Catkin's nieuwe weg naar Australië
- Thread starter Catkin
- Start date
Beebmeep
XPdite Sponsor 2024
He Femke,
Wat jammer om te lezen, dat je gevoelsmatig wat alleen staat in je emigreer-enthousiasme. Familie kan het er inderdaad heel moeilijk mee hebben en ja, wat je negeert, is er niet.... Ik begrijp je gevoel. Meeleven, interesse tonen e.d. maakt het allemaal nog veel leuker en voor alle partijen wellicht wat makkelijker. In mijn geval steunde m'n vader me heel erg en heeft qua regelwerk (verhuizers, inpakken, e.d.) geholpen waar hij kon. Dat was toch wel erg fijn.
En voor het geval dat: er zijn er genoeg die ouder zijn en alleen de sprong genomen hebben
Ik was net 35 en alleen. En op je 40e geen ander werk meer kunnen vinden. Tja. Je kunt in NL ook ineens zonder werk komen te zitten.
Volg je gevoel, gebruik je gezond verstand. Komt het helemaal goed
En je verhalen gewoon hier delen, want hier zijn er genoeg die mee leven en delen in je enthousiasme
Wat jammer om te lezen, dat je gevoelsmatig wat alleen staat in je emigreer-enthousiasme. Familie kan het er inderdaad heel moeilijk mee hebben en ja, wat je negeert, is er niet.... Ik begrijp je gevoel. Meeleven, interesse tonen e.d. maakt het allemaal nog veel leuker en voor alle partijen wellicht wat makkelijker. In mijn geval steunde m'n vader me heel erg en heeft qua regelwerk (verhuizers, inpakken, e.d.) geholpen waar hij kon. Dat was toch wel erg fijn.
En voor het geval dat: er zijn er genoeg die ouder zijn en alleen de sprong genomen hebben
Ik was net 35 en alleen. En op je 40e geen ander werk meer kunnen vinden. Tja. Je kunt in NL ook ineens zonder werk komen te zitten.Volg je gevoel, gebruik je gezond verstand. Komt het helemaal goed
En je verhalen gewoon hier delen, want hier zijn er genoeg die mee leven en delen in je enthousiasme
Marijs
XPdite Sponsor
Hoi Femke!
Mooi verhaal, en beide kanten kloppen...denk ik. Je vindt zelf prima je weg, maar het is altijd fijn als je ondersteuning krijgt he?
In ieder geval wilde ik je vertellen, dat mijn man onlangs een nieuwe collega heeft gekregen (in de zorgsector), en de leeftijd van de nieuwe collega is...62.
Dat zie je niet snel gebeuren in Nederland. Dus met werk vinden komt het heus goed. Geef niet op, het kan even duren, maar mensen moeten je soms eerst een beetje leren kennen.
Jammer dat wij totaal aan de andere kant van Perth wonen, je had welkom geweest in Mollymook voor een bakkie.
Kan natuurlijk altijd, mocht je besluiten om ooit eens naar de South Coast te komen!
groet, Marja
Mooi verhaal, en beide kanten kloppen...denk ik. Je vindt zelf prima je weg, maar het is altijd fijn als je ondersteuning krijgt he?
In ieder geval wilde ik je vertellen, dat mijn man onlangs een nieuwe collega heeft gekregen (in de zorgsector), en de leeftijd van de nieuwe collega is...62.
Dat zie je niet snel gebeuren in Nederland. Dus met werk vinden komt het heus goed. Geef niet op, het kan even duren, maar mensen moeten je soms eerst een beetje leren kennen.
Jammer dat wij totaal aan de andere kant van Perth wonen, je had welkom geweest in Mollymook voor een bakkie.
Kan natuurlijk altijd, mocht je besluiten om ooit eens naar de South Coast te komen!
groet, Marja
Lamarck
Well-Known Member
lieve Femke, ik snap je frustratie en het is denk ik voor heel veel mensen heel herkenbaar. Mijn zus zweeg onze emigratie ook dood, en als er iemand anders over begon waar zij bij zat, dan keek ze alleen nog maar boos en zei niks meer voor het eerstvolgende half uur. Dat duurde tot twee weken voor vertrek, en ik denk dat mijn moeder toen tegen haar gezegd heeft dat ze erover moet praten als ze niet wil dat we helemaal het contact kwijt zouden raken. Bleek dat ze met een rouwproces bezig was, voor haar gevoel zou ik er niet meer zijn na de verhuizing. Want computers deed ze niet zo veel mee, skype zag ze niet zitten en ze had nooit genoeg geld om deze kant op te komen. Tikkeltje kinderachtig, vond ik, maar dat was haar gevoel.
