Problemen met familie

Hoi Annemiek,
Ja dat zal erg moeilijk voor je zijn. Kan me een beetje voorstellen hoe je je voelt want bij mij thuis was ik ook eigenlijk de enige waar mijn moeder haar ei kwijt kon. Toendertijd kon ik het niet over mijn hart verkrijgen haar 'achter te laten' maar ik was zelf toen ook nog niet klaar om te gaan emigreren. Mijn moeder is helaas overleden in 1999. Ik weet zeker dat ze me een leven in Oz had gegund maar ik denk wel dat ze had geprobeerd me met schuldgevoelens aanpraten, hier te houden. Ik het bij jou misschien ook het geval dat je last hebt van schuldgevoelens? Zo ja, laat je daar dan niet door lijden want daar bereik je niets mee; behalve dan dat het een wig tussen jou en je moeder drijft. Jij hebt recht op een eigen leven en je moeder moet dat accepteren. Bovendien laat je haar toch niet achter. Ze zit toch in je hart? Je verbreekt het contact toch niet met haar als je eenmaal in Oz zit? Dus praten kan ze altijd met je, ook als je Down Under bent. Kop op en gewoon gaan. Wel jammer dat je moeder zo is. De mijne was ook altijd behoorlijk negatief maar tegen ons als kinderen was ze wel altijd verschrikkelijk lief.

Sterkte met alles.
 
Het nadeel is dat ze alles altijd goed bedoelt, maar te snel doet. Ze denkt niet altijd na voordat ze iets doet of zegt. Mijn broer heeft sinds een jaar zijn eigen huis met zijn vriendin. Hij heeft wat spotjes in het plafond zitten. De gaten waar die spotjes inzitten zijn groter dan de spotjes zelf en dat is niet echt mooi. Mark en ik vinden het allebei lelijk, maar zeggen daar niets van, omdat het hun huis is. Mijn moeder heeft daar bijvoorbeeld wel wat van gezegd.
De eerste keer dat mijn ouders bij ons waren, bleef ze maar zeggen hoe mooi alles eruit zag in Marks flat (van alle gemakken voorzien), dus als ze iets mooi vind, zegt ze dat zeker ook :)
Zij was wel altijd de enige die zei dat een broek of shirtje me niet leuk stond, omdat ik een dikke kont heb. Dat heeft een behoorlijke deuk gegeven in mijn zelfvertrouwen en toch bedoelt ze het allemaal niet zo kwaad. Ze houdt enorm veel van ons, dat is het ook niet.
Het is bij mij niet echt een schuldgevoel, maar meer dat ik weet dat ik haar enorm ga missen, ondanks haar nukken.
Ze accepteert het ook dat we naar Oz gaan en heeft er vrede mee. Toch heeft ze van begin af aan gezegd dat ze niet mee wil naar Schiphol. Dat vind ik helemaal niet erg, want ik heb liever niemand mee naar Schiphol ;)
Gelukkig heeft mijn moeder een paar hele goeie vriendinnen, waarvan er 1 vanuit Beieren naar Nederland is verhuist. Ze heeft veel aan die vriendin, omdat die hetzelfde heeft met haar moeder.
Ze weet ook dat het contact niet verbroken wordt als we daar zijn. Ze heeft al een cursus gedaan hoe ze met internet om moet gaan en skypen kan ze ook wel, mits precies opgeschreven staat hoe ze het moet doen ;)
Ik ben nu natuurlijk ook al meer dan een jaar aan het oefenen, want nu zie ik ze veeeel minder als eerst. meestal gaan we om de 5 of 6 weken naar ze toe. Ik deed ook altijd van die moeder-dochter dingen met haar, zoals samen met de trein naar een of andere stad om lekker te gaan winkelen en dingen bekijken enzo, maar nu gaat dat niet meer zo makkelijk. Moeten we maar weer eens een keer gaan doen ofzo ;)
 
Hoi Annemiek,

Nou, eigenlijk is er dus weinig aan de hand maar heb je het er moeilijk mee dat je haar zal missen. Dat zou ik ook hebben als mijn moeder nog zou leven. Gelukkig is er tegenwoordig veel mogelijk om contact te houden, het enige dat wegvalt is het 'lichamelijke' contact maar praten kan altijd.

Komt allemaal wel goed meid. En wat die dikke kont betreft; mijn moeder zei ook altijd tegen mij dat ik moest oppassen met wat ik at want ik zou nog eens net zo dik worden als een nicht van mij. Dat heeft mijn zelfvertrouwen ook niet bepaald goed gedaan maar ik ben daar nu (eindelijk) op m'n 42e klaar mee. Niets van aantrekken. Je bent goed zoals je bent.

Groetjes,
Erna
 
Ze weet ook dat het contact niet verbroken wordt als we daar zijn. Ze heeft al een cursus gedaan hoe ze met internet om moet gaan
Click to expand...

