LaStaVaZa van Lamarck

Mooi!

Ik hoop dat ik volgend jaar na deze tijd een gelijkaardig verslagje kan opstellen.... Nog 9 keer slapen en wij vertrekken naar het onbekende.

Maar echt, dit soort verslagen zijn zo hoopgevend! Je beschrijft in mijn ogen een realistische situatie. Alhoewel dat elk verhaal op zijn manier anders zal zijn....

Leuk om te lezen, bedankt om dit te delen!
 
dag allemaal

met alle discussies die er nu zijn over wel of niet terug gaan, heimwee en is het nou wat je ervan hoopte - laat ik weer eens een update doen.

We zitten hier nu dik een jaar. Lang genoeg om wat gesettled te zijn, nog niet lang genoeg om er helemaal te zijn. Denk ik. Maar laten we even de hamvraag beantwoorden: nee, we zijn niet van plan om weer terug te gaan. In elk geval nu niet.

Er is een hoop aan dit land wat minder fijn is. Ja, het is hier duur, en er is minder zekerheid en we hebben hier (nog) geen jarenlange-vriendschappen opgebouwd. Ik denk dat het land vrouwonvriendelijker is en soms wat ouderwets, en laten we het over Abbott vs natuurbescherming en klimaatverandering maar niet hebben...
We hebben allebei nog tijdelijke banen, die wel steeds verlengd worden (tot nu toe) maar nog niet hebben geleid tot iets permanents. Op zich niet erg, want er komt salaris binnen en het werk en de collega's zijn leuk. Maar het is wel onzeker. Manlief is flink aan het solliciteren, heeft ook een aantal interviews gehad, en elke keer is het weer een puzzeltje: als hij die baan krijgt, wat betekent dat dan voor mijn werktijden, voor de kinderen en kinderopvang, voor de inkomsten en toekomstplannen? Veel opties, weinig zekerheden en we hebben niet de positie om minder gunstige opties uit te sluiten.
En wat daaraan vast hangt is het huis. We wonen nu redelijk: betaalbaar, grote tuin, fruitbomen, en we redden het wel. Maar (een ander nadeel van Oz) huizen zijn al gauw nogal prut van kwaliteit. Het is klein, de keuken en badkamer zijn ouderwets, niet geisoleerd dus erg koud in de winter (met 1 gaskachel in de woonkamer) en behoorlijk warm in de zomer (evaporative airco). Je kunt niks aan de muur hangen, niks echt veranderen aan de tuin, en dan heb je ook nog elke drie maanden die inspecties. Dus we zouden toch wel graag willen kopen. Maar het gevoel zegt dat we dat nog niet moeten doen, zolang we niet wat meer spaargeld en/of zekerheid van inkomsten hebben.
Ander punt wat Jerden ook ongeveer benoemde zijn dingen als het beperkte aanbod van sportmogelijkheden voor de kinderen. Hier in de buurt dan. Voetbal en football en meer nog niet echt gezien. Er gaat heel veel via school, bv volleybal en cricket voor junioren is of via schoolcompetities (en daar moet de school maar net aan mee doen, dat leunt allemaal op vrijwilligers) of heel serieus. Dus een keer een sport een seizoen uitproberen is lastig. Er is wel meer te doen hoor, maar we wonen nogal zuidelijk en dan is het allemaal een eind rijden. En misschien hebben we nog niet ontdekt wat er allemaal kan.

Wat ik denk ik nog het moeilijkste vind is de familie. Vorige maand waren mijn ouders vier weken hier in huis. Ik denk dat ik er te veel op gerekend had dat we elkaar na vier weken wel weer zat zouden zijn, maar dat gebeurde niet. Iedereen verdrietig toen we ze op het vliegveld hebben gezet. De dagen erna had ik het er moeilijk mee, en de kindern en mijn ouders ook. Daar voelde ik me dan weer schuldig over. Het is tenslotte onze keus. Dat is iets waar ik echt niet aan kan wennen.