Dus, herkenbaar. Maar. Er zitten ook stukken aan die je misschien minder aan hoeft te trekken. Het probleem van alleen nog over kinderen kunnen praten is ook heel herkenbaar, en dat heeft niks met emigratie te maken. Ik weet niet wat het is, maar als er babies zijn dan kan een groep mensen alleen nog maar over kinderen en luiers en babyvoeding praten. Misschien wel omdat de nieuwe moeders er zelf helemaal vol van zijn, of dat de 'oude' moeders allerlei herinneringen hebben die ze graag nog een keer ophalen. Ik heb het bij collega's gezien, en realiseerde me toen pas dat ik net zo erg was toen bij mij (en mijn zus) de baby's kwamen. Dat ligt dus niet direct aan jou en je emigratieplannen. Als je andere plannen had gehad waren die ook niet gehoord.
Dat is het probleem van de minderheid vs de meerderheid. Je hebt gelijk, het is niet eerlijk dat zij niet luisteren naar jou en wel verwachten dat je luistert naar hun. Dat kun je best tegen ze zeggen. Maar het is niet onlogisch. Als je in een ruimte zit met 6 anderen die allemaal in de luiers zitten, dan is de kans dat het gesprek daarover gaat vrij groot. Net als wanneer je in een ruimte zit met alleen voetbalfanaten, dan is de kans ook klein dat je er tussen komt als je het over volleybal wilt hebben. Tuurlijk zouden ze ook naar jou moeten luisteren. Maar trek het je niet persoonlijk aan als dat niet zo is. Het is geen onwil van hun kant maar waar het hart vol van is...
Ik heb, in die fase, vooral met collega's gekletst over de emigratie. Zij waren vooral enthousiast, da's makkelijker voor collega's want die gaan je toch wat minder missen dan je familie. Maar niet de drie dames die net in die baby-fase zaten. Daar kom je gewoon niet tussen.
Dus nogmaals, ik wil niet zeggen dat je het maar ok moet vinden dat ze vooral over kinderen willen praten, maar trek het je niet persoonlijk aan. Het verbaast me niet...
Maar die opmerking van ouder worden slaat wat mij betreft nergens op.
Dus, herkenbaar. Maar. Er zitten ook stukken aan die je misschien minder aan hoeft te trekken. Het probleem van alleen nog over kinderen kunnen praten is ook heel herkenbaar, en dat heeft niks met emigratie te maken. Ik weet niet wat het is, maar als er babies zijn dan kan een groep mensen alleen nog maar over kinderen en luiers en babyvoeding praten. Misschien wel omdat de nieuwe moeders er zelf helemaal vol van zijn, of dat de 'oude' moeders allerlei herinneringen hebben die ze graag nog een keer ophalen. Ik heb het bij collega's gezien, en realiseerde me toen pas dat ik net zo erg was toen bij mij (en mijn zus) de baby's kwamen. Dat ligt dus niet direct aan jou en je emigratieplannen. Als je andere plannen had gehad waren die ook niet gehoord.
Dat is het probleem van de minderheid vs de meerderheid. Je hebt gelijk, het is niet eerlijk dat zij niet luisteren naar jou en wel verwachten dat je luistert naar hun. Dat kun je best tegen ze zeggen. Maar het is niet onlogisch. Als je in een ruimte zit met 6 anderen die allemaal in de luiers zitten, dan is de kans dat het gesprek daarover gaat vrij groot. Net als wanneer je in een ruimte zit met alleen voetbalfanaten, dan is de kans ook klein dat je er tussen komt als je het over volleybal wilt hebben. Tuurlijk zouden ze ook naar jou moeten luisteren. Maar trek het je niet persoonlijk aan als dat niet zo is. Het is geen onwil van hun kant maar waar het hart vol van is...
Ik heb, in die fase, vooral met collega's gekletst over de emigratie. Zij waren vooral enthousiast, da's makkelijker voor collega's want die gaan je toch wat minder missen dan je familie. Maar niet de drie dames die net in die baby-fase zaten. Daar kom je gewoon niet tussen.
Dus nogmaals, ik wil niet zeggen dat je het maar ok moet vinden dat ze vooral over kinderen willen praten, maar trek het je niet persoonlijk aan. Het verbaast me niet...
Maar die opmerking van ouder worden slaat wat mij betreft nergens op.
Beebmeep
XPdite Sponsor 2024
Off topic: Ik laat het reageren op berichtjes voortaan over aan Lamarck: we denken meestal gelijk, maar zij weet het zoveel beter te verwoorden!
On topic: ik ben het met Lamarck eens ( ja, echt waar ). Die baby-verhalen herken ik ook maar al te goed. Of trouw-verhalen.... (heb ik momenteel m'n buik van vol!). Geef het tijd. Ga lekker naar Perth, kijk of het gevoel nog klopt. Het is jouw leven en toekomst. Omgekeerd zouden zij ook hun gevoel en verstand volgen.