Inderdaad zoals Erna ook al aangaf praten kan altijd, en ik heb het al eens eerder gezegd geloof ik (sorry val regelmatig in herhaling maar het blijft relevant!! :-D). Door de afstand komt er vaak een heel andere soort communicatie op gang, vaak met veel meer diepgang. Mijn ouders en ik praten over de telefoon veel meer nu dan wij ooit gedaan hebben. Het contact is uitstekend! Mijn ouders hadden (en hebben) het heel moeilijk gehad met onze beslissing om hier te gaan wonen maar er is wederzijds respect. Enneh.........over die dikke kont.... :-D die ken ik ook (wat was dat toch met die moeders???? van toen) maar ik neem aan dat dat meer uit een soort bescherming voort kwam hoe vreemd dat ook mag klinken.

En inderdaad heel mooi gezegd Erna :up:  niets van aantrekken, je bent goed zoals je bent!! :)

Syl
 
Hoi ik heb al een s eerder geschreven hier over het afscheid nemen van mijn moeder,daar zal ik erg veel moeite mee hebben,maar daar ontkom je nu eenmaal niet aan.Mijn moeder doet er niet moeilijk om,maar vind het vreselijjk dat wij weggaan,maar nu mijn schoonouders zij vinden het natuurlijk ook erg dat we weggaan en laten dat ook goed merken,ze kunnen alleen maar negatief doen,ik snap dat het moeilijk is als je kind en kleinkind zover bij je vandaan gaan wonen,maar waarom zo negatief doen,daar maak je het je zelf echt niet makkelijker mee toch?Ze vragen zich  nu af waar Jeroen voor vlucht hier in nederland,maar dat is helemaal niet aan de orde we vluchten helemaal nergens voor, we zijn gewoon toe aan een nieuw leven en dat is dan in australie.Ze zegt nu alleen maar ;wacht eerst maar eens af of jullie wel een visum krijgen,maar zoals het er nu uit ziet zal ik niet weten waarom we niet zouden kunnen gaan.Ach ja  ze zullen er toch een keer aan moeten geloven dat het een keer zover zal zijn dat we weggaan ,maar zal leuk zijn als za nu nog normaal met ons praten in plaats van somber alsof we afscheid nemen voor het leven,ze heeft ons wel gelijk gezegt dat we niet op hulp hoeven te rekenen maar daar vragen we toch ook  iet om we verkopen ons huis en met de overwaarde gaan we er naar toe,ze heeft ons nu ook al gezegt dat we niet hoeven te rekenen dat ze snel of elk jaar langs komen.Moeten ze zelf weten zal wel leuk zijn als ze interesse tonen waar je woont  maar goed als zij dat niet willen is dat een eigen keus die ze maken ja toch,voorlopig duurt het nog wel even allemaal eerst maar huis verkopen,wel jammer dat er altijd weer mensen zijn die het je niet gunnen in ieder geval niet laten zien,maar ik ga er maar weer een end aan maken doeiiiiiiiiiiiiii allemaal :)
groetjes miranda(pffffffffffffff) wat een verhaal zeg hihihihihihihihih :lol:
 
Hoi Miranda,

Lijkt wel alsof ik over mijn vader lees. Die heeft vanaf het moment (augustus 2003) dat we vertelden dat we naar Australie zouden gaan emigreren, alleen maar negatief gedaan en van alles verzonnen om mij tegen te houden. Ook mijn jongste broer heeft zich tot nu toe alleen maar negatief uitgelaten over Australie. Net zoals jij zegt, doen ze net alsof het een afscheid voor het leven is. Mijn Jeroen en ik zien dat toch anders. Bovendien kunnen ze ook naar Oz toe komen. Mijn vader heeft tot nu toe altijd gezegd dat hij niet durft te vliegen en dus niet komt. Mijn jongste broer zegt geen geld te hebben voor zo'n verre reis (dat geloof ik alleen niet). Nu bekend is dat Jeroen en ik op 22 september a.s. vertrekken, heb ik van mijn jongste broer nog niets negatiefs weer over Oz gehoord en mijn vader is plotseling over zijn vliegangst heen want hij wil nu toch wel komen en begint zelfs vragen te stellen over Australie.
Kortom, laat je schoonouders maar lekker even pruttelen. Zodra jullie het visum hebben, draaien ze vast wel bij. Laat je er niet door kisten. :up:
 
Ze weten nu dus zeker dat jullie weg gaan, dus nu moeten ze wel... Jammer alleen dat ze niet eerder aan het idee wilden wennen, want nu is er nog maar weinig tijd.
 