Maar daar staan een heleboel fijne dingen tegenover. Elke dag de zee zien, en als ik wil elke dag een prachtige zonsondergang. Vaker gewoon buiten kunnen zitten omdat het lekker weer is, en daar niet eens over nadenken. We zijn ook al zoveel veranderd, zonder dat we er ons van bewust zijn dat het nu anders is. In Nederland droogde ik mijn was bijna nooit buiten, nu bijna nooit binnen. Jas doen we vrijwel nooit meer aan. We hebben standaard een doos met picknickspullen en picknickkleed in de auto staan. Die grote speeltuin-met-bbq was er niet in Nederland, of je moest er voor betalen, en anders was ie wel vol of vies of was het te koud (in elk geval gingen we zelden picknicken). Vrijwel nooit file, mensen zijn relaxter in de winkel en op de weg. De kinderen zijn meer ontspannen, zelfverzekerder, zichzelf.
En als we nu een dagje vrij zijn, dan zitten we in no-time ergens waar het rustig en mooi is, als we daar zin in hebben. Een leeg strand, een mooi bos, walvissen zoeken, of simpelweg een eindje touren met onderweg koffie-met-bagel bij een bakery. Dat zal voor iedereen anders zijn, maar wat ik vroeger erg miste was een plek buiten die 'echt' voelde. Het is er nog wel een beetje, bv in de duinen, de Peel of de Oostvaardersplassen, of stukken op de wadden. Maar die plekken zijn vaak klein, dungezaaid, je moet er echt naar toe en er zijn altijd meer bezoekers. Hier is er zoveel, je hoeft niet op zoek. Dat voelt heel anders.

En het is dat gevoel van ruimte, van rust, van ontspanning en echtheid, dat zou ik niet meer willen missen. Ja, ik mis mijn ouders heel erg. Die vier weken waren bijzonder. Maar laten we eerlijk zijn, dat hadden we in Nederland nooit gedaan, vier weken in 1 huis zitten. Dus die band die we hadden in die weken, dat was ook anders geweest.

Daarom, laten we ophouden met te gaan vergelijken. We zitten nu hier, en het voelt goed. Niks is perfect, maar voor ons is het goed genoeg. Er is ook nog genoeg om naar uit te kijken.

Misschien dat het voor ons wat makkelijker was om hier te starten dan voor sommige anderen, ook al zijn we geen 18 meer... Zo'n verhuizing met kinderen maakt de keus denk ik definitiever, en dus stap je er bewust in. Het was ook een keus die we samen gemaakt hebben, we hebben het geluk dat we dit allebei graag wilden. We kwamen ook niet uit ons geboortedorp (of omgeving) maar hadden voor die tijd al zo ongeveer heel nederland gehad (behalve limburg) dus we waren denk ik al wat gewend aan het gevoel dat je het een tijdje met elkaar in een nieuwe omgeving moet zien te rooien.

Ik snap het wel als iemand toch liever terug naar Nederland/Belgie gaat. Het is hier in veel opzichten anders. Met fijne dingen en minder fijne dingen. Het is maar net wat voor jou op dat moment het zwaarste weegt, of de eindrekening dan positief of negatief uitvalt. Maar ik denk dat je dat pas echt weet als je het geprobeerd hebt.
 
Inderdaad, mooi verwoord. Ik kan kan op dit moment alleen maar beide verhalen (of eigenlijk alle drie de verhalen) meenemen om er nu alvast wat van te leren. En hoe het gaat als wij uiteindelijk in 2015 daar zijn, dat zien we dan wel :)
 
Wat een diepgang de laatste weken :)

Ook Lamarck weer erg bedankt voor het delen van een stukje lief en leed. Erg waardevolle info die je alvast stof tot nadenken geeft en je weer wat beter voorbereid op al wat komen gaat!
 
Maar laten we eerlijk zijn, dat hadden we in Nederland nooit gedaan, vier weken in 1 huis zitten. Dus die band die we hadden in die weken, dat was ook anders geweest.
Click to expand...
Heel erg waar. Het is een veel intenser contact dan je in Nederland of België zou hebben.