En wat Lamarck al zei: het is niet persoonlijk, ze hebben andere dingen aan het hoofd. Wat het niet noodzakelijkerwijs makkelijker voor jou maakt.
On topic: ik ben het met Lamarck eens ( ja, echt waar
). Die baby-verhalen herken ik ook maar al te goed. Of trouw-verhalen.... (heb ik momenteel m'n buik van vol!). Geef het tijd. Ga lekker naar Perth, kijk of het gevoel nog klopt. Het is jouw leven en toekomst. Omgekeerd zouden zij ook hun gevoel en verstand volgen. En wat Lamarck al zei: het is niet persoonlijk, ze hebben andere dingen aan het hoofd. Wat het niet noodzakelijkerwijs makkelijker voor jou maakt.
Catkin
XPdite Sponsor
Bedankt voor de reacties! Om daar even op terug te komen; het alleen praten over de onderwerpen waar de meerderheid in geïnteresseerd is, ligt inderdaad niet alleen aan mijn emigratie, dat klopt. Eerder dit jaar (voordat mijn nieuwe visum traject speelde), zijn we een weekend weg geweest met mijn hele familie. Ik was toen net met een studie begonnen en toen ik daar iets over wilde vertellen en een boek laten zien, werd letterlijk gezegd "daar gaan we het nu niet over hebben". Dat is het hele weekend zo gebleven en, emigratie of niet, vind ik niet dat dit nodig is. Wat mij betreft mag de meerderheid het meerendeel van de tijd over hun onderwerpen hebben. Het enige wat ik wel verwacht is dat mensen af en toe dan eens vragen als ze me zien: hoe het met mijn plannen is, of ik al van de schrik bekomen ben of dat ik al iets heb beslist! Gewoon even een stukje interesse, het hoeft niet veel te zijn. Of, als ze de vragen zelf niet op kunnen brengen, dat er in ieder geval ruimte is om er iets over te vertellen van mijn kant, zonder dat het meteen wordt afgekapt. Ik vind het niet logisch als mensen dat niet kunnen opbrengen, ik breng het namelijk ook op, alleenstaande zonder kinderen, om interesse voor hen te tonen, ondanks dat hun wereld ver van mij afstaat! En ze weten hoe belangrijk die emigratie voor mij is. Ik snap jullie punt dus, maar ik vind het niet zomaar logisch dat het zo gaat!
Overigens weten mijn directe collega's niet van mijn plannen, dus uitwijken naar mensen die eventueel enthousiast reageren is wat lastiger.
Overigens weten mijn directe collega's niet van mijn plannen, dus uitwijken naar mensen die eventueel enthousiast reageren is wat lastiger.
Red dust
XPdite Sponsor
He Catkin,
Je hebt wat mij betreft helemaal gelijk. Wij zijn ook wel eens bij een familiebijeenkomst weggelopen omdat we totaal genegeerd werden en het alleen maar over kinderen en hun volle luiers ging. En als ik dan wat zei (en m.i. een zinvolle opmerking had) werd ik meewarig aangekeken, zo van: wat weet jij er nu van, je hebt toch geen kinderen. Maar gelukkig is die fase bij ons voorbij. En emigreren is toch echt een life changing event en daar mag je best aandacht voor willen. Wij zitten er ook helemaal vol van en willen het graag delen met anderen. Maar helaas interesseert het sommige mensen, ook familieleden, helemaal niet. Dat is dan maar zo. Sommigen vinden hun nieuwe auto of de zwemles van hun kind belangrijker. Tja, dat zegt vooral veel over hen.
Wij zijn 43 en 49 en gaan in mei naar Oz. Vol vertrouwen dat we daar wel weer een nieuw leven kunnen opbouwen en werk vinden. Zekerheid heb je ook in Nederland niet, tegenwoordig kent iedereen wel iemand die plots zijn baan verliest. Dus dat is geen reden om te blijven. We nemen er gewoon de tijd voor. En Catkin, volgens mij ken je al heel veel mensen in Australië! Als je al zo lang op het forum zit, heb je vast heel veel adresjes om aan te kloppen en een bak koffie te doen. Vooral op de momenten dat je het even niet zo ziet zitten kan dat heel fijn zijn. Je bent zeker welkom.
Je hebt wat mij betreft helemaal gelijk. Wij zijn ook wel eens bij een familiebijeenkomst weggelopen omdat we totaal genegeerd werden en het alleen maar over kinderen en hun volle luiers ging. En als ik dan wat zei (en m.i. een zinvolle opmerking had) werd ik meewarig aangekeken, zo van: wat weet jij er nu van, je hebt toch geen kinderen. Maar gelukkig is die fase bij ons voorbij. En emigreren is toch echt een life changing event en daar mag je best aandacht voor willen. Wij zitten er ook helemaal vol van en willen het graag delen met anderen. Maar helaas interesseert het sommige mensen, ook familieleden, helemaal niet. Dat is dan maar zo. Sommigen vinden hun nieuwe auto of de zwemles van hun kind belangrijker. Tja, dat zegt vooral veel over hen.