Hoi,wat een gedoe he al die ouders en schoonouders vooral in mijn geval,ik hoop wel inderdaad dat ze gauw bijdraaien want dat is ook wel zo leuk voor jeroen.Hij is er natuurlijk erg enthiousiast over,dus vind het wel rot voor hem dat ze zo negatief doen,zal leuk zijn voor hem dat hij daar ook zijn verhaal kwijt kan zonder er sombere stemmingen  door te creeren.Vrijdag komt de makelaar om ons huis te koop te zetten,jeroen belldde mij net van zijn werk dat er misschien zondag mensen komen kijken,ouders van een collega die zijn geëmigreerd naar frankrijk maar willen nu terug enzoeken een huis dat wij hebben dus wie weet,we hopen maar nergens op.En Erna ik ben blij voor je dat je vader en broer zijn bij gedraaid maakt het afscheid niet makkelijker maar wel prettiger nu je weet dat ze er voor je zijn ja toch succes
groetjes miranda
 
Ik zie eerlijk gezegd niet tegen het afscheid op van mijn familie en dat heeft. Dat komt doordat we geen hechte band met elkaar hebben en ook nooit hebben gehad. Voor mij zal dat dus niet zo moeilijk worden.

Succes overigens Miranda met de verkoop van jullie woning.


groetjes,
Erna
 
[quote author=miranda roeleveld link=topic=1849.msg26854#msg26854 date=1126082994]
Vrijdag komt de makelaar om ons huis te koop te zetten,jeroen belldde mij net van zijn werk dat er misschien zondag mensen komen kijken,ouders van een collega die zijn geëmigreerd naar frankrijk maar willen nu terug enzoeken een huis dat wij hebben dus wie weet,we hopen maar nergens op.[/quote]

Vraagje......als je straks je huis al verkocht hebt, waar ga je dan de rest van de tijd wonen tot je visum wordt afgegeven (al met al gaat de hele procedure toch wel 1,5 jaar duren).......? (bij ouders of schoonouders..... :cool:)

Gr. Sab
 
wij hebben een recreatie woning en dat is erg lastig om te verkopen kan een jaar duren maar ook 2 jaar  dus het maakt nu voor ons niet erg veel uit dat het al met al wel even kan duren met het visum aanvragen.En waar wij gaan wonen zal wel even wat huren worden,onze spullen kunnen we opslaan van wat we meenemen,dus dat komt wel goed.
gr miranda
 
Wij zijn nu in eerste instantie van plan om een reis van ca. 6 weken te maken alvorens een definitieve beslissing te nemen. Nu is het zo als ik er tegen mijn moeder over begin weet je niet wat je hoort. Zo van mam wij hebben het plan om een reis te gaan maken in Australie, zij, "dat moeten jullie niet doen want dat is een heeeeeeeeeel raar land en echt verschrikkelijk,daar gaan jullie toch niet met de kinderen naar toe daar kan van alles gebeuren". Nou vraag ik je het mensje is nog haar hele leven niet met een teen over de grens geweest en weet dus via via dat daar een land is :evil: terwijl ze vertelt dat de dochter van haar vriendin met haar vriend naar Amerika is geweest  "geweldig"!!!.Vertellen jullie mij eens wat voor verschrikkelijks daar is dan kunnen wij er rekening mee houden. Stom he en dan willen we eerst alleen maar op vakantie.

groetjes Manja
 
Weetje Manja....waarschijnlijk voelt je moeder "de bui al hangen".....en weet ze dat dit wel eens wat meer voeten in aarde zou kunnen hebben dan een lekkere vakantie. Het is waarschijnlijk haar eerste schrik-reactie....het zal vast wel even wat tijd nodig hebben :-(

Succes :up:
Syl
 
Jeetje, twaalf pagina's met familie problemen. Raar, maar waar, het doet me goed. Wij (man, ik en drie kleine kinderen) zitten al een jaar met emigreren naar Australie in ons hoofd en hebben nu besloten om verder te gaan. Pfffff, dat was voor ons al een hele bevalling; laat staan voor de familie die het letterlijk doodzwijgt. Niks zeggen, niks vragen, nergens echt op reageren. Vreselijk, heb ik liever een familie die boos wordt of zo. In het begin waren ze nog wel een beetje vrolijk, waarschijnlijk met in hun achterhoofd dat het toch nog prille plannen waren. Daarna volgde er een periode van afkraken (walgelijke mensen die Australiers, onbeschoft, onbezonnen, stelletje boeren e.d.) en dan nu totale stilte..... Hopend dat het tij zal overwaaien. Wij zijn er in het afgelopen jaar van overtuigd geraakt dat we willen emigreren naar Australie met alle voors en tegens; het feit dat we het nog steeds zien zitten na een jaar lang wikken en wegen is voor ons overtuigend bewijs dat we volledig achter deze stap staan.
Hoe ga je met een zwijgende familie om? Ik zou het niet weten. Wil ze graag vertellen hoe ver we nu zijn en hen daarbij betrekken. Delen in de periode van visumaanvraag is volgens mij ook onderdeel van het afscheid nemen (vooropgesteld dat we een visum krijgen uiteraard.....). Zonder kennis te willen nemen van het voortraject, zal het natraject zwaarder wegen is mijn mening. Hoe krijg ik zo'n standpunt over? Of moet ik me over mijn familie niet zo druk maken en mijn energie in andere dingen stoppen? :|

Ben benieuwd.

