Problemen met familie

Ik weet hoe het is om afscheid te nemen van mijn familie en vrienden toen ik een aantal jaar geleden voor een jaartje naar Oz ging, man, de vrouwen huilden en zelfs een van mijn broers kon het niet droog houden. Gelukkig had mijn moeder besloten om lekker thuis te blijven, ik denk dat het ook een vorm van zelfbescherming is geweest van mijn moeder.

Mijn voorkeur is dus inderdaad als meesten van jullie hebben en dat is geen gezeur aan het hoofd op schiphol, het is niet dat ik het ze niet gun maar ik denk dat je niet moet vergeten dat je droom en avontuur eindelijk werkelijk wordt en dat je daar ook wel erg mee bezig zal zijn. Op het moment dat je in het vliegtuig zit zal de werkelijkheid pas echt doordringen van wat je achterlaat en is het afvragen hoe het in het nieuwe land zal zijn....  :cry: &  :-D

greetz,
Koen
 
Op het moment dat je in het vliegtuig zit zal de werkelijkheid pas echt doordringen van wat je achterlaat en is het afvragen hoe het in het nieuwe land zal zijn.... 
Click to expand...

Hey Koen, zelfs dan nog niet, tenminste niet bij ons. Het was allemaal "full steam ahead", je komt in een stroom versnelling terecht alles is nieuw en spannend en het is vaak pas later (als je wat meer gesettled bent) dat het ineens tot je doordringt.  :?

Groetjes
Syl :)
 
Hoi ,
dit moet effe van mijn hart . :x Gisteren was het bij mijn moeder een gezellige familie barbecue (eerst buiten ,dan binnen wegens regen ).Mijn lieftallig zusje en haar vriend waren er ook .Voor ik verder ga ,moet je weten dat ze doctor in de Psychologie is .We beginnen dus wat te kletsen over Australie ,dus de gewone vragen komen naar boven ;is het daar hetzelfde als hier qwa economie ,hoe is de levensstandaard , enz....... :lol: Heb daar al 1000maal op geantwoord,maar blijkbaar zijn ze een beetje kort van onthouden ,maar goed da's het minste .Krijg ik daar toch een antwoord van "Ja ,als gij naar dat APENLAND????? wilt gaan ,ga dan maar " :-o Tom heeft zich recht gezet en is naar buiten gegaan .Dus ik ben binnen gebleven en met verstomming heb ik verder geluisterd naar wat ze te zggen had.Denk je nu echt dat het daar zo veel beter is ,wanneer stop je met uw gezever over dat land en Kunt ge ni normaal doen zoals iedereen . :thinking: ik stond gewoon perpleks ,van iemand dat wereldvreemd is ,had ik dat wel verwacht,maar van mijn zus ,neen no way
Ik had geen zin om nog meer woorden eraan vuil te maken en ook geen zin om ruzie te maken .Ben dus gewoon naar mijn ouders toegestapt en heb gezegd van :zwijg over Australie ,als je iets te vragen hebt ,vraag het dan als zij er niet zijn .
Tom was RAZEND ik ook maar een beetje groggy geslagen .Als zij hun huis bouwden ,moest toch ook iedereen naar hun verhalen luisteren , als ze op reis gaan ,moet je toch ook niet over apelanden beginnen .JEEZES ik weet niet meer waar ik het heb .
Maar het idioote van al gaat zijn dat als we er een paar jaar wonen ,ze wel naar dat APENLAND op vakantie gaan komen .
Dit moest van mijn hart,groeten
 
Jeetje wat een ellende. Als je zus zo fel reageert zit er wel iest dwars. Als ik haar was zou ik er een keer met iemand over haar frustaties praten. Misschien met een psycholoog?!

Rot voor jullie. Maar als ik op dit forlum lees ben je helaas niet de enige.
 