Zo herkenbaar om dit te lezen. Het is precies zoals ik het ook ervaren heb. Het blijft een tweestrijd, en er is zoveel dat ik erg ga missen. Australië is een prachtig land, maar er zijn ook nadelen aan. Zolang je je daarvan bewust bent als je naar hier komt is het goed. Maar zelfs als je het probeert, vraag ik me af of je het ooit zeker zal weten. Ik weet dat ik in die 2 jaar ben blijven twijfelen of ik hier de rest van mijn leven zou willen doorbrengen. Ook al ben ik gek op Australie. En dat heeft dan alleen maar te maken met de mensen die je achterlaat. Dat blijft gewoon een moeilijk punt ....
 
Jerden said:
Heel erg waar. Het is een veel intenser contact dan je in Nederland of België zou hebben.

Zo herkenbaar om dit te lezen. Het is precies zoals ik het ook ervaren heb. Het blijft een tweestrijd, en er is zoveel dat ik erg ga missen. Australië is een prachtig land, maar er zijn ook nadelen aan. Zolang je je daarvan bewust bent als je naar hier komt is het goed. Maar zelfs als je het probeert, vraag ik me af of je het ooit zeker zal weten. Ik weet dat ik in die 2 jaar ben blijven twijfelen of ik hier de rest van mijn leven zou willen doorbrengen. Ook al ben ik gek op Australie. En dat heeft dan alleen maar te maken met de mensen die je achterlaat. Dat blijft gewoon een moeilijk punt ....
Click to expand...
Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat die tweestrijd blijft.
Onze buurman is een Zweed, woont al 30 jaar in Australie, is nu 4 jaar met pensioen en zit nu voor het vierde jaar een half jaar in Zweden. Hij vindt het er wel fijn, met zijn familie daar. Zijn (australische) vriendin is nog hier, zij werkt nog en kan dus niet mee, en is helemaal niet happy. Ze is bang dat hij daar blijft.
Punt is, je hebt altijd die keus om terug te kunnen. En je hebt het al een keer gedaan dus je weet dat het een grote stap is, maar wel een stap die te doen is. Als je een mogelijkheid hebt, dan blijft er denk ik ook altijd een beetje twijfel of je dat dan ook wil doen.
 
Klopt helemaal. Ik wilde eerst nog 2 jaar langer hier blijven zodat ik de Australische nationaliteit zou kunnen aanvragen, en mijn man had daar heel veel moeite mee. Hij voelde het een beetje als een zwaard van Damocles dat over zijn hoofd bleef hangen, de mogelijkheid dat ik weer terug zou willen, de onzekerheid die blijft. Daar had ik in het begin helemaal geen begrip voor, maar ik begrijp nu steeds beter wat hij bedoelt ....

Ik ben hier ook wat oudere emigranten tegengekomen, en bij velen is er toch die heimwee naar hun geboorteland en hun roots. Maar ze kunnen niet meer terug, want hun kinderen en kleinkinderen wonen hier. Dus ze blijven, maar zijn niet echt gelukkig...

Moeilijk hoor .... :(
 
na die hint van @Zwerver weer eens een berichtje.

Eigenlijk is er niet zo heel veel nieuws geloof ik. Het gaat allemaal zo zijn gangetje.

Manlief is vandaag begonnen aan een nieuwe baan. Zijn vorige contract liep vorige week af en vanaf vandaag zit hij in Victor Harbor. Da's iets dichterbij voor ons en zowiezo ook een leukere route. Da's op zich wel iets nieuws. Maar dan ook het enige, denk ik.

