Catkin
XPdite Sponsor
Op het moment weinig nieuws te melden. Volgende week ben ik een weekje vrij. Dan ga ik alles afzeggen in Nederlans; abonnementen, verzekeringen etc. Verder ga ik het daarna ook op mijn werk bekend maken.
Op dit moment ben ik gewoon erg moe en ben dus wel enigzins met mijn emigratie en vertrek naar Nieuw Zeeland bezig, maar niet zoveel. Het meeste is ook al geregeld. Ik blijf het wel heel vervelend vinden dat ik absoluut geen idee heb wanneer ik mijn visum kan verwachten. Gelukkig heb ik mijn reis naar Nieuw Zeeland wel al gepland. Ik verwacht in Oktober/ November wel nieuws te horen van de de overheid van West Australie, over mijn off list state sponsorship. Ik verwacht hier echter niks van, maar ben wel de halve zondag bezig geweest met het aanleveren van bewijs dat ze mij best kunnen gebruiken. Ik heb een lijst opgestuurd van 3 kantjes met de functies die ik kan vervullen (Child Protection, Mental Health, Carer, Community Worker etc) en hierbij ook de huidge vacatures vermeld. Dit waren er in totaal, na lang zoeken, zo'n 15 a 20. Daarnaast vond ik een site met informatie waarbij stond vermeld dat iemand met Group work een kans had die hoger dan gemiddeld lag op het vinden van een baan. Ook deze informatie heb ik toegevoegd. Ondanks dat ik er niks van wi verwachten, zet je hierop toch weer je hoop. Dat was ook eigenlijk de reden dat ik na de negatieve assessment voor Social Worker niks meer wilde oppakken. Maar ik wil ook niet passief gaan zitten wachten, aangezien mijn visum dan weet niet hoelang nog kan duren... De DIAC geeft niet eens meer antwoord op de vraag wanneer ik ongeveer iets kan verwachten.
Jammer blijft dat mijn broer en schoonzus nu net een kindje verwachten (15 maart uitgerekend, ik vertrek 31 januari). Vandaag op het werk ging het over ver weg wonen van je neefje of nichtje (in dit geval de afstand brabant- den haag) en dat dit je belemmerd in het opbouwen van een goede relatie. Sja niet al mijn collega's weten van mijn plannen. Dat zet je wel aan het denken. Niet alleen zullen mijn neefjes en nichtjes mij op een andere manier leren kennen, ook krijg je een andere plaats binnen de familie. Je mist toch een hoop dingen die zij samen meemaken. Niet dat dit een reden is om niet te gaan, nee hoor, maar het is wel iets wat toch af en toe door mn hoofd schiet.
Wellicht komt het ook omdat ik de laatste tijd gewoon heel moe ben. 3 jaar strijden om een visum en nog steeds geen idee wanneer het nou werkelijkheid wordt, is toch echt een lange tijd. Elke keer zoek ik weer een nieuwe mogelijkheid en elke keer is dat toch weer stiekem een teleurstelling. Dat kost meer energie dan je merkt als je er volop inzit. Maar nu ik weer in "rustig" varwater ben beland, wachtend, merk ik dat ik gewoon een beetje op ben en zelfs een werkdag teveel energie kost. Maar goed volgende week een weekje vrij. Helaas ben ik in mijn hoofd eigenlijk elke dag wel met dit hele proces bezig, ook als ik straks een weekje vrij ben.
Op dit moment ben ik gewoon erg moe en ben dus wel enigzins met mijn emigratie en vertrek naar Nieuw Zeeland bezig, maar niet zoveel. Het meeste is ook al geregeld. Ik blijf het wel heel vervelend vinden dat ik absoluut geen idee heb wanneer ik mijn visum kan verwachten. Gelukkig heb ik mijn reis naar Nieuw Zeeland wel al gepland. Ik verwacht in Oktober/ November wel nieuws te horen van de de overheid van West Australie, over mijn off list state sponsorship. Ik verwacht hier echter niks van, maar ben wel de halve zondag bezig geweest met het aanleveren van bewijs dat ze mij best kunnen gebruiken. Ik heb een lijst opgestuurd van 3 kantjes met de functies die ik kan vervullen (Child Protection, Mental Health, Carer, Community Worker etc) en hierbij ook de huidge vacatures vermeld. Dit waren er in totaal, na lang zoeken, zo'n 15 a 20. Daarnaast vond ik een site met informatie waarbij stond vermeld dat iemand met Group work een kans had die hoger dan gemiddeld lag op het vinden van een baan. Ook deze informatie heb ik toegevoegd. Ondanks dat ik er niks van wi verwachten, zet je hierop toch weer je hoop. Dat was ook eigenlijk de reden dat ik na de negatieve assessment voor Social Worker niks meer wilde oppakken. Maar ik wil ook niet passief gaan zitten wachten, aangezien mijn visum dan weet niet hoelang nog kan duren... De DIAC geeft niet eens meer antwoord op de vraag wanneer ik ongeveer iets kan verwachten.
Jammer blijft dat mijn broer en schoonzus nu net een kindje verwachten (15 maart uitgerekend, ik vertrek 31 januari). Vandaag op het werk ging het over ver weg wonen van je neefje of nichtje (in dit geval de afstand brabant- den haag) en dat dit je belemmerd in het opbouwen van een goede relatie. Sja niet al mijn collega's weten van mijn plannen. Dat zet je wel aan het denken. Niet alleen zullen mijn neefjes en nichtjes mij op een andere manier leren kennen, ook krijg je een andere plaats binnen de familie. Je mist toch een hoop dingen die zij samen meemaken. Niet dat dit een reden is om niet te gaan, nee hoor, maar het is wel iets wat toch af en toe door mn hoofd schiet.
Wellicht komt het ook omdat ik de laatste tijd gewoon heel moe ben. 3 jaar strijden om een visum en nog steeds geen idee wanneer het nou werkelijkheid wordt, is toch echt een lange tijd. Elke keer zoek ik weer een nieuwe mogelijkheid en elke keer is dat toch weer stiekem een teleurstelling. Dat kost meer energie dan je merkt als je er volop inzit. Maar nu ik weer in "rustig" varwater ben beland, wachtend, merk ik dat ik gewoon een beetje op ben en zelfs een werkdag teveel energie kost. Maar goed volgende week een weekje vrij. Helaas ben ik in mijn hoofd eigenlijk elke dag wel met dit hele proces bezig, ook als ik straks een weekje vrij ben.
