Inmiddels is het alweer een maand of 2 geleden dat ik, na 7 jaar, eindelijk mijn permanente visum heb. Over 9 dagen vlieg ik richting Perth om mijn visum te valideren. Een trip waar ik erg naar uitkijk.
De afgelopen vier maanden zijn een soort achtbaan van emoties en gedachten geweest en nog steeds merk ik dat ik zoveel voel en denk en dat dit ook per dag verschillend kan zijn. Toen ik mijn visum nog niet had, was er vooral de angst dat het weer mis zou gaan, toen ik mijn visum net had was er de blijdschap, maar ook de onrust; nu heb ik een visum en kan ik nog niet weg. Ik wilde toen liever vandaag dan morgen vertrekken.
Op dit moment merk ik dat ik de ene dag heel zeker weet dat ik de sprong naar Australië ga wagen, maar ik merk ook dat andere (oude) dromen weer de kop opsteken. Zo zag ik vandaag weer de Lonley Planets in de kast staan van Thailand, Vietnam, Laos en Cambodja (wat zou ik daar graag nog heengaan). Mijn droom was ooit om een reis van drie maanden door deze landen te maken, maar dat plan is eigenlijk ook verwaterd, vanwege financiele en planmatige redenen. Als drie maanden geen mogelijkheid was, dan wilde ik de reis in stukken hakken en zo elk jaar een gedeelte van de reis maken. Afgelopen jaren is het er niet van gekomen, niet vanwege een specifieke reden, meer omdat het er de tijd niet voor was (denk ik). Nu zie ik de boeken weer staan en denk; wat zou het fijn zijn als ik volgend jaar weer een verre vakantie kan maken.
Maar als ik wil emigreren, moet ik ook sparen. En zo is elke dag anders, ligt mijn prioriteit elke dag ergens anders. De ene dag bekijk ik huisjes in Perth, de andere dag spit ik de lonley planet van Laos door. Misschien is het ook wel het idee dat ik niet, net als 7 en 5 jaar geleden, mijn leven weer helemaal on hold wil zetten. Wil ik toeleven naar een emigratie, maar ook andere dromen waar kunnen maken. Misschien heb ik ook wel meer rust en acceptatie gevonden in het feit dat ik waarschijnlijk de eerste twee jaar (mede wegens de verkoop van mijn huis die waarschijnlijk nog wel even op zich laat wachten) nog niet naar Australië kan vertrekken. Misschien scheelt het ook dat ik de afgelopen weken eigenlijk genoten heb van mijn leven hier in Nederland. Ik heb een paar lekkere en gezellige diensten gehad en heb twee prachtige avonden gehad, toen ik (als journalist) een rolletje mocht spelen in de pauze van Baantjer, de theatervoorstelling in theater Carre (of all places). Maar een paar fijne diensten en een rolletje in Carre is natuurlijk ook niet doorslaggevend. Hoe dan ook, is mijn toekomst visie erg verandert sinds ik mijn visum heb, het buitenland trekt sowieso weer meer, maar ik denk dat ik er nu wel anders insta dan jaren geleden. Dat ik niet al mijn tijd/ geld alleen wil steken in een onduidelijke toekomst, dat ik nu ook wil genieten en eigenlijk niet alleen wil wachten op Australië, maar ondertussen meer van de wereld wil zien. Ik ben sowieso wel iemand die gesteld is op vrijheid, op gevoel en op avontuur. Helaas is het financieel gezien niet altijd een optie alles te willen en te kunnen. Al maakt het het hele proces wel spannend; low budget reizen, low budget emigreren

En misschien is dat wel mijn manier. Hard werken en proberen zoveel mogelijk dromen nog waar te maken, voordat ik naar Australië vertrek en mijn ultieme droom nastreef, met wellicht niet mijn streefbedrag aan geld achter de hand, maar met zoveel mooie herinnering, die goud waard zijn

Wie zal het zeggen.
Ik ga in ieder geval genieten van mijn vakantie dit jaar in Perth. Mijn "wanted down under", mijn twee weken om echt te bekijken of Australië nog steeds mijn ultieme droom is. Het voelt niet helemaal als een vakantie en begint ook wel een beetje op een werkweek (2 weekse) te lijken, maar als dit het idee is van een werkweek, denk ik dat ik daar wel mee kan leven. Ik ben benieuwd hoe mijn toekomst, zowel op de korte als de lange termijn, eruit gaat zien. Maar een groot avontuur wordt het zeker. Hoe dan ook.