerleggen bij het idee dat ik wellicht al 36 zal zijn eer ik aan een kindje kan beginnen.... Want nu is het echt geen optie. En als je mij zou zeggen, heel simplistisch, "je kan kiezen tussen ofwel een kind hebben, ofwel naar Australië gaan" dan wordt het een kind... Zo belangrijk is die kinderwens voor mij. Maar we willen voluit gaan voor die emigratie (en Christof heeft helemaal niet hetzelfde idee over kinderen, ik zal hem er wellicht nog goed over moeten overtuigen, en dan is hij nog eens 3 jaar ouder) dus moet ik een compromis maken voor mezelf... Ervan uitgaan dat beide levensdoelen wel bereikt kunnen worden
Jij hebt hier al wat bereikt, dat betekent natuurlijk veel, maar daar kunnen we niet over meespreken, want wij begonnen pas wat op te bouwen, enkel werken voor geld maar geen carrière (kantoor of fabriekswerk) maar wel vele dromen, ik was ook pas bezig met mijn studie toerisme en had eindelijk mijn passie gevonden, die kan ik eender waar wel uitwerken...
Ik wil maar zeggen, het zijn 'grote gevoelens' en dat heeft iedereen wel in zekere mate over iets. Iets dat je hele toekomst omhelst... Maar jij weet ook dat je echt wel naar daar wil en dat je daardoor vrede zal moeten vinden met een aantal andere zaken... het wijst zichzelf wel uit veronderstel ik. Je bent dan ook alleenstaand, en dat zou het toch makkelijker moeten maken niet? Daar wacht jou vast en zeker ook een mooie toekomst, wellicht mooier dan diegene die je hier laat liggen!
Ik ben niet zo goed in dit soort zaken beknopt te omschrijven, maar ik wou toch effe reageren gewoon omdat ik met je mee voel, omdat ik best wel wat herken, en op deze manier mijn 'steun' wou uiten
Ik denk niet dat ik ooit in je lastavaza heb gereageerd, ik had em helemaal gelezen toen je hier niet meer was en daarna was ik zelf een tijd van het forum, maar ik weet hoe lang je erop heb 'gewacht' en jij verdient het echt dubbel en dik om in je droomland een mooie toekomst op te bouwen! Komt allemaal wel op zijn pootjes...