Er is niets zo erg als ergernis, dus probeer de problemen
daar te laten waar ze horen.
In dit geval bij je zus.  :cool:
Als je jezelf voorhoud dat het haar probleem is dat zij
het niet begrijpt, en ook niet wil begrijpen hoe het in een
ander land is of toegaat, kan je er alleen maar om glimlachen.
Doe dat waar zij bij is en zeg dat het jammer van haar schoolgeld is.  :wink:

Groetjes en sterkte Ton  :up:
 
Als ik zie hoe mijn moeder reageert, dan denk ik dat je zus zich wil beschermen en gewoon gekwetst is omdat je haar "achterlaat" (zo voelt zij dat). Mijn moeder stoot me af sinds ze weet dat we naar Oz gaan wonen en ik weet dat ze van me houdt, volgens mij is het gewoon een vorm van zelfbehoud. Wat het nog niet goedpraat natuurlijk!
 
Sarabaes, 't kan ook jaloezie zijn hoor van de zus. Misschien wil zij ook wel zoiets ondernemen maar heeft ze het lef niet.
 
Njusha, kop op. Ze trekt wel bij hoor. Zodra je op het punt staat te vertrekken, is haar reactie vast veel anders. Dat zag ik aan mijn vader vandaag. Hij heeft vanaf het begin van onze plannen geprobeerd ons tegen te houden maar nu onze vertrekdatum in zicht is, heeft hij het blijkbaar geaccepteerd dat we gaan hoewel hij er wel verdrietig om is (logische reactie). Hij ziet ons vertrek echter nog wel steeds als een sterfgeval en ik krijg het hem ook niet aan z'n verstand dat ik niet het contact zal verbreken zodra ik in Oz woon. Maar goed dat is dan zijn probleem. Hij maakt het zichzelf alleen maar moeilijk zo. Een sterke band zal ik overigens nooit met mijn vader krijgen; daar is hij veel te egoistisch voor.

Maar eh, laat je door je zus niet kisten hoor. Gewoon doorgaan met je plannen en kiezen voor jezelf.

Groetjes,
Erna
 
hoi allemaal,ik zit ook met het probleem ,maar dan andersom>mijn moeder zegt tegen mij dat als ik de kans nu krijg om te gaan dat ik die dan met 2 handen moet vast grijpen.Maar ik wil het graag maar zie erg op tegen het afscheid wat  dan ooit gaat komen.Ook al duurt dat nog wel even voor alles gregeld is maar ooit is het zover.Ik vind het goed van degene die die stap u hebben kunnen zetten,Wij zijn er veel mee bezig en gaan 3 okt. naar amsterdam,en hopen daar veel info te krijgen .Maar wat jou ouders doen vind ik niet eerlijk van ze ,ze moeten jou de kans geven om je droom waar te maken ,je wilt toch niks liever als je eigen kind gelukkig zien lijkt mij,ik heb zelf een dochter van 2,5.Mijn moeder zal er veel verdriet van hebben dat ik wegga maar zal me
                                                                                                                                                                                       
nooit tegenhouden en mij ook niet kwetsen met opmerkingen,Ik hoop dat jullie er met zijn allen uit komen,het is toch belangrijk dat je ooit met een goed gevoel weggaat hier,succes


groetjes miranda R

(er is nog een miranda dus vandaar miranda r) :bye: :bye:
 
:-D :-D :-Dhier ben ik nog een keer grappig ik had nog niet eens gezien dat de verhalen al zo verandert waren met het eerste en ik reageer op het eerste ben nu alles een beetje aan het bij lezen dan geef ik tenminste de goeie reacties stom zeg van mij.Ik beloof dat ik voortaan beter op zal letten  :-Dhihihihi                                                                                                                                                                              groetjes miranda r
 
Das wel grappig dat je het woord 'sterfgeval' gebruikt. Mijn moeder denkt namelijk ook dat ze haar dochter kwijt is als we verhuizen. Ik mag nog op mijn kop staan en alles duizend keer uitleggen, ze denkt echt dat onze relatie gedaan is als wij vertrekken.
 
Sarabaes, ja, vreemd is dat he? Dat ze niet begrijpen dat het niet je bedoeling is alle contacten met Nederland te verbreken zodra je voet op australische bodem zet. Misschien zien ze dat pas in zodra ze de eerste post uit Oz ontvangen.