Kids zitten goed in hun vel. Ze zitten nu alweer in week 8 in hun nieuwe klas, niks bijzonders, gewoon ok. Ik geniet ervan om ze te zien groeien. Maar dat is niks bijzonders. Dus weinig nieuws.
Ik vermaak me nog prima in mijn baan. Ook niks nieuws.
Het is herfst, en dat is lekker. Rustige temperaturen, af en toe een buitje, verder vooral zon. Maar ja, dat is ook geen nieuws.
Af en toe gaan we op stap. Twee weken terug in het lange weekend zijn we twee dagen naar Inneston op Yorke Peninsula geweest. Redelijk primitief, en aardig wat beestenwerk in huis, maar wel leuk. Is dat nieuws?
We hebben in februari weer familie over de vloer gehad. Dat was wat pittiger dan het bezoek in oktober en we vonden het deze keer minder erg dat ze weer naar Nederland gingen. Maar dat herkennen de meesten wel, denk ik, dus da's ook niks nieuws.
We hebben nog geen huis gekocht dus ook daar niks nieuws. We hebben nog niet iets gevonden wat het zou kunnen worden. En we zijn op dit moment niet echt aan het kijken. Eerst niet omdat we wilden wachten om te zien hoe het met hubby's werk zou gaan. En misschien willen we later in het jaar op vakantie naar nederland, maar dat zou in ongeveer dezelfde periode zitten als dat het jaarcontract op dit huis afloopt, en we willen niet alles tegelijk. Ook voor de kinderen. Als je net in een nieuw huis zit, is het anders 'thuis' komen. We gaan er vanuit dat we nog wel een jaartje kunnen blijven huren. Plus dat we verlofdagen willen sparen, en dat gaat ook lastiger met een verhuizing. Nouja, het hangt ook af van de nieuwe baas. Dus. Ook hier niks nieuws, want we weten het zelf nog niet.

Je mag me uitlachen, maar eigenlijk vind ik het wel fijn dat er weinig nieuws is. Het is toch een best wel hectische paar jaar geweest. Eerst met de visumaanvraag, dan de verhuizing zelf, en het hier weer opnieuw beginnen. Het lijkt wel voor het eerst sinds lange tijd dat er al een langere periode niet zo veel gebeurt. We doen nu 'gewone' dingen: een eindje wandelen over het strand, kinderen naar clubjes en vriendjes rijden, een keer bij vrienden op bezoek, een keer zelf mensen over de vloer, en af en toe een weekendje op stap. Rust in de straat, rust in het huis, rust in de kop. Het klinkt misschien saai, maar zo voelt het nog niet.

er valt alleen zo weinig te vertellen dus dat is misschien wat sneu voor jullie...
 
Lamarck said:
We doen nu 'gewone' dingen: een eindje wandelen over het strand, kinderen naar clubjes en vriendjes rijden, een keer bij vrienden op bezoek, een keer zelf mensen over de vloer, en af en toe een weekendje op stap. Rust in de straat, rust in het huis, rust in de kop. Het klinkt misschien saai, maar zo voelt het nog niet.
Click to expand...

Saai?! Man, hier kan ik alleen nog maar van dromen!
Goed om te horen Lamarck.
 
Het lijkt me zoo heerlijk om het saai te hebben.....
En vooral die rust in de kop spreekt me erg aan!!
Heel erg fijn dat het jullie gezin goed gaat, na zo'n schok als emigreren toch wel is!
Ik had het zelf toch wel iets onderschat allemaal ;) blijkt nu..
En er is zoveel dat je (nog) niet weet.
De mensen zijn erg aardig hier, maar de mentaliteit is echt ook wel een beetje anders.....dan we gewend zijn.
Ik las hier ergens op het forum dat het zeker een jaar duurt voordat je een beetje overal aan gewend bent.
Aanpassen is heel verstandig....en moet je gewoon doen voor jezelf..
 
dat is helemaal waar, Janneke. Je ontmoet misschien wel veel mensen, maar een vriendschap opbouwen kost gewoon tijd. In het begin had ik ook in m'n hoofd dat ik niet naar Oz was gegaan om me daarna te omringen met nederlanders en achteraf denk ik dat dat nog wel wat frustraties heeft gegeven. Ondertussen merk ik dat we nu toch in verhouding vrij veel nederlanders om ons heen verzameld hebben. Niet omdat ik alleen nederlanders aardig vind, maar je deelt misschien net iets meer denk ik, en het klikte nou eenmaal wat sneller. Ook voor de kinderen was het in het begin makkelijker. Wat ook mee telt is dat andere nieuw gearriveerde mensen ook op zoek zijn naar een nieuwe sociale kring, terwijl de meeste ozzies hier natuurlijk al langer wonen en familie hebben enzo. En dan is het denk ik ook net wat makkelijker om contact te leggen met andere newbees.
Dus onze vriendengroep heeft nu bijvoorbeeld een nederlands gezin, een vlaams gezin, een schots gezin, een nieuwzeelands gezin en oja, ook een ozzie gezin. Het grappige is dat ik wel patronen zich zie herhalen. In Nl zag ik een hele goede vriendin heel weinig omdat ze nogal ver weg woonde (vond ik toen...) en een druk leven had. Maar dat gaf niet. Nu heb ik weer zo'n vriendin op uren rijden zitten. En ook nu geeft het niet.
Het valt me alles bij elkaar niet tegen. Eerlijk gezegd kostte het 11 jaar geleden meer moeite om nieuwe vriendschappen te sluiten toen we vanuit Groningen naar IJsselstein verhuisden. Maar eerlijk is eerlijk, een jaar geleden voelde dat wel anders.
 