Wij zijn 43 en 49 en gaan in mei naar Oz. Vol vertrouwen dat we daar wel weer een nieuw leven kunnen opbouwen en werk vinden. Zekerheid heb je ook in Nederland niet, tegenwoordig kent iedereen wel iemand die plots zijn baan verliest. Dus dat is geen reden om te blijven. We nemen er gewoon de tijd voor. En Catkin, volgens mij ken je al heel veel mensen in Australië! Als je al zo lang op het forum zit, heb je vast heel veel adresjes om aan te kloppen en een bak koffie te doen. Vooral op de momenten dat je het even niet zo ziet zitten kan dat heel fijn zijn. Je bent zeker welkom.
mien
XPdite Sponsor
Ook wij zijn al wat ouder(46 en 47) en toen wij aankondigden dat we wilde emigreren was er vooral van de familie van mijn vriend onbegrip. We hadden het toch goed, goed betaalde banen, auto's mooi huis , vaak op vakantie mooie spullen noem maar op. Tja..dat was wel zo maar we hadden ook een verlangen....legt dat maar uit aan mensen die meer beren op de weg zien dan durven te dromen! En...oprechte interesse in de medemens is soms moeilijk voor bepaalde mensen, die zijn druk met zichzelf....
Lamarck
Well-Known Member
Je hebt gelijk, Catkin, we zeggen niet dat het niet zo is. Het voelt zo oneerlijk. Er zijn redenen voor, misschien is het van die kant uit wel logisch, maar dan hoeft het nog niet ok te zijn.
Mischien is het wel dat ze zich er zo weinig bij voor kunnen stellen. Misschien is het wel de nederlandse aard van doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Alles wat buiten het bekende valt is niet belangrijk? Misschien ben je de jongste thuis? Ik weet het ook niet, behalve dat juist dat ongeinteresseerde ons uiteindelijk geholpen heeft om ons minder schuldig te voelen.
Ik was met een studie bezig in Nl, echt geen kip die zich ervoor interesseerde. Je hebt al een papiertje, wat wil je hier dan straks mee? Heb je daar wel tijd voor met werk en kinderen? Al snel hield ik zelf ook mijn mond, soms schaamde ik me er bijna voor dat ik daar tijd in stak en dat man en kinderen daar de dupe van werden. Daarna startte mijn zus met een twee-jarige parttime opleiding naast haar werk en iedereen wist ervan en leefde mee en wist precies wanneer ze haar opdrachten in moest leveren en wat ze voor resultaten had. Ondertussen ben ik verder gegaan met de master. Geen idee waarom dat van mijn zus wel belangrijk was en wat ik deed niet. Na de eerste paar keer kon het me ook niet meer schelen. Ik deed die studie omdat ik het leuk vind, niet voor hun. Maar hier merkte ik weer hoeveel het uitmaakt als je omgeving enthousiast is.
Mischien is het wel dat ze zich er zo weinig bij voor kunnen stellen. Misschien is het wel de nederlandse aard van doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Alles wat buiten het bekende valt is niet belangrijk? Misschien ben je de jongste thuis? Ik weet het ook niet, behalve dat juist dat ongeinteresseerde ons uiteindelijk geholpen heeft om ons minder schuldig te voelen.
Ik was met een studie bezig in Nl, echt geen kip die zich ervoor interesseerde. Je hebt al een papiertje, wat wil je hier dan straks mee? Heb je daar wel tijd voor met werk en kinderen? Al snel hield ik zelf ook mijn mond, soms schaamde ik me er bijna voor dat ik daar tijd in stak en dat man en kinderen daar de dupe van werden. Daarna startte mijn zus met een twee-jarige parttime opleiding naast haar werk en iedereen wist ervan en leefde mee en wist precies wanneer ze haar opdrachten in moest leveren en wat ze voor resultaten had. Ondertussen ben ik verder gegaan met de master. Geen idee waarom dat van mijn zus wel belangrijk was en wat ik deed niet. Na de eerste paar keer kon het me ook niet meer schelen. Ik deed die studie omdat ik het leuk vind, niet voor hun. Maar hier merkte ik weer hoeveel het uitmaakt als je omgeving enthousiast is.