Miranda R., je moeder heeft helemaal gelijk dat je die kans met twee handen moet grijpen. Afscheid nemen is inderdaad moeilijk en ik denk dat het er bij de meeste mensen mee te maken heeft dat ze een beetje opzien tegen het onbekende (ik hoor daar zelf ook bij). Wat je misschien ook een beetje vergeet is dat je hier misschien wel veel achterlaat maar in Oz krijg je er natuurlijk wel andere dingen voor terug. Gewoon gaan meid en als het je niet bevalt, kun je altijd weer teruggaan naar Nederland; je hebt het dan in ieder geval geprobeerd  :up:.
 
Wat is dit toch herkenbaar. Eindelijk zijn er mensen die hetzelfde meemaken/voelen.

Dinsdag 6 september vertrekken wij (voorgoed) richting Adelaide. Zaterdag de 3[sup]e[/sup] geven we nog een afscheidsreceptie.
Zelf zie ik, net als de rest van mijn familie en vrienden, als een berg op tegen het afscheid. Maar ja het hoort er nu eenmaal bij :-(
De hele familie gaat mee naar Schiphol inclusief de kinderen van mijn schoonzussen (de jongste is 7 jaar). In eerste instantie zag ik dat dus helemaal niet zitten. Maar nu denk ik wel van: ja afscheid nemen is nooit leuk en dan liever op Schiphol waar iedereen is, dan elke keer weer bij iemand vertrekken of iemand bij jou en je zit met een kater.

Heb me voorgenomen om even naar de huisarts te gaan om een middeltje te vragen waar ik zelf wat relaxter van zal worden. Ben de laatste paar dagen al behoorlijk snel op mijn teentjes getrapt :x en daar word ik zelf ook niet vrolijker van.

Probeer vooral ook niet te vergeten dat het ook een feestje is, want wij gaan straks wel een nieuw iets beginnen waar we al heel lang op zitten te wachten :)

Nicole
 
Nou, afgelopen donderdag met tegenzin maar weer eens een bezoek aan mijn vader gebracht. Was bang dat het op een drama zou uitlopen, gezien alle keren dat hij onze emigratie heeft geprobeerd tegen te houden. Dit keer viel het echter allemaal reuze mee. Hoewel hij wel een paar kleine huilbuien heeft gehad, was hij toch wel redelijk dit keer, hij toonde zelfs belangstelling :-o voor Oz. Dat was zo ongeveer de eerste keer dat dat gebeurde.
Omdat hij nog iedere keer reageerde alsof ik dood ben als ik in Oz woon, heb ik hem eindelijk (zucht) aan het verstand weten te brengen dat het niet mijn bedoeling is het contact te verbreken zodra ik daar woon. He, he, dat is een lange strijd geweest. Het geeft wel een prettiger gevoel zo om te vertrekken.
Pa is ineens ook wonderbaarlijk :-o genezen van zijn vliegangst. Hij heeft het er nu over dat hij wel graag een keer naar Australie wil komen maar dan moet er wel iemand met hem mee (vanwege zijn doofheid en zijn gezondheid) maar mijn broers peinzen er niet over om een paar weken met pa opgescheept te zitten (en ik zit er eerlijk gezegd ook niet echt op te wachten, de band is niet bepaald hecht te noemen en gezellig is het al helemaal niet). Dus of het er ooit van komt dat ie komt, valt nog zeer te betwijfelen. Alleen daarheen reizen doet ie in ieder geval niet. Nou ja, ik ben al blij dat hij het nu echt accepteert dat we vertrekken.
 
Hoi Erna

Ik ben blij dat het allemaal is mee gevallen, en of je vader nu wel een ..... of niet is het gaat erom dat je nu met een iets beter gevoel weggaat als voor het gesprek van afgelopen Donderdag. :up:

Groetjes Sander
 
Erna, je klinkt ook een stuk opgeluchter! Geniet je al wat meer van de voorpret? Het was toch een soort zwart blad in het geheel... of is dat nu meer grijs  :-D.
 
Ja, 'k ben wel opgelucht nu. De voorpret was er overigens al die tijd al wel hoor maar dit geeft toch wel een iets beter gevoel :up:.
 