Ja, je hebt zeker gelijk vriendschappen opbouwen kost zeker tijd.
En wat fijn voor jullie dat je nieuwe vrienden hebt en gewoon prettig kunt leven en genieten!
Lijkt me heel fijn, maakt dan ook niet uit welke nationaliteiten het zijn als het maar klikt.
We moeten echt hier helemaal weer opnieuw beginnen, en je hebt met de nieuwe mensen geen geschiedenis..
En Nederlanders heb ik hier nog niet gezien, ook nog niet naar gezocht hoor.
Hier wonen echt allerlei nationaliteiten bij elkaar, uit China, Japan de UK Schotland en Sri Lanka etc.
Iedereen is hier heel erg druk , en we zitten midden in de drukke stad wel overal dichtbij en in een leuke buurt overigens.
Een mooi parkje aan beide kanten...leuk voor de hond, en op loopafstand van het centrum.
Grote flats, het is hier het dichtstbevolkte gebied van heel Australië, dat komt ook door de hoogbouw.
Veel emigranten en mensen op het forum zoeken de rust en de ruimte in Australië op het platteland... wij echter niet.
Dat komt ook door het werk van mijn man, hij is nu in 12 minuten op zijn werk. We wonen heel gunstig ten opzichte daarvan.
We hebben één stel hele goede Australische vrienden die kenden we al goed voor we hier kwamen.
Met onze vrienden in Nederland ben ik nog steeds wel heel close, en als ik er ben heb ik het erg druk met alle ontmoetingen.
Iedereen wil je zien en spreken en dat is echt teveel, ik zit doodmoe terug in het vliegtuig.
Die fout ga ik niet weer maken, ik moet het beter plannen.
Als je kleine kinderen hebt dan is dat in Australië denk ik eenvoudiger om mensen te leren kennen via de scholen en allerlei clubjes.
Toen wij jaren geleden verhuisden van Groningen naar Badhoevedorp was dat ook niet heel eenvoudig.
Maar daar kwam ik toch vrij veel op school om allerlei dingen te doen..
Amsterdammers zijn echt anders dan Groningers, bovendien kwamen we toen net terug uit Houston waar we 14 maanden gewoond hadden. Dat voelde toch heel anders dan nu, en we wisten dat dat voor een jaar zou zijn..
Daar had ik ook veel Europese vrienden, o.a. een hele goede vriendin uit Zwitserland. Heb ik nog steeds heel goed contact mee.
Daar klikt het dan toch meer mee, daar heb je echt gelijk in je staat min of meer net zo in het leven als zij en dat geeft een band.
Het hielp ook dat we daar op een campus woonden met veel buitenlanders (geen Amerikanen) overal vandaan.
Iedereen zat daar in hetzelfde schuitje, tijdelijk en je maakte er samen het beste van..
Was een mooie ervaring en heb ik ook veel van geleerd.
Ik ben heel benieuwd hoe het er hier over een jaar uitziet, ik doe mijn best en sta open voor veel dingen hier.
Dat onze zoon in Amsterdam zit vind ik nog steeds best heel moeilijk... eigenlijk.
Australië is een prachtig land, en we zijn zeer bevoorrecht hier... dat we deze kans kregen..
We gaan zeker onze best doen om er een succes van te maken!!
Het enige nadeel is dat het zover weg van alles is ;)
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top