Groet,
Connie
 
Tja, of ze nou schreeuwen, krijsen, om je hals vliegen (of naar je hals  :-D) of helemaal niets.... Het maakt niet uit, want het is voor hun de manier om ermee om te gaan. Als advies zou ik je kunnen geven (voor wat het waard is) dat het belangrijk is om de dialoog open te houden. Blijf praten, want straks ben je weg, en je neemt liever op een andere manier afscheid. Misschien kun je uitleggen hoe jij je erbij voelt als ze alles stilzwijgen. En vertellen over mensen die juist veel meer contact met hun ouders hebben (hier zit zo iemand). Het kan dus ook positief uitpakken. Misschien kun je een informatie of foto boek voor je ouders kopen (of bij de bieb lenen) om te laten zien?

Het zijn maar wat ideetjes....  :? Hoop dat je er wat mee kan!  :up:
 
Da's een goeie tip; een foto/informatie boek. Dat zal er allicht toe leiden dat er weer een vorm van dialoog ontstaat. Een boek is daarvoor een mooi aanknopingspunt  :read: In januari gaan we drie weken rondtoeren in het gebied tussen Perth en Albany. Foto's en ervaringen vertellen is iets waar niemand daarna omheen kan. Ik merk dat ik me een beetje blindstaar op het "nu", terwijl die vakantie natuurlijk legio mogelijkheden geeft om de impasse waarin we zitten te doorbreken. Ik heb ineens veel meer ideeen over het vlottrekken van de relatie met mijn ouders en zus......!!!! Thanx!! :gossip:

Groet,
Connie
 
Maar ehm niet overstelpen met 1000 vakantiefoto's he  :wink: daar zit niemand op de wachten  :-D. Even serieus, als je een boek neemt, dan is het heel neutraal :up:
 
Dag Connie,

Het heeft zeker geen zin om ´door te drammen´ naar de familie toe. Ik bedoel als ze er niet klaar voor zijn om ervoor open te staan, dan lukt dat toch niet. Het kan dus best wel eens zijn dat je je er bij neer zou moeten leggen. Ik denk ook dat als je emigratieplannen serieus zijn, dat je je dan (behalve als dat belangrijker voor je is, maar dat heb je als het goed is al overwogen voor het nemen van de beslissing) niet teveel daar van aan zou moeten trekken.
Natuurlijk is het het fijnst als ook de familie, ondanks het minder leuk te vinden, met je meeleeft in het heel traject. Maar als ze dat niet willen, dan houdt het op.

Ik denk dat het wel goed kan zijn om een soort dagboekje bij te houden over het hele emigratie traject (wat gebeurt er allemaal, wat voel je daarbij etc). En dat dagboekje eventueel op een weblog of zo zetten, wat je wel aan je familie verteld. Zodat ALS ze (ook als ze het eigenlijk niet aan je willen vertellen) toch wel nieuwsgierig zijn, ze ook achteraf kunnen meeleven. ook mogelijk is het om zo´n dagboekje gewoon in brief of email vorm aan je familie aan te bieden.

Los van de tips, in ieder geval veel sterkte gewenst hiermee.....

M.vr.gr.

Perthpete
 
Hoi Connie

Hier een tip van mijn kant af. Vaar je eigen koers en laat niet een ander het voor je doen. :up:

Groetjes Sander
 
Hoi Connie,
Wat een gedoe he allemaal,maar ik ben het met mijn voorganger,ik zal er alleen wel over blijven praten,of ze het nu wel of niet willen horen,mijn moeder is er niet blij mee maar vind het leuk voor ons,mijn schoonouders willeen er ook eigenlijk niks van weten,maar we blijven gewoon vertellen hoe of wat ook al krijgen wij er ook geen reactie op .zij willen dan ook al gauw van onderwerp veranderen maar trekken wij ons weinig van aan.
Het duurt nog even dat wij werkelijkw eg xzouden gaan als we visum krijgen natuurlijk he,maar ze maken het zich zelf alleen maar moeilijker en wat al eerder werd gezegt laat ze wat zien van het land ,maar ik zal zeker niet helemaal mijn mond blijven houden tegen ze.Zer moeten er toch een keer aan geloven toch,al met al sterkte met alles,komt allemaal wel een keer goed doei doei :)


                                  groetjes Miranda
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top