Catkin
XPdite Sponsor
Ik denk dat ik wel wat redenen kan bedenken waardoor ik nu deze reacties krijg. Mijn moeder zei niet voor niks een aantal keren: ik zou het nooit doen... Ik denk dat zij het inderdaad moeilijk te begrijpen vinden. Daarnaast raken ze me natuurlijk, op een bepaalde manier, kwijt. Verder Is de rest van mijn familie wel van enige zekerheid, ik heb dat wat minder. Ben nu bijvoorbeeld gelukkiger met vier part time banen (maar in feite nooit zekerheid van aantal uren), dan ik was toen ik een vaste baan had. Toen ik deze opgezegd heb, hebben mijn moeder en haar man daar slapeloze nachten van gehad, ik niet. Ik kan situaties zien in het kader van avontuur en "het komt wel goed als je er hard voor werkt", zij gedijen beter in een vaste structuur, veilig en vertrouwt. Daar is niks mis mee en soms zou ik ook wel willen dat ik me daar ook goed bij zou voelen, maar dat doe ik niet! Ik kan er niks aan doen! Dat is geen bewuste keuze, maar overkomt je. Zoals mijn wil om naar Australie me ook meer overkwam. Dat ik het doorzet is natuurlijk een bewuste keuze, maar het feit dat ik me daar zo goede voelde was niet bewust gekozen en de geologische ligging ook niet! Ja het is ver weg, heel ver weg... Maar ja... Ik zal me erbij nee moeten leggen dat veel mensen in mijn omgeving niet begrijpen welke stappen ik op het punt sta te maken (en al heb gemaakt)...
Door dit soort situaties wordt mijn keuze nog even extra bevestigd! Ik wil het zo graag, dat ik deze frustraties er bij neem. Dan moet het gewoon voorbestemd zijn!
Ik ben wel "blij" te lezen dat veel van jullie dit herkennen! Niet dat ik het jullie gun, maar ik voel me nu net even wat minder alleen staan. Dus bedankt voor alle reacties
Door dit soort situaties wordt mijn keuze nog even extra bevestigd! Ik wil het zo graag, dat ik deze frustraties er bij neem. Dan moet het gewoon voorbestemd zijn!
Ik ben wel "blij" te lezen dat veel van jullie dit herkennen! Niet dat ik het jullie gun, maar ik voel me nu net even wat minder alleen staan. Dus bedankt voor alle reacties
Beebmeep
XPdite Sponsor 2024
Ik herken de verhalen hier wel hoor, van in de minderheid zijn en je stem willen laten horen. Ik ben het ook absoluut met je eens, dat er ook interesse voor jouw plannen e.d. getoond moet worden. Gunst, toen ik het HBO deed, waren er al mensen die zeiden: waarom? Je hebt al een MBO diploma? En uiteraard was het lang zo interessant niet als de universitaire opleiding die mijn broer deed.
Voor het geval dat, ik ben dus ook alleen, geen kinderen. Als solist heb ik altijd gezegd: ik heb het voordeel, dat ik met niemand rekening hoef te houden, kan gaan en staan waar en wanneer ik wil, maar daar staat tegenover, dat ook niemand rekening met mij (mijn gevoelens) houdt.
Niet egoistisch bedoeld, maar in NL trok ik qua vakanties vaak aan het kortste eind: colllega's met partner en/of kinderen kregen voorrang met het inplannen van de zomervakanties. Dat ik graag met mijn beste vriendin op vakantie wou, was minder belangrijk: dat kon immers buiten de schoolvakanties om? Mijn zomervakanties vielen daardoor vaak in juni of oktober!
Of ik kon de avonddienst op sinterklaasavond wel draaien, want ik had geen kinderen. Dat idee.
Qua emigratieplannen: daar waren in eerste instantie alleen m'n vader, m'n beste vriendin en naar ik aanneem m'n broer (en gezin) van op de hoogte. Ik heb het m'n broer zelf nooit verteld! Er was matige interesse van die kant en aangezien we niet 'close' zijn, interesseerde me zijn mening ook niet zo.
Voor de rest had ik het geluk dat mijn vader enorm meeleefde en m'n beste vriendin ook emigratieplannen had, maar dan richting Noorwegen, dus zij en ik konden ervaringen uitwisselen. Op het werk waren de reacties later best enthousiast, ook van mensen die het zelf nooit zouden doen. Maar inderdaad heb ik ook wel reacties gehad van 'waarom', en 'heb je het hier niet goed genoeg?'. Ik hou wel van vastigheid, maar het opgeven van m'n vaste, voltijdse baan, was geen enkel probleem. Was Australie niet doorgegaan, dan was ik in NL op zoek gegaan naar een andere uitdaging.
Enne, dat JIJ wel interesse op kunt brengen voor waar anderen mee bezig zijn en zij niet voor jou, dat zegt veel over jou!
Maar ik begrijp absoluut de frustraties dat dat andersom niet zo vanzelfsprekend is. De vraag van hoe het gaat EN het luisteren naar je antwoord (ook 2 totaal verschillende dingen!) is echt niet teveel gevraagd.