Ik heb een fantastische oma ze doet echt werkelijk alles voor mijn moeder en mij.
Mijn band met haar is echt bijzonder.Ze heeft me ook altijd meegenomen op mooie reizen zoals naar ijsland en heel scandinavie, geweldig.
Nu heb ik haar en mijn moeder verteld dat ik 18 januari voor de derde keer voor een jaar naar australie vertrek.
En ze weten mijn plannen met mijn australische vriend over het emigreren.
Ze houden zich zo groot al zie ik zooo goed dat ze het zooo moeilijk ermee hebben dat hun dochter/kleindochter straks zo ver weg woont.
Ze staan wel achter me maar mijn moeder blijft vragen waarom mijn vriend nou niet naar nederland emigreerd i.p.v. ik daarheen.
Het antwoord is dat ik helemaal verkocht ben van australie en wij gewoon een mooiere toekomst daar zien.
Al doet het me zo pijn want ik wil helemaal niet hoeven te kiezen ik wil ze allemaal bij mij hebben.
Misschien klinkt het allemaal wel egoistisch maar ik wil toch ook bij mijn vriend blijven.

Dus aan de ene kant heb ik een oma die mij begrijpt met mijn beslissing omdat ze zelf opzich ook best zou willen emigreren en aan de andere kant mijn moeder die het er zo moeilijk mee heeft en het een klein beetje mijn vriend kwalijk neemt dat hij niet hier blijft (terwijl het probleem bij mij ligt want ik kies om te emigreren).

Ik begrijp jullie gevoel met problemen met ouders.
Andere kant vind ik het zo moeilijk om ze dit aan te doen.
 
Hoi Liz-lizzy,

In ieder geval prettig dat je oma en je moeder je steunen in je plannen.
Ik proef uit je verhaal dat je je schuldig voelt en dat moet je niet doen. 't Is jouw leven waar je aan gaat werken en daar mag niemand je van weerhouden. Schuldgevoel lost ook niets op maar brengt alleen maar verdriet met zich mee. Je moeder en oma zullen toch jou een keer moeten loslaten en bovendien hoeft een afscheid niet voor altijd te zijn. Je gaat vast nog wel een keer terug naar NL en je familie komt ook vast een keer bij jou in Oz. 'k Zou me er niet te druk over maken en gewoon mijn eigen plan trekken.

Succes
 
Ik zit een beetje met het feit dat mijn moeder een moeilijk mens is... Mijn broer moet niet veel meer van haar hebben, omdat ze het liefst zo veel mogelijk voor je wil bepalen als je daar bent. De vriendin van mjin broer en mijn moeder liggen elkaar helemaal niet. Ze is niet echt tactisch en ook Mark kent haar jammer genoeg alleen van haar negatieve kant. Mijn vader en moeder kunnen niet met elkaar, maar zeker niet zonder elkaar. Mijn vader heeft thuis aardig wat te verduren, maar mijn moeder ook van hem. Door al die jaren, kunnen ze nog maar weinig van elkaar tolereren. Mijn vader is zijn baan kwijt geraakt en wordt dit jaar 56. Hij botviert zijn frustraties op haar en zij op hem. Ik ben een van de weinige mensen die ook haar goeie kant kent. Steeds ben ik bezig haar te verdedigen tegenover Mijn broer, zijn vriendin en Mark.
Ze heeft het gevoel dat ze verkeerd heeft gehandeld, omdat mjin broer niet graag meer bij ons thuis komt. Ze hebben gewoon contact met elkaar, daar niet van, maar toch...
Ik vind het moeilijk om mijn moeder 'achter te laten' omdat ik de enige ben uit ons gezin, waarmee ze goed kan praten. Ik ben gewend aan haar gedrag en laat het over me heen komen, terwijl ik er nog veel tegenin ga.
Gelukkig kunnen mijn ouders ook enorm lief tegen elkaar zijn en houden ze zeker veel van elkaar, want anders waren ze al lang uit elkaar gegaan.
Toch voelt het voor mij een beetje moeilijk, omdat ze het gevoel heeft dat ze haar zoon al kwijt is (weliswaar door haar eigen gedrag) Ik vergeef mijn moeder erg makkelijk, dus ben bang dat ik haar soms enorm zal gaan missen als we daar zijn.
Het duurt bij ons dan nog vrij lang voordat we weg gaan, maar toch ben ik hier al heel erg mee bezig. Als de plannen niet in het water waren gevallen, zouden wij voor het einde van het jaar al vertrokken zijn, dus was al aardig bezig met dit soort dingen...
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top