Voor het geval dat, ik ben dus ook alleen, geen kinderen. Als solist heb ik altijd gezegd: ik heb het voordeel, dat ik met niemand rekening hoef te houden, kan gaan en staan waar en wanneer ik wil, maar daar staat tegenover, dat ook niemand rekening met mij (mijn gevoelens) houdt.
Niet egoistisch bedoeld, maar in NL trok ik qua vakanties vaak aan het kortste eind: colllega's met partner en/of kinderen kregen voorrang met het inplannen van de zomervakanties. Dat ik graag met mijn beste vriendin op vakantie wou, was minder belangrijk: dat kon immers buiten de schoolvakanties om? Mijn zomervakanties vielen daardoor vaak in juni of oktober!
Of ik kon de avonddienst op sinterklaasavond wel draaien, want ik had geen kinderen. Dat idee.
Qua emigratieplannen: daar waren in eerste instantie alleen m'n vader, m'n beste vriendin en naar ik aanneem m'n broer (en gezin) van op de hoogte. Ik heb het m'n broer zelf nooit verteld! Er was matige interesse van die kant en aangezien we niet 'close' zijn, interesseerde me zijn mening ook niet zo.
Voor de rest had ik het geluk dat mijn vader enorm meeleefde en m'n beste vriendin ook emigratieplannen had, maar dan richting Noorwegen, dus zij en ik konden ervaringen uitwisselen. Op het werk waren de reacties later best enthousiast, ook van mensen die het zelf nooit zouden doen. Maar inderdaad heb ik ook wel reacties gehad van 'waarom', en 'heb je het hier niet goed genoeg?'. Ik hou wel van vastigheid, maar het opgeven van m'n vaste, voltijdse baan, was geen enkel probleem. Was Australie niet doorgegaan, dan was ik in NL op zoek gegaan naar een andere uitdaging.
Enne, dat JIJ wel interesse op kunt brengen voor waar anderen mee bezig zijn en zij niet voor jou, dat zegt veel over jou!
Maar ik begrijp absoluut de frustraties dat dat andersom niet zo vanzelfsprekend is. De vraag van hoe het gaat EN het luisteren naar je antwoord (ook 2 totaal verschillende dingen!) is echt niet teveel gevraagd.
Catkin
XPdite Sponsor
Catkin
XPdite Sponsor
Heeft iemand het boek "Ik vertrek nog niet" gelezen en is het de moeite waard? Ik ben natuurlijk al 7 jaar een "ik vertrek nog niet" en gezien de verkoop van mijn huis/ financiele situatie blijf ik nog wel even een "ik vertrek nog nietje"... Wellicht interessant om verhalen te lezen van mensen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Maar het ene boek is het andere boek niet, vandaar even mijn vraag...
Catkin
XPdite Sponsor
Inmiddels is het alweer een maand of 2 geleden dat ik, na 7 jaar, eindelijk mijn permanente visum heb. Over 9 dagen vlieg ik richting Perth om mijn visum te valideren. Een trip waar ik erg naar uitkijk.
De afgelopen vier maanden zijn een soort achtbaan van emoties en gedachten geweest en nog steeds merk ik dat ik zoveel voel en denk en dat dit ook per dag verschillend kan zijn. Toen ik mijn visum nog niet had, was er vooral de angst dat het weer mis zou gaan, toen ik mijn visum net had was er de blijdschap, maar ook de onrust; nu heb ik een visum en kan ik nog niet weg. Ik wilde toen liever vandaag dan morgen vertrekken.
Op dit moment merk ik dat ik de ene dag heel zeker weet dat ik de sprong naar Australië ga wagen, maar ik merk ook dat andere (oude) dromen weer de kop opsteken. Zo zag ik vandaag weer de Lonley Planets in de kast staan van Thailand, Vietnam, Laos en Cambodja (wat zou ik daar graag nog heengaan). Mijn droom was ooit om een reis van drie maanden door deze landen te maken, maar dat plan is eigenlijk ook verwaterd, vanwege financiele en planmatige redenen. Als drie maanden geen mogelijkheid was, dan wilde ik de reis in stukken hakken en zo elk jaar een gedeelte van de reis maken. Afgelopen jaren is het er niet van gekomen, niet vanwege een specifieke reden, meer omdat het er de tijd niet voor was (denk ik). Nu zie ik de boeken weer staan en denk; wat zou het fijn zijn als ik volgend jaar weer een verre vakantie kan maken.
Maar als ik wil emigreren, moet ik ook sparen. En zo is elke dag anders, ligt mijn prioriteit elke dag ergens anders. De ene dag bekijk ik huisjes in Perth, de andere dag spit ik de lonley planet van Laos door. Misschien is het ook wel het idee dat ik niet, net als 7 en 5 jaar geleden, mijn leven weer helemaal on hold wil zetten. Wil ik toeleven naar een emigratie, maar ook andere dromen waar kunnen maken. Misschien heb ik ook wel meer rust en acceptatie gevonden in het feit dat ik waarschijnlijk de eerste twee jaar (mede wegens de verkoop van mijn huis die waarschijnlijk nog wel even op zich laat wachten) nog niet naar Australië kan vertrekken. Misschien scheelt het ook dat ik de afgelopen weken eigenlijk genoten heb van mijn leven hier in Nederland. Ik heb een paar lekkere en gezellige diensten gehad en heb twee prachtige avonden gehad, toen ik (als journalist) een rolletje mocht spelen in de pauze van Baantjer, de theatervoorstelling in theater Carre (of all places). Maar een paar fijne diensten en een rolletje in Carre is natuurlijk ook niet doorslaggevend. Hoe dan ook, is mijn toekomst visie erg verandert sinds ik mijn visum heb, het buitenland trekt sowieso weer meer, maar ik denk dat ik er nu wel anders insta dan jaren geleden. Dat ik niet al mijn tijd/ geld alleen wil steken in een onduidelijke toekomst, dat ik nu ook wil genieten en eigenlijk niet alleen wil wachten op Australië, maar ondertussen meer van de wereld wil zien. Ik ben sowieso wel iemand die gesteld is op vrijheid, op gevoel en op avontuur. Helaas is het financieel gezien niet altijd een optie alles te willen en te kunnen. Al maakt het het hele proces wel spannend; low budget reizen, low budget emigreren
En misschien is dat wel mijn manier. Hard werken en proberen zoveel mogelijk dromen nog waar te maken, voordat ik naar Australië vertrek en mijn ultieme droom nastreef, met wellicht niet mijn streefbedrag aan geld achter de hand, maar met zoveel mooie herinnering, die goud waard zijn Wie zal het zeggen.
Ik ga in ieder geval genieten van mijn vakantie dit jaar in Perth. Mijn "wanted down under", mijn twee weken om echt te bekijken of Australië nog steeds mijn ultieme droom is. Het voelt niet helemaal als een vakantie en begint ook wel een beetje op een werkweek (2 weekse) te lijken, maar als dit het idee is van een werkweek, denk ik dat ik daar wel mee kan leven. Ik ben benieuwd hoe mijn toekomst, zowel op de korte als de lange termijn, eruit gaat zien. Maar een groot avontuur wordt het zeker. Hoe dan ook.
De afgelopen vier maanden zijn een soort achtbaan van emoties en gedachten geweest en nog steeds merk ik dat ik zoveel voel en denk en dat dit ook per dag verschillend kan zijn. Toen ik mijn visum nog niet had, was er vooral de angst dat het weer mis zou gaan, toen ik mijn visum net had was er de blijdschap, maar ook de onrust; nu heb ik een visum en kan ik nog niet weg. Ik wilde toen liever vandaag dan morgen vertrekken.
Op dit moment merk ik dat ik de ene dag heel zeker weet dat ik de sprong naar Australië ga wagen, maar ik merk ook dat andere (oude) dromen weer de kop opsteken. Zo zag ik vandaag weer de Lonley Planets in de kast staan van Thailand, Vietnam, Laos en Cambodja (wat zou ik daar graag nog heengaan). Mijn droom was ooit om een reis van drie maanden door deze landen te maken, maar dat plan is eigenlijk ook verwaterd, vanwege financiele en planmatige redenen. Als drie maanden geen mogelijkheid was, dan wilde ik de reis in stukken hakken en zo elk jaar een gedeelte van de reis maken. Afgelopen jaren is het er niet van gekomen, niet vanwege een specifieke reden, meer omdat het er de tijd niet voor was (denk ik). Nu zie ik de boeken weer staan en denk; wat zou het fijn zijn als ik volgend jaar weer een verre vakantie kan maken.
Maar als ik wil emigreren, moet ik ook sparen. En zo is elke dag anders, ligt mijn prioriteit elke dag ergens anders. De ene dag bekijk ik huisjes in Perth, de andere dag spit ik de lonley planet van Laos door. Misschien is het ook wel het idee dat ik niet, net als 7 en 5 jaar geleden, mijn leven weer helemaal on hold wil zetten. Wil ik toeleven naar een emigratie, maar ook andere dromen waar kunnen maken. Misschien heb ik ook wel meer rust en acceptatie gevonden in het feit dat ik waarschijnlijk de eerste twee jaar (mede wegens de verkoop van mijn huis die waarschijnlijk nog wel even op zich laat wachten) nog niet naar Australië kan vertrekken. Misschien scheelt het ook dat ik de afgelopen weken eigenlijk genoten heb van mijn leven hier in Nederland. Ik heb een paar lekkere en gezellige diensten gehad en heb twee prachtige avonden gehad, toen ik (als journalist) een rolletje mocht spelen in de pauze van Baantjer, de theatervoorstelling in theater Carre (of all places). Maar een paar fijne diensten en een rolletje in Carre is natuurlijk ook niet doorslaggevend. Hoe dan ook, is mijn toekomst visie erg verandert sinds ik mijn visum heb, het buitenland trekt sowieso weer meer, maar ik denk dat ik er nu wel anders insta dan jaren geleden. Dat ik niet al mijn tijd/ geld alleen wil steken in een onduidelijke toekomst, dat ik nu ook wil genieten en eigenlijk niet alleen wil wachten op Australië, maar ondertussen meer van de wereld wil zien. Ik ben sowieso wel iemand die gesteld is op vrijheid, op gevoel en op avontuur. Helaas is het financieel gezien niet altijd een optie alles te willen en te kunnen. Al maakt het het hele proces wel spannend; low budget reizen, low budget emigreren
En misschien is dat wel mijn manier. Hard werken en proberen zoveel mogelijk dromen nog waar te maken, voordat ik naar Australië vertrek en mijn ultieme droom nastreef, met wellicht niet mijn streefbedrag aan geld achter de hand, maar met zoveel mooie herinnering, die goud waard zijn
Wie zal het zeggen. Ik ga in ieder geval genieten van mijn vakantie dit jaar in Perth. Mijn "wanted down under", mijn twee weken om echt te bekijken of Australië nog steeds mijn ultieme droom is. Het voelt niet helemaal als een vakantie en begint ook wel een beetje op een werkweek (2 weekse) te lijken, maar als dit het idee is van een werkweek, denk ik dat ik daar wel mee kan leven. Ik ben benieuwd hoe mijn toekomst, zowel op de korte als de lange termijn, eruit gaat zien. Maar een groot avontuur wordt het zeker. Hoe dan ook.
cyberlientje
Active Member
Het zal zeker een groot avontuur worden voor je komende tijd. En ik ben het helemaal eens met slatsr Azie is heel goed te doen vanuit australie dus die droom hoef je echt niet op te geven als je eenmaal hier woont. Geniet van alles wat er op je af komt. succes.
Red dust
XPdite Sponsor
@Catkin,
zou me niets verbazen als je na twee weken Perth weer helemaal staat te trappelen om alsnog naar Australie te vertrekken. Tussen onze reizen naar Australië door, werd de drang om te verhuizen ook wat minder. Het zat wel continu in ons achterhoofd en leefde vooral op als je het over reizen hebt, een Australiër hoort praten (je pikt ze er toch overal uit) of een documentaire kijkt. Maar de tijd was er toen nog niet rijp voor. Gewoon omdat we in Nederland leven en druk zijn met je dagelijkse dingen, ik zat nog middenin een studie, ziekte in de familie etc.. En het is hier natuurlijk in Nederland helemaal niet slecht toeven. En als we dan weer voet op Australische bodem zetten, hebben we direct weer het gevoel van thuis komen. Zal gek zijn als we straks aankomen dat we echt blijven. Ben benieuwd of je dat gevoel van thuiskomen straks ook zo ervaart! Ik wens je in ieder geval een fijne reis, geniet ervan, wat er ook uitkomt.
zou me niets verbazen als je na twee weken Perth weer helemaal staat te trappelen om alsnog naar Australie te vertrekken. Tussen onze reizen naar Australië door, werd de drang om te verhuizen ook wat minder. Het zat wel continu in ons achterhoofd en leefde vooral op als je het over reizen hebt, een Australiër hoort praten (je pikt ze er toch overal uit) of een documentaire kijkt. Maar de tijd was er toen nog niet rijp voor. Gewoon omdat we in Nederland leven en druk zijn met je dagelijkse dingen, ik zat nog middenin een studie, ziekte in de familie etc.. En het is hier natuurlijk in Nederland helemaal niet slecht toeven. En als we dan weer voet op Australische bodem zetten, hebben we direct weer het gevoel van thuis komen. Zal gek zijn als we straks aankomen dat we echt blijven. Ben benieuwd of je dat gevoel van thuiskomen straks ook zo ervaart! Ik wens je in ieder geval een fijne reis, geniet ervan, wat er ook uitkomt.
Catkin
XPdite Sponsor
Zo! Mijn tas is inmiddels zo goed als gepakt. Vandaag nog even wat opruimen/ schoonmaken hier in huis en nog even vijf uurtjes werken. Vanaf vanavond 21.00 heb ik dan echt vakantie. Morgen nog even de katten wegbrengen, het huis verder schoonmaken en op tijd naar bed, om maandag rond 6.30 richting Schiphol te vertrekken voor mijn validatie tripje naar Perth! Ik ben er klaar voor. Heb er lang op gewacht, maar het is zover.